คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ชานฟานทูเอเอ็ม - i'm not going
เช้า วันที่ 9
And I am telling you
I'm not going.
You're the best man I'll ever know.
There's no way I can ever go
“เรื่องที่ผมหลงรักอี้ฟานไงมันเป็นเรื่องที่ผมตั้งใจ จริงๆนะ”
ผมถอดถอนใจออกมาเบาๆ ชานยอลอายุยังไม่เท่าไหร่ ผมรู้ว่าเขาคงไม่อยากจะเสียเวลากับคนคนเดียวนานๆก็เลยจะคบทีละหลายๆคนแบบนี้ ความจริงไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ถึงผมจะอดใจเต้นแรงกับคำพูดของเขาไม่ได้ก็ตาม
“ชานยอล ผมเข้าใจนะ ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้มีความรู้สึกดีกับคุณซักนิดเลย แต่การบอกชอบหรือหลงรักใคร ควรอยู่ในช่วงเวลาที่คุณไม่ได้มีใคร” ผมตบบ่าเขาดังปุ๊ๆ เรื่องขุ่นเคืองในใจก็หายไปหมด ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรอีกแล้ว
“ฮ้ะ?” ชานยอลร้องเสียงหลงแขนทั้งสองข้างหล่นอยู่ข้างลำตัว หน้าของเขาเหวออย่างเห็นได้ชัด
“ผมรู้หน่าชานยอล กลับไปเคลียย์กับแบคฮยอนให้เรียบร้อยก่อนแล้วกันนะ ก็ยังคุยกันได้ตลอด เป็นพี่เป็นน้องกันไปก่อนก็ได้” ชานยอลยังคงมองหน้าผมอยู่ ตาค้างอยู่อย่างนั้น ถึงผมจะรู้สึกแย่กับคำพูดของตัวเองก็ตามที ผมเงียบลงเพราะไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องพูดอีก ชานยอลหน้ายังตะลึงไม่หาย
“เห้ย!!” ผมร้องเสียงหลงเหมือนตัวถูกยกลอยขึ้นด้วยอ้อมกอดของชานยอล ผมกอดหัวของชานยอลด้วยความตกใจ มันสูงขนาดที่หน้าอกผมอยู่ตรงกับหน้าของชานยอลพอดี ถึงมันจะไม่ได้สูงมากแต่มายกกันดื้อๆแบบนี้ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน อู๋อี้ฟานไม่ใช่สาวน้อยที่น้ำนักแค่สี่สิบหรือห้าสิบต้นๆนะ ผมเตี้ยกว่าชานยอลสองสามเซนเท่านั้นซึ่งหมายความว่าผมใกล้ร้อยเก้าสิบเซนแล้ว มันมองไม่เห็นด้วยซ้ำถึงขนาดที่แตกต่างกันด้านความสูง
“ชานยอล!ปล่อยลงเลยเดี๋ยวก็หลังหักหรอก” ตัวผมถูกปล่อยวางลงบนพื้นแต่อ้อมกอดยังคาอยู่ที่เดิมแถมรัดแน่นจนผมหายใจหายคอแทบไม่ได้ กลิ่นหอมที่ลอยออกมาจากกลุ่มผมสีดำสนิทที่กำลังซุกอยู่ที่ซอกคอผมอยู่ทำให้ผมไม่สามารถมองเห็นหน้าของชานยอลได้ เราใกล้กันจนได้เย็นเสียงหัวใจของชานยอลดังก้องไปทั่วหูของผม
“ขอบคุณนะอี้ฟาน” เสียงของชานยอลใกล้หูผมเหลือเกินประกอบกับลมหายจี้อนๆเล่นเอาขนผมลุกไปหมด
“หา? ขอบคุณเรื่องอะไร แต่ตอนนี้ปล่อยก่อนได้มั้ย ” ผมถามออกไปด้วยความงุนงง ถึงแม้ว่าการที่ถูกชานยอลกอดจะรู้สึกงงยิ่งกว่า อ้อมกอดของชานยอลหลุดออกแต่มือของผมถูกกุมเอาไว้เป็นตัวประกัน
“ขอบคุณอี้ฟาน...ขอบคุณที่คุณบอกว่า ‘ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้มีความรู้สึกดีกับคุณซักนิดเลย’ ผมดีใจแทบบ้าที่ได้ยินแบบนั้น ขอบคุณนะ” ดวงตาของชานยอลทำเอาหัวใจของผมเต้นไม่เป็นส่ำ ทำไมเขาไม่รู้จักอายบ้างนะ ทำไมดวงตาของเขามันถึงได้ดูหยาดเยิ้มขนาดนี้ เขาควรจะเก็บความรู้สึกซะบ้างมันทำให้คนที่สบตาใกล้คำว่าเป็นบ้านะ
“คนอื่นก็แค่เพื่อนก็แค่รุ่นพี่ไม่มีใคร...พิเศษเท่าอี้ฟานซักคน” ชานยอลบิดตัวไปมาบ่งบอกว่าเขาเขินมากทั้งหูทั้งแก้มตอนนี้เหมือนกับเอาเลือดมาสาดไว้ที่หน้าเขา ส่วนหน้าของผม ก็คง...น้องๆสีแดงหล่ะมั้ง
7:00 am
หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นและมันจบลงเพราะจื่อเทาโผล่พรวดออกมาแล้วก็บอกผมว่าทิ้งขยะนานไปแล้วผมบอกลาชานยอลแล้วเขาบอกว่าแล้วพบกันใหม่
ชานยอลบอกว่าผมพิเศษกว่าคนอื่น คนอื่นแค่เพื่อนแค่พี่น้องผมไม่ได้ไม่เชื่อหรอกแต่มันก็ยังดู...ไม่ชัดเจน
Real_pcy
เช้านี้อากาศหนาวมากเลย ผมแทบไม่อยากลุกจากที่นอนแหน่ะ
Real_pcy
ผมรู้สึกว่ากำลังโคฟเป้นพี่จื่อเทา เพื่อนอี้ฟานอ่ะo_o ขอบตาดำจะไม่ไหวแบ้วววววงื้ออออ T_T
Real_pcy
อี้ฟานเหนื่อยหรือเปล่า
ผมเปิดอ่านแชทที่เด้งรัวขึ้นมาอย่างตกใจ ชานยอลส่งข้อความรัวมาขณะที่ผมกำลังจะพิมพ์ตอบ คำถามต่อไปก็ส่งมาอีกจนผมต้องเปลี่ยนคำตอบให้ตรงกับคำถามล่าสุดจนแล้วจนเล่าก็ยังได้ส่งข้อความตอบชานยอลไปซักที
Real_pcy
ทำไมอ่านแล้วไม่ตอบผมหล่ะครับ อี้ฟานไม่อยากตอบผมหรอ
Real_pcy
ผมทำให้คุณรำคาญใช่มั้ย
Real_pcy
ขอโทษครับ
ผมเห็นแชทที่ชานยอลส่งมามันเด้งเร็วซะผมตอบไม่ทัน มันแสดงความตัดพ้อของเขาออกมาอย่างเต็มที่จนผนอ่อนอกอ่อนใจ ผมหันไปบอกเทาว่าผมจะขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยเซฮุนขานรับแทนเพราะเหมือนจื่อเทากำลังคุยกับลูกค้าอยู่
ผมเดินหลบออกมาทางห้องพักพนักงาน แล้วตัดสินใจเมื่อเห็นข้อความที่ส่งมันหยุดลงไปแล้ว ชานยอลขอโทษที่ผมที่เขาถามมากจนเกินไปและคิดว่าผมจะรำคาญ
“เห้อออ” ผมกดฟรีคอลแทบไม่ต้องรอซักวินาทีเดียว โทรศัพท์ก็ถูกรับทันทีเสียงอีกฝั่งหนึ่งเงียบกว่า
“อี้ฟาน...” เสียงของชานยอลหงอยเหงาจนผมสงสาร
“ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบนะชานยอล...” ผมบอกไปแต่ไม่ทันจะพูดจบก็ถูกแทรกขึ้น
“คุณยุ่งผมรู้ ผมเข้าใจดี ผมผิดเองที่ไปรบกวนเวลาทำงานของอี้ฟาน ขอโทษครับ ที่อี้ฟานอ่านแล้วไม่ตอบเพราะยุ่งอยู่ ผมรู้”
“ชานยอล ปกติผมแทบไม่ค่อยได้ใช่โทรศัพท์แชทเท่าไหร่เลย ผมก็เลยพิมพ์ช้ามากและมันทำให้ชานยอลเป็นกังวล มันคงง่ายกว่าที่จะให้ผมฝึก”
“งั้นเอาเบอร์ผมไปก็ได้ชานยอล”
“โครมมมมมม ตุ้บ ตั้บ”
“โอ๊ยยย” ผมยกโทรสัพท์ออกห่างจากหูเพราะเสียดังโครมครามดังมากมาจากฝั่งของชานยอล
“เฮ้ เป็นอะไรหรือเปล่า ชานยอล” ผมถามด้วยความเป็นห่วงไม่ใช่ว่าเดินคุยโทรศัพท์ไปแล้วก็ไปสะดุดอะไรเข้าหล่ะ
“ปะ...เปล่าครับเปล่าไม่ได้เป็นอะไร” ที่ผมตัดสินใจจะให้เบอร์ชานยอลไปความจริงมันก็ไม่ได้เสียหลายอะไรหรอก ดีซะอีกถ้าเขาจะโทรมาเป็นเวลา แล้วอีกอย่างฟรีคอลถ้าเน็ตไม่ได้ก็คงคุยกันไม่ได้
“อย่างงั้นก็ดีแล้ว เดี๋ยวส่งเบอร์ไปให้ในแชท แค่นี้ก่อนนะ” ผมเอนหลังพิงกำแพงหลังร้าน
“ครับ” ผมจัดการส่งเบอร์ไปในแชทของชานยอลแล้วก็รีบเดินเข้าไปทำงานเหมือนเดิม ช่วงนี้ชักอู้บ่อยเกินไปแล้ว
4.30pm
Real_pcy
อี้ฟานตื่นหรือยังครับ
ผมพาดผ้าเช็ดตัวไว้ที่ราวก่อนจะเดินไปเปิดอ่านแชทที่ชานยอลส่งมา หลังจากเมื่อเช้าเขาก็ส่งมาทีละคำถามและรอจนกว่าผมจะตอบ ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีที่เขาพูดรู้เรื่อง
Galaxy_fanfan
ตื่นได้สักพักแล้ว เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
Real_pcy
เราออกไปหาอะไรกินกันมั้ย
Galaxy_fanfan
ก็ได้ ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน
Real_pcy
ถ้าอย่างนั้นห้าโมงแล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมไปรอที่สวนสาธารณะที่เดิม
Galaxy_fanfan
ชานยอลผมไม่แน่ใจว่าจะไปถึงทันหรือเปล่า
Real_pcy
ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องรีบ ผมรอได้ครับ
ผมส่ายหัวแล้วก็ยิ้มบางๆออกมา รีบหยิบเสื้อผ้ามาใส่เพื่อชานยอลจะได้ไม่ต้องรอนาน อีกอย่างท้องผมมันก็คงรอนานๆไม่ไหวแล้วด้วย
5.15pm
[park chanyeol’s side]
“ซี๊ดดดด เร็วหน่อยยูรา เดี๋ยวอี้ฟานรอ” ผมร้องเสียงดังเพื่อยูราเอาน้ำแข็งมาประคบที่หน้าผากให้ผม
“รู้แล้วน่า ไปทำอีท่าไหนให้ตกเตียงได้ชานยอล ไม่ใช่เด็กสิบขวบนะ” ผมได้แต่ยิ้มแหยๆส่งไปให้พี่สาว พวกคุณเข้าใจกันไม่ผิดหรอก ผมตกเตียงแล้วหัวก็ดันไปโขกกับโต๊ะที่ข้างเตียง ก็อี้ฟานบอกว่าจะให้เบอร์ผมแบบไม่ทัน ตั้งตัวขนาดนั้นใครมันก็ต้องตกใจ แค่ผมตกใจเยอะไปหน่อยก็เท่านั้นเอง
“อะ เสร็จแล้ว” ผมขอบคุณยูราแล้วรีบใส่รองเท้าแล้วก็หยิบหมวกวิ่งออกทันที เราต้องสร้างความประทับใจโดยการไปถึงที่นัดหมายก่อนอี้ฟาน เขาจะได้รู้สึกประทับใจม้ากมาก ที่มีคนมารอก่อนแบบนี้ ฮ่าๆ ฉลาดจริงๆเลยใครเนี่ย
ผมมายืนรอได้สักพัก ร่างโปร่งของอี้ฟานก็วิ่งเข้ามาท่าทางหอบหายใจหนักของเขามันก็ยังดูดีจริงๆ ให้ตายเถอะ คนอะไรขนาดตอนเหนื่อยยังน่ารัก -.,-
อึก!
ตึกตักๆ
มือเรียวๆของอี้ฟานแตะที่ไหล่ของผมเหมือนเป็นที่ยึด มืออีกข้างก็กุมหัวเข่าไว้ ใบหน้าด้านข้างของอี้ฟานทำเอาผมใจสั่นไปหมด
“รอนานมั้ยชานยอล” หลังจากที่อี้ฟานหายใจสองสามฟืดเขาก็เอ่ยปากถามผม
“ไม่นานเลยครับ ผมเพิ่งมาเมื่อกี้เอง จริงๆอี้ฟานไม่ต้องรีบก็ได้นะ” อี้ฟานส่ายหัวเบาๆมือที่ยึดไหล่ผมก็ออกแรงดันเพื่อให้ผมเดินไปข้างหน้า ผมขยับมือไปดึงข้อมือของอี้ฟานจนตัวของเขาขยับจากด้านหลังมายืนด้านข้างผม ผมกำรอบข้อมือของเขาอยู่ ผมรู้สึก...
อยากจับมือ
“เราจะไปไหนกันดีอ่ะ” เมื่อผมพูดจบ อี้ฟานก็หันมาสบตากับผมก่อนที่เขาจะยิ้มน้อยๆพร้อมๆกับใบหน้าที่แสดงความสงสัยออกมา
“ชานยอลเป็นคนชวนผมออกมาเอง” ผมยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เก้อเมื่อสบเข้ากับรอยยิ้มบางๆของอี้ฟานอีกครั้ง แค่อยู่ใกล้เขา ผมก็ลืมเรื่องทุกอย่างไปหมดเลย ให้ตาย...
“ถ้าอย่างนั้น เราเดินไปเรื่อยๆก่อนแล้วกัน อยากเข้าร้านไหนก็ค่อยแวะ” ผมพยักหน้ารับแต่มือก็ยังไม่ปล่อยจากข้อมือของอี้ฟาน
“นี่ชานยอล” เสียงทุ้มๆนุ่มๆของอี้ฟานเรียกทำให้ผมหันไปมอง
“ถ้าจับอย่างนี้ตลอด มันไม่ค่อยสะดวกนะ” เสียงเรียบๆทำให้ผมต้องรีบปล่อยมือจากข้อแขนของอี้ฟานทันที
“ขอโทษครับ” ผมเอ่ยเบาๆอย่างเสียใจ ไม่น่าทำให้เขารำคาญเลย ต่อไปเขาจะออกมาด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ไปหาอะไรกินกัน” หลังจากอี้ฟานพูดจบสองมือของผมก็ไม่ว่างอีกต่อไป ขนมนมเนย ไอศกรีม ชาเขียมไข่มุกและอื่นๆอีกมากมายทยอยเข้ามาในท้องของผมโดยอี้ฟานเป็นคนซื้อทั้งสิ้น อี้ฟานกินไม่เยอะแต่ซื้อเยอะมากกกก ก็อปวางก.ไก่พันตัว เมื่อเราเดินพร้อมๆกับกินไปได้ซักพักเหมือนอี้ฟานจะอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ
“ชานยอลเอาวุ้นมั้ย” อี้ฟานหันมาถามผมแต่ก่อนที่ผมจะทันตอบอะไรเขาก็หันไปสั่งเรียบร้อยแล้ว ซักพักแก้ววุ้นเย็นๆรสสตอเบอร์รี่ก็มาอยู่ในมือของผมพร้อมๆกับช้อน
“ชานยอลไม่ชอบกินหรอ” เมื่อเห็นแววตาเหมือนคาดหวังทำให้ผมจ้วงตักวุ้นอย่างไม่ต้องคิดอะไร รสชาตเย็นๆเปรี้ยวๆลดอาการคลื่นไส้เนื่องจากอิ่มมากของผมลงไปได้
“หายคลื่นไส้แล้วใช่มั้ยหล่ะ” ผมหันไปมองอี้ฟานอย่างตกใจที่เขารู้ว่าผมรู้สึกอิ่มมากถึงมากที่สุด
“ครับ อี้ฟานรู้ได้ไงอ่ะ”
“สังเกตมาสักพักแล้ว อิ่มก็หัดปฏิเสธสิ่ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย” ผมยิ้มกว้างออกมา อี้ฟานสักเกตุผมขนาดนี้อ่ะโคตรดีใจ แต่วินาทีต่อมาหัวใจผมก็แทบกระเด็นหลุดออกมาเมื่ออี้ฟานใช้แขนเสื้อแขนยาวที่เขาใช้อยู่ซับไปที่หน้าผากของผมที่มีเหงื่อออก
“เหงื่อแตกเต็มไปหมดแล้วเนี่ย” ริมฝีปากที่ขยับพูดใกล้หน้าของผม กลิ่นหอมอ่อนๆ โอ๊ยยยยยย ผมจะไม่ไหวแล้วนะ งื้ออออ อี้ฟาน
โคตรน่ารัก _////_
“เอ่อ...อะแฮ่ม” ผมกระแอ่มกระไอเบาๆเมื่อรู้สึกเขินมาก อี้ฟานผละออกไปแล้ว ผมกำลังเดินตามไปแต่เขาก็หยุดลงเสียดื้อๆ
“มีอะไรหรอครับ” อี้ฟานมองไปยังร้านที่มีตุ๊กตาที่โชว์อยู่ที่หน้าร้านไม่วางตาเลย
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมพยักหน้ารับแต่ก็ไม่เชื่อซะทีเดียวหรอก
“อี้ฟาน ผมปิดเทอมละนะ ไปหาอี้ฟานตอนดึกๆได้ไม่มีปัญหา” ผมยิ้มให้อี้ฟานเขาหันกลับมามองผมพร้อมๆกับร้อยยิ้มเหมือนเขาจะแอบหัวเราะเบาๆ
“นี่ ปิดเทอมก็ไปเล่นเกมส์ เที่ยวกับเพื่อนเถอะ มาตามผมทุกวันๆเนี่ย ไม่เบื่อหรือไง” ผมส่ายหน้ารับ ไม่เคยเบื่อสักครั้งเลย ผมกับอี้ฟานเดินข้างกันไปช้าๆหลังมือของผมชนกับอี้ฟานเป็นบางจังหวะที่เราเดิน ความรู้สึกอยากจับมือมากๆกลับมาอีกครั้งแต่ผมไม่กล้าเพราะกลัวว่าอี้ฟานจะไม่พอใจ
ผมเหลือบตามองมือของอี้ฟานบ่อยครั้งแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าชาตินี้จะกล้าหรือเปล่า ถ้าไม่อย่างนั้นผมก็คงจะไม่มีวันได้จับมือของเขาเลย แต่ผมก็ไม่อยากทำอี้ฟานรู้สึกแย่
หมับ!
ความอุ่นซ่านแผ่ไปทั่วฝ่ามือของผม ผมก้มลงไปมองมือของตัวเองอย่างตกใจ ฝ่ามือขาวๆแล้วก็นิ้วเรียวยาวของอี้ฟานกำลังสอดประสานกับมือของผมอยู่
“ชานยอล มือคุณเย็นเกินไปแล้ว”
เหยดดดดดดดดด นี่มัน วั น ลั ค กี้ เ ด ย์ ของผมชัดๆ
_////////////////////////////////////_
1OO%
_____________________________
มุมของเรา
เยยยยยย้ กลับมาแล้วนะคะ
อย่าเพิ่งหายกันไปไหนน้า
เอาไปห้าสิบเปอร์ก่อน เดี๋ยวกลับมาต่อค่ะ
เข้าใจชานยอลหรือยังคะ อี้ฟาน
อย่าลืมติดแท็ก #ฟิคตีสอง
มาพูดคุยกันค่ะ
100%แล้วนะคะ
ขอโทษที่มาต่อช้ามากๆ เพราะเหมือนสมองตันมาก
คิดอะไรไม่ค่อยออก
อี้ฟานและชาลยอลชั่งมุ้งมิ้งจริงๆ
เปลี่ยนแท็กเป็น #ชานฟานทูเอเอ็ม
อย่าลืมมาสกรีมกันได้นะคะ
ความคิดเห็น