คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ใกล้กัน
ตอนที่2::ใกล้กัน
สองอาทิตย์ผ่านไป
“ซีวอน กำลังจะออกไปทำงานเหรอ? ช่วยพาฉันไปส่งที่นั่นทีนะ”จองซูตะโกนเรียกซีวอน ก่อนที่จะวิ่งลงบันไดมา
“อย่าวิ่งสิจองซู เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก”ซีวอนที่กำลังจะเดินออกจากบ้านหันหลังกลับมาเตือนคนที่อายุมากกว่าแต่ทำตัวแบบเด็กๆ
“นะนะ...พาฉันไปทีนะ”
“อะไรกัน เมื่อวานก็ไปมาแล้ว วันนี้จะไปเหรอ...อยากโดนว่าอีกรึไง”ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ซีวอนก็คว้าถุงที่จองซูถืออยู่มาถือไว้ แล้วเดินนำไปที่รถที่จอดอยู่หน้าประตูบ้าน
“ไม่เป็นไร ฉันไม่แคร์หรอก”
“ถ้าไม่แคร์เค้าแล้วจะไปหาทำไมล่ะ หรือไม่จริง”ซีวอนเปิดประตูรถให้จองซู
“ก็อาจจะใช่...”
จองซูด้อมๆมองๆอยู่หน้าทางเข้าแผนกฉุกเฉินอยู่นานสองนาน เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง และยังคิดหาข้ออ้างในการมาหาฮันกยองไม่ได้ จนผู้ช่วยพยาบาลคนนึงสังเกตเห็นเข้า
“คุณคะ มีอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่าคะ”
“เอ่อ...”
“คุณ?...คือเพื่อนของคุณหมอฮันใช่ไหมคะ”เมื่อเห็นใบหน้าสวยของจองซูชัดเจน ผู้ช่วยพยาบาลก็จำได้ เพราะว่าจองซูมาที่นี่บ่อยมาก จนใครๆก็จำได้
“คือว่า อย่าเพิ่งไปบอกเค้านะว่าฉันมา... เอางี้ เธอมีอะไรให้ฉันช่วยบ้างไหม...”จองซูมองแฟ้มกองโตที่ผู้ช่วยกำลังถืออยู่ “...เอามา...เดี๋ยวฉันช่วยยกให้นะ...ให้เอาไปไว้ที่ไหนล่ะ”
“ขอบคุณค่ะ...งั้นคุณช่วยเอามันไปไว้ที่เคาน์เตอร์ตรงนั้นด้วยนะคะ”
ด้านในศูนย์ผู้ป่วยฉุกเฉิน
จองซูวางกองแฟ้มกองโตลงบนเคาน์เตอร์ แล้วเรียกพยาบาลคนหนึ่งที่กำลังง่วนอยู่กับเอกสาร
“คุณพยาบาล?”จองซูโบกมือขึ้นลงตรงหน้าพยาบาลสาวคนนั้น
“อ้าว...คุณจองซู วันนี้ก็อีกมาเหรอเนี่ย เดี๋ยวก็โดนคุณหมอว่าอีกหรอก”เธอตอบรับจองซูอย่างสนิทนสนม จะไม่ให้สนิทกันได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเธอเป็นพยาบาลผู้ช่วยฮันกยอง และเมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่จองซูมาแอดมิท เธอก็เป็นคนดูแลจองซูตามคำสั่งของฮันกยอง
“ชู่ววว อย่าเสียงดังสิคุณพยาบาล”
“ค่ะ ค่ะฉันเข้าใจแล้ว ว่าแต่วันนี้ทำไมแบกถุงใบใหญ่มาเลยคะ”
“อืม...อาหารกลางวันไง รอให้เค้าพักก่อนแล้วค่อยเอาเข้าไปกิน มากินด้วยกันไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่รบกวนพวกคุณหรอก”จะให้เข้าไปเป็นกว้างขวางคอเหรอ...ไม่เอาหรอก ใครๆก็ดูรู้ทั้งนั้นว่า ความสัมพันธ์ของคนไข้กับคุณหมอคนนี้มันไม่ธรรมดา “...แล้วนี่คุณจองซูมายังไงคะ มีใครมาส่งรึเปล่าหรือมาคนเดียว”
“มีคนมาส่ง แต่ว่าคนมาส่งเค้าไปแล้วล่ะ”
“ดีแล้วค่ะ คุณไม่ควรเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียว”
“นี่คุณอยู่กับฮันกยองมากเกินไปรึเปล่า เอ๊ะ...หรือว่าคุณจะเป็นคนถ่ายทอดนิสัยขี้บ่นไปให้เค้าเสียเองเนี่ย”
“แหม...ฉันกับคุณหมอพูดนั่นก็เพราะว่าเป็นห่วงนะคะ”
“จริงเหรอ?...”พยาบาลสาวพยักหน้าแทนคำตอบพร้อมกับรอยยิ้มน่ารัก จองซูพูดต่อ“...แล้วนี่เห็นคุณยุ่งๆอยู่ มีอะไรให้ช่วยไหม อะไรก็ได้เล็กๆน้อยๆน่ะ”
“งั้น...คุณช่วยเอาน้ำไปให้คุณหมอฮันในห้องให้หน่อยแล้วกัน”
“โธ่...ยังไม่อยากเข้าไปให้เค้าว่าเลย...เอาเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม”
“หรือคุณอยากเข้าไปช่วยฉันฉีดยาคนไข้ล่ะคะ?”
“ก็ได้...ก็ได้ เอาน้ำไปให้ฮันกยองก็ได้”คนกลัวเข็มรีบกลับลำทันที
“...อ้อ...ถ้ามีกาแฟด้วยด็คงดี รบกวนด้วยค่ะ”เธอพูดก่อนจะเดินจากไป ทิ้งจองซูให้ยืนถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญครับ”เสียงตอบรับจากด้านในตอบกลับมา จองซูค่อยๆเลื่อนประตูให้เปิดออกแล้วเดินเข้าไปข้างใน ฮันกยองยังไม่สังเกตเห็นจองซูเพราะยังง่วนอยู่กับโน้ตบุ๊คบนโต๊ะ
“เอาน้ำกับกาแฟมาให้”คำพูดฟังดูห้วนๆต่างจากทุกครั้งไม่ทำให้ฮันกยองเอะใจเลย
“วางไว้บนโต๊ะเลยครับ”
“นี่! หันมามองกันบ้างสิ”จองซูโวยคนที่เอาแต่สนใจโน้ตบุ๊ค ฮันกยองหันหน้ามาหาจองซู เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใครคิ้วก็ขมวดทันที
“มาอีกทำไม?”พูดพลางถอดแว่นออก
“ก็มาหาไง ไม่ได้เหรอ”
“ก็เคยบอกไปแล้วหนิว่าไม่ได้”
“ทำไม?”
“นั่นฉันก็เคยบอกไปแล้วนี่นา...ก็คนขี้โรคจะมาในสถานที่ที่มีแต่คนไม่สบายแบบนี้ อยากตายนักรึไง”
“ถ้าตายแล้วสนใจกันบ้างก็คงจะดี”จองซูตัดพ้อ
“พูดอะไรน่ะ...ท่าทางจะเสียสติไปแล้วใช่ไหม”ฮันกยองส่ายหน้าอย่างระอากับคนที่นิสัยเหมือนเด็กๆ
“ก็แล้วใครพูดเรื่องตายๆก่อนล่ะ...”ยังโวยวายไม่ทันจบฮันกยองก็ตัดบทก่อน
“เอาล่ะๆๆ ครั้งฉันผิดเองก็ได้...แต่ว่าช่วยกลับไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวจะไม่สบายเอาอีก เชื่อฟังกันหน่อย”
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่”จองซูเชิดหน้าขึ้น “...วันนี้ฉันเตรียมคิมบับมาด้วยนะ กินด้วยกันก่อนสิ”
“ยังไม่กิน”ฮันกยองละสายตาจากจองซูไปที่โน้ตบุ๊คอีกรอบ
“อะไรกัน นี่มันจะบ่ายโมงแล้วนะ ไม่กินไม่ได้นะ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก”จองซูเดินออกจากห้องไป และกลับเข้ามาพร้อมกับถุงที่ใส่กล่องคิมบับไว้ จองซูเปิดมันออกแล้ววางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าฮันกยอง “...กินสิ”
“เฮ้อ...ยุ่งจริงๆเลย”ถึงจะแดกดัน แต่ฮันกยองก็คว้าตะเกียบจากมือจองซูมาคีบคิมบับเข้าปาก จองซูยิ้มอย่างพอใจ
“อร่อยรึเปล่า?”
“เกือบแย่...แต่ก็พอกินได้”ในใจกลับคิดว่ามันอร่อย พัฒนาฝีมือขึ้นมากจากสมัยเด็กๆ
“พูดอย่างนี้อีกแล้วนะ!”จองซูตบโต๊ะอย่างไม่พอใจ แต่คนที่กำลังกินอยู่ไม่สนใจ
“ฉันกินเสร็จแล้วก็รีบๆกลับไปเลยนะ”พูดทำร้ายจิตใจยังไม่พอ ยังจะไล่กันอีก
“...”จองซูไม่ตอบอะไร กลอกสายตาไปมาอย่างนึกหาข้ออ้าง ไม่นานรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ระบายเต็มใบหน้าสวย
“ก็ได้ ฉันกลับก็ได้ แต่ว่า...เฮ้อ คงต้องกลับรถประจำทางนะ วันนี้ซีวอนไม่ได้มารอรับซะด้วย เงินก็ไม่ได้พกเยอะพอจะกลับซับเวย์”จองซูเหลือบมองท่าทีของฮันกยอง
“เฮอะ! รู้แล้วๆ รอกลับพร้อมกันตอนเย็นก็ได้”ฮันกยองจำเป็นต้องยอมจองซูอย่างเสียไม่ได้ เพราะไม่อยากให้จองซูกลับรถประจำทางคนเดียว
“จะดีเหรอ”
“ถ้าไม่ดีก็แล้วแต่ กลับไปเลยก็ได้ ใครสนกันล่ะ”ฮันกยองวางตะเกียบลงในกล่องคิมบับที่กินไปได้แค่ครึ่งเดียว “...อิ่มแล้ว...เอานี่ออกไปด้วย ฉันจะไปตรวจคนไข้”
“อะไรกัน? กินแค่นี้เหรอ”จองซูดึงแขนฮันกยอง
“เฮ้อ...ยุ่งจริงๆเลยนะ ฉันไม่กินแล้ว ได้ยินชัดรึยัง?”
“ก็ได้...คนเค้าอุตส่าห์ทำมาให้ ทำไมใจร้ายจัง”จองซูบ่นพลางเก็บกล่องคิมบับแล้วเดินออกจากห้องไป เมื่อร่างบางออกไปจากห้องแล้ว ฮันกยองก็อมยิ้มอย่างมีความสุข...ไม่รู้ว่ามีความสุขที่จองซูออกไปจากห้อง หรือว่ามีความสุขเพราะจองซูมาหาทุกๆวันกันแน่
“ว่าไงคะ คุณหมอกินคิมบับของคุณจองซูแล้วใช่ไหม”
“กินแล้ว แต่ว่าแค่ครึ่งเดียวเอง”
“กินก็ดีแล้วแหละค่ะ เพราะปกติไม่เคยกินข้าวกลางวันเลย”
“จริงเหรอ? สงสัยฉันต้องทำมาให้กินทุกวันซะแล้ว”จองซูทำหน้าครุ่นคิด
จองซูนั่งรอฮันกยองอยู่หน้าห้องตามเวลาที่นัดเอาไว้ ไม่นานร่างสูงก็เปิดประตูห้องเดินออกมา เมื่อเห็นจองซูก็พยักหน้าเรียก
“กลับบ้าน เดี๋ยวพาไปส่ง”
“ทำงานหนักเชียว เหนื่อยรึเปล่า”จองซูถามเมื่อเห็นใบหน้าของฮันกยองชัดเจน ดูโทรมกว่าตอนบ่ายเสียอีก
“เหนื่อย เหนื่อยมากกว่าคนที่แค่มานั่งรอเฉยๆ”
“ใครว่าฉันมารั่งรอเฉยๆ ฉันช่วยงานพวกคุณพยาบาลนะ จะบอกให้!”จองซูเถียงคำกล่าวหา
“แล้วใครบอกเหรอว่าฉันหมายถึงนาย ฉันหมายถึงคนไข้ตั้งเยอะตั้งแยะที่มานั่งรอตรวจต่างหากล่ะ”ลื่นอย่างกับปลาไหล
“ฮึ่ย!”
“ไปเถอะ จะมายืนเถียงกันตรงนี้ให้เหมือนเป็นตัวตลกให้คนหัวเราะทำไมกัน”ฮันกยองคว้ามือของจองซูก่อนจะจูงเดิน จองซูรู้สึกพอใจที่ฮันกยองจูงมือเดินอย่างที่ไม่ได้ทำมานานแล้ว คุ้มค่าจริงๆที่วันนี้มารอ ปกติพอมาหาก็จะโดนต่อว่าและไล่ตะเพิดกลับไป วันนี้วางแผนมาดีเลยได้กำไรไปเต็มๆ รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยในขณะที่คนฉวยโอกาสก็พยายามกลั้นรอยยิ้มของตัวเองอย่างไม่แนบเนียนจนถูกจับได้
“ดีใจนักใช่ไหมที่แอบแต๊ะอั๋งฉันได้น่ะ”จองซูกระแหนะกระแหน
“...”ฮันกยองปล่อยมือจองซูราวกับว่าเพิ่งจับของร้อน
“จะจับก็จับ ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย”พูดจบก็คว้ามือของคนท่ามากมาจับไว้เหมือนเดิม
“อะไรเนี่ย จะขับไปที่ไหน นี่จะไม่พาฉันไปส่งที่บ้านเหรอไง”จองซูถามฮันกยองเมื่อเห็นว่าออกนอกเส้นทางกลับบ้านของตัวเองแล้ว
“ไปซอแดมุนก่อน”
“จากคังนัมเนี่ยนะ?”จองซูท้วง ถึงระยะทางจากโรงพยาบาลไปที่ซอแดมุนจะไม่ได้ไกลกันมากนัก แต่เนื่องจากต้องผ่านย่านใจกลางกรุงโซลการจราจรจึงติดขัดอย่างไม่ต้องสงสัย
“อย่าพูดมากน่า...”
“หรือว่าจะ...”
รถสปอร์ตAudi R8 สีดำสวยของฮันกยองจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ดูเก่าลงไปมากจากเมื่อก่อน จองซูมองมันด้วยความสงสัย ทำไมต้องพามาที่บ้านเก่าของเขาด้วย?
“นี่...ทำไมต้องมาที่นี่เหรอ”ยิ่งเห็นคฤหาสน์หลังนี้ยิ่งทำให้จองซูนึกถึงสมัยก่อนที่เคยมาเที่ยวเล่นที่นี่บ่อยๆ ไม่สิ ต้องเรียกว่ามาอยู่ที่นี่บ่อยๆ เพราะเวลาที่พ่อกับแม่ไปทำธุรกิจ หรือไปดูงานที่ต่างประเทศก็จะพามาฝากไว้กับคุณพ่อของฮันกยองที่นี่ จนกระทั่งเมื่อครอบครัวของฮันกยองกลับประเทศจีนไป จองซูก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับพ่อแม่ และไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลย จนกระทั่งวันนี้...
“จำไม่ได้หรือไงว่าวันนี้เป็นวันอะไร”
“วันนี้เหรอ...”จองซูทำท่าทางสงสัยซึ่งดูขัดหูขัดตาฮันกยองเป็นอย่างมาก
“ไม่ต้องคิดแล้ว ตามมานี่...”ฮันกยองจูงจองซูเดินตัดสนามหญ้าหน้าบ้านไปที่สวนเล็กๆด้านหลัง ภาพตรงหน้าทำให้จองซูยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“สวยจัง”
“ใช่ ฉันปลูกมันเอง”ฮันกยองยิ้มอย่างภูมิใจ
ดอกลิเซียนทัสสีขาวเริ่มออกดอกเต็มสวน มีทั้งดอกตูมและดอกที่บานอวดเกสรสีเข้มตัดกับสีกลีบดอกที่ขาวบริสุทธิ์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจองซูชอบมันมากแค่ไหน เพราะตั้งแต่เด็กสวนเล็กๆตรงนี้เหมือนเป็นกรรมสิทธิ์ของจองซูและฮันกยองมาตั้งนานแล้ว นับตั้งแต่วันที่ฮันกยองพาจองซูไปที่สวนดอกไม้ที่อยู่ไกลออกไปจนร่างบางเป็นลมเป็นแล้ง คุณพ่อของฮันกยองจึงยกสวนเล็กๆนี่ให้เพื่อที่ฮันกยองจะได้ไม่ต้องพาจองซูออกไปไหนไกลๆ อีก
“ยังดูแลสวนนี่อยู่เหรอ”
“ก็ตั้งแต่กลับมาที่เกาหลีน่ะ ฉันเห็นว่าตรงนี้มันรกมากจนทนไม่ได้เลยหาอะไรมาปลูก”พูดอย่างแต่ในความเป็นจริงแล้วสิ่งที่ทำมันมีความหมายมากกว่านั้น...
ดอกลิเซียนทัสสีขาว White Lisianthus
ลองไปหาในกูเกิ้ลดูกันนะคะ มันสวยดี
กลีบดอกจะเป็นริ้วเหมือนผ้าที่รีดเรียบๆเลยค่ะ ไรต์เตอร์ประทับใจ:)
ตอนที่หาข้อมูลว่าจะเลือกดอกไม้อะไรดี
พอได้เห็นลิเซียนทัสสีขาวเเล้วรู้สึกว่าเข้ากับจองซู
คิดอย่างนั้นกันรึเปล่า><?
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ความคิดเห็น