[GTOP] INEFFABLE #พ่อบ้านจียง

ลำดับตอนที่ #3 : Episode 02

            ร่างภายใต้เสื้อชุดนอนตัวโคร่งที่เพิ่งออกไปซื้อมาเมื่อวานนอนขดตัวอัตโนมัติอยู่บนเตียง เพราะอากาศภายนอกที่หนาวยะเยือกในคาบของการเปลี่ยนฤดู ผ้าห่มถูกเรียวมือบางดึงขึ้นมาห่มกายพร้อมกันในขณะที่เจ้าตัวลืมตาตื่นขึ้นมารับแสงที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา

            หนาวชะมัด...

            ควอนจียงนอนตะแคงข้างหันเข้าหาหน้าต่าง นัยน์ตาคู่สวยหรี่ลงรับแสงที่สาดเข้ามา นอนมองวิวข้างนอกไปเรื่อยเปื่อยพร้อมถอนหายใจช้าๆ ฟังเสียงต้นไม้ภายนอกถูกลมพัดกระทบกันสั่นไหวจนใบไม้ร่วงโรยลงสู่พื้นและปกคลุมเต็มไปหมด

            เรียวนิ้วขยี้ตาสองสามครั้งก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วพาตัวเองไปอาบน้ำ

            เสื้อยืดตัวโคร่งสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำดูสะอาดเรียบร้อย ผมน้ำตาลปรกลงบนใบหน้าเล็กน้อยถูกจัดให้เป็นทรง หลังจากเช็คตัวเองดีแล้วหน้ากระจกยาวที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องก็เดินออกไปพร้อมทำหน้าที่ของตัวเอง ทงยองเบยังไม่ตื่น ที่เห็นมีเพียงชเวซึงฮยอนที่นั่งอยู่บนโซฟาในชุดนอนขายาวพร้อมเสื้อยืดสีขาวกำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่ในมือ แฟ้มเอกสารข้อมูลสินค้าและข้อมูลของบริษัททั้งหมดถูกเรียวนิ้วแกร่งเปิดอ่านเช็คทีละหน้าอย่างใจเย็น

            “อรุนสวัสดิ์ครับ” ควอนจียงพูดทักทายตามมารยาทหากแต่ชเวซึงฮยอนกลับทำเพียงแค่พยักหน้าให้

            คนอะไรหยิ่งชะมัด

            ยิ่งเป็นแบบนี้ การจะเข้าหาคนอย่างชเวซึงฮยอนก็ยากพอๆ กับการเข็นครกขึ้นภูเขา

            “คุณจะรับชาหรือกาแฟไหมครับ”

            “เหมือนเดิม”

            “ชอบดื่มชาข้าวโพดเหรอครับ วันหลังผมต้มไว้ให้เอาไหม ดีกว่าแบบซองเป็นไหนๆ”

            ชเวซึงฮยอนไม่ได้ตอบ ทิ้งให้คำถามนั้นเคว้งคว้างจนควอนจียงต้องทำหน้ามุ่ย กลิ่นข้าวโพดอ่อนๆ ลอยขึ้นมาแตะจมูกคนชงเบาๆ ก่อนยกเสิร์ฟเจ้าของบ้านที่นั่งอยู่ที่เดิม ไม่นานทงยองเบก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเดินมาหน้าตางัวเงียขออาหารพื้นบ้านแบบเดิม 

            ควอนจียงยิ้มรับและคุยกันอย่างถูกคอกับทงยองเบ ผู้ที่เพิ่งจะเป็นเพื่อนกับเขาเมื่อสองวันที่ผ่านมา

            “นอนหลับสบายไหมครับ”

            “สบายดี แล้วนายล่ะ”

            “หนาวไปหน่อยแต่ก็โอเคกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ฮ่าๆ” ควอนจียงฉีกยิ้มกว้างไม่เหมือนที่ผ่านมาที่จะพบเพียงแต่รอยยิ้มแห้งๆ จากเขา

            ชเวซึงฮยอนวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะเสียงดังราวกับกระแทก ท่าทีรำคาญเจ้าคนสองคนที่สามารถคุยกันได้อย่างถูกคอในเวลาเช้าๆ แบบนี้ เขาเดินหายเข้าไปในห้องที่ควอนจียงได้แต่ชะเง้อมองจนสุดลูกหูลูกตา หากแต่แม้จะพยายามมองเข้าไปให้ไกลแค่ไหนกลับไม่พบอะไรเลยแม้แต่น้อย

            “วันนี้คุณอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ”

            “อยู่สิทำไมเหรอ”

            “เปล่าหรอก ผมจะได้มีเพื่อนอยู่ด้วยไง” เสียงหวานพูดแกมตลกในขณะที่ตัวเองกำลังจัดสำรับอาหารให้ผู้ที่นั่งรออยู่

            ชเวซึงฮยอนเดินออกมาในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด สะโอดสะองในตำแหน่งประธานบริษัท นัยน์ตาคู่นั้นที่ดูแข็งกร้าวแต่ก็ดูอ่อนโยนในขณะเดียวกันทำเอาควอนจียงยากที่จะอธิบายว่าเขาเป็นคนประเภทไหน

            “ผมอยากรู้อะไรอีกนิด ทำไมผมถึงเข้าไปที่ห้องเขาไม่ได้ล่ะครับ”

            “ไม่มีอะไรหรอก เขามีแต่เฟอร์นิเจอร์ที่ชอบสะสมไว้ในห้องน่ะ เลยไม่ให้ใครเข้าถ้าไม่จำเป็น”

            ควอนจียงพยักหน้ารับ

            คนอะไรสะสมเฟอร์นิเจอร์ด้วย แปลกแฮะ

            ไม่ให้เสียเวลาเปล่า ไม้ขนไก่อันเล็กในมือจียงปัดฝุ่นตามโต๊ะและซอกมุมต่างๆ จนสะอาดเรียบก่อนจะกวาดเศษฝุ่นผงไปทิ้ง ทำทุกอย่างตามขั้นตอนไปเรื่อยๆ อย่างใจเย็นพลางฮัมเพลงที่ตัวเองเขียนขึ้นมาไปด้วยในใจ

            เสียงเครื่องดูดฝุ่นดังน่ารำคาญหากแต่ทงยองเบก็ยังนั่งทำงานอยู่ที่เดิม บนโซฟาในส่วนของห้องนั่งเล่น

            “อันดราไดรท์-- ทับทิม-- แซฟไฟร์”

            อันดราไดรท์?

          ทับทิม?

          แซฟไฟร์?

          น้ำเสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีดังก้องกังวานอยู่ภายในศีรษะของควอนจียง เหมือนเคยได้ยินมันมาก่อน ทว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหน

            ยามวิกาลที่ท้องฟ้ามืดสนิท เดินลงมาข้างล่างจะได้ยินเสียงบุพการีทั้งสองพูดคุยกันเรื่องงานจนเวลาผ่านเลยไปจนดึกเสมอ เขายังจำเสียงนั้นได้ดี หากแต่เขาไม่ได้อยากจะรื้อฟื้นสิ่งเหล่านั้นขึ้นมาเท่าไหร่

            ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด

            ถึงพวกเขาจะจากไปในวัยที่เขายังพอทนรับความเจ็บปวดนั้นได้ หากแต่ความใกล้ชิดที่มีต่อกันก็ทำให้เขาต้องทนเสียใจอยู่นานพอสมควร

            “คุณทำอะไรอยู่เหรอครับ”

            “กำลังเช็คสินค้าอยู่ ไม่มีอะไรหรอก อยากรู้ไปทำไมกัน”

            “ผมก็พอรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อยู่บ้างแหละ ผมได้ยินคุณพูดชื่อมันออกมาตั้งหลายชื่อ”

            ทงยองเบดูประหลาดใจหลังจากจียงพูดจบแล้วต่อด้วยการไล่ชื่ออัญมณีที่คนทั่วไปไม่อาจจะรู้ได้ถ้าไม่ได้ศึกษาเกี่ยวกับมัน เจ้าคนที่กำลังไล่ชื่อต่างๆ ยิ้มกว้างออกมาเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องที่เขาชอบหากแต่ต้องหุบยิ้มเมื่อไล่ถึงชื่อสุดท้าย

            “ทับทิม--“

            ควอนจียงหุบยิ้ม นัยน์ตาฉายแววเศร้า

            “มีอะไรหรือเปล่า”

            “เปล่าหรอก แม่ผมชอบทับทิม” ควอนจียงสกัดกลั้นความเศร้านั้นด้วยการพยายามฉีกยิ้มปลอมๆ ให้กับชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า

            ชายร่างสันทัดนั่งเงียบไปชั่วครู่เหมือนพยายามนึกอะไรบางอย่างแต่ก็นึกไม่ออก จนบรรยากาศเริ่มอึดอัด ควอนจียงขอตัวกลับไปทำหน้าที่ตัวเองต่ออย่างสุภาพ

            นามสกุลควอนเหมือนเคยได้ยินใครพูดถึงมาก่อนหน้านี้

            นึกไม่ออกจริงๆ

            “จียง แล้วพ่อแม่นายอยู่ไหนล่ะตอนนี้น่ะ” ทงยองเบหันไปถามผู้ที่กำลังยืนจัดหนังสือที่ชั้นทีละเล่มอย่างประณีต “อ๋อ เสียแล้วครับ นานแล้วน่ะ”

            “เสียแล้วเหรอ-- เสียใจด้วยนะ”

            “พ่อแม่ผมทำงานเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เหมือนคุณนั่นแหละครับ เป็นเจ้าของบริษัทด้วย” ควอนจียงเล่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            “ผมถึงพอรู้เรื่องพวกนี้บ้างไง”

            ทงยองเบพยักหน้ารับหนึ่งครั้งก่อนจะหันกลับไปสนใจแล็ปท็อปตรงหน้า ตัวอักษรถูกพิมพ์ช้าๆ ประกอบจนเป็นคำในช่องค้นหาของกูเกิล เขาพยายามหาบริษัทที่มีประธานบริษัทนามสกุลควอน หากแต่ก็ไร้คำตอบที่เขาต้องการ

            เข็มนาฬิกาสั้นยาววิ่งหมุนวนไปเรื่อยๆ

            ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า

            ต่างคนต่างยุ่งกับสิ่งที่ตัวเองต้องทำ

            ชเวซึงฮยอนทอดกายอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม สายตายังคงทอดมองออกไปยังหน้าต่างที่มีม่านบางๆ กั้นสายตา ในเวลาบ่ายแก่ๆ ที่รถราในเมืองเริ่มสงบลงบ้างหากแต่ใจเขากลับไม่สงบเสียเลย ใจหนึ่งก็นึกระแวงว่าเจ้าคนมาใหม่จะทำข้าวของเฟอร์นิเจอร์เสียหายทว่าในอีกด้านก็นึกถึงแต่เรื่องความหลังของควอนจียง

            ตืด... ตืด

          เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานที่มีกองแฟ้มเอกสารวางอยู่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์ของชายร่างกำยำที่ชอบยิ้มให้ควอนจียงบ่อยๆ

            ทงยองเบ

            “ว่าไง”

            “คุ้นๆ นามสกุลควอนบ้างไหม”

            ทงยองเบถามด้วยน้ำเสียงสงสัยสุดกู่

            “มีตั้งเยอะแยะไป สงสัยอะไรอยู่หรือเปล่า” ชเวซึงฮยอนหรี่ตาลงเล็กน้อยเหมือนขบคิดตามคำถาม

            “รู้ไหมว่าพ่อแม่ของควอนจียงก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เหมือนอย่างเรา แต่พ่อแม่เขาเสียไปนานหลายปีแล้ว”

          ชเวซึงฮยอนเหมือนจะนึกออกแต่ก็ไม่ ตามความจริงแล้วเขาเพียงมาดูแลบริษัทแทนพ่อของตัวเองที่ตอนนี้กำลังล้มป่วยโดยอาการก็ยังคงทรุดลงเรื่อยๆ รอแค่วันที่จะมาถึงเพียงเท่านั้น เขารู้ว่าพ่อไม่สามารถกลับมาบริหารบริษัทได้ดังเดิม หากแต่ความจริงแล้วตัวเองก็ยังไม่อยากยอมรับตำแหน่งนั้น

            ทงยองเบที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบริษัทยังทำอะไรได้หลายอย่างกว่าเขาเสียอีก

            เขาก็แค่มือใหม่

            “ไม่รู้หรอก แต่ก็น่าสนใจดี”

            แก้วกาแฟเซรามิคสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะถูกยกขึ้นมาจิบเพียงนิดก่อนจะวางกลับลงไปที่เดิม ชเวซึงฮยอนวางสายคนที่เพิ่งคุยกันไปเมื่อครู่หากแต่ประโยคที่ว่าเกี่ยวกับครอบครัวของควอนจียงนั้นมันก็มีอะไรน่าแปลกอยู่จริงๆ

            ฝนตกอีกแล้ว

            บรรยากาศอึมครึมครอบคลุมภายในห้องทันทีที่ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเทาทะมึน เมฆทอดตัวต่ำมากจนเหมือนจะใช้มือเอื้อมจับได้

            ความรู้สึกแปลกที่แบบว่า

            ไม่ชอบแต่ก็ชอบ

            ไม่อยากนึกถึงแต่ก็กำจัดความคิดนั้นไม่ได้เสียที

            ชเวซึงฮยอนฟุ้งซ่านเกินกว่าที่จะตั้งสมาธิแล้วทำงานได้ เรียวนิ้วเกี่ยวกุญแจรถ สวมสูทชั้นนอกก่อนจะเดินออกจากบริษัท ฝ่ามือยื่นออกไปรองรับน้ำฝนจนมือเย็นเฉียบ กลิ่นอายของหยาดน้ำที่ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าแตะจมูกเบาๆ

            ความสุนทรีย์ที่มาพร้อมกับความเศร้า

            ดื่มด่ำอยู่ในห้วงอารมณ์ที่สวยงามและหม่นหมองในเวลาเดียวกัน

            ควอนจียงกำลังเปิดหนังสือตำราทำอาหารที่อยู่บนชั้นอ่านโดยไม่ได้ขออนุญาต ในขณะที่เจ้าของบ้านเปิดประตูเข้ามาพอดี หนังสือถูกยัดเก็บเข้าที่อย่างลวกๆ พร้อมกับยิ้มแห้งๆ ที่มักจะเผยออกมาเมื่ออยู่ต่อหน้าชายที่ชื่อซึงฮยอน

            “กลับเร็วจังนะครับ”

            “ถ้าอยากอ่านก็ขออนุญาตดีๆ-- ”

            “ขอโทษครับ”

            เจ้าของนัยน์ตาสวยรู้สึกว่าตัวเองมักจะต้องทำอะไรผิดเสมอเมื่อเจอซึงฮยอน หรือไม่ก็เขาไม่เคยทำอะไรที่ถูกใจคนคนนั้นเลยสักนิด บางทีการได้อยู่กับทงยองเบยังรู้สึกดีมากกว่าเสียอีก

            คนหน้าตาย...

            มีมนุษสัมพันธ์เหมือนคนอื่นบ้างหรือเปล่านะ

            “ล้างไม่สะอาด” ซึงฮยอนพูดขึ้นหลังจากหยิบแก้วไวน์ใบเดิมวางลงกับโต๊ะแล้วพบคราบเล็กๆ ใกล้ขอบแก้ว “รู้ไหม--”

            “ฉันไม่ชอบข้อผิดพลาด”

            ควอนจียงพูดคำว่าขอโทษได้นับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่มาเจอกับคนบ้าเจ้าอารมณ์แสนเนี้ยบคนนี้ บางทีก็คิดว่าเอาตัวเองเข้ามาโดนด่าเพื่อแลกที่อยู่อาศัยทำนองนี้หรือเปล่า เจ้าคนที่เพิ่งถูกตำหนิเดินหน้ามุ่ยเข้าไปหาทงยองเบที่ห้องจนอีกฝ่ายเห็นเป็นต้องยิ้มในการกระทำที่เหมือนเด็กตัวเล็กๆ

            “อย่าไปใส่ใจเขาเลย”

            “นายไม่รู้หรอกว่าเขาแค่หาเรื่องคุยกับนายอยู่”

            ทงยองเบพูดแกมตลกแต่ควอนจียงกลับไม่เข้าใจในคำพูดของเขาอีกแล้ว

            ประโยคที่ดูง่าย แต่ทำไมมันยากสำหรับเขากันนะ

            “ถ้าไม่อยากโดนดุก็ลองเป็นตัวของตัวเองเหมือนที่อยู่กับฉันสิ”

            เจ้าคนตัวเล็กรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตของตัวเองวันนี้ ลิสต์อาหารที่ต้องไปซื้อถูกแปะไว้บนบอร์ดเตือนความจำที่หน้าประตูพร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งที่ถือว่าเยอะมากสำหรับควอนจียง แต่โดยส่วนใหญ่แล้วที่ต้องซื้อเป็นผักและผลไม้แทบจะไม่มีของที่ทำลายสุขภาพเลย

            ผู้คนเดินไปมาในช่วงเย็นช่างวุ่นวายเสียจริงบวกกับสภาพอากาศแย่ๆ หลังฝนตกทำให้ควอนจียงไม่อยากแม้แต่จะเดินไปไหน เจ้าคนตัวเล็กในเสื้อคอเต่าสีขาวพร้อมด้วยเสื้อฮู้ดสีดำยังคงเดินสั่นหงึกหงักถึงแม้จะใส่เสื้อหลายชั้นก็ตาม

            เดินเข้ามาในซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆ บ้านยังช่วยพอประทังความหนาวได้บ้าง ควอนจียงเข็นรถเข็นไปอย่างใจเย็นพลางหยิบของที่ตัวเองต้องซื้อลงไปวาง

            หากแต่ก็ต้องสะดุดการกระทำนั้นไปชั่วครู่เมื่อสายตาดันไปสบกับใครบางคน

            เขาคนนั้นเมื่อหลายปีที่แล้ว

            ใช่ ต้องเป็นเขาแน่ๆ

            อีซึงฮยอน

            คนที่เขารอมาเสมอ

            ราวกับเป็นภาพลวงตา ไม่ทันได้เดินไปทักชายคนนั้นเดินหายลับไปภายในไม่กี่วินาที ควอนจียงได้แต่ยืนงุนงงอยู่ที่เดิมก่อนจะส่ายหัวเบาๆ แล้วคิดว่าเขาคงตาฝาดไปเอง

            ในระหว่างขากลับ ร้านขนมปังปลาร้านประจำถูกควอนจียงเหมาเกือบยี่สิบชิ้น สาบานว่าเขาสามารถทานมันหมดได้ภายในหนึ่งชั่วโมงข้างหน้านี้

            ประตูเปิดออกพร้อมเสียงเอียดอาดนิดหน่อย ชเวซึงฮยอนนั่งจิบไวน์อยู่คนเดียวที่เคาน์เตอร์ทานอาหารในห้องครัว ถุงพลาสติกที่หอบหิ้วเอาผักผลไม้ที่ซื้อมาถูกวางลงไว้ตรงหน้าซึงฮยอน

            “ชอบดื่มไวน์เหรอครับ”

            “ผมว่ามันขมไปน่ะ”

            ชเวซึงฮยอนมองด้วยสายตาที่ถือว่าปกติที่สุดตั้งแต่มองหน้ากัน เขาเพียงแค่มอง

            “เมื่อดื่มเข้าไปมากๆ นายก็จะชินไปเอง รสชาติที่ว่าขมอาจจะเปลี่ยนเป็นหวานได้ทั้งๆ ที่ไม่มีใครไปเปลี่ยนมันเลย”

            ทำไมควอนจียงกลับนึกถึงอีกเรื่อง

            ถ้าเทียบกันแล้วเหมือนประโยคกำลังบอกว่า

            ถึงแม้ซึงฮยอนจะเป็นคนเย็นชาแค่ไหน แต่เมื่อได้รู้จัก ได้อยู่ด้วย บางทีมุมมองของควอนจียงก็สามารถเปลี่ยนไปมองเขาในอีกมุมได้ทั้งๆ ที่ชเวซึงฮยอนก็คือชเวซึงฮยอน

            “ถือว่าเป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่คุณคุยกับผมเลยนะครับ”

            ควอนจียงเผยยิ้มกว้างที่เขาไม่เคยเผยให้ซึงฮยอนเห็นมาก่อน ยิ้มจนแก้มกลมแป้นขึ้นมาเป็นลูกๆ

            อย่าว่าแต่ทงยองเบจะต้องยิ้มเมื่อเห็นแบบนี้ ต่อให้เป็นซึงฮยอนเขาก็ต้องกลั้นรอยยิ้มตัวเองออกมาเหมือนกันเพราะความอีโก้สูงของตัวเอง

            “อ้อ ผมซื้อข้าวโพดมาด้วยนะ เผื่อคุณจะอยากลองดื่มแบบต้มเอาเองบ้างน่ะ”

            ควอนจียงจัดเก็บทุกอย่างเข้าที่จนเหลือแต่ถุงขนมปังปลาที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์

            “ลองกินนี่สิครับ” ถุงกระดาษสีขาวสามใบที่ถูกพิมพ์ลงไปว่าไส้ถั่วแดง ไส้ครีมและไม่มีไส้ถูกเลื่อนเชิงเสนอแนะให้ชเวซึงฮยอนลองทาน

            “ฉันไม่ชอบกิน”

            บางทีชเวซึงฮยอนก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น

            “โตป่านนี้แล้วยังกินอะไรเด็กๆ” เจ้าของบ้านพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปโดยทิ้งแก้วไวน์ไว้ให้ล้าง

            โธ่เว้ย

            เขาเป็นคนแย่ๆ จริงตามนั้นนั่นแหละ

            เขาอยากรู้เอาเสียจริงๆ ว่านิสัยปากคอเราะรายของผู้ชายคนนี้มาจากไหนกัน ไอท่าทีที่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่คำพูดจิกกัดนี่มันน่าหมั่นไส้จนควอนจียงอยากจะเอาขนมปังปลาที่ซื้อมาปาใส่หน้าเขาให้รู้แล้วรู้รอด

            ควอนจียงรีบจัดการทุกอย่างจนครบหมดเรียบร้อยก่อนจะรีบพาตัวเองกลับไปที่ห้อง

            ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ไม่มีอะไรสบายเท่านี้อีกแล้ว

            นัยน์ตาคู่สวยทอดมองออกไปยังนอกหน้าต่างเห็นรถคันเล็กจากบนสะพานแม่น้ำฮัน ดื่มด่ำกับแสงไฟยามราตรีหลังตะวันลับฟ้าก่อนจะหลับตาลงฟังเสียงความสงบของบรรยากาศในห้อง ในขณะเดียวกันที่ชเวซึงฮยอนก็กำลังทอดกายบนเตียงนุ่ม จ้องมองต้นไม้ใหญ่ที่สั่นไหวเพราะแรงลม จินตนาการว่าจะรู้สึกหนาวเพียงใดเมื่อถูกลมเย็นนั้นพัดปะทะกับร่างกาย

            ไม่ปล่อยให้ตัวเองเหม่อลอย ชเวซึงฮยอนสลัดความคิดทุกอย่างออกไปจากศีรษะของตัวเอง ทอดขาเดินเข้าไปในห้องนอนของทงยองเบที่อยู่ข้างๆ บนโต๊ะทำงานมีกองเอกสารที่มองดูแล้วชวนปวดหัว

            “ลมอะไรหอบมาห้องฉันได้ละ”

            “เปล่า ช่วงนี้รู้สึกสมองว่างแล้วตัวเองชอบเหม่อลอย”

            “มีเรื่องอะไรให้คิดอยู่ละ ทำไมอยู่ๆ ก็เป็น”

            ทงยองเบรู้ดีว่าซึงฮยอนของเขาไม่ใช่คนช่างพูด ออกจะเป็นคนเงียบๆ ที่วันหนึ่งสามารถนับคำพูดเขาได้ว่าพูดออกมากี่คำ ถ้าไม่มีอะไรค้างคาอยู่ในใจเขา ชเวซึงฮยอนคงไม่เป็นแบบนี้

            “ใช่ควอนจียงหรือเปล่า” ทงยองเบหันไปมองหน้าอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ข้างๆ

            “ก็คงใช่ แค่ส่วนหนึ่ง--”

            “--แต่ส่วนมากก็คงเรื่องพ่อ”  

            เขาไม่สนิทกับชายผู้ที่เป็นบิดาของเขาเสียเท่าไหร่ หากแต่เพียงตอนนี้เมื่อท่านล้มป่วย มันก็เป็นความรู้สึกของลูกคนหนึ่งที่ห่วงครอบครัวตัวเองได้เหมือนกัน กลัวว่าถ้าวันหนึ่งท่านเป็นอะไรไปก็จะไม่มีผู้นำครอบครัวที่ดีได้อย่างเขาอีกแล้ว

            เขาถูกฝากฝังทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องธุรกิจ ครอบครัวหรือแม้กระทั่งเรื่องแต่งงาน

            ชเวซึงฮยอนคิดไม่ตกกับเรื่องสุดท้ายที่ว่าไป เขาเป็นคนมีปมเรื่องนี้มากกว่าใคร

            เพราะแค่ฐานะต่างกัน ความรักจึงเป็นไปไม่ได้

            “แล้วคิดยังไงเรื่องควอนจียงล่ะ” ทงยองเบพูดขึ้นหลังจากที่ปล่อยบทสนทนาเงียบเมื่อครู่ “อืม ไม่รู้สิ รู้สึกถูกชะตาแปลกๆ เหมือนเป็นชะตากรรมที่ต้องมาเจอกันแบบนี้หรือเปล่า”

            “เหมือนเราไง”

            ทงยองเบยิ้มมุมปาก นึกขอบคุณในใจที่ช่วยเปลี่ยนชีวิตเขาให้ดีขึ้น หวังว่ากับควอนจียงก็คงจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน

            “อืม แล้วช่วงนี้การตลาดเป็นยังไงบ้าง”

            “นายก็รู้ช่วงนี้เศรษฐกิจค่อนข้างจะตกต่ำ แต่ว่ามีแบรนด์เสื้อผ้าอยู่แบรนด์หนึ่งกำลังแพลนเรื่องแฟชั่นโชว์ ธีมเป็นเรื่องเกี่ยวอัญมณี ได้เบอร์โทรติดต่อมาแล้วด้วย--” ทงยองเบค้นกองเอกสารหาข้อมูลเกี่ยวกับงานครั้งนี้ให้ชเวซึงฮยอน “อยู่ที่ว่านายจะสนใจหรือเปล่า”

            ชเวซึงฮยอนใช้สายตาพินิจข้อมูลทั้งหมดบนกระดาษสองสามใบนั้น เรียวนิ้วลูบนามบัตรใบเล็กอย่างสองจิตสองใจ เก็บเอาเรื่องทั้งหมดไว้ตัดสินใจภายหลัง

            “คิดดูก่อน รีบหรือเปล่า”

            “อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า ตัดสินใจเร็วก็ยิ่งตัดคู่แข่งได้เร็วเท่านั้นแหละ”

            ชเวซึงฮยอนเดินออกมาจากห้องนอนของชายมาดดีคนนั้นก่อนพบว่าควอนจียงกำลังสวมใส่รองเท้าผ้าใบคู่เก่า อยู่ในเสื้อคอเต่าสีขาวพร้อมด้วยเสื้อโค้ดพอดีตัวสีดำ ชายเจ้าของบ้านหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก็ดูดีไม่น้อยถ้ารู้จักแต่งตัว

            ควอนจียงหันมา

            “เอ่อ ผมจะไปข้างนอกสักแปปหนึ่ง ผมไปได้หรือเปล่าครับ”

            “จะไปไหนก็ไป”

            ไม่น่าถามให้เปลืองน้ำลาย  

            ควอนจียงเปลี่ยนจากการนอนฆ่าเวลาในห้องมาเป็นการออกไปเดินเล่นข้างนอกแทน ถึงตอนนี้อะไรอะไรก็เปลี่ยนหากแต่เขาก็ยังเคยชินกับการที่อยู่คนเดียว คิดอะไรคนเดียว ตัดสินใจด้วยตัวเอง พอมีเพื่อนหรือคนที่สามารถคุยด้วยได้แล้วมันก็รู้สึกค่อนข้างแปลกไปนิดหน่อย

            มองเห็นครอบครัวหนึ่งกำลังยืนซื้อของที่หน้าร้านขนมปังที่ถนนอีกฝาก เด็กน้อยตัวเล็กอายุราวห้าขวบถือลูกโป่งสีชมพูมาก่อนที่จะทำมันหลุดมือ ลมที่พัดอยู่เบาๆ พัดเอาลูกโป่งไปตกอยู่ริมถนน

            ลางสังหรณ์ไม่ดี

            ควอนจียงรู้ว่าเด็กคนนั้นจะต้องเดินไปเก็บและรถราบนถนนในเวลานี้ก็เยอะแยะมากมายเสียเหลือเกิน ไม่ทันขาดคำ แสงไฟหน้ารถสาดส่องมาแต่ไกลบวกกับความเร็วที่สามารถพุ่งชนเด็กคนนั้นได้ภายในไม่กี่วินาที

            “คุณครับ! ลูกคุณน่ะ!” ควอนจียงตะโกนสุดเสียงจนผู้เป็นพ่อได้ยินก่อนจะหันไปคว้าตัวเด็กน้อยไว้หากแต่ก็ไม่ทัน เหตุการณ์ฉุกเฉินเกินกว่าจะรับมือไหว ร่างของชายในชุดทำงานล้มลงบนพื้นมีเลือดไหลออกมาจากศีรษะพร้อมกับลูกสาวที่อยู่ในอ้อมกอด

            ควอนจียงช็อคไปชั่วครูก่อนพยายามดึงสติตัวเองกลับมา รีบวิ่งข้ามไปอีกฝั่ง

            “รีบๆ โทรเรียกรถพยาบาลสิครับ” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยท่าทีที่ลุกลี้ลุกลน สติไม่อยู่กับเนื้อตัว บรรยากาศที่แสนกดดัน สามีตัวเองนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น ลูกสาวที่นั่งร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว หล่อนแทบไม่เหลือสติใดใดทั้งสิ้น

            “เอามานี่ คุณจับลูกไว้ดีๆ นะ” ควอนจียงกดเบอร์โทรฉุกเฉินที่มีเลขไม่กี่หลักก่อนที่ปลายสายจะรับ

            ใช้เวลาเพียงไม่นาน เสียงไซเรนรถพยาบาลดังก้องในพื้นที่นั้น รถราบนถนนต่างพร้อมใจกันหลบเพื่อให้มาถึงตัวผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว ร่างที่นอนอยู่บนพื้นถูกหามขึ้นไปบนรถพยาบาลพร้อมเครื่องช่วยหายใจ ควอนจียงเลือกที่จะกระโดดขึ้นไปด้วยพร้อมกับหญิงสาวและลูกของหล่อน

            “คุณตั้งสติก่อนนะ” ควอนจียงให้อีกฝ่ายหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อเป็นการผ่อนคลายในขณะที่เด็กสาวตัวเล็กยังคงนั่งสะอื้นด้วยความหวาดกลัว

            ผู้ประสบอุบัติเหตุถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็วทันทีเมื่อถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ส่วนเด็กผู้หญิงถูกส่งไปตรวจร่างกายว่าได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า ควอนจียงนั่งอยู่กับหญิงสาวคนนั้นที่หน้าห้องฉุกเฉิน เวลาช่างเดินผ่านไปช้าเหลือเกิน

            “เป็นแบบนี้แล้วคุณยังมีสติอยู่ได้ยังไงนะ” ผู้หญิงในชุดทำงานเปื้อนเลือดพร้อมมัดผมหางม้าพูดขึ้นมา “เพราะผมเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งไงล่ะ-- กับพ่อแม่ผมเอง”

            “ผมไม่มีสติ ทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายทุกอย่างมันก็สายเกินไป”

            “ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉัน”

            “คุณนั่งรอตรงนี้ก็ได้นะ เดี๋ยวผมดูแลลูกคุณให้จนกว่าหมอจะออกมาก็แล้วกัน เธอชื่ออะไรครับ”

            “คิม-- คิมจองฮวาค่ะ”

            ควอนจียงยิ้มรับหนึ่งทีก่อนจะเดินไปรอรับจองฮวาที่หน้าแผนกกุมารเวช เด็กหญิงตัวเล็กมัดแกละสองข้างเดินมาพร้อมกับพยาบาลที่ดูใจดีในมือมีตุ๊กตาหนึ่งตัวเป็นของปลอบใจ

            “จองฮวามาหาพี่เร็ว” รอยยิ้มกว้างของควอนจียงสามารถทำให้ทุกอย่างดีขึ้นได้เสมอ แขนกว้างอ้ารับเด็กสาวเข้ามากอดปลอบพร้อมลูบศีรษะอย่างเอ็นดู “ไปหาคุณแม่กันเถอะ”

            เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมงจนควอนจียงลืมเวลาที่เขาต้องกลับบ้าน เขาไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือแม้แต่เบอร์โทรของทงยองเบหากแต่หลังจากนึกขึ้นได้ไม่นาน สุภาพบุรุษในเสื้อกาวน์สีขาวก็เดินออกมาพร้อมกับข่าวดี

            “พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ ไม่มีส่วนไหนที่สาหัส”

            “ขอบคุณค่ะ”

            “ผมว่าผมต้องกลับบ้านแล้วครับ ขอให้เขาอาการดีขึ้นไวๆ นะครับ” ควอนจียงพูดขึ้นหลังจากที่คุณหมอเดินจากไป “ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ ขอบคุณจริงๆ”

            “พี่ไปแล้วนะ จองฮวา” ควอนจียงนั่งยองลงกับพื้นพร้อมหยิกแก้มเด็กสาวที่แดงระเรื่ออย่างเอ็นดู มือเล็กป้อมโบกมือลาควอนจียงด้วยรอยยิ้ม

            ควอนจียงเลือกที่จะนั่งรถประจำทางกลับบ้านแทนที่จะเดิน ถึงจะไม่ไกลมากแต่นี่ก็ดึกมากพอแล้ว ยิ่งเนื้อตัวสกปรกมอมแมมแบบนี้ถ้ากลับไปเจอซึงฮยอนมีหวังเขาต้องโดนตำหนิอีกครั้งแน่ๆ

            สูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่งก่อนจะเปิดประตูบ้านเข้าไปก็พบทั้งซึงฮยอนและยองเบนั่งอยู่ที่โซฟาสองตัวอย่างเคร่งเครียดพร้อมรับรู้ถึงชะตากรรมที่กำลังตามมาในไม่ช้า

            “ไปแปปเดียวแต่นี่กี่โมงแล้ว ควอนจียง”

            ชเวซึงฮยอนหันมาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่นัยน์ตากลับแข็งกร้าวราวกับเขาทำผิดมหันต์ นัยน์ตาคู่สวยมองไปยังนาฬิกาเรือนที่แขวนอยู่บนผนังบอกเวลาว่านี่เกือบเที่ยงคืนแล้ว

            “ขอโทษครับ พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย ผมไปโรงพยาบาลมาน่ะ”

            นัยน์แข็งกร้าวเปลี่ยนแววที่ฉายอยู่ ควอนจียงรับรู้ได้ถึงความห่วงใยเล็กๆ จากนัยน์ตานั้น จากคนที่ยังคงมีทิฐิสูง

            “เป็นอะไรมากหรือเปล่า-- ไปโดนอะไรมา” ทงยองเบตื่นตระหนกราวกับเป็นกระต่ายตื่นตูม

            “เปล่าครับ มีคนโดนรถชน ผมอยู่ตรงนั้นพอดี”

            “ผมต้องรอดูอาการเขา ผมจะโทรบอกพวกคุณแล้วแต่ผมไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีเบอร์ใครเลย”

            สีหน้าของชเวซึงฮยอนและทงยองเบเปลี่ยนกลับมาเป็นสีหน้าที่ดูโล่งใจที่ไม่มีใครเป็นอะไรในคืนนี้

            “งั้นก็ไปอาบน้ำแล้วนอนซะ ดึกแล้ว” ชเวซึงฮยอนพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินลับกลับเข้าในยังห้องของตัวเองพร้อมกับทงยองเบที่แยกทางไปพร้อมๆ กัน

            ควอนจียงกลับไปที่ห้องของตัวเองพร้อมจัดการชำระล้างร่างกายที่มอมแมมเมื่อครู่ สวมชุดนอนเสื้อยืดสีขาวพร้อมผมเปียกที่ปรกลงมาบนใบหน้าหวาน ทั้งรู้สึกเหนื่อยเพลีย ทั้งรู้สึกอิ่มเอิบใจที่ได้ช่วยคนอื่น ฝังตัวเองลงบนเตียงนุ่มๆ ที่รอคอยพร้อมกับหลับตาลง

            ในไม่ช้าก็เข้าสู่ห้วงนิทราเพราะความเหนื่อยล้า

- Writer's Talk -

          หนึ่งคอมเมนต์เท่ากับหนึ่งกำลังใจน้าาา :) พูดคุบเมาท์มอยกันได้ที่ทวิตเตอร์แฮชแท็ก #พ่อบ้านจียง ฝากกดติดตามฟิคน้อยๆ เรื่องนี้ด้วยเนอะ :) <3