once upon a time in another word

นับแต่นี้เป็นต้นไปนามของเจ้าคือ 'แอสเทีย เซอร์ริดแวน' ลูกข้า เจ้าจงไปเสียเถิด ใช้ชีวิตของเจ้าตามที่ต้องการไปพร้อมกับคู่ชีวิตของเจ้าเสีย... ข้ารักเจ้ามากลูกรัก

.

.

"นี้ๆๆ ท่านเคยได้ยินข่าวลือเรื่องคุณหนูจากตระกูลเซอร์ริดแวนหรือไม่ ท่านหญิง"

หญิงสาวนางหนึ่งสาวเท้าเร็วมาทางสุภาพสตรีชั้นสูงอีกนางที่กำลังโบกมือลาคนรุ่นราวคราวเดียวกันที่กำลังเดินจากไป นามกรของนางคือ เฮลเก้ เอ็ดท์มัว

นางมีเรือนผมยาวตรงสีทองสว่าง ดวงตาเฉียบคมดูชาญฉลาดส่งให้ดูดียิ่งขึ้นดวงนัยน์ตาสีฟ้าสด คิ้วโก่งเรียงเส้นสวย ริมฝีปากบางสีเชอร์รี่ ผิวสีน้ำนมของนางมีรอยย่นบ่งบอกอายุอานาม แต่ถึงอย่างนั้นความงดงามและความงามสะพรั่งของนางยังคงอยู่

นางจับแขนของสุภาพสตรีชั้นสูงที่ตั้งใจมาหาเบาๆ ด้วยสีหน้าตื่นก่อนเอ่ย

"คุณหนูคนไหนกันล่ะ ตระกูลเซอร์ริดแวนมิได้มีคุณหนูเพียงคนเดียวเสียหน่อยหนา ท่านหญิงเอ็ดท์มัว"

สุภาพสตรีชั้นสูงคนนั้นเอ่ยตอบ คิ้วสวยของนางขมวดกันเล็กน้อย

ใบหน้าของนางเป็นรูปไข่สวยส่งกับโครงจมูกโด่งรั้นเล็กน้อยนั่น เผ้าผมของนางเป็นสีน้ำตาลไหม้ปลายผมก็เป็นลอนสวยงาม ดวงตาของนางกลมโตดูอ่อนโยนต่างจากท่านหญิงอีกคน นัยน์ตาของนางเป็นสีเขียวมรกตงดงาม ริมฝีปากบนของนางดูอวบอิ่มเล็กน้อยต่างจากริมฝีปากล่างที่บางกว่า มันทั้งสองเป็นสีชมพูออกแดงคล้ายลูกสตรอเบอรี ซึ่งขับกับสีผิวขาวซีดของหล่อนได้เป็นอย่างดี และท่านหญิงท่านนี้ก็มีนามว่า นาวีน มอนด์ต้า

"ก็ต้องเป็นคุณหนูแอสเทีย เซอร์ริดแวนอยู่แล้วท่านหญิงมอนด์ต้า คุณหนูผู้ที่เลื่องลือเรื่องหน้าตาว่างดงามราวกับว่าอาเรย์น่าเป็นคนรังสรรค์นางขึ้นมาเองกับมือ"

หญิงสูงศักดิ์จากตะกูลเอ็ดท์มัวตอบด้วยใบหน้าจริงจัง และตบท้ายด้วยรอยยิ้มอิ่มเอม

"อ่า! คุณหนูคนนั้นนั่นเอง ข้ารู้ล่ะ แล้วท่านมีอะไรรึ"

ท่านหญิงมอนด์ต้าที่ได้ยินคำตอบก็ทำตาโตอยากนึกออกและไม่นานนางก็เอ่ยตอบ

"วันนี้ข้าเจอนางที่พระราชวังน่ะ ท่านหญิง นางมากับลอร์ดเซอร์ริดแวน

นางมีใบหน้าที่สละสลวยงดงามดังข่าวลือ เรือนผมยาวเป็นลอนสีข้าวโอ๊ต ดวงตาของนางกลมโตราวตุ๊กตา นัยน์ตาของนางก็งดงามราวอัญมณีล้ำค่า

สีของนัยน์ตานางคือสีรูจ โครงหน้าของนางก็ตอบรับกับจมูกโด่งรั้นได้อย่างพอดิบพอดี ริมฝีปากของนางนั้นอวบอิ่มเป็นสีพั้นช์ คิ้วของนางก็โก่งแต่พอดีเรียงเส้นกันสวยเป็นทรง ผิวสีน้ำนมของนางก็ละเอียดระออดูนุ่มนิ่มอย่างพูดไม่ถูก

อ่า..ข้าล่ะได้แต่สงสัยว่านางงดงามขนาดนี้ได้อย่างไร"

ท่านหญิงเอ็ดท์มัวพรรณนาถึงเด็กสาวจากตระกูลดังที่ตนได้เจออย่างอิ่มเอมและจริง คนฟังอย่างท่านหญิงมอนด์ต้าก็ไม่เสียมารยาทฟังทุกคำอย่างตั้งใจ ในหัวพรางจิตนาการตาม

"แหม ท่านหญิงเอ็ดท์มัวท่านทำเอาข้าเห็นนางไปด้วยนเจ้าคะ แต่ข้าเคยได้ยินมาว่านางเป็นที่เอาแต่ใจมากเลยนะเจ้าคะ หากไม่ได้ดั่งใจก็ด่าทอทำลายข้าวของไปทั่ว ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นคนรับใช้หรือสาวใช้ก็ตาม"

เมื่อการพรรณนาจบคนฟังพูดต่อใช้มือตบไหล่ท่านหญิงเอ็ดท์มัวตรงหน้าเบาๆ อย่างหยอกล้อ ก่อนจะนึกถึงข่าวลือที่เคยได้ยินมาแล้วพูดเล่าขานมันออกไป

"โธ่ ข่าวลือเรื่องนั้นข้าก็ไม่รู้ความเป็นจริงหรอกเจ้าค่ะ ท่านหญิง เรื่องนั้นเราคงจะต้องรอดูในงานเดบูตองส์ของนาง มะรืนนี้ล่ะนะ"

ท่านหญิงเอ็ดท์มัวว่าพลางย่นคิ้วทรงสวยเล็กน้อย จบประโยคก็คลี่ยิ้มเล็กสวย

"ข้าล่ะ อดใจไม่ไหวที่ได้ยลโฉมหน้านางจริงๆ โฮะๆๆ "

หญิงจากตระกูลมอนด์ต้าพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน พอจบประโยคสุภาพสตรีทั้งสองนางก็หัวเราะโฮะเบาๆ อย่างสุภาพพร้อมกับพัดอันเล็กที่ใช้ปิดปาก