[GOT7] Alone | MarkBam [จบ]

ลำดับตอนที่ #12 : EP10 - ช่วยตัดให้

กันต์พิมุกต์ออกจากโรงพยาบาลมาได้สองวันแล้ว และก็เป็นสองวันที่หยุดเรียนเช่นกัน มาร์คอยากให้เจ้าตัวได้พักผ่อนให้เต็มที่ ให้มั่นใจว่าแข็งแรงพอที่จะมาเรียนได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน  

“ขยะอีกแล้วเหรอพี่?”  

“นั่นสิ นึกว่าที่พี่แจบอมทำจะได้ผลเสียอีก” คู่ซี้ยูคยอมกับยองแจถามขึ้น เมื่อเห็นว่ามาร์คกำลังเก็บขยะออกจากล็อกเกอร์ของกันต์พิมุกต์  

“แต่พี่ว่ามันได้ผลนะ”  

“แต่ก็ยังมีคนไม่หยุดความคิดเดิมๆ การกระทำเดิมๆ ดูสิในล็อกเกอร์ของแบมแบมยังมีขยะอยู่เลย”  

“แต่พี่ว่ามันน้อยลงกว่าเดิมนะยองแจ ที่โต๊ะเรียนพี่ก็ว่ามันน้อยลงเหมือนกัน” มาร์คพูดพลางคลี่ยิ้มจริงๆแล้วหลายคนอาจจะยังไม่เปลี่ยน แต่ก็ยังมีอีกไม่น้อยที่ ‘หยุด’  

คนพวกนั้นอาจไม่ได้ถึงขั้นยอมรับเปิดใจยอมรับ!  

ไม่ได้ถึงขั้นเข้าหาคบเป็นเพื่อน!  

 แต่พวกเขาก็หยุดทำสิ่งร้ายๆลับหลัง เลือกที่จะอยู่เฉยๆแทนการใช้ถ้อยคำเสียดสีให้เจ็บช้ำน้ำใจ เท่านี้มันก็มากพอแล้ว  

“ครับๆ สรุปว่าดีก็ได้ครับ เนอะยูคเนอะ”  

“ตามที่แจพูดเลยจ้า ว่าแต่วันนี้พี่มาร์คว่างไหมครับ?” ยูคยอมพูดเออออไม่ขัดเพื่อนสนิทเลยสักนิด ก่อนจะหันมาถามหาเวลาว่างของมาร์ค  

“ไม่ว่างหรอก ซ้อมบาสเสร็จก็ต้องรีบกลับ ถามทำไม?”  

“รีบกลับ...กลับไปดูน้องแบมแบมล่ะสิ ทำไมไม่พูดให้จบล่ะพี่มาร์ค?”  

“ยองแจ นี่พี่จริงจังอยู่นะ ตกลงถามทำไม?” ดวงตาคมฉายแววจริงจังเพื่อปรามน้องเล็กของกลุ่ม ทำเอาสองแสบถลาเข้ามากอดแขนของเขาคนละข้างอย่างออดอ้อน  

“งื้อ~ พี่มาร์คอย่าดุสิ พวกเราเป็นน้องเล็กนะ”  

“ใช่แจพูดถูก เราสองคนเป็นน้องเล็กนะ แล้วพี่ก็ต้องคอยดูแลน้องด้วย”  

“ตกลงว่ามีอะไรให้ช่วยก็ว่ามา อย่าอ้อมโลก ขอตรงๆเลย”  

“ก็แบบว่างานของอาจารย์เยอึนที่เกิดจากแผนการของพวกพี่อ่ะ พี่ยังไม่ลืมใช่ไหมครับ?” ยูคยอมพูดไปยิ้มไป แต่ไม่วายเน้นว่างานชิ้นนี้เป็นความผิดของบรรดารุ่นพี่ในกลุ่ม  

“ตกลงจะให้พี่ทำอะไร?”  

“แปลภาษาไงพี่ พี่ก็รู้ใช่ไหมว่าเราสองคนไม่เก่งภาษาอังกฤษ?” ยองแจพูดพลางเอาหัวของตนถูไถกับแขนของมาร์คด้วย  

“ใช่พี่ เหลือเวลาอีกครึ่งเดือนเอง ไหนจะต้องพิมพ์รวมเล่มอีก เรากลัวว่าจะไม่ทัน” ยูคยอมรีบช่วยพูดอีกแรง     

“เอาเป็นว่าไปทำที่ห้องพี่แล้วกัน” เมื่อพูดออกไปอย่างนั้นสองแสบก็หันไปแตะมือไฮไฟว์เป็นเชิงว่าสำเร็จ ทำเอามาร์คกระตุกยิ้มเชิงเอือมๆกับทั้งคู่ ที่มักจะน่ารักเวลาต้องการความช่วยเหลือ แต่เวลาอื่นอย่าให้กล่าวถึงกวนประสาทจนอยากจะใช้เท้าเขี่ยออกไปให้พ้นสายตากันเลยทีเดียว  

“งั้นหลังเลิกเรียนพี่ก็ซ้อมบาสไป ไม่ต้องรีบนะครับ”  

“ใช่ๆ เดี๋ยวพวกเราไปสิงที่ห้องของแบมแบมก่อน จะได้อยู่เป็นเพื่อนแบมแบมด้วยไง” ยูคยอมพูดผสมโรงกับยองแจ หนำซ้ำยังยกข้อดีที่ไปรอที่ห้องเพื่อนร่วมชั้นด้วย  

“ก็ดีนะ พวกนายไปมี๊ก็คงกลับบ้านไปแล้ว จะได้มีคนคอยดูแล แต่พวกนายอย่าก่อเรื่องวุ่นวายล่ะ เข้าใจใช่ไหม?”    

“ยองแจรับทราบครับคุณพี่”  

“ยูคยอมก็รับทราบด้วย แล้วเจอกันนะครับ” สองเพื่อนซี้ยิ้มกว้างให้ก่อนจะพากันเดินควงแขนลัลลาขึ้นชั้นเรียนไป  

ไม่รู้ว่ามาร์ครู้สึกไปเองหรือไม่ มองจากด้านหลังแล้วเหมือนกำลังเห็นเขาและหางเดวิลของสองแสบมันโผล่ออกมา รู้สึกเหมือนมันดี๊ด๊าเกินปกติ ราวกับว่าปฏิบัติตามแผนการชั่วร้ายสำเร็จก็ไม่ปาน  

“ไม่เอาน่า ไม่ใส่ร้ายน้อง” เขาสะบัดหัวไล่ความคิดด้านลบของตัวเองออกไป ก่อนจะเดินไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนๆ    

ยูคยอมกับยองแจออกจะเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย(?)  

สองคนนั้นคงไม่ก่อเรื่องอะไรหรอก(?)

“ปึง! ปึง! ปึง!”  เสียงลูกบาสดังกระทบพื้นไปทั่วโรงยิม ร่างกายของผู้ที่ถือต่างเต็มไปด้วยเหงื่อไคล ใบหน้าก็แดงก่ำกันด้วยความเหนื่อย แต่ไม่มีใครคิดหยุดและเอ่ยขอกลับบ้านก่อน  

“เอ้า! ต่อไปฝึกรีบาวด์ลูกนะ เข้มแข็งกันหน่อย แทฮยอนฝากดูตัวสำรองด้วย” เสียงของมาร์คผู้ทรงอำนาจที่สุดในโรงยิมเอ่ยสั่งขึ้น   

“รีบาวด์เสร็จดังค์ต่อเลยไหมมาร์ค?”  

“ไม่ต้อง วันนี้พอแค่รีบาวด์ก่อน” ร่างสูงตอบแทฮยอนรองประธานชมรม ก่อนจะเป็นคนเริ่มรีบาวด์ลูกเป็นคนแรก   

การรีบาวด์ถือเป็นส่วนสำคัญหนึ่งในเกม เพราะสามารถนำไปสู่การเปลี่ยนมือระหว่างการรุกและรับ ดังนั้นมาร์คต้องการให้ทุกคนในทีมแม่นยำในเรื่องนี้พอๆกับการขู้ตให้ลงห่วง  

“เอ้า! วิ่ง! วิ่ง! ไม่ตายไม่หยุด!” เสียงคุ้นหูที่กำลังดังอยู่หน้าประตูโรงยิม ทำให้มือแกร่งที่จับลูกชะงัก คิ้วเข็มขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ  

“ยังซ้อมอยู่อีกเหรอแจ็คสัน?” มาร์คเดินมาที่หน้าประตูแล้วเอ่ยถามขึ้น  

“โห!...นี่พี่มาร์คสงสัยในความขยันของแจ็ค จนต้องถึงขั้นเดินมาถามเลยเหรอ?”  

“ก็นิดหน่อย ประจำมึงเป็นพวกชอบโดด จะเห็นก็แต่มิโนที่คุมลูกทีมซ้อมแทน”  

“เฮอะ! กูอุตส่าห์พูดเพราะๆเล่นตอบมาซะตรงไม่ถนอมน้ำใจกันเลยนะ” อีกฝ่ายเบ้ปากใส่ ทำให้มาร์คหัวเราะในลำคอนิดๆ   

“หึหึ...หรือมึงต้องการฟังคำโกหก?”  

“เออๆ พูดจริงไปเถอะกูรับได้ พอดีวันนี้ฤกษ์งามยามดีเลยมาให้ลูกทีมเห็นหน้าซะหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวพวกมันจะคิดว่ามิโนเป็นประธาน แล้วกูเป็นอดีตประธานไปเสียก่อน” ดูท่าทางแจ็คสันจริงจังขึ้นทั้งคำพูดและสีหน้า ทำให้ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ  

“เป็นอะไรหรือเปล่า ดูเข้มมากกินยาไม่เขย่าขวดมาเหรอ?”  

“จะบ้าเหรอมาร์ค ประจำกูก็เข้มอยู่แล้วเถอะ”  

“ตอบเลยว่าไม่” ตอบออกไปตรงๆ ทำให้แจ็คสันคลี่ยิ้ม แล้วมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาที่เขาเองก็อ่านไม่ออก    

“มันไม่มีอะไรหรอกมาร์ค ไม่ต้องห่วง กูก็แค่เฟลนิดหน่อยดันไปเจอคู่แข่งที่สู้ไม่ได้เข้า”  

“โอเคแน่นะแจ็คสัน?” มาร์คเกิดอาการเป็นห่วงที่เพื่อนบอกว่าเจอคู่แข็งที่สู้ไม่ได้ ประจำแล้วแจ็คสันเก่งกีฬาชนิดนี้มาก ถึงจะโดดบ้างอู้บ้างแต่ก็แชมป์ทุกครั้งที่ลงแข่ง วันนี้การที่เจ้าตัวพูดขนาดนี้ แสดงว่าคู่แข่งต้องเก่งมากแน่ๆ  

“หึ...โอเคดิ ถึงมันจะโคตรบื้อแต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เฮ้อ...เอาจริงๆมันดีกว่ากูมากเลยล่ะ กูแพ้ให้ไม่เป็นไรหรอก” แจ็คสันหัวเราะให้ลำคอ ก่อนจะพูดประโยคเหมือนเต็มใจยอมแพ้ออกมา เอาจริงๆร่างสูงไม่เห็นด้วยนักที่เพื่อนพูดเหมือนยอมแพ้ แต่คนอย่างแจ็คสันคงคิดมาดีแล้ว เขาไม่ควรพูดอะไรที่จะไปขัดแย้ง  

“อืม ถ้ามึงโอเคก็ดีแล้วล่ะ”  

“ขอบใจที่เป็นห่วง ว่าแต่มึงเถอะมาร์ค ทำไมมาอยู่ตรงนี้? ที่จริงมึงควรจะไปคอยดูแลน้องแบมแบมนะ ป่านนี้จะรู้สึกยังไงบ้างก็ไม่รู้”  

“หมายความว่ายังไงวะแจ็คสัน? พูดเหมือนอะไรจะมีอะไรเกิดขึ้นกับน้องอย่างนั้นแหละ” คิ้วเข้มของมาร์คขมวดเข้าหากัน ไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าพูด  

“เอ้า! นี่มึงไม่รู้เหรอว่าไอ้แฝดนรกมันวางแผนตัดผมของน้องแบมแบมอ่ะ”  

“ห๊ะ!? ตัดผม! โอ้ย!ไอ้สองคนนั้นมันแสบจริงๆ!” พอได้ยินคำตอบดวงตาก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ จากนั้นรีบหันหลังวิ่งไปหยิบกระเป๋า แล้วกลับคอนโดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทิ้งให้แจ็คสันยืนส่ายหัวด้วยใบหน้ายิ้มๆ แล้วพึมพำประโยคที่มาร์คไม่อาจได้ยินออกมาเบาๆ  

“มึงนี่มันบื้อจริงๆเลยไอ้มาร์ค”   

สำหรับกันต์พิมุกต์แล้ว การตัดผมไม่ใช่เรื่องเล็กเหมือนคนอื่นๆ เด็กคนนั้นไว้ผมยาวปิดหน้าปิดตาเพราะมีใบหน้าเหมือนแม่ เขากลัวว่าการบังคับตัดจะไปสะกิดบาดแผลในใจของเจ้าตัวเข้า ถึงได้ปล่อยเลยตามเลยมาจนถึงทุกวันนี้

แต่! ยูคยอมกับยองแจกำลังจะทำทุกอย่างพัง!

รู้ว่าหวังดี แต่บางทีความหวังดีนั้นก็ไม่ควรไปยัดเยียดให้ผู้อื่น!

“ไม่ต้องเสียใจนะแจ” ทันทีที่มาถึงหน้าห้องของกันต์พิมุกต์ เขาก็เห็นรุ่นน้องตัวดีกำลังนั่งปลอบกันอยู่กับพื้น ไม่ได้รู้ตัวกันสักนิดว่าเขามาถึงและยืนอยู่ตรงนี้แล้ว

“แต่เราหวังดีนะ คนอื่นๆจะได้เห็นหน้าจะได้เลิกกลัวเหมือนเราแท้ๆ ทำไมแบมแบมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย แจเสียใจอ่ะยูค”

“ถึงจะเสียใจ แต่พี่ว่าก็คงไม่เท่ากับที่แบมแบมกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้หรอก” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ทำให้ทั้งคู่สะดุ้งหันมามองด้วยใบหน้าเลิกลั่กอย่างคนมีความผิดติดตัว

“พี่มาร์ค ผมกับแจเราหวังดีนะ”

“พี่รู้ว่าหวังดี แต่เราสองคนควรจะปรึกษาพี่ก่อน ไม่ใช่อยากจะทำอะไรก็ทำ” มาร์คตำหนิด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

“ก็แค่ตัดผมเอง”

“แต่สำหรับแบมแบมมันไม่ใช่แค่การตัดผมนะยองแจ มันเท่ากับเขาต้องเผชิญหน้ากับสิ่งเจ็บปวดในอดีตด้วย มันหนักมากนะสำหรับแบมแบมน่ะ”

“เราไม่เข้าใจครับพี่มาร์ค ทำไมต้องเผชิญหน้ากับสิ่งเจ็บปวดด้วย ก็แค่ตัดผม”

“บอกไปดีๆก็ยังย้อนอีกนะยูคยอม พี่ถามหน่อยถ้าตอนเกิดมาแม่ของนายตาย ยิ่งโตก็ยิ่งหน้าตาเหมือนแม่ ทำให้พ่อไม่อยากมองหน้า ยิ่งมองยิ่งคิดว่านายเกิดมาแทนที่คนรักของเขา นายจะรู้สึกยังไง?” จากประวัตินักเรียนกับคำพูดที่กันต์พิมุกต์เคยพูดออกมา ทำให้เขากับครอบครัวประติดประต่อเรื่องราวได้แบบนี้ และพอมาลองคิดๆดูแล้ว เปอร์เซ็นที่เรื่องราวจะเป็นแบบนั้นสูงเกือบร้อยเลยทีเดียว

“เราสองคนขอโทษครับ เราไม่รู้จริงๆ เราผิดไปแล้ว” พอได้ยินแบบนั้นรุ่นน้องทั้งสองก็ขอโทษด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“เอาเถอะ คราวหลังจะทำอะไรก็ปรึกษาพี่ก่อนเข้าใจไหม?”

“ครับพี่”

“ผมก็เข้าใจเหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้พี่มาร์คเข้าไปดูแบมแบมก่อนได้ไหม เราเข้าหน้าไม่ติดแล้ว” ยองแจรับคำตามยูคยอม แล้วพยักพเยิดหน้าให้มาร์คเข้าไปดูเพื่อนร่วมชั้น

“อืม พวกนายไปรอที่ห้องพี่ก่อนแล้วกัน นี่คีย์การ์ด” มือแกร่งส่งคีย์การ์ดห้องตัวเองให้ จากนั้นก็เปิดประตูเข้ามาในห้องของกันต์พิมุกต์

ดวงตาคมกวาดมองไปรอบๆห้องที่โล่งว่างเปล่าไร้ซึ่งเฟอร์นิเจอร์ ทุกอย่างเกือบๆจะเหมือนเดิม ถ้าไม่ติดว่าที่พื้นมีกรรไกรและเส้นผมตกอยู่!

สรุปแล้วเขาก็กลับมาไม่ทัน ยูคยอมกับยองแจตัดผมของกันต์พิมุกต์ออกไปแล้ว!

“ฮึก...” เสียงสะอื้นดังออกมาจากห้องนอน มาร์คจึงไม่รอช้าที่จะเปิดประตูเข้าไป ร่างผอมบางนั่งกอดเข่าตรงซอกมุมห้อง

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ก่อนจะตัดสินใจเข้ามานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของกันต์พิมุกต์

“แบมแบมเงยหน้าขึ้นมองพี่ซิ” สองมือประคองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาให้เงยขึ้นมา ใจของเขาถึงขั้นกระตุกเมื่อได้สบกับดวงตาคู่สวยที่ฉายแววเศร้า

ดวงตาคู่นั้นบอกว่า ผู้เป็นเจ้าของกำลังนึกถึงถ้อยคำบั่นทอนจิตใจ...

ดวงตาคู่นั้นบอกว่า ผู้เป็นเจ้าของกำลังเจ็บปวด...

ทั้งหมดนี่ทำให้มาร์คอดรู้สึกเจ็บตามไม่ได้ เขาไม่ชอบเลยจริงๆกับใบหน้าที่เศร้าหมองแบบนี้ เขาอยากเห็นรอยยิ้มของกันต์พิมุกต์มากกว่า  

“ฟังนะแบมแบม สำหรับพี่คนที่อยู่ตรงหน้าคือแบมแบม ไม่ใช่คนอื่น” ไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไร หรือกระทั่งที่พูดออกไปเมื่อกี้มันสมควรหรือไม่ เพียงแต่เขาอยากให้คนตรงหน้ารู้ว่า สำหรับเขาแล้วกันต์พิมุกต์เกิดมาเพื่อเป็นกันต์พิมุกต์ ไม่ได้เกิดมาเพื่อแทนที่ใคร

“ผม...”

“พี่จะไม่ทวงสัญญาที่แบมแบมเคยพูด แต่พี่จะรออยู่ตรงนี้จนกว่าแบมแบมจะพร้อม” มาร์คพูดขัดขึ้น ที่จริงไม่ได้ตั้งใจจะพูดเหมือนทวงสัญญาทางอ้อมแบบนี้

หากแต่...

เขาไม่อยากให้กันต์พิมุกต์ลืมว่าตนเองต้องการจะเข้มแข็ง...

ไม่อยากให้ลืมว่าตนเองกำลังคิดจะยืนหยัด...

เมื่อได้ยินแบบนั้นอีกฝ่ายก็ปาดน้ำตาออกจากแก้ม ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนอน ในขณะที่มาร์คนึกกลัวว่าสิ่งที่ตนพยายามสื่อจะไปไม่ถึง

“พี่มาร์คครับ ผมอยากให้พี่มาร์คทำให้” เจ้าตัวเดินย้อนกลับมาในห้องนอนอีกครั้ง และยื่นกรรไกรให้มาร์ค

ในตอนแรกมาร์คมีท่าทีงุนงง แต่พอได้มองกรรไกรกับเส้นผมที่แหว่งไม่เป็นทรงสลับกันไปมา ก็เข้าใจทุกอย่าง ทำเอาเขาห้ามรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่เลยทีเดียว

 “พี่ไม่มั่นใจนะว่าจะตัดออกมาดีไหม แต่พี่จะพยายามทำให้ดีที่สุด”  

เรื่องนี้จะทำการลงเนื้อหาเฉพาะเนื้อเรื่องหลักนะคะ คือ EP1-25 

ส่วนตอนพิเศษ และพาท NOT ALONE จะมีในเฉพาะในรูปแบบ E-BOOK ค่ะ

ภายใน E-BOOK ประกอบไปด้วย

EP 1-25 

Jackson parts  -  อดีตของแจ็คสันกับจื่อเทา

Yugyeom&Youngjae parts  -  เพื่อนสนิท

Jaebum&Jinyoung parts - หักห้ามใจ

Not Alone EP1 – สู่อ้อมอก 

Not Alone EP2 - ชดเชยช่วงเวลาที่ห่างกัน

Not Alone EP3 – ไม่มีใครดีไปกว่าพี่มาร์ค

Not Alone EP4 - ช่วยจินยอง

Not Alone END – กุมมือกันไว้  

ALONE (MARKBAM) อานาย www.mebmarket.com กันต์พิมุกต์ถูกตราหน้าว่าโรคจิต คนในโรงเรียนต่างหวาดกลัว มาร์คและเพื่อนๆมีหน้าที่หาหลักฐานมากำจัดให้กันต์พิมุกต์ถูกไล่ออก แต่ทำไปทำมาดันตกบ่วง หลงรักหัวปักหัวปำเสียนี่ (นิยายวาย Boy Love/ Yaoi)