คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อน
ตอนที่4::เพื่อน
หลังจากที่ฮันกยองกลับไปจองซูตัดสินใจโทรเรียกเพื่อนๆมาที่บ้าน ในวันเหงาๆแบบนี้แถมเจอเรื่องประหลาดที่ฮันกยองก่อไว้เข้าไปอีกทำให้อดนึกถึงเพื่อนไม่ได้ เพราะว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนฉลาด พูดเก่งแถมยังรู้จักคนไปทั่ว คงช่วยทำให้หายเหงาได้มากเลยทีเดียวอ อีกอย่างอาจจะช่วยวิเคราะห์พฤติกรรมประหลาดของฮันกยองได้ด้วย จองซูนั่งดูโทรทัศน์ในขณะที่มือที่ว่างก็คว้าขนมขบเขี้ยวที่วางไว้ข้างตัวขึ้นมากินไม่หยุดปาก จนกระทั่ง...
“คุณจองซูคะ คุณฮีชอลมาถึงแล้วค่ะ”
“ไปรับฮีชอลแทนฉันทีนะ หนังกำลังสนุกอยู่”
“ไม่ต้องรับอะไรทั้งนั้นแหละอยู่นี่แล้ว น่าเสียใจจริงๆที่เพื่อนของฉันเห็นหนังสำคัญกว่าตัวฉันอีก!”ฮีชอลเบะปากใส่จองซูที่รีบกระเด้งตัวขึ้นมา
“โอ๋ๆ อย่างงอนฉันเลยนะฮีชอล ฉันผิดไปแล้ว...”ปฏิบัติการอ้อนลูกไม้เดิมๆที่ทำให้ฮีชอลใจอ่อนทุกครั้งถูกนำมาใช้อีกแล้ว
“เออก็ได้ อย่าให้มีคราวหน้านะ! แล้วนี่อะไรกันเนี่ย กินขนมขนาดนี้เลยเหรอ”ฮีชอลชี้ไปที่ถุงขนมที่เกลื่ออยู่ที่พื้นระเนระนาด บ้างก็ถูกแกะกินไปจนหมดแล้ว
“ก็...”จองซูพยายามจะเถียงอะไรบางอย่าง แต่ฮีชอลก็สวนขึ้นมาก่อน
“ฉันรู้ว่ากินยังไงก็ไม่อ้วน แต่ว่ากินเยอะขนาดนี้อยากเจ็บคอรึไง”ฮีชอลส่งซิกให้คนรับใช้มาเก็บขยะและขนมที่จองซูยังกินไม่หมดออกไป
“อ๊ะ อันนั้นยังกันไม่หมดเลยนะ”จองซูประท้วง
“เก็บไปเลย...อย่าให้เหลือ”ฮีชอลทำท่าโหด
“โธ่ ฮีชอลอ่า...”จองซูทำหน้าตาน่าสงสารอย่างที่คิดว่าฮีชอลอาจจะใจอ่อน ฮีชอลเหลือบมองด้วยหางตาก่อนจะพูดต่อด้วยท่าทางอึดอัดนิดหน่อย ก็ใครจะไปทนลูกอ้อนแบบนี้ได้กันล่ะ
“อยากโทรเรียกฉันมาเอง ช่วยไม่ได้...”ฮีชอลกอดอกแล้วนั่งลงบนโซฟา จัดการpauseหนังที่จองซูเปิดอยู่แล้วถามจองซู “เรียกฉันมามีเรื่องอะไรเหรอ?”
“เหงา...”
“พอไม่เหงาก็ไม่นึกถึงฉันใช่รึเปล่า”ฮีชอลยังคงกัดเจ็บไม่เคยเปลี่ยน
“คิดถึงฮีชอลตลอดเวลาเลย เชื่อสิ”จองซูจับมือฮีชอลเอาไว้อย่างออดอ้อน
“ชิ! เชื่อก็ได้”
“อืมใช่!...มีเรื่องอยากปรึกษาฮีชอลนิดนึง”
“อะไร”ฮีชอลหันหน้ามามองจองซูตาแป๋วแบบสนอกสนใจ เรื่องของเพื่อนคนนี้จะไม่ให้สนใจได้ไงล่ะ
“คือว่า...ประมาณสองอาทิตย์ที่แล้วฉันเจอเพื่อนเก่าที่เป็นคนจีน เราไม่เจอกันมาตั้งสิบกว่าปี...”จองซูเว้นช่วงให้ฮีชอลตื่นเต้นแต่ดูเหมือนฮีชอลจะไม่รู้สึกแบบนั้น
“แล้วยังจำกันได้อีกรึไงเนี่ย ถ้าเป็นฉันคงลืมไปแล้ว”
“จำได้สิ! ก็ฉัน...เอ่อ เขา จะพูดไงดีล่ะ สนิทกันมากกๆๆๆๆๆๆแบบว่าเคยไปอยู่บ้านเค้าบ่อยๆ แต่ว่าหลังจากเค้ากลับไปจีนก็ไม่ได้เจอกันอีก”จองซูเน้นตรงคำว่ามากเพื่อกลบเกลื่อนบางอย่างแต่มันก็หนีไม่พ้นสายตาฮีชอล
“เหรอ? สนิทกันมากๆๆๆ หรือว่า...รักกันมากๆๆๆกันแน่”ฮีชอลจ้องจองซูด้วยสายตาจับผิด
“รักน้อยกว่าที่รักฮีชอลแล้วกัน”อ้อนอีกแล้ว!
“รู้แล้วล่ะน่า...เล่าต่อสิ”ฮีชอลทำท่ารำคาญแต่ในใจลึกๆรู้สึกว่าจองซูน่ารักเอามากๆ
“แล้วทีนี้เค้าก็ยังนิสัยไม่ดีกับฉันเหมือนเดิมเลยล่ะ ทำเป็นรำคาญฉันบ้าง หงุดหงิดบ้าง แต่ทีกับคนอื่นยังทำดีด้วยได้เลย นิสัยแย่จริงๆ”จองซูยิ้มออกมาแม้จะกำลังต่อว่าฮันกยองอยู่ก็ตาม
“จองซู...ถ้าให้ฉันเดานะมันเป็นไปได้สองอย่าง หนึ่ง เค้าไม่ได้ชอบจองซูแล้วก็รู้สึกรำคาญอยากให้ไปห่างๆจริง หรือไม่ก็อีกอย่างนึง คือเค้าชอบจองซูเอามากๆและพยายามปกปิดเอาไว้”ฮีชอลทำหน้าเครียด
“ฉันไม่ได้ถามซักหน่อยว่าเค้ารู้สึกยังไง ฮีชอลพูดมาก! เล่าต่อนะ..ฉันชอบไปแหย่เค้าถึงโรงพยาบาลทุกวันเลยล่ะ แต่เมื่อวานนี้แปลกๆ เขาพาฉันไปที่บ้านเก่าของเขา เราทะเลาะกันที่นั่นนิดหน่อยแล้วเขาก็พาฉันมาส่งบ้าน ฉันบอกซีวอนว่าเขามาส่ง พอซีวอนพยายามจะทักทายเค้า เค้าก็สะบัดหน้าหนีแล้วก็กลับบ้านไป วันนี้ก็อีก เขามาโวยวายหน้าบ้านฉันมาให้ฉันขอโทษที่ทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีเมื่อวาน ฉันไม่เปิดประตูให้ เค้าเลยปีนรั้วเค้ามาเคาะประตูใหญ่บานนั้นน่ะ พอให้เขาเข้ามาเราก็เถียงกันนิดหน่อยแล้วฉันก็ร้องไห้ออกมา อยู่ดีๆ...เขาก็ขอโทษฉันแล้วก็กอดฉันด้วยล่ะ ฮีชอล...เค้าปลอบฉันทั้งๆที่ไม่เคยเลย ฉันดีใจมากๆ แต่พอฉันหยุดร้องไห้เท่านั้นแหละก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วพอฉันถามเค้าว่ามาทำไม เค้าก็บอกว่าเค้าต้องไปแล้ว ฉันอยากรู้จังเลยฮีชอลว่าเขามาที่นี่ทำไมทั้งๆที่เขาไม่เคยคิดจะมา อีกอย่างวันนี้เค้าก็ดูแปลกๆไปด้วย”
“...”
“ฮีชอล!ฟังฉันรึเปล่า?”จองซูโบกมือเบาๆตรงหน้าเพื่อเรียกความสนใจจากฮีชอลที่อยู่ดีๆก็ขมวดคิ้ว มองเหม่อแบบใช้ความคิด
“ฟังๆๆ ฉันว่าเค้าคงอยากมาขอโทษจองซูแหละ แต่ไม่อยากเสียฟอร์มเพราะฟังจากที่เล่าแล้วค่อนข้างเป็นคนงี่เง่านิดนึง”ฮีชอลหัวเราะออกมาแล้วถามจองซูต่อ “เอ่อ...ถามนิดนึง เค้าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงเหรอเพื่อนเก่าของจองซูคนนี้”
“ผ...ผู้ชาย ท...ทำไมเหรอ”จองซูรู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆ
“คนจีน... ผู้ชาย...โรงพยาบาล...เขาอยู่โรงพยาบาลเหรอ โรงพยาบาลอะไร”
“อืม...ถ้าจำไม่ผิด...โรงพยาบาลของมหาลัยฯยอนเซที่คังนัม มีอะไรรึเปล่า?”
“เปล่าๆๆๆ...แล้วเมื่อไหร่ซีวอนจะกลับมาล่ะเนี่ย ทิ้งจองซูให้อยู่คนเดียวอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอ”ฮีชอลเปลี่ยนเรื่องพูด
“อืมใช่ กลับประมาณทุ่มนึง ฮีชอลกินข้าวมารึยังล่ะ”จองซูพูดพลางเหลือบดูนาฬิกา สามโมงแล้ว...
“มื้อไหนล่ะ กลางวันหรือเย็น ถ้ากลางวันก็กินแล้วแต่ตอนเย็นฉันไม่กิน”ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดๆเมื่อพูดถึงอาหารมื้อเย็น
“ทำไมไม่กินมื้อเย็นล่ะ”จองซูเอียงคอถาม
“ไดเอ็ต เข้าใจรึยังล่ะ! อย่ามาพูดชวนให้ฉันอยากกินนะ ไม่งั้นโกรธ”
“ไม่กินก็ไม่กิน ฉันไม่ได้บังคับซักหน่อย”
“เออนี่...จองซู ฉันมีธุระต้องไปทำ วันนี้กลับก่อนนะถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยอีกก็ไม่ต้องเกรงใจ ติดต่อได้ทุกเมื่อ”ฮีชอลยิ้มให้จองซูแล้วเดินไปโดยมีจองซูเดินตามไปส่งที่หน้าประตู
“ขับรถดีๆนะ”จองซูโบกมือให้ฮีชอลที่กำลังหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่ กดรีโมทเปิดประตูรถสปอร์ตสีแดงสดของตัวเอง ฮีชอลส่งจูบให้ก่อนจะขึ้นรถและขับรถออกไป
ฮีชอลต่อบลูทูธโทรออกหาใครบางคน แต่ยังไม่ทันที่จะได้โทรออกโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นซะก่อน ราวกับรู้ว่าต้องการโทรหาพอดี ชื่อที่คุ้นตาปรากฏบนหน้าจอ
“เดี๋ยวฉันไปหานะ มีเรื่องอยากจะถามหน่อย...ถ้าไปแล้วไม่เจอนายตายแน่ เข้าใจไหม...ยังจะมาเถียงอีก!...อืม...ตกลงตามนี้นะ”รอยยิ้มหวานแบบที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย
ชายหนุ่มหน้าตาสวยราวกับผู้หญิงที่ใส่เสื้อโค้ทสีน้ำตาลตัวยาวประเมินจากภายนอกคงราคาแพงไม่น้อย เป็นที่สนใจของคนรอบข้างแม้แต่ผู้ชายด้วยกันเองยังต้องเหลียวหลัง หญิงสาวบางคนรู้สึกอิจฉาที่ฮีชอลมีใบหน้าสวยกว่า บางคนก็รู้สึกหลงใหล ฮีชอลมองบรรดาสาวๆที่จ้องมองเขาด้วยหางตา ก่อนจะแสยะยิ้มที่ดูร้ายกาจสุดๆให้พวกเธอ พูดพึมพำคนเดียว...
“เฮอะ! ฝันไปเถอะว่าฉันจะมองพวกเธอ ฉันมีคนคนนั้นอยู่แล้ว อิจฉาล่ะสิ”ท่าทางน่าหมั่นไส้ของฮีชอลอยู่ในสายตาของเขา เขาหัวเราะออกมาอย่างขบขันกับท่าทางร้ายๆของฮีชอลก่อนจะเรียกชื่อของเจ้าตัว
“ฮีชอล!”ฮีชอลหันมาตามเสียงเรียก พอได้เห็นหน้าคนที่ต้องการพบแล้วก็กระดิกนิ้วเรียก...สุภาพจริงๆ
“นายนี่มันแย่จริงๆ ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง”เขาคนนั้นขมวดคิ้ว บ่นเบาๆกับตัวเอง แต่ก็ไม่พ้นหูของฮีชอล
“ใครสอนให้นายด่าฉันแบบนี้ฮะ ฮันกยอง!”ฮีชอลเท้าเอวชี้หน้า
“ก็ฟังจากที่นายด่าฉันไงล่ะ”ฮันกยองเบะปากล้อเลียนฮีชอล
“อยากตายใช่ไหม”ฮีชอลเดินยิ้มหวานเข้ามาใกล้ผิดกับคำพูดที่มาดร้ายชัดๆ
“มาที่นี่ทำไม?”ฮันกยองทำเป็นไม่สนใจที่ฮีชอลพูด ฮีชอลรู้สึกหงุดหงิดที่เป็นรองฮันกยอง
“ไปหาที่คุยกันหน่อย มีเรื่องอยากจะถาม”ฮีชอลกอดอกตอบ
“ไม่ได้ ไม่ว่าง วันนี้เพิ่งจะขอลางานไป เดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอก”ฮันกยองหันหลังเดินหนี
“เดี๋ยวนี้กล้าหือฉันเหรอ กล้าปฏิเสธด้วยนะ นายแน่มากฮันกยอง”ฮีชอลตะโกนไล่หลังฮันกยอง แต่ฮันกยองก็ไม่ได้สนใจหันกลับมาเพราะต้องการจะยั่วให้อีกฝ่ายอารมณ์ขึ้นเพื่อความสนุก แต่ดูเหมือนมันจะไม่สนุกแล้วเพราะฮีชอลเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือเฉียดหัวฮันกยองไปเพียงเล็กน้อย สร้างความตกใจให้กับบรรดาผู้คนในโรงพยาบาลได้มาเลยทีเดียว ฮันกยองรู้สึกอับอายแบบสุดๆ เขายังต้องมาทำงานที่นี่อีกนานแต่ว่าฮีชอลทำให้เขาขายหน้าแบบนี้เนี่ยนะ ต่อไปใครๆจะมองเขาว่ายังไง ...อ๋อ!...คุณหมอที่โดนเขวี้ยงมือถือใส่หัว...อย่างนี้ใช่ไหม
“ฮีชอลอา...”ฮันกยองหันมามองหน้าฮีชอล สะกดอารมณ์แค้นเอาไว้เพราะไม่อยากจะปะทะกับฮีชอลตอนนี้
“ตกลงจะว่ายังไง จะคุยหรือไม่คุย”
“ตามฉันมา”ฮันกยองถอนหายใจก่อนจะเดินนำออกไป ฮีชอลยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่ทำให้ฮันกยองขายหน้าได้
“อะไรก็บอกมา เร็วๆ”ฮันกยองหยุดที่บริเวณสวนสวยด้านหลังของโรงพยาบาล แล้วเปิดบทให้ฮีชอลพูด
“ฮันกยอง...นายมีเพื่อนเก่าหรืออะไรทำนองนี้ไหม?”ฮีชอลถามหน้าเครียด
“ถามทำไม...”ฮันกยองหรี่ตามองอย่างสงสัย
“เออน่าตอบมา อย่ามาย้อนคำถามฉันไม่อย่างนั้นไม่โดนแค่มือถือแน่!”ฮีชอลทำท่าจะถอดรองเท้า
“ม...ไม่มี ไม่มีทั้งนั้น...”ฮันกยองตอบแบบตะกุกตะกัก
“แน่ใจนะ..ว่าไม่ได้โกหก ถ้าจับได้นะ...”ฮีชอลทำท่าจะถอดรองเท้าอีกแต่ฮันกยองดึงแขนขึ้นมาก่อน
“นี่ใจคอจะมาสร้างความอับอายให้ใช่ไหมเนี่ย แล้วก็มาถามอะไรแปลกๆอีก”ฮันกยองจับแขนของฮีชอลไว้ทั้งสองข้าง
“เออ! ขอถามอีกข้อแล้วจะไปไหนก็ไปเลยไป”ฮีชอลสะบัดแขนหลุดออกมาจากมือของฮันกยอง
“รีบๆพูดมา”ฮันกยองส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับคนตรงหน้า
“นอกจากนายแล้วที่นี่มีใครเป็นคนจีนอีกหรือเปล่า จะเป็นหมอ บุรุษพยาบาล พวกคนทำความสะอาด หรือคนไข้ก็ได้”ฮีชอลคาดคั้นฮันกยองจนรู้สึกรำคาญ
“ใครจะไปรู้ล่ะ ฉันไม่ใช่ฝ่ายบุคลากรซักหน่อยที่จะต้องมานั่งท่องจำว่าใครเป็นใครมาจากไหน แล้วฉันก็ไม่ใช่หมอเจ้าของไข้คนไข้ทั้งโรงพยาบาลหรอกนะ ประสาทกลับหรือเปล่า”ฮันกยองแค่นหัวเราะกวนประสาทฮีชอล
“นี่ไปเรียนคำด่าพวกนี้มาจากไหน”
“จะใครอีกล่ะ! ตอบคำถามจนเสร็จแล้วนะเงินน่ะก็ไม่เห็นจะมีให้ เสียเวลาจริงๆ ไปแล้ว...อ้อ...ไม่ต้องปาอะไรมาอีกนะ”ฮันกยองหันหลังเดินหนีไปแต่ฮีชอลวิ่งตามไปทัน
“ทำไมต้องหนีด้วย หรือว่ามีอะไรปิดบัง”
“ฉันจะไปปิดบังให้มันได้อะไรขึ้นมา”
“ก็... ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ นายมันพวกชอบเดินไปคนละทางกับฉัน ฉันต้องการอย่างแต่นายกลับทำอีกอย่าง!!!”
“ฉันจะไปได้หรือยังเนี่ย รู้งี้ยอมโดนขว้างทุกอย่างในกระเป๋านายใส่หัวดีกว่ามาโดนซักไซ้แบบนี้”
“เออดี จะไปไหนก็ไปเลยไป อย่าให้ฉันเจอหน้าอีกนะไม่งั้นหัวนายได้แตกแน่ฮันกยอง...”ฮีชอลไม่หยุดบ่นจนกระทั่งฮักยองเดินลับสายตาไป
ฮีชอลหาม้านั่งแถวๆนั้นแล้วนั่งลง มองตามหลังหันกยองที่เดินหายเข้าไปในตึกโรงพยาบาลด้วยสายตามาดร้าย ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นไร้อารมณ์ ฮีชอลมองที่แขนของตัวเองซึ่งเมื่อกี้โดนฮันกยองจับไว้แน่นแล้วก็หัวเราะออกมา...อาจจะฟังดูตลกซักหน่อย แต่กับคนที่เพิ่งจะตวาดแวดๆๆใส่เมื่อกี้นี้ก็คือคนที่แอบชอบมา2ปีเต็ม ฮีชอลเดินเข้าไปในตึกโรงพยาบาล ถามเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ว่าแผนกบุคลากรอยู่ที่ไหน เมื่อได้คำตอบก็รีบตรงไป แม้ว่าการขอข้อมูลเรื่องภายในจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แต่มีหรือว่าระดับฮีชอลแล้วจะมีปัญหา ในที่สุดก็ได้ข้อมูลทั้งหมดมา แม้ว่าจะต้องบีบน้ำตาสักเล็กน้อย แต่ก็คุ้มค่าดีเหมือนกัน
“ขอให้เพื่อนเก่าของจองซูไม่ใช่ฮันกยองด้วยเถอะ เพราะจองซูเองก็ดูจะชอบคนคนนั้นและคนคนนั้นก็น่าจะรู้สึกแบบเดียวกัน ฉันไม่อยากให้ความรักครั้งแรกของฉันต้องผิดหวัง จองซูเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ และฉันก็ไม่กล้าทำเรื่องเลวร้ายกับคนที่บริสุทธ์อย่างจองซูหรอก”
ฮันกยองรู้สึกแปลกใจมากที่ฮีชอลรู้เรื่องของจองซู แต่ฮีชอลรู้ได้ยังไงกันแน่ รู้มาจากไหน และเพราะอะไรถึงต้องมาคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้ ดูน่าสงสัยจริงๆ เหตุผลที่ฮันกยองไม่บอกความจริงกับฮีชอลเพราะไม่สามารถเดาอารมณ์ฮีชอลได้ คนอย่างฮีชอลมันพิลึก! ชอบทำอะไรแปลกๆแผลงๆ เรื่องอะไรจะต้องไปบอกด้วย ถ้าเกิดว่าบอกไปแล้วอาจส่งผลเสียให้ภายหลัง ฮีชอลอาจจะรู้ได้ถึงบรรยากาศแปลกๆระหว่างเขาและจองซู ซึ่งถ้ารู้แล้วคงได้เอาไปล้อเลียนหรือไม่ก็ทำอะไรซักอย่างที่ไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว...
_______________________________________________________________________________
Very hot topic!
คิดไงกันบ้างที่เกิงโดนฮีนิมเขวี้ยงมือถือใส่หัว
สำหรับไรต์เตอร์...โดนบ้างก็ดี! ;) ฮ่าๆๆๆๆๆ
ชอบฮีนิมมากๆเลย คาร์เเลคเตอร์น่ารักดี
เเต่งเองชอบเอง ดีเหมือนกันเนอะ!
เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามาอัพต่อให้เเล้วกันนะคะ
เอาซักสองตอนเลยเป็นเป็นไง ฮ่าๆๆๆ ใจป้ำ! (วันนี้อารมณ์ดีจัดนะเธอ= =)
PS*ขอบคุณค่ะ><
ความคิดเห็น