คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยยอนเซ 17:00 น.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจของผมจากแฟ้มประวัติคนไข้ไปที่ประตู พยาบาลสาวเดินเข้ามาในห้อง ในมือของเธอถือแก้วน้ำใบหนึ่ง
“คุณหมอฮันคะ น้ำค่ะ...เอ่อ...แล้วคืนนี้คุณหมอมีเข้าเวรที่ห้องฉุกเฉินนะคะ”ผมรับน้ำจากพยาบาล ยิ้มให้เธอนิดหน่อยแล้วเอ่ยขอบคุณ
“ขอบคุณครับ ผมเข้าใจแล้ว ช่วยเรียกคนไข้เข้ามาเลยครับ”เธอพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับคนไข้รายต่อไป ...เด็กน้อยใบหน้าแดง ตาของเธอก็แดงจัดจนน่าตกใจ คุณแม่ยังสาวบอกลูกให้ทักทายผม
“สวัสดีค่ะ”เธอทำตามที่แม่บอกอย่างว่าง่าย ผมยิ้มให้เธอ
“หนูชื่อฮวางมินใช่รึเปล่า”เธอพยักหน้าแทนคำตอบ ผมอ่านใบรายงานอาการเบื้องต้น
“มีไข้นิดหน่อย...อืม...มีอาการมากี่วันแล้วครับ”
“ประมาณวันสองวันได้แล้วค่ะ มีแต่ไข้ แต่ว่าไม่ได้ไอหรือมีน้ำมูกค่ะ”แม่ของเด็กตอบ ขณะที่ผมหยิบหูฟังเพื่อที่จะตรวจช่องอกของเด็กน้อย ทันทีที่เข้าไปใกล้ เธอก็ใช้มือเล็กๆกอบกุมหน้าอกเอาไว้แล้วเบี่ยงตัวหนีไป คุณแม่ของเธอทำหน้าตกใจกับท่าทางของลูก ผิดกับผม ผมรู้สึกคุ้นเคยมากกว่า เหมือนกับใครบางคนที่เคยทำแบบนี้ เหมือนจริงๆ...ถ้าจำไม่ผิดในตอนนั้นทั้งผมและคนคนนั้นคงอายุประมาณเด็กหญิงคนนี้ ท่าทางว่าผมต้องพูดแบบนั้นอีกครั้งเพื่อที่จะให้เด็กดื้อถึงจะยอมให้ความร่วมมือในการตรวจ
“ฮวางมิน รู้อะไรรึเปล่าว่าหัวใจน่ะมันพิเศษมากๆเลยล่ะ”เธอจ้องผมตาแป๋ว ผมยิ้มให้เธอย่างอ่อนโยนเหมือนที่เคยทำกับคนคนนั้น “หัวใจนอกจากจะทำให้มีชีวิตอยู่ได้ บอกอาการเจ็บป่วยได้มันยังสามารถถ่ายทอดความรู้สึกของคนเราได้อีกต่างหาก”เด็กน้อยมีท่าทีลังเลผมจึงพูดต่อ “เพราะฉะนั้นขอหมอฟังเสียงหัวใจของหนูหน่อยนะ จะได้รู้ว่าไม่สบายเป็นอะไรกันแน่”ในที่สุดเธอก็คลายแขนออกและกระเถิบตัวเข้ามาใกล้ ผมตรวจการหายใจของเธอจนเสร็จแล้วจึงอธิบายให้เธอฟังต่อ “ดวงตาก็เหมือนกัน สามารถบอกอาการ แล้วก็ความรู้สึกได้ ถ้าอยากหายป่วยก็จ้องมาที่หมอนะ”เธอทำตามที่บอก ในที่สุดผมก็สรุปอาการของเธอได้คร่าวๆ
“หมอคิดว่าฮวางมินคงจะร้อนในเฉยๆครับ เพราะว่าเธอไม่ได้มีไข้สูงอะไร แล้วก็ไม่ได้มีหวัดด้วย อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้ดื่มน้ำน้อยหรือพักผ่อนไม่เพียงพอ กลับบ้านไปก็ให้กินน้ำเยอะๆแล้วก็นอนพัก พรุ่งนี้ก็คงจะหายดี แต่ว่าอย่าเพิ่งให้ไปโรงเรียนนะครับ รอให้หายขาดก่อน”
“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”คุณแม่ขอบคุณผมทั้งรอยยิ้มสบายใจเมื่อรู้ว่าลูกไม่ได้ป่วยอะไรมากมาย
“ส่วนยา หมอไม่สั่งให้นะครับ เพราะกินยาเยอะๆก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเด็ก ครับ...เสร็จแล้ว กลับบ้านได้สาวน้อย”ผมยิ้มให้ฮวางมินขณะที่ส่งแฟ้มประวัติที่บันทึกแล้วให้พยาบาล คนไข้ตัวน้อยเดินจากไปแต่ก่อนที่จะออกจากห้อง เธอก็หันมายิ้มแล้วโบกมือให้ผม
นี่คือเหตุผมแรกที่ผมชอบอาชีพนี้ อีกเหตุผลหนึ่งน่ะเหรอ...?
ที่ห้องฉุกเฉิน 21.00 น.
นี่ก็ดึกมากแล้ว แต่ว่าก็มีคนไข้เข้ามาไม่ขาดสาย ผมเดินตรวจคนไข้ที่แผนกฉุกเฉินเตียงแล้วเตียงเล่า ขณะที่กำลังจะเดินไปเอาฟิล์มX-ray ก็มีพยาบาลวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น ท่าทางจะมีโคม่ามาอีกแล้ว
“คุณหมอฮันคะ ฝั่งนั้นเตียง23 คนไข้มีอาการหอบรุนแรงค่ะ”เธอวิ่งนำหน้าผมไป ทันทีที่ถึงเตียงพยาบาลก็เปิดม่านออกและนั่นก็ทำให้ผมตกตะลึง คนไข้คนใหม่ของผมหอบหายใจอย่างหนักและใกล้หมดสติเต็มที ข้างๆเตียงมีผู้ชายอีกคนเอะอะโวยวายทันทีที่ผมมาถึง
“คนไข้มียาประจะตัวรึเปล่า ยาระงับอาการน่ะ”ผมถามผู้ชายคนนั้น
“มีครับแต่ว่ามันหมดแล้ว เขาจะไปรับยาวันนี้แต่ว่ามันก็กำเริบขึ้นมาเสียก่อน”
“ไม่เป็นไร งั้นพวกคุณช่วยผมหายาก่อน เร็ว!”พยาบาลและผู้ชายคนนั้นช่วยกันหายาตามกระเป๋าของคนไข้
“นี่ครับ”เขายื่นมาให้ผม
“พยาบาลชอง คุณไปเบิกยาตัวนี้มา เร็วสิ!”ผมเดินเข้าไปหาคนไข้ใกล้ๆแล้วพูดข้างๆหูว่า
“หายใจช้าๆ ลึกๆนะ ได้ยินรึเปล่าอีทึก ฉันอยู่ตรงนี้แล้วเดี๋ยวก็หายนะ”ผมบีบมือของอีทึกแน่น ราวกับรับรู้ อาการของอีทึกค่อยๆเบาลงสายตาจับจ้องมาที่ผมเชื่องๆ ในที่สุดพยาบาลก็มาถึง ผมจัดการพ่นยาให้ เมื่ออาการสงบลงจึงต่อเครื่องช่วยหายใจให้ แล้วเดินจากไป
“คุณหมอครับ! ขอบคุณมากครับ”ผู้ชายคนนั้นเอ่ยอย่างอ่อนแรง ผมก็รู้สึกไม่แพ้กันแต่ก็ยิ้มตอบรับให้
“คืนนี้ให้คุณจองซูพักที่นี่นะครับ เผื่อมีอาการอีกจะได้ดูแลได้ทัน ถ้าสองสามชั่วโมงไม่มีอาการอีกจะให้ย้ายขึ้นไปที่ห้องพิเศษข้างบน”
“ครับ เอ่อ...คุณหมอรู้จักจองซูด้วยเหรอ?”ใบหน้าของเขาฉายความสงสัยไว้ชัดเจน
“...”
และนี่ก็คือเหตุผลหนึ่งที่ผมเลือกอาชีพนี้...
________________________________________________________________________________
ลงเเล้ววววววววว
เป็นไงกันบ้างคะ? ถูกใจกันรึเปล่า?
ลังเลอยู่นานว่าจะลงเลยหรือจะกั๊กไว้ก่อนดี...
ในที่สุดก็เอามาลงจนได้
เพราะเห็นว่าTriangle Love ใกล้จะจบเเล้ว T^T
เรื่องนี้เกิงจะเป็นคนปากเเข็งนะคะ ไม่พูดในสิ่งที่คิด
ส่วนมากจะเป็นนางฟ้าเองที่เป็นคนคอยตามเอาใจ
จนกระทั่ง...เกิงถึงจะเริ่มดีกับนางฟ้าบ้าง
คิดว่าเรื่องนี้คงไม่เศร้ามาก(เเต่ก็น่าจะมีบ้างอยู่นิดนึง เเค่ช่วงเดียว สัญญา...)
หวังว่าทุกคนคงเปิดใจให้กับฟิคเรื่องใหม่นะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจทั้งจากเรื่องที่เเล้วเเล้วก็จากบางคนที่ติดตามเรื่องนี้ค่ะ
ps*ตอนต่อไป...โกรธเกิง มาช่วยกันนินทาคุณหมอปากเสียกันดีกว่า!!!!! ;P
บทที่1::ความทรงจำที่ชัดเจน
เด็กชายสองคนกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานแต่แล้วคนที่ตัวเล็กกว่าก็ไอแห้งๆออกมา ทำให้อีกคนที่สูงกว่าชะงักแล้วพาร่างที่เล็กกว่าไปนั่งพักที่โซฟาตัวใหญ่
“ไม่สบายอีกแล้วเหรอจองซู? ทำไมมันบ่อยจังเลยล่ะ”จองซูเสหน้าหลบตา
“ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยนี่นา ฮันกยองไม่รู้เรื่อง”เถียงคั่งๆคูๆไม่พอยังผลักคนที่เป็นห่วงออกไปอีก
:)
ความคิดเห็น