Trilove แย่ง ยั่ว มั่ว

ลำดับตอนที่ #2 : Part -1-

แย่ง 1

    ร่างบางที่กำลังเคลื่อนไหวร่างกายไปตามจังหวะเพลง ตามร่างกายเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อมากมายเหมือนเพิ่งอาบน้ำมาอย่างไงอย่างงั้น  ใครที่มาเห็นเขาตอนนี้ต้องตกหลุมรักเป็นแน่   หนุ่มที่เวลาปกติน่ารักสดใส แต่เวลาได้ออกลวดลายเต้นเมื่อไหร่ เขาก็กลายเป็นหนุ่มสุดเท่ห์ให้สาวๆกรี๊ดได้เหมือนกัน

“อูยอง   ยังไม่เลิกซ้อมอีกหรอ นี่ มันก็เย็นมากแล้วกลับบ้านเถอะ” เพื่อนร่วมชมรมเอ่ยทัก ร่างบางที่ซ้อมอยู่หันมายิ้มให้

“ก็ว่าจะเลิกแล้วล่ะ รอบสุดท้ายแล้ว”  อูยองยิ้มให้อีกครั้ง แล้วกลับมาเต้นต่อ

“อ้อ   ห้องน้ำของชมรมเราใช้ไม่ได้นะ เห็นแม่บ้านบอกว่าท่อน้ำเสียน่ะ   ฉันกลับก่อนนะ แล้วเจอกัน” เพื่อนร่วมชมรมกล่าวจบก็เดินออกประตูไป

 

    





      เมื่ออูยองซ้อมเสร็จก็ต้องหงุดหงิดเพราะห้องน้ำชมรมดันเข้าไม่ได้   แต่จะให้กลับบ้านทั้งๆที่ตัวเต็มไปด้วยเหงื่ออย่างนี้คงไม่ไหวเหมือนกัน ว่าแล้วจึงเดินไปข้าวของชมรมกีฬาที่อยู่ตึกข้างๆ  หลังจากขอเพื่อนที่อยู่ชมรมกีฬาเรียบร้อยอูยองก็เข้าห้องน้ำยังไม่ทันจะถอดเสื้อผ้าก็ได้เกิดเรื่องเข้าซะได้

"นี่  พอเถอะเดี๋ยวคนมาเห็นเข้า"   

"โธ่  มินโฮที่รัก  กลัวคนอื่นมาเห็นหรือ ไอ้นิชคุณมาเห็นกันแน่ล่ะ  หึหึ"    

 

"อย่ามาพูดแบบนี้นะ  พี่คุณเขาตัวจริง..อย่างแกน่ะ  แค่ชั่วครั้ง ชั่วคราวเท่านั้นแหละ"  

"หึ  ชั่วครั้ง  ชั่วคราว..  แต่ก็ครางเสียงหวานทุกครั้งเลยนี่  สงสัยไอ้นิชคุณมันคงไม่ถึงใจเลยต้องมาหาที่ลงอย่างฉันน่ะ  ฮ่าๆ"  

    หลังจากฟังบทสนทนาก็รู้ว่าเป็นใคร   นี่มินโฮนอกใจพี่คุณหรอ คนเรียบร้อยอย่างนายไม่น่าเป็นอย่างนี้ได้แล้วพี่คุณเป็นยังไงถ้ารู้เนี้ย เฮ้อออ ไม่ได้เราต้องบอกพี่คุณให้รู้ไม่อย่างนั้นคงต้องโดนมินโฮหลอกแน่ๆ คนเรานี่ดูภายนอกไม่ได้จริงๆ  หลังจากที่คิดได้ไม่นานโทรศัพท์เจ้ากรรมดันดังขึ้นมาซะงั้น อูยองตกใจปิดโทรศัพท์แทบไม่ทัน  โฮจังนี่จริงๆโทรมาไม่รู้เวลาเลยให้ตายเถอะ   เอาวะเป็นไงเป็นกันมาหลอกพี่เขาได้ไง อย่างนี้ต้องเห็นดีกันหน่อย อูยองตัดสินใจเดินออกจากห้องน้ำ มินโฮมีสีหน้าตกใจมาก

 

“อะ...อูยอง” มินโฮเรียกเสียงตะกุกตะกัก ด้วยความตกใจที่เห็นว่าเป็นอูยอง รุ่นน้องที่สนิทกับนิชคุณ แฟนของเขา

 

“นายมันเลวมินโฮ ทำแบบนี้กับพี่คุณได้ไง ห๊ะ” อูยองตะโกนใส่มินโฮ  ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยจะเป็นคนที่ก้าวร้าวมาก่อน

 

“ฉันเปล่านะ อูยอง...จินอุน มันบังคับขืนใจฉัน เชื่อฉันนะ...อย่าไปบอกพี่คุณนะ นะ ฉันขอร้อง” มินโฮเข้าไปหาอูยองพร้อมกับอ้อนวอนให้อูยองเห็นใจ

 

“บังคับ บังเคิบ อะไรกัน....นายน่ะ สมยอมฉันเองนะ มินโฮ” จินอุนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ได้สักพักถึงกับของขึ้นกับคำโกหกบ้าๆ ของมินโฮ  คนอย่างเขาน่ะแค่กระดิกนิ้วก็มีคนมาเสนอให้เพียบมีหรอต้องไปบังคับใครให้มานอนกับตน

 

“นายพูดอะไรของนาย!! เงียบปากไปเลยนะ!!” มินโฮตวาดใส่หน้าจินอุน คู่ขาลับๆของตัวเอง ที่เคยตกลงกันแล้วว่าเรื่องระหว่างเขากับจินอุนจะเป็นความลับ แทนที่จะแก้ตัวให้หรือไม่ก็เงียบไปซะ  ดันมาพูดอะไรที่มันจะทำให้เขาต้องเลิกกับพี่คุณ ซึ่งนั้นเป็นสิ่งที่จะต้องไม่เกิดขึ้น

 

จินอุนไม่พูดอะไร สายตามองไปที่มินโฮอย่างเคืองๆที่ตวาดเขาต่อหน้าคนอื่น แล้วเดินออกจากห้องน้ำไป

 

“อูยอง อย่าบอกพี่คุณนะ” มินโฮยังคงอ้อนวอนอูยองเพื่อไม่ให้ไปบอกพี่คุณ

 

“นายนี่ เห็นแก่ตัวจริงๆ หลอกพี่คุณมานานแค่ไหนแล้ว เห็นเรียบร้อยๆ ที่แท้ก็ร่านไปทั่วพี่คุณควรจะเจอคนที่ดี ไม่ใช่คนดีแต่เปลือกอย่างนาย” อูยองว่าใส่มินโฮ ในใจคิดว่าคนเรามองแค่หน้าตาไม่ได้ เพราะความสวยงามภายนอก ภายในอาจอาบยาพิษไว้ก็เป็นได้

 

“นี่!! มากไปแล้วนะ พี่คุณเป็นแฟนฉันถ้านายอยากไปบอกก็ไปเลย ถ้าคิดว่าพี่คุณจะเชื่อ หึหึ” มินโฮไม่พอใจที่อูยองว่าร่าน แล้วอีกอย่างเขาก็เป็นแฟน พี่คุณต้องเชื่อเขามากกว่าอูยองอยู่แล้ว เป็นแค่รุ่นน้องจะมาดีกว่าตนที่เป็นแฟนอย่างเขาได้ไง คิดได้อย่างนั้นมินโฮก็กล้ามากขึ้น

 

“นายคงลืมไปแล้วมั้ง   ว่าความลับมันไม่มีในโลก...ถึงฉันไม่บอกแต่พี่คุณก็ต้องรู้อยู่ดี แล้วฉันคนนี้ก็จะเอาพี่คุณออกมาจากคนเลวๆอย่างนายด้วย”   อูยองพูดใส่มินโฮที่ไม่สำนึกผิด แล้วยังจะมาปากดีใส่เขาอีก

 

“ฮ่าๆๆ ทำไม จะแย่งพี่คุณไปจากฉันรึไง...นายกับฉันน่ะมันคนล่ะชั้น จำเอาไว้” มินโฮหัวเราะร่วน พร้อมกับเดินไปหาอูยองแล้วชี้นิ้วกลางหน้ามนของอูยอง   แล้วเดินอออกจากห้องน้ำไป

 

   อูยองแทบอยากจะเข้าไปซัดซักหมัดแต่ต้องอดกลั้นเอาไว้   ด้วยความคิดที่มีตอนนี้มันเป็นวิธีที่จะทำให้คนอย่างมินโฮต้องเจ็บกว่ามากกว่าร่างกาย แต่เป็นที่หัวใจต่างหาก  คอยดูแล้วกันว่าคนอย่างฉันจะทำอะไรได้บ้าง ฉันไม่เคยอยากจะแย่งของของใคร แต่นายจะเป็นคนแรกที่ฉันจะแย่ง หึหึ 








 




   

    กริ๊ง  กริ๊ง กริ๊ง


     เสียงนาฬิกาดังขึ้นร่างบางเอื้อมมือไปปิดพร้อมกับลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนอย่างเช่นทุกวัน  หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ลงมาข้างล่าง  เข้าห้องครัวเป็นอันดับแรก


"แม่ครับมีอะไรกินบ้าง  ด้ง  หิวแล้ว"   อูยองพูดพร้อมกับเข้าไปกอดคนเป็นแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่อย่างออดอ้อน



"เสร็จแล้วจ้า  ไปรอที่โต๊ะเลยวันนี้มีเมนูสารพัดไก่ของโปรดลูกทั้งนั้นเลยนะ"  คนเป็นพูดพรางยิ้มอ่อนโยนให้อูยองที่ยังอ้อนเหมือนเด็ก



"แม่รู้ใจด้งที่สุด  รักแม่ที่สุดเลย"   อูยองเข้าไปกอดและหอมแก้มแม่  แล้วเดินไปยังโต๊ะอาหาร  จัดการกับอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างตั้งใจ














"ด้ง  ด้ง  เมื่อวานโทรไปก็ไม่รับว่าจะชวนกลับบ้านด้วยซะหน่อยไปที่ชมรมก็ไม่อยู่"  จุนโฮเอ่ยอย่างน้อยใจที่เพื่อนแก้มอูมทิ้งตนให้กลับบ้านคนเดียว  


"เกิดเรื่องนิดหน่อย  วันหลังจะเล่าให้ฟังนะ  ได้เวลาเรียนล่ะไปกันเหอะ"   หลังที่เข้ามาในมหาวิทยาลัย  เจอกับเพื่อนตาตี่ที่รออยู่



"ขึ้นเรียนไปสิ "  จุนโฮยิ้มเจ้าเล่ห์พรางคิดไปถึงเพื่อนร่วมห้องที่ตนชอบแกล้งแล้วนึกสนุกขึ้นมา


 

     เมื่อเข้าห้องจุนโฮก็เดินตรงไปยังเป้าหมายพร้อมกับลากเพื่อนแก้มบวมไปด้วยแล้วนั่งข้างๆชานซองที่นั่งอยู่ก่อน  



"หวัดดีจ๊ะ  ชาน  นั่งด้วยคนนะ"  จุนโฮไม่ว่าเปล่าเอาหัวไปถูกับแขนแกร่งชานด้วยท่าทางอ้อนๆ  กับสายตาที่ยั่วยวนที่ใครเห็นเป็นต้องสยบ



"อะ  อ้อ...ได้สิ"  ชานซองเอ่ยตอบอย่างมึนๆ  และเป็นคนที่ไม่เคยปฏิเสธใครจุนโฮก็เป็นเพื่อนเขาจะว่าอะไรได้


   




     อูยองมองการกระทำของเพื่อนแล้วต้องส่ายหน้าไปมาเบาๆ  เพราะเห็นอย่างนี้ทุกวันเพื่อนตาตี่ของเขาชอบยั่วชานซองเป็นประจำ   น่าสงสารชานซองเหมือนกันใสซื่อออกอย่างงั้น  กลัวเพื่อนตาตี่จะทำเสียคนน่ะสิ   นั่งเรียนไปได้สักพักก็ถึงเวลาพักเที่ยงอูยองชวนเพื่อนตาตี่ไปที่โรงอาหารเช่นทุกวัน  แต่วันนี้คนเยอะแน่นโรงอาหารทำให้เพื่นตาตี่ของเขาอารมณ์เสีย   อูยองจึงชวนไปกินร้านนอกมหาวิทยาลัยแทน   ระหว่างเดินไปก็สวนกับรุ่นพี่ที่สนิทเข้าให้พอดีกำลังเดินไปกับคนที่คุ้นเคยที่ยืนอยู่ข้างกายอย่างสนิทสนม






"อ้าว  ด้ง  โฮจัง   ไม่กินข้าวหรอพี่เห็นเข้าไปแปปเดียวเองนี่"   นิชคุณเอ่ยอูยองที่เดินออกมาทั้งๆที่เพิ่งไปก่อนหน้าเขาไม่นาน  พร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตร






"อ้อ  ที่โรงอาหารคนมันเยอะ  เลยว่าจะออกไปหาไรกินข้างนอกแทนน่ะครับ "   อูยองเอ่ยตอบ  พร้อมมองไปที่คนข้างกายรุ่นพี่  มินโฮนั้นเองตอนนี้กำลังมองเขาด้วยใบหน้ายิ้มเยาะ  ไม่กลัวว่าเขาจะเอาเรื่องไปบอกพี่คุณแม้แต่น้อย  แต่อย่างที่ผมบอกน่ะตอนนี้ผมมีสิ่งที่น่าสนุกกว่านั้นและคนอย่างมินโฮคงไม่น่าระรื่นแน่นอน






"อ้าวหรอ!!  แย่จังพี่ว่าจะไปหาไรกินซะหน่อย  งั้นเราไปกินข้างนอกด้วยกันกับพี่ไหม  พี่เอารถมาจ  เราสองคนจะได้กลับมาเรียนทันด้วย"   นิชคุณแสดงความคิดเห็นโดยไม่เห็นว่ามินโฮที่ยืนอยู่ข้างฟึดฟัดกับการกระทำของตนแค่ไหน  แต่ต้องเก็บอาการไว้  เพราะรู้ดีว่านิชคุณเป็นคนเฟรนลี่  และไม่อยากเสียภาพพจน์ตัวเองให้นิชคุณเห็น






"ก็ดีฮะ  ไปพร้อมพี่คุณก็ดีเหมือนกันเนอะด้ง  โฮจังไม่อยากตากแดดเดี๋ยวผิวของโฮจังเสียหมด"  จุนโฮพูดพร้อมกับลูบแขนตัวเองไปมาด้วยความทนุทนอมกลัวผิวจะเสียเพราะต้องตากแดด

     หลังจากทานข้าวเสร็จอูยองและจุนโฮก็กลับมาเรียนตอนบ่าย   หลังจากเลิกเรียนแล้วเพื่อนตาตี่ก็ขอตัวไปเข้าชมรมร้องเพลง  เห็นว่าสองเดือนข้างหน้าจะมีประกวดของทางมหาวิทยาลัยด้วย  แถมถ้าใครร้องเข้าตากรรมอาจจะได้เป็นนักร้องด้วยเพราะมีแมวมองจะมาดูการประกวด  ถ้าเพื่อนตาตี่โชคดีเขาจะดีใจมากเพราะเพื่อนคนนี้ทั้งน่าตาดี  เสียงก็เพราะอีกต่าง  เห็นยั่วเก่งอย่างนี้เวลาอยุ่บนเวทีร้องเพลงเพื่อนตาตี่คนนี้มีเสน่ห์มากเลยที่เดียว  อูยองคิดไปถึงเพื่อนตาตี่แล้วก็อดยิ้มไม่ได้


"  ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว  คิดถึงใครอยุ่หรอ  ฮ่าๆ  น้องพี่จะมีแฟนกับเขาแล้วหรอเนี้ย"  นิชคุณแซวน้องแก้มบวมพร้อมกับหัวเราะ  




"  ไม่ใช่ซะหน่อยพี่คุณนี่   มีอะไรหรือป่าวครับมาหาผมถึงชมรมเลย" อูยองเอ่ยถามนิชคุณด้วยความงง  เพราะปกติจะเป็นเขามากกว่าที่ไปหานิชคุณที่ชมรมบ่อยๆ  เพราะให้นิชคุณสอนเล่นเปียโน  




"เราน่ะ   เดี๋ยวนี้ไม่เห็นไปที่ชมรมไม่อยากเล่นเปียโนแล้วหรอ"  นิชคุณเอ่ยถามน้องแก้มบวมด้วยสีหน้าน้อยใจนิดๆ  เพราะตอนแรกมาขอให้สอนก็อ้อนเขาอยากเรียนจะเรียนให้  แต่อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์อูยองไม่เคยไปให้เขาสอนเลย




" อย ากเล่นสิครับ   โธ่  อย่าโกรธสิครับพี่คุณช่วงนี้ด้งต้องซ้อมเต้นบ้างดอดไปชมรมดนตรีบ่อยๆ  เดียวโดนเด้งออกจากชมรมทำไงล่ะครับ" อูยองบอกเหตุผลนิชคุณพรางอ้อนนิชคุณ




"  ก็ดีจะได้มาอยู่ชมรมพี่เลยไง  ฮ่าๆ" นิชคุณเอ่ยขำๆ  พรางลูบหัวอูยองเบาๆอย่างเอ็นดู




" โธ่   พี่คุณผมชอบเต้นพี่คุณก็รู้ยังจะมาแช่งอีกนะครับ" อูยองเอ่ยงอนๆ  นิชคุณมองดูน้องแก้มบวมที่งอนตุบป้องอย่างยิ้มๆ




"ล้อเล่นน่า   เอาเป็นว่าถ้าว่างก็ไปที่ชมรมล่ะกันพี่จะสอนเล่นเปียโนให้  พี่ไปล่ะมินโฮคงไปรออยู่ที่ชมรมแล้ว"  นิชคุณเอ่ยพร้อมกับยิ้มไปให้อูยอง  กำลังเดินออกจากห้องไป




    มินโฮรออยุ่งั้นหรอ  งั้นก็ดีเลยสิ  หึหึ  มินโฮแล้วจะรู้ว่าคนอย่างฉันทำอะไรได้บ้าง





"พี่คุณครับ  พี่คุณ  รอด้วย  ผมอยากเรียนเปียโน" 



















TALK
มาลงต่อแล้วนะ  น้อยไปหน่อยอย่าเพิ่งรำคานกันนะ มีอะไรก็ติชมกันได้จะได้ปรับปรุงให้ถูกใจเนอะ ตอนแรกว่าจะลงเมื่อวานตามที่บอกเอาไว้แต่ว่ามันตื้อจริงๆ  แต่ไม่อยากค้างนานเดี๊ยวรีดเดอร์จะหนี  แอบดีใจมีคนเม้นให้ด้วย 1 คน ขอบคุณด้วยใจจริงทำให้ต้องมาลงเพิ่ม  เรื่องนี้มี  NC  แน่นอนแต่ตอนไหนต้องอุ๊บเอาไว้ก่อน (ยังคิดไม่ออกละมากกว่า =.=) เหอะๆ  ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วย  เม้นบ้าง  โหวตให้บ้างจะขอบคุณมากๆ


ขอบคุณ JaNNyPranmada  ที่ทำให้รุ้ว่าอ่านถึงจะเม้นน้อยก็เถอะ ^^

 
พาหนุ่มๆ  มาขอเม้น  เม้นกันหน่อยนะคะ  โหวตด้วยก็ดี ^^