คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : บทที่ 11 เรื่องราวของ ‘อุบล’ [4]
“ุบัวไปบ้านมิ่มลมาอีแล้วเหรอรับ”
สมิทิ้มีายห้าลบนพื้น วิ่เหยาะๆ
เ้าไปหาบัวบุษบา่อนะ่วยรับะร้าผลไม้และะร้านมหวานมาถือเอาไว้
สมิมอนมทอเอาวาวน้ำลายสอ้วยอยารับประทาน
เพราะไ้มีโอาสิมฝีมือารทำนมไทยำรับาววัอบุษบหลายรั้
อีทั้ผลไม้าสวนอลุบารมี็หอมหวาน อร่อยเสียยิ่ที่เาายันในุปเปอร์มาเ็เสียอี
ันั้นสมิึอยือยาวแทบทุวันที่เห็นบัวบุษบาลับบ้านมิ่มล
เพราะแทบทุรั้บัวบุษบาะลับมาพร้อมับอินมามาย
ึุ่ท่านไม่ยอมรับประทานอาหารที่มาาบ้านโน้นอยู่แล้ว
ีเลิศับบัวบุษบา็รับประทานันแ่นละำสอำ ส่วนวิรรอ็รัษาหุ่น
ทำท่าสะอิสะเอียนอหวานราวับเป็นยาพิษ
นมและผลไม้ที่เหลือึอยู่ในท้ออสมิไปโยปริยาย
อันที่ริบิาอเา็อยาะิมแ่มาราสั่ห้ามเพราะอายุเยอะแล้วลัวว่าะเป็นเบาหวาน
เพราะแ่โรเ๊าที่เป็นอยู่็ลำบาะแย่แล้ว
“ใ่้ะสมิ เออนี่
ส้มโอลูโๆ นั่นน่ะุพ่อันฝามาให้สมิโยเพาะเลยนะ”
“โห! อบุรับ”
สมิาโ้วยวามีใ
บารมีแม้ะูน่าลัวแ่็ใี เวลาสมิเหาๆ
มัแอบไปนอนเล่นในสวนผลไม้อบ้านมิ่มล เพราะที่นั่นมีเสียนร้อ
เหล่าสรรพสัว์ัวเล็ส่เสียเื้อยแ้ว ่าาเรือนเสน่ห์ันทน์ึ่นสััวยัไม่ยอมบินผ่านราวับหวาลัวอะไรบาอย่าอยู่
“ุพ่อฝายอมะพร้าวอ่อนมา้วย
ฝาบอแม่พิให้่วยแเียวหวานยอมะพร้าวอ่อนให้้วยนะ๊ะ
ะไ้ินับนมีนอโปรพี่โ”
“ไ้รับุบัว”
สมิลืนน้ำลายเมื่อไ้ยินว่าเย็นนี้ะมีแเียวหวานร้อนๆ รานมีน
แ่ิระเพาะ็ร้อโรราประานว่าเาเป็นนะละ เสียันบัวบุษบาอมยิ้ม
“ท่าทาะหิวนะ
แบ่นมทอเอไปิน่อนไ้เลย เหลือเสิร์ฟบนเรือนแ่นิเียว็พอ้ะ”
“รับ!” สมิรับำแ็ัน รีบ้ำอ้าวไปยัเรือนรัวทันที
บัวบุษบาลับึ้นมาบนเรือนแล้ว
แ่็้อะัไปเมื่อวิรรอพรวพราเ้ามาัหน้าเรือนนอน
หิสาวถอนหายใล้ายเหนื่อยอ่อน
“รุาหลบไปุวิ
ันะลับเ้าห้อ”
“ัน็ไม่อยาุยับเธอนัหรอ แ่เห็นเธอบ่นว่าอยาไ้หลัานไม่ใ่เหรอ ันเลย่วยสเราะห์ให้เอาบุ เผื่อเธอะไ้าสว่าเสียที ว่าโ่เป็นวายมีเาออยู่บนหัวยัไม่รู้ัว” พูบ็ยื่นอสิ่หนึ่มารหน้า มันือเอสีาร์บันทึาเร่าร้อนระหว่าหล่อนับีเลิศ!
ความคิดเห็น