[SF] มนต์รักโอลิมปิก :) # เอกฮุน

ข้อมูลเบื้องต้น

WELCOME

เป็นเอก x แดฮุน





เป็นแค่เรื่องจากจินตนาการนะคะ :)

อ่านเอาความสนุกพอเนอะ







 'เป็นเอกฮยอง'


เป็นเอก การะเกตุ

นักกิฬาเทควันโดทีมชาติไทย









'น้องแดฮุน'


ลีแดฮุน

นักกีฬาเทควันโดทีมชาติเกาหลีใต้






















CLIP สัมภาษณ์เป็นเอกฮยองพูดถึงน้องแดฮุน

ดูเพิ่มความจิ้น ^^

















 

M U S I C CAFE : LUN LA
 

JJ♕

เนื้อเรื่อง

[SF] มนต์รักโอลิมปิก :) # เอกฮุน

Couple : เป็นเอก x แดฮุน

          Talk : อยากจะลงตั้งแต่เมื่อวานแล้วอะ แต่ว่ายังไม่สมบูรณ์ ฮ่าๆ วันนี้ก็ยังไม่ค่อยสมบูรณ์ แต่ว่าอยากลง เป็นฟิคที่ไม่ค่อยเหมือนฟิค เพราะเอาเรื่องจริงมาจินตนาการเสริม พี่น้องคู่นี้เค้าน่ารักเนอะ ขอบคุณเป็นเอกและแดฮุนที่ทำให้สาววายมีความสุขในการดูกีฬาโอลิมปิก อีก 4 ปีข้างหน้ามาเจอกันใหม่นะ ^^

            ปล.ขอบคุณเว็บเรื่องเล่าเช้านี้ ข่าวสดสำหรับการบรรยายการแข่งขันค่ะ และก็ขอบคุณเจ้าของคลิปด้านท้ายด้วยนะคะ

            ปล2. ‘ฮยอง’ คำที่แดฮุนเรียกในเรื่องเป็นภาษาเกาหลี แปลว่า ‘พี่ชาย’ นะคะ น้องจะเรียกพี่ว่าฮยองทั้งเรื่องนะคะ ถ้าตรงไหนไม่ใช่ที่น้องเรียก ‘พี่’ แปลว่าพูดไทยนะคะ

            ปล3.ขอบคุณมากๆที่เข้ามาอ่านนะคะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            ผมชื่อ “เป็นเอก” ครับ เป็นนักกีฬาเทควันโดทีมชาติไทย ซึ่งตอนนี้ผมได้รับหน้าที่ที่สำคัญคือ การแข่งขันกีฬาโอลิมปิกประจำปี 2012 ณ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ

            การแข่งขันรอบแรก ผมต้องประลองฝีมือกับนักเทควันโดจากประเทศเกาหลีใต้ “ลีแดฮุน” แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญของเรื่องทั้งหมด เพราะนอกจากแดฮุนจะเป็นคู่แข่งของผมแล้ว เขายังพ่วงตำแหน่งสำคัญอีกหนึ่งตำแหน่งด้วย นั่นก็คือ “คนรัก”

            “เกมส์นี้เราเจอศึกหนักแน่เจ้าไอ เจอแดฮุนตั้งแต่รอบแรกเลย คุณต้องพยายามให้เต็มที่นะ” โค้ชเช หรือ ชื่อเต็มๆคือ ชเว ยองซอกกล่าวขึ้น

            “ผมจะพยายามจนสุดความสามารถของผมครับ” ผมตอบไปตามสิ่งที่คิด แต่ว่าในใจผมจะขัดแย้งอยู่บ้าง

            “ยังไงก็ตาม คุณไม่ต้องห่วงเรื่องแพ้หรือชนะให้มาก เพราะมันจะยิ่งทำให้คุณกดดันตัวเองมากขึ้น แค่ให้คุณคิดว่าคุณต้องทำให้เต็มที่เพื่อตัวคุณ ครอบครัวคุณและประเทศชาติของคุณ คุณจะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลังเท่านั้นพอ” เมื่อโค้ชเชพูดจบก็ตบเบาๆที่ไหล่ด้านซ้ายของผมประมาณสอง-สามครั้งแล้วเดินจากไป

            สิ่งที่โค้ชเชบอก ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกดดันน้อยลง แต่ผมก็เข้าใจสิ่งที่โค้ชเชพูดเป็นอย่างดี ผมเชื่อว่าเมื่อผมได้ทำอย่างเต็มที่แล้ว ไม่ว่าผลจะออกมาแพ้หรือชนะ ยังไงคนไทยก็ไม่กล่าวโทษผมอย่างแน่นอน ซึ่งผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วไม่ว่ายังไง ผมก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถ ถึงแม้ว่าคู่แข่งจะเป็นคนรักของผมก็ตาม

            แต่ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันแตกต่างจากที่ผมคิด ถึงแม้ผมจะมีสิทธ์ที่ต้องแข่งกับแดฮุนอยู่แล้ว แต่ว่าต้องไม่ใช่ในรอบแรก เพราะแดฮุนคือนักเทควันโดที่มีฝีมือดียอดเยี่ยมที่สุดคนหนึ่งของโลก

            .

            .

            .

            “เป็นเอกฮยอง....” สำเนียงเรียกชื่อผมที่แปลกๆ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละครับ เป็นเอกมันเรียกยาก ผมบอกให้เรียกไอ ก็ไม่เชื่อ น้องบอกผมว่า เป็นเอก ความหมายดีเขาชอบ และเวลาที่เขาเรียกผม เขาจะรู้สึกดีมาก เพราะว่าผม ‘เป็นเอก’ ในใจของเขา (เลี่ยนดีมั้ยครับ ฮ่าๆ ตอนผมฟังครั้งแรกก็แอบอยากอ้วกนะครับ แต่ว่ามันก็รู้สึกดีจริงๆ เวลาที่ได้ยินเขาเรียกชื่อผมอย่างนั้น และผมก็พูดได้เต็มปากว่า ‘แดฮุน’ ก็ ‘เป็นเอก’ ในใจของผมเช่นกัน)

            “ว่าไงเด็กน้อย” ผมหันไปหาเจ้าตัว

            “ไม่น้อยแล้วนะ ผมสูงกว่าฮยองอีก” หนุ่มหน้าหวานทำแก้มป่อง แล้วหันหน้าหนี ผมเห็นดังนั้นก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ เป็นอย่างนี้ทุกทีสิหน่า เด็กน้อยของผม

            “แล้วเรียกฮยองมีอะไรรึเปล่าครับ น้องฮุน”

            “ฮยองรู้แล้วใช่มั้ยครับ ว่าเราต้องแข่งกันรอบแรก” แดฮุนหันหน้ากลับมาสบตาผม แล้วเริ่มพูดอย่างจริงจัง

            “ครับ”

            “ไม่ดีเลยอะ ผมไม่อยากแข่งกับฮยองรอบแรกนะ”

            “ก็จับมาแล้วเป็นแบบนี้ เราก็ต้องยอมรับสิครับ” ผมบอกน้องพร้อมรอยยิ้ม ทั้งๆที่ในใจก็ไม่ได้นิ้มตามไปด้วยสักเท่าไหร่

            “เฮ้อออออ ฮยองห้ามออมมือนะ ต้องสู้ให้เต็มที่นะ เตะมาเลย ผมไม่เป็นอะไรหรอก สู้เพื่อประเทศไทย” แดฮุนคว้ามือผมไปจับพร้อมกลับร่ายคำพูดยาวและจบลงด้วยท่ายกแขนแล้วกำมือ พร้อมกับเสียงน่ารัก “เป็นเอกฮยองไฟท์ติ้ง!”

            “เราก็เหมือนกัน อย่าเห็นว่าฮยองตัวเล็กกว่าแล้วจะเบามือนะ ต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อประเทศของตัวเองเหมือนกัน ถึงนอกสนามเราจะเป็นคนรัก แต่ในสนามเรายังเป็นคู่แข่งกัน เพราะฉะนั้นต้องแยกให้ออก”

            “อีกอย่างนะ ใครก็ตามที่ทำสำเร็จ จะต้องพยายามเข้ารอบชิงชนะเลิศให้ได้ เพื่อให้อีกคนได้ลุ้นเหรียญทองแดง สัญญากันได้มั้ยครับ” ผมพูดเสริม

            “สัญญาครับผม” แดฮุนยกนิ้วขึ้นสามนิ้วพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ผมเห็นก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ พอน้องเห็นก็หัวเราะตาม และนั่นก็ทำให้ผมผ่อนคลายความเครียดไปได้เยอะทีเดียว

            .

            .

            .

            การแข่งขันระหว่างผมกับแดฮุนดำเนินมาเรื่อยๆ ทั้งผมและน้องไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้ใคร ทำให้คะแนนของเราสูสีกันมาก จนยกที่สาม ซึ่งเป็นยกสุดท้าย จริงๆคะแนนของผมนำน้องอยู๋ 7-6 แต่ว่าผมโดนเตือน 2 ครั้งจึงทำให้คะแนนของแดฮุนขึ้นเป็น 7-7 จึงต้องมีการต่อยกตัดสินที่เรียกว่า Sudden Death คือถ้าใครสามารถทำแต้มได้ก่อนก็จะเป็นผู้ชนะไปเลย

            เนื่องจากยกนี้เป็นยกสุดท้าย ความกดดันที่เริ่มมากขึ้นทำให้สมาธิของผมอาจจะกรจัดกระเจิงไปบ้าง ทำให้แดฮุนเตะเข้าที่เกราะด้านหน้าของผม ส่งผลให้ผมแพ้ไปอย่างน่าเสียดาย ตอนนี้ก็ได้แต่ลุ้นให้เด็กน้อยเข้าไปถึงรอบชิงชนะเลิศ ผมถึงจะมีลุ้นเหรียญทองแดง

            .

            .

            .

            ตอนนี้ผมกำลังเชียร์แดฮุนแข่งกับคู่ต่อสู้จากประเทศรัสเซีย หลังจากที่น้องพยายามอย่างหนักที่จะเอาชนะนักเตะจากอียิปต์ แบบหืดขึ้นคอ ในยก Sudden Death เช่นเดียวกัน หากครั้งนี้แดฮุนทำสำเร็จ ผมจะมีโอกาสได้ลุ้นเหรียญอีกครั้ง

            การแข่งขันเริ่มขึ้นแล้วครับ แดฮุน เริ่มเกมรุกตั้งแต่ยกแรก แต่ว่ามาได้ 4 คะแนนในยกที่สอง พอถึงเกมยกที่สาม น้องก็ทำคะแนนนำไป 5-3 ก่อนที่รัสเซียจะโดนเตือนเสียแต้มไป จึงทำให้แดฮุนได้แต้มเพิ่มอีกหนึ่งแต้ม แต่ว่านักเตะชาวรัสเซียก็ไล่ตามมาเป็น 6-4 อีก อย่างไรก็ตามน้องสามารถยันเอาชนะนักกีฬารัสเซียไปด้วยสกอร์ 7-6 

            แดฮุนทำได้!!!!!

            เด็กน้อยของผมทำได้ตามที่ให้สัญญาไว้กับผม

            ‘ผมจะทำเพื่อเป็นเอกฮยอง ผมจะเข้ารอบชิงชนะเลิศให้ได้ เพื่อให้ฮยองเข้าไปชิงเหรียญทองแดงให้ได้’

            .

            .

            .

            การต่อสู้กับนักเตะจากอียิปต์เป็นผลไปตามที่คาดหวังครับ ผมชนะ และได้เข้าไปเตะกับนักกีฬาจากโคลัมเบีย หากผมชนะก็จะมีเหรียญทองแดงให้กับประเทศไทย ระหว่างที่รอการแข่งขัน ก็ได้รับข่าวดีต่อมา คือ น้องเล็กสามารถทำเหรียญทองแดงให้กับกองทัพนักกีฬาไทยเพิ่มอีกหนึ่งเหรียญ อีกทั้งพี่แก้ว ก็มีเหรียญติดไม้ติดมือกลับบ้านไปฝากคนไทยอย่างแน่นอน หลังจากขึ้นชกชนะนักมวยจากบัลแกเรีย ผมหวังว่าค่ำคืนนี้คงเป็นค่ำคืนที่คนไทยมีความสุขที่สุด

            แต่ทว่าผมกลับพ่ายให้กับออสการ์ มูนอซ โอเวียโด จากโคลัมเบียเข้าจนได้ เริ่มยกแรกยังทำอะไรกันไม่ได้ เสมอกันอยู่ 0-0 มาในยกที่สอง เขาได้จังหวะทำแต้ม ออกนำไปก่อน 2-0 ทำให้ผมต้องเร่งเครื่องบุก จนทวงคืนมาได้ แต่ก็เสียอีก ทำให้ยังตามอยู่ 1-3 ยกสุดท้าย ต่างฝ่ายต่างออกอาวุธแลกกันสนุก แต่นักกีฬาโคลอมเบียยังดักทำแต้มได้เรื่อยๆ นำ 6-4 ช่วงวินาทีสุดท้าย ผม ได้จังหวะเตะเข้าไปที่ศีรษะของโอเวียโด ทำให้คะแนนนักกีฬาไทย พลิกแซงนำ 7-6 แต่โค้ชของโคลัมเบียขอดูเทป ปรากฏว่า กรรมการตัดสินว่า ผมเตะไม่ถูกเป้า จึงริบคะแนนคืน ทำให้แพ้ไปในที่สุด

            ถ้าบอกว่าเสียใจมั้ย ผมบอกได้เลยว่าเสียดายมาก เพราะว่าผมไม่รู้ว่าครั้งหน้าผมจะมีโอกาสได้มาแข่งอีกมั้ย เนื่องด้วยสรีระของผมที่เสียเปรียบจากเกราะไฟฟ้า แต่ว่าผมก็ทำดีที่สุดแล้วครับ รางวัลมันคงไม่ใช่ของผมจริงๆ

            สำหรับเรื่องในอนาคตจะเป็นอย่างไร ผมคงต้องใช้เวลาและปรึกษากับโค้ชก่อน แต่ผมก็จะทำให้เต็มที่ตลอดกับอาชีพนักกีฬา ผมสัญญาครับ!

            .

            .

            .

            แต่ว่าช่วงเวลาหลังจากนี้ผมต้องมาเชียร์ให้เด็กน้อยของผมได้เหรียญทองกลับไปฝากครอบครัวและประเทศเกาหลีใต้ให้ได้

            อย่างไรก็ตามกีฬามีทั้งแพ้มีทั้งชนะ แต่ผมไม่คิดว่าเราจะแพ้ทั้งคู่! แดฮุนแพ้นักกีฬาจากสเปนไปด้วยสกอร์ 17-8 ผมยอมรับเลยว่านักกีฬาสเปนมีเทคนิคแพรวพราว พอช่วงหลังๆน้องก็เริ่มบุกเข้าไป แต่ด้วยอารมณ์ที่ใจร้อนเลยทำให้พลาดหลายครั้ง ผลจึงเป็นอย่างที่เห็น ถึงน้องจะไม่ชนะในเกมส์ แต่ยังไงน้องก็ชนะใจผมอยู่แล้ว :)

            “ผมไม่ได้เหรียญทอง” หลังจากพิธีรับเหรียญรางวัลเสร็จ แดฮุนก็วิ่งเข้ามาหาผมที่นั่งให้กำลังใจอยู่ข้างสนามทันที

            “ได้ตั้งเหรียญเงิน ฮุนเจ๋งที่สุดแล้ว” ผมว่า

            “ฮยองไม่เสียใจใช่มั้ยครับ” แดฮุนดึงมือผมขึ้นแล้วให้เดินออกจากฮอลล์ไปพร้อมกันเพื่อมุ่งไปยังห้องแต่งตัว

            “เสียใจเรื่องอะไร เรื่องเรานะหรอ ฮุนเก่งแล้ว” ผมบอกยิ้มๆ พร้อมยกนิ้วโป้งให้

            “ไม่ใช่สักหน่อย...” น้องมองหน้าผมแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา ทำให้ผมคิดได้ว่าเรื่องอะไรที่ยังคาใจฮุนอยู่

            “เรื่องนั้นหนะหรอ?”

            “ฮยองรู้หรอว่าเรื่องไหนอะ!” น้องหันมาถามแล้วเปิดประตูเข้าห้องแต่งตัวไป ผมก็เดินตามเข้ามาทันที

            “รู้สิ แค่มองตาเรา ฮยองก็รู้แล้ว”

            “แล้วคำตอบอะ” แดฮุนยืนรอคำตอบ โดยที่ยังไม่ยอมไปหยิบชุดมาเปลี่ยนเสียที

            “ต้องเสียใจสิ แต่ว่าฮยองก็ทำดีที่สุดแล้วนี่นา” ผมบอก

            “ฮยอง...” พอพูดจบ ฮุนก็เดินเข้ามาหาผมและกอดแน่นทันที “ไม่เป็นไรนะครับ ครั้งหน้าเอาใหม่ ฮยองยังมีผมนะ”

            ผมได้ยินคำพูดของเด็กคนนี้ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ เพราะรู้ว่านี่เป็นสิ่งที่เขาคิดไว้ในใจจริงๆ และเป็นความรู้สึกของเขาจริงๆ ไม่ได้เสแสร้ง

            “ใช่ ฮยองยังมีเรา เราก็มีฮยองเสมอนะ”

            .

            .

            .

            “นี่ฮุน ก้มลงมาหน่อยสิ”

            “มีอะไรหรอครับ”

            “เอียงหูมา ฮยองมีอะไรจะบอก”

            “..........................”

            “ยองวอนฮี ซารังเฮ” ผมพูดเสร็จแล้วรีบเดินนำไปก่อน

            “............................”

            “ผมก็จะรักฮยองตลอดไปนะ :)” หนุ่มหน้าหวานจะโกนขึ้นก่อนจะรีบวิ่งมาข้างๆกัน

แม้ว่าเส้นทางในโอลิมปิก 2012 ของนักกีฬาเทควันอย่างผมกับเขาจะจบลงไป แต่ว่าในเส้นทางรักของเราเพิ่งจะเริ่มต้นได้ไม่นานและจะดำเนินต่อไปจนนิจนิรันดร์

แถมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

“น้องไอคะ พูดอะไรหน่อยค่ะ พอใจมั้ยคะกับการแข่งขันครั้งนี้” เสียงนักข่าวยื่นไมค์สัมภาษณ์ผมทันทีหลังจากแข่งขันกับนักกีฬาจากโคลัมเบีย

“ก็พอใจครับ เพียงแต่ผลมันไม่ได้อย่างที่ผมต้องการ ก็เสียใจเป็นธรรมดา และก็ไม่รู้จะพูดยังไงครับพี่ มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจ ขอบคุณพี่ๆด้วยครับ” ผมยกมือไหว้ขอบคุณนักข่าวทุกคน

“ไอๆ สนิทกับลีแดฮุนมั้ย” พี่นักข่าวสาวคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น

แต่เฮ้ยยยย! พี่เค้าถามถึงน้องทำไมวะ

“ก็สนิทครับ”

“ทำไมเค้าอยู่ในทวิตเตอร์ เค้าจะมอบเหรียญทองให้กับไออะ ถ้าเค้าได้” นักข่าวสาวคนนั้นถามต่อ

            เฮ้ยๆๆ! เสียงตะโกนเหล่านี้ดังขึ้นในสมองของผมทันที คือเรื่องผมกับน้องไม่มีใครรู้นะครับ นอกจากครอบครัวของเรากับโค้ชเชเท่านั้น แล้วทวิตเตอร์อะไร แดฮุนเล่นทวิตเตอร์ด้วยหรอ

            “จริงหรอครับ”

            “ในทวิตที่กรุงเทพเป็นอย่างงั้น ไอคิดว่าถ้ามันจริง มันน่าจะเป็นเพราะอะไร ทำไมลีแดฮุนเค้าถึงเขียนมาอย่างนั้นอะ”

            “ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ” ผมควรจะตอบยังไงดีกับเรื่องนี้ เพราะผมไม่รู้ว่าน้องพูดจริงหรือพูดเล่น พี่นักข่าวเอาคำพูดนี้มาจากไหนกัน หลังสัมภาษณ์เสร็จคงต้องถามเจ้าตัวว่าพูดจริงหรือไม่

“แต่ว่าเวลาเล่นกีฬาพอผมได้แข่งกับใครแล้ว พอผมเต็มที่จะแพ้จะชนะผมก็ เค้าชนะผมก็ดีใจกับเค้า เวลาผมชนะเค้าก็ดีใจกับผม เวลาผมเจอเค้าผมก็บอกเค้าให้ได้เหรียญทองนะ เพราะเค้าชนะผมไป อะไรอย่างนี้ครับ เค้าก็ยังมาถามผมว่าเจ็บเข่ารึเปล่า ก็ กีฬามันก็มีตรงนี้อะครับ ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นได้” ผมตอบยาว พอจบการสัมภาษณ์ ผมก็ได้แต่ยิ้มเขิน ไม่รู้ว่าพอทุกคนดูคลิปแล้วจะจับผิดได้มั้ยว่าผมแอบเขินตอนพูดถึงน้องเหมือนกันนะ :)

“ขอบคุณมากนะครับ” ผมยกมือไหว้พร้อมกล่าวลาอีกครั้ง และเตรียมตัวไปเชียร์เด็กน้อยในการแข่งขันชิงชนะเลิศเทควันโดโอลิมปิก รุ่นไม่เกิน 58 กิโลกรัม

แถมอีกนิด ฮ่าๆ

“ฮุนๆ ได้พูดอะไรเกี่ยวกับพี่ในทวิตเตอร์หรือเปล่า” ผมถามแดฮุนทันทีหลังจากที่น้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว

“หืม ผมไม่ได้เล่นทวิตเตอร์นะครับ” น้องบอกปฏิเสธ “ทำไมหรอครับ”

“ก็ตอนที่สัมภาษณ์ พี่นักข่าวเค้าถามพี่เกี่ยวกับเราหนะ”

“ห๊ะ!” น้องตกใจตาโต ฮ่าๆ น่ารักจัง “ล้อเล่นป่าวเนี่ย”

“จริงๆ” ผมพยักหน้า “เค้าถามพี่ว่าทำไมฮุนบอกว่าถ้าได้เหรียญทองจะให้พี่”

“เฮ้ยยยยยยย” แดฮุนตะโกนเสียงหลง “ผมไม่ได้บอกใครเลยนะ แค่มีตอนสัมภาษณ์ก่อนแข่งว่า ผมยอมรับฝีมือพี่ และจะพยายามเข้ารอบชิงเหรียญทองให้ได้ พี่จะได้มีสิทธิ์ลุ้นเหรียญทองแดงอีกครั้งแค่นั้นเองนะ”

“กล้านะเรา พูดออกสื่อเลยหรอ” ผมหยิกแก้มน้องเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว “มานี่พี่ช่วยเช็ดผมให้” ผมคว้าผ้าเช็ดผมจากมือของน้องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวข้างๆ ผมเช็ดผมน้องอย่างเบามือ ผมของแดฮุนนิ่มมากครับ ถึงจะเป็นผู้ชายแต่น้องก็ดูแลตัวเองอย่างดี

“ผมรักพี่เป็นเอกที่สุดเลย”


















         complete END :)