คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : บทที่ 9 พลทหารยาปา-2 [6] //เจ้าทำให้ข้าอารมณ์ดี
เมื่อจัดการถูแผ่นพระปฤษฎางค์ให้จนแล้วเสร็จ
เธอก็ยกน้ำต้มสมุนไพรที่นางกำนัลนำมาวางไว้ให้ น้ำยังอุ่นๆ มีสีเขียวอ่อน ค่อยๆ
ตักราดลงบนพระวรกายของเจ้าชายหนุ่มเพื่อดับกลิ่นกายและเพิ่มความหอม
แต่จังหวะที่หญิงสาวกำลังก้มตักน้ำอยู่นั้น
พระพาหาแข็งแกร่งก็ตวัดร่างบางลงมาในอ่างทองคำอย่างรวดเร็ว
“ว้าย!”
ยาบารีหวีดร้องด้วยความตกใจ
เมื่อตั้งสติได้หญิงสาวก็รีบเค้นเสียงเข้มทันที
“ทำไมเจ้าชายจึงทรงแกล้งเกล้ากระหม่อมเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ”
หญิงสาวทำท่าจะลุกออกไปจากอ่าง
ทว่าชายสูงศักดิ์กลับกดร่างเธอเอาไว้แล้วคร่อมทับด้วยพระวรกายหนาแข็งแกร่ง จนหญิงสาวไม่อาจขยับหนีหรือต้านทานแรงมหาศาลของพระองค์ได้เลย
“พระองค์จะทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยถามปากคอสั่น เมื่อพระพักตร์คมโน้มลงมาใกล้จนแทบชิดใบหน้าหวาน
พระนาสิกเป่าลมร้อนออกมารดใบหน้าทำให้หญิงสาวใจคอไม่ใคร่ดีนัก
“เกล้ากระหม่อมเป็นผู้ชายนะพ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นหรือ”
เจ้าชายทรงเลิกพระขนงขึ้นสูงอย่างไม่สนพระทัยประโยคบอกเล่าของพลทหารจำแลง
“พระองค์จะทรงทำแบบนี้ไม่ได้
เกล้ากระหม่อมเป็นผู้ชายและพระองค์ก็เป็นผู้ชาย ทำแบบนี้ฟ้าดินจะลงโทษเอาได้นะพ่ะย่ะค่ะ”
หญิงสาวโวยวายเสียงดังลั่น ทว่าเจ้าชายหนุ่มกลับยิ้มกริ่ม
โน้มพระพักตร์ลงไปอีกราวกับจงใจแกล้งคนตัวเล็กว่าจะแก้ไขสถานการณ์เช่นนี้อย่างไร
“อย่า!”
หญิงสาวเบือนหน้าหนี แล้วผลักพระอุระเต็มแรง ก่อนจะรีบออกมาจากอ่างน้ำ
เนื้อตัวเปียกชุ่มสั่นเทาจนเจ้าชายอดสงสารไม่ได้
นี่พระองค์ทรงแกล้งนางมากเกินไปหรือเปล่าหนอ...
“ข้านึกว่าเจ้าชอบเสียอีก”
“เกล้ากระหม่อมเป็นผู้ชายจะชอบได้อย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ”
หญิงสาวเถียงด้วยเสียงดังลั่นจนใบหน้าแดงก่ำ
พระเนตรคมหรี่ลงเล็กน้อยทอดพระเนตรเรือนร่างบอบบาง
นึกสงสัยว่าเธอแอบซ่อนหน้าอกไว้อย่างไร จึงซ่อนไว้ได้ค่อนข้างมิดชิด
ขนาดเปียกน้ำเช่นนี้ยังดูไม่ออก
“ข้าเห็นท่าทางเจ้าตุ้งติ้งราวกับอิสตรี
ข้าก็แค่อยากแกล้งลองใจเจ้าเท่านั้นเอง เมื่อเจ้าเป็นชายเต็มตัวเช่นนี้ข้าก็ไม่มีอะไรคลางแคลงใจ”
หญิงสาวยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“เป็นเช่นนี้นี่เอง เกล้ากระหม่อมขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะที่ล่วงเกินพระองค์”
ยาบารีทรุดตัวลงคุกเข่าอย่างสำนึกผิด เมื่อสักครู่เธอผลักพระองค์ค่อนข้างแรง
และถ้าหากว่าพระองค์ทำอะไรมากไปกว่านี้เธออาจเผลอตบพระองค์ได้ และนั่นอาจทำให้เธอได้รับโทษถึงขั้นประหารชีวิตเลยก็เป็นได้
“เจ้าออกไปเถอะ ข้าจะแต่งตัวเอง”
“ให้เกล้ากระหม่อมเรียกนางกำนัลมาช่วยพระองค์ทรงฉลองพระองค์มั้ยพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ต้อง ขอบใจมาก
เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเสียก่อน พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าออกตรวจ”
พระองค์ตรัสพลางลุกขึ้นจากอ่างทองคำ ยาบารีจึงต้องเงยหน้าขึ้นสูงมองที่ปลายพระหนุ[1]
ไม่กล้ามองต่ำไปกว่านี้ ครั้นจะสบพระเนตรคมก็ยิ่งไปกันใหญ่
เพราะไม่ว่ามองบนหรือมองล่างก็ทำให้เธอสติแตกได้ทั้งนั้น
“ออกตรวจหรือพ่ะย่ะค่ะ”
เธอพอรู้จากองครักษ์วาคัคมาบ้างว่า
การออกตรวจนั่นหมายถึงการที่เจ้าชายทูปัก วีรา เสด็จไปตามหมู่บ้านต่างๆ
เพื่อตรวจรักษาสุขภาพของประชาชน และพูดคุยกับหมอประจำหมู่บ้านนั้นๆ
ว่ามีอะไรผิดปกติ หรือต้องการความช่วยเหลือจากทางการหรือไม่
แม้พระองค์จะไม่สามารถดูแลได้อย่างทั่วถึง
เพราะหมู่บ้านที่อยู่ไกลออกไปพระองค์สามารถเสด็จไปตรวจได้แค่เพียงสองสามเดือนต่อหนึ่งครั้งเท่านั้น
ทว่าเท่านี้ก็นับเป็นพระกรุณาซึ่งทำให้ชาวบ้านปลาบปลื้มใจเพราะไม่เคยมีเจ้าชายพระองค์ใดทรงทำเช่นนี้มาก่อน
“ใช่ คิดว่าเจ้าคงพร้อมแล้ว
ฝึกเสียเลยจะได้เป็นงานเร็ว
ข้าจะให้เจ้ามาเป็นผู้ช่วยข้าคอยหยิบจับส่งเครื่องไม้เครื่องมือ
เจ้ากลัวเลือดหรือไม่”
“ไม่พ่ะย่ะค่ะ”
ตอบออกไปทั้งที่ไม่มั่นใจเท่าใดนัก คราวก่อนที่ไปแอบดูเจ้าชายผ่าตัดแผลให้ชาวบ้าน
เธอยังใจสั่นแทบเป็นลม แล้วถ้าเห็นเลือดใกล้ๆ จะเป็นอย่างไรก็สุดจะคาดเดา
แต่คิดว่าหากเห็นบ่อยเข้าคงชินไปเอง
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ”
“เกล้ากระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”
พลทหารยาปาเดินแกมวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
หัวใจเต้นโครมครามราวกับจะกระโจนออกมานอกอก
เมื่อออกมานอกที่ประทับของเจ้าชายก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น
ทำท่าจะเป็นลมเสียให้ได้จนมหาดเล็กที่เฝ้าอยู่หน้าที่ประทับต้องปรี่เข้ามาหามร่างบอบบางออกไปนั่งพักด้านนอก
ทางด้านคนขี้แกล้งกลับค่อยๆ
เช็ดหยาดน้ำออกจากพระวรกายอย่างสบายพระทัย พระองค์ไม่ทราบว่ายาบารีปลอมมาเป็นพลทหาร
ยาปาด้วยเหตุอันใด ทรงทราบเพียงว่าเมื่อมียาบารีคอยอยู่ใกล้ๆ จากที่ทรงเงียบขรึมกลับรู้สึกสำราญพระทัยทุกครั้งที่ได้แกล้งหญิงสาว
“เจ้าทำให้ข้าอารมณ์ดี ทำให้ข้าเอาแต่คิดว่าพรุ่งนี้ข้าจะแกล้งเจ้าอย่างไรดี...”
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น