Trilove แย่ง ยั่ว มั่ว

ลำดับตอนที่ #3 : Part -2-

แย่ง  2


เพลง  Nothing better

แน เก ออน เจน กา วัซ ดอน
너의얼굴을기억해
นอ เว ออล กุล อึล คี ออก แฮ
멈춰있던내맘을
มอม จวอ อิซ ดอน แน มัม มึล
밉게도고장난내가슴을
มิด เก โท โก จัง นัน แน กา ซึม มึล
너의환한미소가
นอ เว ฮวาน ฮัน มี โซ กา
쉽게도연거야
ชวีบ เก โด ยอน กอ ยา

그래그렇게내가
คือ แร คือ รอฮ เก แน กา
너의사람이된거야
นอ เว ซา รัม มี ทเวน กอ ยา
못났던내추억들이
มซ นัซ ตอน แน ชู ออก ทึล รี
이젠기억조차않나
อี เจน คี ออก โจ ชา อัน นา
나를꼭잡은손이
นา รึล ก๊ก จัม มึน ซน นี
봄처럼따뜻해서
พม ชอ รอม ตา ตือ แฮ ซอ
이제꿈처럼내맘은
อี เจ กุม ชอ รอม แน มัม มึล
그대곁에가만히멈춰서요
คือ แด กยอท เท กา มัน ฮี มอม ชวอ ซอ โย
한순간도깨지않는
ฮัน ซุน กัน โด แก จี อัน นึน
끝없는꿈을꿔요
กึท ออบ นึน กุม มึล กวอ โย
이제숨처럼내곁에
อี เจ ซุม ชอ รอม แน กยอท เท
항상쉬며그렇게있어주면
ฮัง ซัง ชวี มยอ คือ รอฮ เก อิซ ซอ จู มยอน
nothing better
nothing better than you
nothing better
nothing better than you

이제꿈처럼내맘은
อี เจ กุม ชอ รอม แน มัม มึล
그대품에가만히안겨있죠
คือ แด พึม เม กา มัน ฮี อัน กยอ อิซ จโย
한순간도깨지않는
ฮัน ซุน กัน โด แก จี อัน นึน
끝없는꿈을꾸죠
กึท ดอบ นึน กุม มึล กู จโย
이제숨처럼내곁에
อี เจ ซุม ชอ รอม แน กยอท เท
항상쉬며그렇게있어주면
ฮัง ซัง ชวี มยอ คือ รอฮ เก อิซ ซอ จู มยอน
nothing better
nothing better than you
nothing better
nothing better than you
nothing better
nothing better than you

ทำนองเพลงไพเราะจากเปียโนดังขึ้นภายในห้องสีเหลี่ยมสีขาว   ใกล้กันนั้นมีรางบางกำลังนั่งมองร่างสูงที่กำลังเล่นเปียโนด้วยความตั้งใจไปพร้อมกับรอยยิ้มของเขา   ร่างบางเผลอมองด้วยความชื่นชมและแอบเคอะเขินไปกับความหมายของเพลง   ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าทั้งใบหน้าอันไร้ที่ติแล้วนั้นช่างเข้ากับท่วงทำนองนี้ซะเหลือเกิน

“จะมองพี่อีกนานไหม” นิชคุณเอ่ยถามร่างบางที่นั่งมองตนอยู่นานแล้ว

“ก็พี่คุณน่ะ เล่นได้เพราะมากเลยล่ะครับ ผมอยากเล่นได้อย่างนี้บ้างจัง” ร่างบางสะดุ้ง เพราะไม่รู้ว่าคนพี่หยุดเล่นไปตั้งแต่ตอนไหน

“มานี่สิ วันนี้พี่จะสอนนายเล่นเพลงนี้” นิชคุณพูดด้วยรอยยิ้ม และเขยิบให้อูยองนั่งลงข้างๆ

อูยองเดินมานั่งลงข้างๆ   นิชคุณเริ่มสอนอูยองเวลาผ่านไปจนสามชั่วโมงโดยที่อูยองก็ยังคงเล่นไม่ได้ นิชคุณจึงลุกแล้วเดินอ้อมไปข้างหลังอูยอง เอามือจับมืออูยองให้เล่นเป็นเพลง ตอนนี้ทั้งคู่ดูเหมือนคนกำลังกอดกันด้านหลัง   อูยองสะดุ้งเล็กน้อยกับการกระทำของนิชคุณแต่ก็ยังคงปล่อยให้นิชคุณทำต่อไปโดยไม่ทักท้วงใด เพราะมันทำให้อูยองรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ   ทันใดนั้นเองประตูห้องก็เปิดออก

แกร๊ก  แกร๊ก

“ทำอะไรกันน่ะ!!” มินโฮที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเห็นภาพนี้เข้าจึงตกใจ ตะโกนใส่ด้วยความโมโห

“พี่สอนอูยองเล่นเปียโนอยู่  ทำไมต้องตะโกนเสียงดังด้วยล่ะมินโฮ” นิชคุณเอ่ยเพราะไม่เข้าใจว่ามอนโฮจะโมโหอะไร เขาแค่สอนอูยองเล่นเปียโนมันผิดมากงั้นหรอ 

“แล้วทำไมต้องกอดกันด้วยล่ะฮะ” มินโฮโมโหที่นิชคุณยังทำสีหน้าเหมือนว่าตนเองนั้นผิดที่โมโห  และยังมองตาเขียวใส่อูยองที่มองตนเองด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

“โธ่ ก็อูยองเล่นไม่ได้สักที พี่ก็เล่นทำแบบนั้นไง...ไม่ได้กอดสักหน่อย แล้วนี่ซ้อมเทนนิสเสร็จแล้วหรอ” นิชคุณอธิบายพร้อมกับถามคนรักที่บอกว่าจะมารอที่ชมรมตอนเย็นแต่ก็เมจเสจมาบอกว่า ต้องอยู่ซ้อมเทนนิสที่ชมรมก่อนแล้วจะมาหา

“ก็เสร็จแล้วล่ะฮะ แล้วพี่คุณจะกลับบ้านหรือยัง...พี่คุณไปส่งผมหน่อยนะฮะ” มินโฮถามนิชคุณแต่สายตายังคงจ้องไปที่อูยองที่ยังคงทำหน้าเยาะเย้ยไม่หยุด

“พี่คุณ พี่ยังสอนผมไม่เสร็จเลยนะ ถ้าพี่กลับแล้วเมื่อไหร่ผมจะเล่นได้ล่ะครับ” อูยองเอ่ยขึ้นพรางกอดอกขึ้นอย่างงอนๆ ใส่นิชคุณ

“งั้น...มินโฮกลับไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้พี่จะไปส่ง นะครับคนดี” นิชคุณพูดพร้อมเข้าไปหามินโฮ หอมเข้าที่แก้มฟอดใหญ่ ทำเอามินโฮเขินปนสะใจที่พี่คุณหอมต่อหน้าอูยอง

“พี่คุณก็...ก็ได้ฮะ พี่คุณสัญญาแล้วนะ” มินโฮหน้าแดง สายตามองไปยังอูยองเพื่อเยาะเย้ย แต่อูยองกลับไม่มีทีท่าจะโมโหเลยสักนิด แต่มองกลับมาเหมือนว่าถ้าตนเองกลับ จะได้มากกว่าหอมนั้น มินโฮแทบจะกรี๊ดออกมาแต่ต้องเก็บอาการไว้ และกลับบ้านตามที่พี่คุณบอก

“ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกพี่ด้วยนะ กลับแท็กซี่ใช่ไหม...เมจเสจทะเบียนรถมาให้พี่ด้วยนะพี่เป็นห่วง” นิชคุณเอ่ยบอกกับมินโฮด้วยความเป็นห่วงโดยไม่ทันสังเกตสีหน้าของมินโฮว่าตอนนี้หงุดหงิดแค่ไหน

“ฮะ พี่คุณ” มินโฮตอบพร้อมกลับเดินออกจากห้อง โดยไม่ลืมหันมามองอูยองด้วยสายตาเคียดแค้น

“มา..ทีนี้ พี่จะสอนต่อจากเมื่อกี้นะ” นิชคุณหันมาพูดกับอูยองในท่าเดิมที่ทำให้มินโฮโกรธ

“ครับ พี่คุณ ผมจะตั้งใจเล่นให้ได้ พี่คุณคอยดูฝีมือลูกศิษย์คนนี้ได้เลย” อูยองสะดุ้งเล็กน้อยที่พี่คุณโอบด้านหลังไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ตอบคนพี่ด้วยความมั่นใจ พลางคิดในใจ สอนผมในท่าแบบนี้มันเหมือนกับ Back Hug เลย ทำไมเราต้องเขินด้วยเนี้ย >///< ถ้าฉันจะแย่งพี่คุณมาจากนายโดยไม่ใช่เพราะนายนอกใจพี่คุณล่ะ แต่เป็นเพราะฉันเริ่มจะหวั่นไหวกับพี่คุณแล้วซิ วันนี้ฉันทำให้พี่คุณอยู่สอนฉันต่อได้ อีกไม่นานหรอกฉันจะทำให้พี่คุณเลิกกับนาย...มินโฮ

TALK
ช่างสั้นเหลือเกินไรต์ขอโทษ  T^T'  งานช่วงนี้มันเยอะจริงๆ  ต้องคิดบทรายการโทรทัศน์ด้วย  (ไรต์เรียนRTV)  ไม่งั้นคงต้องอยู่ยันปี 5 คงไม่ไหวไรต์ขอ 4 ปีก็พอเนาะ  เอาไว้ตอนหน้าจะแก้ตัวใหม่(ตอนนี้อ่านจะแต่งงงๆหน่อยตามความน้อยนิดของสมองที่มีอยู่  ซึ่งมันช่างเบลออย่างแรง T^T)  และต้องขอบคุณคนที่คอมเม้นให้ด้วยนะคะ  รักคนเม้นที่สู้ดดดด  ม๊วฟ<3

 
ไม่คิดจะเม้นกันหน่อย..ใจร้ายจัง