จอมเถื่อนทะเลทราย

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5 (100%)

         รินนารี                 โสภิณญา

ตอนที่5

ชีคอิมานนั่งพักผ่อนอยู่ในโรงแรมหรูอยู่ริมระเบียงแม่น้ำเจ้าพระยายามค่ำคืน ลมพัดอ่อนๆเย็นสบาย แต่ในใจกลับลุ่มร้อนคิดถึงรสจุมพิตที่ผ่านมาสองวัน

เขาจูบผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยรู้สึกดีเท่าจูบรินนารีมาก่อน กลับหวานละมุนติดปลายลิ้น จนเขาแทบอยากจะจับเธอมาจูบและทำมิอะไรต่ออะไรให้หายลุ่มร้อน  เอ๊ะแล้วเขามาคิดถึงรสจูบของยัยหน้าเงินนั่นทำไม เราต้องรังเกลียดถึงจะถูก ชีคอิมานเดินเข้าห้องน้ำเพื่อระงับอารมณ์พิศวาสที่เกิดขึ้น

ติ๊ด ติ๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์มือถือภายในห้องนอนสองสาว ที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุข ที่ถูกขัดจังหวะการนอนที่แสนสบาย เพราะเป็นช่วงวันหยุดของสองสาวพอดี

“ฮัลโหล หวัดดีค่ะ” รินนารีรับสายงัวเงีย เพราะถูกปลุกด้วยสียงโทรศัพท์

“ฮัลโหล  นี่แม่เองนะ ลีน แม่มีธุระจะคุยกับแก มาหาแม่ที่บ้านหน่อยสิ”เสียงมารดากลับร้อนลน จนลีนฟังแทบไม่ทัน กำลังเอ่ยปากบอกมารดาอีกรอบแต่ไม่ทันได้พูด คุณรินทิพย์ขัดซะก่อน

“แม่ไม่มีเวลาแล้ว  ลีนรีบมานะลูก แค่นี้นะ ตู๊ดๆๆๆ”พูดจบคุณรินทิพย์วางสายซะก่อน รินนารีไม่ได้ทันพูดอะไร

“ฮัลโหล แม่ แม่ เดี๋ยวก่อน”

“มีอะไรเหรอ ลีน เสียงดังแต่เช้า” เอสเม่พูดเสียงงัวเงียเดินออกจากห้องนอน เพราะเสียงปลุกจากโทรศัพท์เหมือนกัน

“เอสเม่ เดี๋ยวฉัน ไปหาแม่ก่อนนะ มีธุระด่วนน่ะ”พูดจบรินนารี ไม่ฟังเสียง รีบวิ่งไปห้องน้ำโดยด่วนทันที

“เดี๋ยวลีน วันนี้มีเที่ยวกันนะ เฮ้อ” มีเรื่องอะไรนะ ถึงได้รีบร้อนอย่างนี้น่ะ

เอสเม่พูดในใจ ก่อนจะเดินเข้าครัวไปทำอาหารเช้ารอ เพื่อนรัก

“เอสเม่ เดี๋ยวฉันไปหาแม่ที่บ้าน ไม่ต้องรอ ไปเที่ยวกับมีนสองคนก่อน คราวหลัง ชดเชยเวลาให้  เราไปก่อน  บาย” พูดจบไม่รอ เอสเม่ ได้บอกเพื่อนรักว่าเดินทางดีๆ เฮ้อ อีกแล้วยัยนี่รีบรอนจนลืมเพื่อน

“นมบัวขา คุณแม่อยู่ไหนคะ คิดถึงจัง ให้ลีนหอมหน่อย”รินนารีจอดรถตรงหน้าบ้าน เจอกับนมบัวที่เลี้ยงเธอตั้งแต่เล็กแต่น้อย ยืนคอยอยู่ จึงเดินเข้าไปกอดพร้อมหอมแก้มด้วยความคิดถึง

“แหม คิดถึง ทำไมไม่มาหานมมั้งคะ นมรอจนเก้อไม่มาเสียที นี่ถ้าคุณผู้หญิงบอกว่าคุณหนูมา เนี่ย นมไม่มายืนคอยหรอกค่ะ” นมบัวพูดเสียงน้อยใจ แต่มองด้วยสายตาอ่อนโยนเสมอ ยังไงคุณหนูก็เป็นเด็กน้อยอยู่วันอย่างค่ำ ดีกว่าลูกติดจากคุณเกรียงขนาดไหน มองยังไงเหมือนเด็กใจชอบแต่งตัวยั่วยวนผู้ชายไปวันๆ ต่อหน้าคุณผู้หญิงนิสัยน่ารักอ่อนหวาน ลับหลังนิสัยยังกับนังแม่มดซึ่งไม่เข้าน่าตาน่ารักขนาดนั้น ทำอะไรให้ไม่พอใจอะไรก็ตบตีสาวใช้ซึ่งไม่มีความผิด ตัวเองก็โดนด้วย แต่ไม่มีใครกล้าฟ้อง คุณผู้หญิงเพราะคุณเธอขู่ไว้ จึงไม่ใครกล้าทำอะไร ต้องคุณหนูรินนารีนี่สิอ่อนหวานน่ารัก สุภาพเรียบร้อย มีสัมมาคารวะเทียบอะไรกับนังแม่มดไม่ได้เลย

“หนูขอโทษค่ะ นม หนูไม่รู้ว่านมเหงา”รินนารีเอ่ยสำนึกผิด

“โอ๋ไม่เป็นไรค่ะ นมไม่โกรธหรอกค่ะ เอ้าลืมเลย คุณผู้หญิงมีธุระกับคุณหนูค่ะอย่าให้คุณผู้หญิงรอนาน”

“ค่ะ งั้นไปด้วยกันดีกว่านะคะนม”รินนารีเดินประคองนมบัวเข้าบ้านเพราะแก่ชรามากแล้ว แถมมารอเธอทำให้เธอรู้สึกผิดกับคนที่เลี้ยงดูเธอมา

“มาแล้วเหรอลีน แม่มีธุระจะคุยกับแกสำคัญมาก”คุณรินทิพย์เอ่ยเสียงเครียด ทำให้รินนารีสงสัยเป็นอย่างมาก ประจำแม่เขาจะมีรอยยิ้มเสมอเมื่อเธอมาเยี่ยมพร้อมกับเอสเม่กับมีน

“สวัสดีค่ะ แม่ มีอะไรจะคุยกับลีนเหรอคะ”

“ลีนช่วยแม่ด้วยนะ ที่บริษัทมีปัญหาเรื่องหุ้น”

“แม่จะให้ลีนช่วยยังไงคะ แม่ก็รู้ว่าลีนไม่ได้เรียนทางด้านนี้”

“วันนี้จะมีแขกทางรัฐอัลบาจาร์ มาคุยเรื่องหุ้นที่บริษัทเราแล้วก็.........”

“แล้วก็อะไรคะ”

“ข้อตกลงที่จะส่งลูกไปรัฐอัลบาจาร์พร้อมกับโสภิณญา”เมื่อพูดจบรินนารีอึ้งทันที ไม่คิดว่าเรื่องที่บริษัทจะนำเรื่องเดือดร้อนมาสู่ตนเองขนาดนี้