คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มงานกับความผิดพลาด
วันรุ่งขึ้นฉันถึงอ็อฟฟิทแต่เช้า บ.ก. จะได้ไม่ว่าอีก มาถึงก็มานั่งฟุบอยู่บนเก้าอี้ จนพี่ยามาดะต้องเดินมาปลุก
"สวัสดียัยขี้เซา"
"เมอิไม่ได้ขี้เซานะ แค่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง" ฉันมองไปรอบๆอย่างคนพึ่งตื่น
"ฉันกำลังจะบอกเธออยู่นี่ไง เอ้านี่.." ยามาดะยื่นของสิ่งหนึ่งมาตรงหน้าฉัน มันเป็นกล้องถ่ายรูปอันเล็กๆ มีสายสำหรับไว้คล้องคอด้วย
"พอมีไอ้เครื่องนี้แล้ว เธอก็ไปที่ไหนก็ได้ที่อยากจะไป ที่ๆมีดาราอยู่เยอะๆน่ะ "
"ที่ไหนบ้างอ่ะO_o"ฉันถามงงๆ
"ก็พวกบริษัทเพลงไง มีงานสังคมดาราที่ไหนเธอก็ไปที่นั่นด้วย พรางตัวให้เหมือนคนธรรมดาๆ พอเห็นช็อตเด็ดก็แชะๆ"
"ช็อตเด็ดอะไรล่ะ"
"โถ่เธอนี่ไม่เข้าใจอะไรเลยเหรอ เคยดูข่าวบันเทิงมั้ย ที่ดาราอยู่กันสองต่อสองหรือกำลังทะเลาะกันอยู่ เธอก็ถ่ายภาพมาแล้วเอามาลงหนังสือพิมพ์ไง"
"อย่างพวกคอลัมน์ซุบซิบใช่มั้ย"
"
เออ..เข้าใจซักที ไปได้ทำงานได้แล้ว ไป ฉันจะขอจัดแฟ้มก่อน"
ฉันได้ตัดสินใจเดินออกไปนอกอ็อฟฟิท พลางคิดว่าจะเริ่มต้นยังๆไงดี จนเห็นโรโกะเดินเข้ามา
"อ้าวเมอิ มายืนทำไมตรงนี้ล่ะ ไปทำงานสิจ๊ะ"
"โรโกะช่วยฉันด้วย" ฉันทำสีหน้าอ้อนวอนสุดชีวิต "ฉันยังไม่รู้จะเริ่มต้นงานยังไงดี"
"อ๋อ..งั้นเธอไปกับฉัน วันนี้ฉันจะไปค่าย sonic-g music ขอเอาของไปเก็บก่อนนะ เดี๋ยวฉันพาไปเองไม่ต้องห่วง
ฮือ...โรโกะ ฉันขอบใจเธอจริงๆนะ ToT
"นี่ แล้วเราต้องทำงานกันยังไงเหรอ" ฉันโพล่งถามขึ้นมาขณะอยู่ในรถของโรโกะ
"ก็แค่เดินไปเดินมาอยู่ในบริษัทนั่นแหละ ไม่มีใครเอะใจหรอก เพราะคนมันเยอะมาก เขาอาจจะ
คิดว่าเราเป็นแฟนคลับที่อยากจะเจอนักร้องก็ได้ พอเจอดาราคนไหนทำตัวแปลกๆก็ถ่ายไว้ ^o^" โรโกะ
พูดยิ้ม"เออ..นี่เมอิเรื่องกล้องถ่ายรูปน่ะ แอบๆนะ อย่าให้ใครเห็นเชียว"
"จ้ะ ฉันจะระวังตัวให้ดีเลย" ฉันรู้สึกว่างานนี้มันท้าทายดีเหมือนกันเนอะ อยากลองดูซะแล้ว
หลังจากที่ลงจากรถ ฉันกับฮานาโกะก็เอากล้องถ่ายรูปมาใส่ในกระเป๋าสะพายใบเล็กๆไว้ แล้วเอากระเป๋านั้นสะพายไปด้วย
"นี่แยกกันเดินนะ ถ้าเจออะไรก็ถ่ายๆมา ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไร บ.ก. กับยามาดะ ไม่ว่าอะไรหรอก เพราะช็อตเด็ดนานๆมีให้เห็นน้อยมาก" โรโกะพูดก่อนจะเดินเข้าไปในอาคาร sonic-g
ฉันไม่รู้ต้องไปที่ไหน ถ้าถ่ายไม่ได้ก็ไม่เป็นไรสิเนอะ ฉันก็เดินเอื่อยๆไปบริเวณด้านนอกอาคาร ในนี้ก็ปกติดีนี่ ไม่เห็นมีอะไรแปลกไปจากที่อื่นเลย เดินไปเดินมาก็เริ่มเมื่อยแล้ว เบื่อมากๆเลยด้วย นั่งพักก่อนดีกว่า
ว่าแล้วก็เลยตัดสินใจนั่งบนม้าหินอ่อนนอกอาคาร ดีนะที่แดดยังไม่ร้อนเท่าไหร่ ข้างในอาคารฉันไม่กล้าเข้าหรอก กลัวว่าจะเจอใครเขาถามว่า "มาทำธุระอะไรที่นี่"แล้วฉันจะตอบเขาว่าอะไรดีล่ะเนี่ย บอกว่ามาแอบถ่ายนักร้องเหรอ เฮ้อ..ยัยโรโกะนี่กล้าจริงๆ ฉันของนั่งพักก่อนเถอะ
แล้วฉันก็ไปสะดุดตากับภาพอะไรบางอย่าง นั่นมัน มาซะคุโตะ คาโอรุ นักร้องนำวง the wend นี่นา เห้นตัวจริงแล้วหล่อเป็นบ้า ^o^แล้วเขากำลังทำอะไรอยู่ที่หลังอาคารเนี่ย ขอเดินเข้าไปดูใกล้ๆหน่อยซิ...
ค่อยชะโงกหน้าเขาไปดู อุ๊ย! เขากำลังทะเลาะอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาสวยซะด้วย ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ใหญ่เลย ทำงี้ได้ไงฟะ! รังแกผู้หญิงหรอก อยากจะไปโดดถีบซะให้เข็ด แต่ตอนนี้ ถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานก่อนดีกว่า
ฉันเข้าไปหลบตรงมุมตึก ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อหันหลังและชะโงกตัวเข้าไป ถ่ายได้ทันทีแน่นอน ฉันค่อยๆเอากล้องถ่ายรูปออกมาจากกระเป๋า เอาสายคล้องคอไว้ เอาล่ะ.. สูดหายใจลึกๆ... ภาพแรกของฉัน นึงงง ส่องงงง
สั้ม!
แชะ!
เสียงกล้องถ่ายรูปดังขึ้นต่อหน้าทั้งสองคน ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขานั้นตกใจหน้าเหวอไปด้วยกันทั้งคู่ พวกเขาเห็นฉันแล้ว เผ่นก่อนดีกว่า กรี๊ดดดด
"นังตัวดี หยุดนะ!!!!!" เสียงผู้ชายดังขึ้นข้างหลังด้วยความกราดเกรี้ยว ฉันหันไปมองก็เป็นคาโอรุจริงๆด้วย สีหน้าเขาโกรธจัดทีเดียว ก็สมควรโกรธนั่นแหละเนอะ เขากำลังวิ่งตามฉันมา ฉันรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุด โอ๊ย คาโอรุวิ่งเร็วชำมัดยากเลย ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีนักร้องที่ดังระดับประเทศมาวิ่งตาม ไหนๆก็ไหนๆแล้ว งานสำคัญกว่า ต้องหนีให้ได้ ฉันวิ่งตรงมาที่รถของโรโกะ แต่ก็นึกขึ้นได้
"กุญแจ! เวรแล้วกุญแจอยู่ที่โรโกะ"
"หมดเวลาของเธอแล้วยัยแอบถ่าย"
"ว๊าย!!!"
ฉันยังคงวิ่งหนีเขาไปทางอื่น นั่นประตูหน้าอยู่โน่นแล้วฉันจะเผ่นออกจากประตูแล้วขึ้นรถเมล์
"ยามๆ ช่วยจับยัยนี่หน่อยครับ มันมาแอบถ่ายรูปผม"
อ๊ากกกกก!!!!! มีร.ป.พ. สามคนอยู่หน้าประตู ฮือๆๆพอได้ยินเสียงคาโอรุ พวกร.ป.พ.ก็รีบวิ่งตรงมาหาฉันทันที อะไรกันนี่ฉันไม่ใช่ขโมยนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ปล่อยช้านนน!
พวกร.ป.พ ล็อคแขนฉันไว้แน่นเลย นายคาโอรุเมื่อเห็นฉันถูกจับแล้วก็ค่อยๆเดินเข้ามาหา พลางยิ้มอย่างสะใจ
"ไงๆ จนมุมแล้ว คิดเหรอว่าจะรอดจากฉันไปได้ ฮะ!" เขามองฉันด้วยแววตาที่เย็นชา"สนุกนักรึไง เอาความทุกข์ของคนอื่น มาเผยแพร่ให้คนทั้งประเทศได้รู้กันแบบเนี้ย!-_-^"
"ฉันไม่ผิดนะ!-_-^"ฉันสวนเข้าไปด้วยความโมโหไม่แพ้กัน"มันเป็นงานของฉันนี่!"
"เธอคิดรึเปล่าว่าชื่อเสียงของฉันต้องเสื่อมเสียแค่ไหนเมื่อเธอเอาภาพที่เธอถ่ายไปลงหนังสือพิมพ์น่ะ"
"ก็นายอยากทำตัวไม่ดีเองนี่ รังแกผู้หญิงคนเมื่อกี้ ทุเรศที่สุด"
"ฉันไม่ได้ไปรังแกเขานะ ฉันแค่บอกเลิกเขาต่างหาก นี่ถ้าเป็นแค่รูปฉันคนเดียว ฉันจะไม่เอาเรื่องเธอเลยนะ แต่นี่มีฮิดากะอยู่ด้วย เขาเสียหายนะ"
พอพูดจบเขาก็กระชากเอากระเป๋าสะพายของฉันไป
"นี่นายเอาคืนมานะ มันของของฉันนายไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้"
"ไหนล่ะกล้องตัวปัญหาของเธอ อ๊ะ อยู่นี่ไง..." คาโอรุดึงกล้องออกมาจากกระเป๋าพลางชูให้ฉันดู"แค่ลบรูปออกทุกอย่างก็จบแล้ว"ขณะที่เขากำลังจะเปิดกล้องเพื่อจะลบรูปเขาก็ต้องชะงัก"เฮ้ยนี่มันไม่ใช่ดิจิตอลนี่ ยังใช้ฟิล์มอยู่เลยกล้องเธอนี่เชยชำมัด"
"มันของบริษัทชั้นย่ะ นายลบไม่ได้ใช่มั้ย ถ้างั้นก็เอาคืนฉันมา" ฉันพยายามต่อรอง
"จะคืนเธอให้โง่อ่ะดิ" คนอะไรหยาบคายที่สุด เฮ้ย! ที่เขากำลังทำบ้าอะไรเนี่ย เขาแกะกล้องของฉันออก แล้วดึงฟิล์มออกมา ทำท่าจะโยนมันลงพื้น
"อย่านะ!"ฉันตะโกนห้าม แต่เขาก็โยนมันลงไปแล้ว แถมเอาเท้ากระทืบๆฟิล์มอันนั้นด้วย ฮือT_Tฟิล์มที่น่าสงสารของชั้น
"แค่นี้ก็เรียบร้อย...ไปก่อนนะครับ คุณปาปาราซซี่" อีตานั่นสงสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ฉันก่อนที่จะค่อยๆเดินจากไป
"ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายเด็ดขาด ไอ้คนดังรังแกประชาชน"
ร.ป.พ. ก็ปล่อยฉันออกเหมือนกันก่อนที่หนึ่งในนั้นจะเอ่ยว่า
"นี่คุณ อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องใส่ตัวจนได้นะ "
"เรื่องของฉันย่ะ!" ฉันหันหน้าไปตะโกนใส่เขา ก่อนจะก้มลงไปหยิบฟิล์มที่อีตาคาโอรุกระทืบไปเมื่อกี้ ก่อนจะรีบเดินออกไปให้ไกลที่สุด
น่าอายจริงๆฉัน ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ ทำไม T_T
ความคิดเห็น