คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความตั้งใจของฮันกยอง
ตอนที่3::ความตั้งใจของฮันกยอง
13ปีต่อมาหลังจากที่จากกับจองซู...
เมื่อมาถึงที่เกาหลี หลังจากที่จากไปนานกว่าสิบปี ที่แรกที่ฮันกยองอยากจะไปที่สุดคือที่บ้านของจองซู เพื่อไปหาจองซูตามสัญญาที่ให้ไว้แต่ก่อนจะไปมีอะไรบางอย่างต้องทำให้สำเร็จเสียก่อน ฮันกยองติดต่อคนสวนเพื่อมาถางหญ้าในบริเวณบ้านให้หมด บ้านในเวลานี้ดูโทรมลงไปเยอะเนื่องจากไม่มีใครคอยดูแลตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา หญ้าก็ขึ้นจนดูรกชัดน่ากลัวแตกต่างจากเมื่อก่อน กว่าจะถางหญ้าเสร็จก็กินเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์เต็ม ฮันกยองหาซื้อเมล็ดพันธุ์ดอกลิเซียนทัสซึ่งค่อนข้างจะกหายากมาปลูกใหม่ให้เหมือนเมื่อก่อน อาจจะดูแปลกไปซักหน่อยที่ผู้ชายอย่างฮันกยองจะเป็นคนปลูกดอกไม้ในสวนนี้ แต่มันก็เป็นเรื่องจริง ทุกๆวันฮันกยองก็จะแวะมารดน้ำและดูแลดอกไม้พวกนี้จนกระทั่งดอกลิเซียนทัสสีขาวบานสะพรั่งไปทั่วทั้งสวน กินเวลา3เดือนเต็ม เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ฮันกยองก็พร้อมที่จะไปพบกับเจ้าของสัญญาเสียที
คืนนั้นทั้งคืนฮันกยองแทบจะนอนไม่หลับ เมื่อคิดถึงจองซู ไม่น่าเชื่อว่าถึงจะจากกันมาตั้ง13ปี แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกันไม่เปลี่ยนแปลง แค่นึกถึงใบหน้าของจองซูว่าจะสวยขึ้นแค่ไหนก็ทำให้หัวใจเต้นแรงแล้ว กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีเช้าวันต่อมาก็มาถึง คนที่ตื่นเต้นแทบจะกระเด้งออกจากเตียง แต่งตัวแบบที่คิดว่าดูดีที่สุด เพื่อที่จะไปหาจองซู ระยะทางจากบ้านหลังใหม่ของฮันกยองไปที่บ้านของจองซูนั้นดูห่างไกลเหลือเกินในเวลานี้
แต่แล้วหัวใจก็ต้องแตกสลายเมื่อฮันกยองมาถึงที่บ้านของจองซู บ้านถูกปิดเงียบ ภายในดูรกร้างเหมือนบ้านเก่าของเขาตอนที่เพิ่งจะมาถึงที่เกาหลีใหม่ๆ ดูเหมือนว่าจองซูจะย้ายออกจากบ้านหลังนี้ไปนานแล้วทีเดียว...
แล้วสิ่งที่เขาอุตส่าห์เตรียมมาให้จองซูล่ะ? สวนดอกลิเซียนทัสสีขาวบริสุทธิ์นี่จะไปมีความหมายได้อย่างไรในเมื่อเจ้าของมันอีกคนนึงไม่อยู่เสียแล้ว...รู้ว่าตัวเองมาช้าไปมาก แต่ก็ยังไม่เคยทำใจเผื่อเอาไว้ เพราะระยะเวลากับคำสัญญานั้นมันนานเกินไปจริงๆ 13ปี แห่งการรอคอยของจองซูคงทรมานไม่น้อยเลยทีเดียว ฮันกยองไม่เคยผิดหวังเท่านี้มาก่อน แต่ความผิดครั้งนี้คงโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง... ทั้งๆที่จองซูให้ที่อยู่ เบอร์โทรติดต่อเอาไว้ก่อนจะจากกันแล้ว แต่ฮันกยองก็ไม่เคยติดต่อกลับไปเพราะทิฐิที่กินไม่ได้ของตัวเอง และทิ้งให้จองซูต้องรอคอยอย่างสิ้นหวัง แล้วตอนนี้จะมาหวังอะไร...ในเมื่อตัวเองเป็นคนทำลายความหวังของจองซูแท้ๆ
อย่างเดียวที่ทำได้ เพื่อรอการกลับมาของจองซูนั่นก็คือการดูแลสวนดอกลิเซียนทัสให้สวย ถ้าหากวันหนึ่งเมื่อได้เจอกันอีกครั้งจะได้พาจองซูมาที่บ้านเก่าหลังนี้และมอบสวนแห่งนี้ให้จองซูเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ไม่ได้ทำตามสัญญา
เหมือนทุกอย่างกลับกัน คนที่รอคอยกลายเป็นคนที่จากไป และคนที่จากไปก็กลับกลายเป็นคนที่ต้องมารอคอย
“ยังดูแลสวนนี่อยู่เหรอ”
“ก็ตั้งแต่กลับมาที่เกาหลีน่ะ ฉันเห็นว่าตรงนี้มันรกมากจนทนไม่ได้เลยหาอะไรมาปลูก”ปากแข็ง!!
“แล้วทำไมต้องเป็นดอกลิเซียนทัสเหมือนเดิมด้วยล่ะ”อีกคนก็ซักไซ้ไม่จบ!!
“ฉ...ฉัน ก็”คำพูดอ้ำๆอึ้งๆทำให้จองซูได้ใจ
“เพราะฮันกยองจำได้ใช่ไหมล่ะ ว่าฉันชอบดอกลิเซียนทัส”จองซูยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้ฮันกยองรู้สึกไม่ค่อยพอใจเพราะไม่ชอบที่จะต้องตกเป็นรองอีกฝ่าย
“กลับกันเถอะ ฉันอยากไปจากที่นี่ซะทีแล้ว เหม็นกลิ่นดอกไม้ประหลาดๆ”ในที่สุดก็จบลงแบบเดิมๆ ด้วยการเดินหนีไป ทั้งๆที่อุตส่าห์เตรียมเอาไว้อย่างดีแล้ว แถมยังทิ้งคำพูดประชดประชันไว้ให้อีกด้วย
“เดี๋ยวก่อนสิ แล้วที่ถามว่าวันนี้วันอะไรแล้วตกลงว่ามันวันอะไรกันแน่ อย่ารีบเดินนักสิ ฟังอยู่รึเปล่าน่ะ?”จองซูกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามฮันกยองไป ไม่มีคำตอบออกจากปากแข็งๆของฮันกยองเลยแม้แต่น้อย
ในที่สุดการเดินทางที่ไร้คำพูดก็สิ้นสุดลง เมื่อฮันกยองพาจองซูมาส่งถึงที่บ้าน
“ทำไมต้องทำเป็นเงียบด้วยล่ะเนี่ย”จองซูพูดกึ่งเหน็บแนมทิ้งไว้ก่อนจะลงจากรถไปฮันกยองมองการกระทำของจองซูตาเขม็ง
ซีวอนที่มารอรับอยู่ที่หน้าบ้านรีบเดินเข้ามาหา หน้าตาตื่นบ่งบอกว่ารอจองซูอยานานทีเดียวและตกใจไม่น้อยที่กลับมาดึกผิดปกติขนาดนี้ ซีวอนซักไซ้บางอย่างจองซูก่อนที่จองซูจะพยักเพยิดมาทางฮันกยอง ซีวอนก้มหัวให้ฮันกยองเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย ฮันกยองแค่นหัวเราะสะบัดหน้าหนีก่อนที่จะออกรถอย่างรวดเร็วตามอารมณ์บางอย่างที่พลุ้งพล่าน
“เอาเข้าไป เอามันเข้าไป เป็นบ้าอะไรของเขาเนี่ย”จองซูเท้าเอวบ่น “อย่าไปถือสาคนเสียมารยาทแบบนั้นเลยนะซีวอน”จองซูหันไปอ้อน
“ไม่หรอก ไปทำอะไรให้เขาอารมณ์เสียได้ทุกครั้งที่เจอกันล่ะ...จองซู”ซีวอนลูบหัวจองซู
“นี่ยังจะบอกว่าฉันเป็นต้นเหตุอีกเหรอเนี่ย ฮันกยองนั่นแหละที่บ้า ไม่ใช่เพราะฉันซักหน่อย”
“อย่างนั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ”ซีวอนพูดกลั้วหัวเราะ
“ซีวอน!!”จองซูแหว
“ไปๆๆ เข้าบ้านกันเถอะ”ซีวอนโอบร่างบางของจองซูเดินเข้าบ้าน ไม่สนว่าจองซูจะดิ้นขลุกขลักเพราะงอนแค่ไหน
ฮันกยองทุบพวงมาลัยรถอย่างสุดแรง เนื่องจากต้องการระบายอารมณ์โกรธที่บอกสาเหตุไม่ได้ออกมา อยู่ดีๆก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาหลังจากที่หายไปแล้วระหว่างทางที่ขับรถมาส่งจองซู แต่เมื่อได้เห็นความสนิทสนมของจองซูกับซีวอนต่อหน้าต่อตา และสีหน้ายิ้มแย้มของจองซูเวลาพูดคุยกับซีวอน แตกต่างจากเวลาที่พูดกับเขาซึ่งจองซูจะชอบพูดจากวนประสาทเขา(คิดไปเอง)อยู่เรื่อยเท่านั้นแหละ อารมณ์มันก็มาจากไหนก็ไม่รู้ ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าหึงจองซู เคยเข้าใจมาตลอดว่าสองคนนั้นเป็นเพื่อนกัน แต่พอได้มาเห็นกับตาแบบนี้แล้วไม่อยากจะเชื่อ เพราะสายตาที่ซ๊วอนมองจองซูมันเกินคำว่าเพื่อนจริงๆ คนที่รู้สึกเหมือนๆกันแค่มองก็พอจะรู้...เอ๊ะ! รู้สึกเหมือนๆกันงั้นเหรอ
“ไม่ ไม่ ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นซักหน่อย!!!”อยู่ดีๆฮันกยองก็ตวาดเสียงดังลั่นรถ
สองคนนั้นมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่นะ ฉันต้องรู้ให้ได้
เช้าวันต่อมา
ปี๊นนนน ปี๊นนนนนนนนนนนน
เสียงแตรรถยนต์ปลุกจองซูให้ตื่นจากการนอนกลางวันที่แสนสบาย ร่างบางเดินงัวเงียไปเปิดหน้าต่างบานใหญ่ดูหน้าตาคนที่ส่งเสียงดังรบกวน ฮันกยองกดspeaker phoneหน้าประตูรั้วแล้วพูดสั่งเสียงนิ่งว่า ‘เปิดประตู’ ก่อนจะเดินยืนกอดอกพิงรถAudiของเขา ดูจากหน้าตาในจอspeaker phoneเมื่อกี้แล้วคงหงุดหงิดอะไรมาอีก ไหนจะท่าทางยืนพิงรถกวนประสาทนั่นอีก ทำให้จองซูที่งอนฮันกยองมาตั้งแต่เมื่อวานรู้สึกอยากแก้แค้นสักครั้ง จองซูหันไปเห็นคนรับใช้ทำท่ากระวีกระวาดจะไปกดรีโมทเปิดประตูรั้วจึงรีบร้องห้ามไว้ก่อน
“ไม่ต้องให้เขาเข้ามา”
“คุณจองซู ทำไมล่ะคะ เมื่อคืนเค้าก็มาส่งคุณถึงหน้าบ้านเลยนี่นา”
“รู้ดีจริงๆเลยนะ”จองซูเหน็บ “ช่างเขาเถอะดูหน้าตาสิบูดบึ้งขนาดนั้น บ้านไหนใครเค้าอยากให้เข้ามาล่ะ ไม่อยากอารมณ์เสียไปอีกคน”จองซูพยักเพยิดไปที่กล้องCCTVตัวที่ปรากฏภาพของฮันกยองอยู่
“แต่...”
“เธอไปทำอาหารกลางวันให้ฉันดีกว่า หิวจะตายอยู่แล้ว เอาเป็นว่าถ้าเขาอารมณ์ดีขึ้นแล้วฉันจะเปิดให้”จองซูยิ้มให้คนใช้สาว
“ค่ะ”
จองซูเลือกที่จะไม่ไปเปิดประตูรั้วให้เข้ามาแล้วล้มตัวนอนลงบนโซฟาตัวใหญ่อีกครั้ง
10นาทีต่อมา...
จองซูเดินไปดูที่หน้าต่างอีกครั้งว่าฮันกยองเป็นอย่างไรบ้างแล้ว แต่...ไม่มี ฮันกยองไม่ได้อยู่ที่หน้าประตูรั้วบ้านแล้ว ก็แน่ล่ะ อากาศช่วงนี้เริ่มหนาวขึ้นแล้ว ใครจะไปยืนรออยู่ได้ตั้งนานสองนานขนาดนั้นล่ะ จองซู เดินลงบันไดไปข้างล่างเพื่อหาอะไรกิน ระหว่างทางเดินไปห้องครัว เสียงเคาะประตูบานใหญ่ของบ้านก็ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นฮันกยอง
“ทำไมไม่เปิดประตูให้ฉันเข้ามา”ฮันกยองพูดเสีงเย็นหลังประตูบานนั้น
“แล้วนี่...เข้ามาได้ยังไง”จองซูตะโกนถามกลับไป
“ปีนรั้ว ทำไม นึกว่าจะหนีพ้นรึไง”
“พวกเธอ!”จองซูหันไปทำหน้างอใส่พวกคนรับใช้ “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้เขาเข้ามาแล้วทำไมยังปล่อยให้เขาปีนเข้ามาอีก แล้วยามล่ะ ทำไมไม่จัดการอะไรเลย”
“โถ่ คุณจองซูคะ ก็คุณคนนั้นเค้า...”
“ทำไม?”จองซูขมวดคิ้ว
“ก็ก่อนที่จะปีนเข้ามาเค้ากดspeaker phoneพูดขู่ไว้ว่าถ้าใครห้ามเขาได้ตายแน่”จองซูพยักหน้า ก่อนจะพยักเพยิดให้คนรับใช้ไปเปิดประตูให้ฮันกยองเข้ามา จะว่าไปแล้วจองซูไม่เคยเห็นฮันกยองมีท่าทีไม่พอใจขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ
“เป็นอะไรอีก อารมณ์เสียมาจากไหนก็ไม่รู้แล้วมาลงกับคนอื่นเขา ใครเค้าจะอยากให้เข้าบ้านกันล่ะ”จองซูพยายามพูดอย่างใจเย็น เนื่องจากตอนนี้มีคนใช้มากมายกำลังสังเกตการณ์บทสนทนาอยู่
“แล้วทำไมไม่เปิดประคูให้ฉันแต่แรก”แต่ฮันกยองไม่เย็นด้วย
“ก็เปิดแล้วให้แล้วไง จะเอาอะไรอีก”จองซูเริ่มทนไม่ได้
“ทำให้ฉันอารมณ์เสียตั้งเต่เมื่อวาน วันนี้ยังจะเอาอีกใช่ไหม ไม่สำนึกเลยจริงๆ”อีกคนทนไม่ไหวมาแต่แรก
“ใครกันแน่? เมื่อวานเราไปบ้าน ไปดูดอกไม้กันดีๆก็หงุดหงิดเดินออกมาเฉย พอมาส่งก็ไม่ยอมพูดด้วย ทำหน้าหงิกตลอดทาง แล้วยังทำเสียมารยาทใส่ซีวอนอีก ใครกันแน่ที่ควรโกรธ”
“เมื่อวานนี้ถ้าไม่พูดกวนประสาทก่อนฉันก็คงไม่โกรธหรอก แต่วันนี้ทำเกินไปจริงๆนะ ที่ไม่เปิดประตูให้ฉัน”ฮันกยองพูดเป็นเชิงตัดพ้อนิดๆ
“อะไรกันแค่พูดว่าฮันกยองยังจำได้เหรอว่าฉันชอบดอกลิเซียนทัส แค่นี้ก็โกรธแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดอะไรได้อีกล่ะ ในเมื่ออะไรๆก็ทำให้ฮันกยองโกรธไปหมด”จองซูรู้สึกน้อยใจ ตาร้อนผ่าวเหมือนน้ำตาจะไหลอีกแล้ว
“ใช่ อะไรๆก็ทำให้ฉันหงุดหงิดไปหมด ฉันอุตส่าห์มาที่นี่วันนี้เพื่อจะ...”มาง้อจองซูเรื่องเมื่อวาน “เพื่อจะ เพื่อจะ เพื่อจะมาให้จองซูขอโทษเรื่องที่เมื่อวานพูดจากวนประสาทใส่ แต่มาเจอแบบนี้แล้วยิ่งหงุดหงิด” ฮันกยองเองก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกันว่าทำไมช่วงนี้ถึงอารมณ์เสียบ่อยเหลือเกินทั้งๆที่ปกติแล้ว ฮันกยองเป็นคนที่ใจเย็นเอามากๆ (จริงๆก็รู้ตัวว่าเป็นเพราะจองซูแต่ไม่อยากยอมรับ ;P ::ไรต์เตอร์)
“ใครกันจะไปขอโทษฮันกยอง ฉันไม่ขอโทษ!”จองซูเน้นคำว่าไม่ขอโทษชัดๆก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา จองซูเดินหนีไปที่ห้องนั่งเล่น ฮันกยองรู้สึกหน้าชาเมื่อเห็นจองซูร้องไห้ ทั้งๆที่ตอนแรกจะมาง้อแต่เพราะตัวเองอีกแล้วที่ทำให้เสียเรื่องและทำให้จองซูร้องไห้ ฮันกยองถอนหายใจก่อนจะเดินตามไป
“ฮือๆๆๆ ตามมาทำไม! เยาะเย้ยรึไง”จองซูหันมาค้อน ทำท่าไม่ยอมฮันกยองเป็นเด็กๆ
“หยุดพูดเถอะน่า อยากร้องไห้ก็ร้องออกมา”ฮันกยองปลอบคนได้ห่วยสุดๆ พูจาไม่สร้างสรรค์เลยจริงๆ
“ฮือๆ ยังจะมีหน้ามาพูดอีก.. ก็ใครล่ะที่ทำให้ฉันร้องไห้ แทนที่จะพูดว่าขอโทษ ฮืออ”
“ขอโทษ”แม้ว่าคำพูดที่ออกมาจากปากของฮันกยองจะสั้นๆและรวดเร็ว แต่จองซูก็ได้ยิน และนั่นก็ทำให้จองซูยิ่งร้องไห้หนักขึ้นอีก
“ฮือๆๆๆคนนิสัยไม่ดี ...แย่ที่สุด ฮืออ ใจร้าย ฮืออๆๆๆ ปากก็เสีย ไปตายเลยไป! ฮือๆๆๆๆๆๆๆ”
“ขอโทษ”ฮันกยองพูดมันออกมาอีกครั้ง เมื่อได้พูดออกมาอย่างที่ตั้งใจแล้วทำให้ฮันกยองรู้สึกสบายใจอย่างมากไม่เหมือนกับเวลาที่พยายามบ่ายเบี่ยงไม่พูดอย่างที่ตัวเองคิด ฮันกยองยืนมองดูจองซูที่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้
“ฮือๆๆ ทำไมไม่พูดตั้งแต่แรก ฮือๆๆ ถ้าพูดฉันก็คงไม่ต้องมาร้องไห้แบบนี้หรอก ฮืออๆๆๆ ทรมานจัง...ฮือ แต่หยุดร้องไม่ได้ ฮืออๆๆๆ”จองซูสะอึกสะอื้นพยายามพูอย่างยากลำบาก ฮันกยองทนมองต่อไปไม่ไหว ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆกับจองซู ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะเอื้อมมืออย่างกล้าๆกลัวๆไปรั้งจองซูเข้ามาในอ้อมกอด จองซูกอดฮันกยองตอบ แล้วซุกหน้าที่หน้าอกฮันกยองร้องไห้ต่อไป
“ไม่ต้องพยายามพูดอะไรอีกแล้ว ร้องไห้ให้หมดก่อนแล้วค่อยพูด”ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่คำปลอบที่สวยหรูแต่ก็ทำให้จองซูสบายใจขึ้นเยอะ
5นาทีต่อมา
จองซูเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว ผละออกมาจากอ้อมกลอดของฮันกยอง แล้วปาดคราบน้ำตาออกจากดวงตาคู่สวย ก่อนที่จะถามฮันกยอง
“แล้ว...อยู่ดีๆมาที่นี่ทำไม...”จองซูขมวดคิ้วอย่างสงสัย “...ปกติก็ไม่เคยคิดจะมาหาไม่ใช่เหรอ...”ต้องให้จองซูเป็นคนไปหาอยู่เรื่อย “...ไม่ไปทำงานรึไง” ฮันกยองฟังคำถามของจองซูแล้วเบนหน้าหนี
“ฉันไปล่ะ”ฮันกยองพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้จองซูมองตามอย่างสงสัย
วันนี้มาแปลกแฮะ! ปกติก็ไม่เคยคิดจะมาหา แถมยังโดดงานมาอีกต่างหาก สงสัยต้องไปปรึกษาเพื่อนๆซะหน่อยละ!!
ฮันกยองทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน มือข้างที่วางบนโต๊ะใช้นิ้วชี้เคาะโต๊ะเบาๆอย่าพยายามเรียกความคิดของตัวเอง วันนี้เขาทำได้ไม่แนบเนียนเหมือนทุกครั้งเลย อุตส่าห์ลงทุนลางานในช่วงพักเพื่อไปหาจองซูถึงที่บ้าน เพราะวันนี้จองซูไม่มาหาที่โรงพยาบาลเหมือนทุกวัน และการที่ไม่ได้เห็นหน้ามันก็ทำให้หงุดหงิดแบบแปลกๆ พอไปถึงก็ดันทะเลาะกันอีก แถมปฏิบัติการลับๆ การสืบเรื่องความสัมพันธ์ของซีวอนและจองซูของฮันกยองยังล้มเหลวไม่เป็นท่าด้วย ที่สำคัญที่สุดเขาทำให้จองซูร้องไห้ แล้วยังแสดงออกมาอย่างชัดเจนเลยด้วยว่าแคร์จองซู ด้วยคำว่าขอโทษและอ้อมกอดที่ไม่ค่อยจะมีบ่อยๆ ทำไมกันนะ ตอนนั้นถึงอยากให้จองซูร้องไห้ไปนานๆ ไม่อยากให้หยุดร้องเลย ตอนที่จองซูผละออกมาก็รู้สึกเสียดายเหลือเกิน นี่เขาอยากกอดจองซูเหรอเนี่ย? ไม่อยากจะยอมรับเลย อีกหน่อยคงไม่อยากจูบเลยรึไงกัน? ฮันกยองส่ายหน้าไล่ความคิดนี้ออกไปจากหัวและทำหน้าขึงขังอีกครั้ง วันนี้พลาดไปหน่อยที่ทำให้จองซูสงสัยแต่ยังดีที่หนีออกมาได้ทัน ฮันกยองพยักหน้าอย่างพอใจอยู่คนเดียวราวกับคนบ้า ก่อนที่จะลูบเสื้อตัวเองเมื่อนึกได้ว่าตอนที่กอดจองซู ร่างบางนั้นก็ต้องสัมผัสกับเสื้อเต็มๆ แล้วใบหน้าสวยๆนั้นก็จะอยู่ประมาณช่วงไหล่ของเขา ฮันกยองยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนที่จะตีหน้านิ่งเมื่อ
“อะแฮ่ม...”พยาบาลสาวที่ไม่รู้ว่ายืนมองการกระทำประหลาดๆของเขามานานแค่ไหนกระแอมเพื่อเรียกความสนใจจากคุณหมอที่เหม่อลอยอยู่ตั้งนานสองนาน หลังกลับมาจากช่วงพักที่อ้างว่าออกไปทำธุระ ธุระนี่คงหนีไม่พ้นเรื่องของความรักสินะ
แม้แต่คนนอกยังรู้ แล้วฮันกยองล่ะยอมรับความจริงได้หรือยัง?...
อัพให้อีกตอน
อยากบอกว่าเครียดกับเรื่องนี้สุดๆเลยค่ะ
(ได้ข่าวว่าเเต่งเรื่องนี้เพื่อเเก้เครียดTriangle Love?)
ไม่น่าเลือกให้เกิงเป็นหมอเลย
โดยเฉพาะตอนที่จองซูไม่สบาย ประมาณตอนที่6มั้งคะ
ลำบากสุดๆ ต้องมาหาข้อมูลอย่างกับว่าไรต์เตอร์จะเป็นหมอเองเลยล่ะ
เซ็ง...
ขอบคุณนะคะที่ติดตาม
ความคิดเห็น