คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น
จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บๆๆๆ ----‘
‘’หนวก ..หู’’
เสียงทุ่มนุ่มอันแหบพร่าเอ่ยอย่างหัวเสียพร้อมกับจุ่มหน้าลงกับหมอนสีขาวใบใหญ่ ก่อนจะส่งเสียงครางอู้อื้แสดงความรำคาญกับเสียงนกเสียงกาที่ไม่น่าพิสมัยในยามเช้าจนนอนไม่ได้ แขนแกร่งค่อยๆออกแรงดันร่างกายของตัวเองที่ตอนนี้มีสภาพตื่นไม่เต็มที่ขึ้นมานั่งอยู่กลางเตียงอย่างหงุดหงิด ใบหน้าคมตีสีหน้ายุ่งพร้อมๆกับดวงตาสีรัตติกาลที่ยังฉายแววความง่วงงุนใว้ข้างใน มือใหญ่ยกขึ้นมายีศีรษะตัวเองเพิ่มความยุ่งเหยิงให้กับผมสีน้ำเงินเข้มพร้อมสะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่อาการงัวเงียออกไป ก่อนจะอ้าปากหาววอดใหญ่
‘’ตื่นแล้วหรอ ?? ‘’ เสียงหวานใสปริศนาดังขึ้น ดวงตาคมตะวัดไปมองตามต้นเสียงทันที ปรากฏหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งไม่ต่อยจะคุ้นหน้าค่าตาเท่าไหร่ ยืนเท้าเอวอยู่ตรงปลายเตียง ใบหน้าสวยคมล้อมกรอบไปด้วยผมสีชมพูหวานทั้งหัวตีสีหน้าเรียบเฉยจ้องมาที่เขาอย่างเซ็งๆ เธอสวมเสื้อแขนยาวสีครีมกับกางเกงขายาวสีขาวและถูกสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีแดงสดพร้อมกับตะหลิวอันใหญ่ที่เหน็บไว้ตรงกระเป๋ากางเกง? มีคราบซอสและรอยเปียกน้ำเป็นดวงๆบนผ้ากันเปื้อน บ่งบอกว่าเธออาจจะเพิ่งทำอาหารมาหมาดๆ จนทำให้ชายหนุ่มจ้องมองเธออย่างสงสัยว่าหญิงสาวคนนี้มายืนอยู่ปลายเตียงเขาได้เยี่ยงไร และความคิดแรกของเช้าวันนี้ก็แล่นแปร๊บข้ามาในหัวทันที …
‘’เธอ …เป็นใคร?? ‘’
.
.
.
Sakura Talk :
ฉันยืนท้าวเอวตีหน้าเซ็งอย่างหน่ายๆไปให้ผู้ชายที่กำลังนั่งหน้าหล่ออยู่กลางเตียงพร้อมกับเครื่องหมายคำถามเต็มใบหน้า คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมพร้อมกับดวงตาคมจ้องมาที่ฉันอย่างงงงวย ….เฮ้ออออ เป็นแบบนี้อีกแล้วสิน่า -_-
‘’ฉันชื่อ ฮารูโนะ ซากุระ ‘’
‘’ซากุระ …หรอ ??’’ นัยน์ตาดำเหลือบมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าประกอบคำพูดอย่างพินิจพิเคราะห์ พร้อมกับขมวดคิ้วก้มหน้างุดๆคล้ายกับกำลังนึกอะไรซักอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันอีกครั้งพร้อมกับเครื่องหมายคำถามอันเดิมที่ยังติดอยู่เต็มหน้า อาการแบบนี้มันน่าเอาไม้หวดให้ซักที -_-
‘’แล้วฉัน …เป็นใคร ??’’ เขาชี้นิ้วเข้าตัวเองประกอบคำพูด …มาแล้ว ประโยคคำถามประจำวันอันแสนน่าเบื่อ - - เจอแบบนี้ทุกเช้า!! เมื่อไหร่มันจะจำได้ซักที!! -[]-
‘’เฮ้ออออ เอาล่ะ …...นายชื่อ อุจิวะ ซาซึเกะ เป็นลูกชายคนที่สองและคนสุดท้องของตระกูลอุจิวะ อายุอานามก็น่าจะ 25 เท่าฉัน พ่อชื่อ อุจิวะ ฟุงาคุ แม่ชื่อ อุจิวะ มิโกโตะ มีพี่ชายอยู่หนึ่งคน ชื่อ อุจิวะ อิทาจิ นายทำงานเป็นตำรวจและกำลังจะขึ้นเป็นว่าที่ผู้บังคับบัญชาแห่งกรมตำรวจโคโนฮะ และนายป่วย ..…ป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับความจำ ก็ประมาณความจำสั้นนั้นแหละ ซึ่งลิมิตความจำของนาย คือจำได้แค่หนึ่งวัน นอกนั้นนายจะลืมหมด …อ้อ แล้วนายอยู่ภายใต้ความดูแลของฉัน และฉันก็เป็นผู้ดูแลนาย พอจะจำอะไรได้บ้างมั๊ย ? ‘’
‘’ ( ‘ ‘ ) ?? ‘’
เออ ชัดเจน ลืมแม่งทุกอย่างเลย =[]= แล้วไอ้ที่ฉันร่ายยาวไปทั้งหมดเมื่อกี้นี่คงเปล่าประโยชน์สินะ - - เจอแบบนี้ทุกเช้าเลยอ่ะ ท่องอัตชีวประวัติของอีตานี่แทบจะจำขึ้นใจแทนมาตรากฎหมายได้ละนั่น -0- นี่ก็พูดให้ฟังทุกว๊านน ทุกวันจนจะลืมประวัติของตัวเองอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนไอ้บ้าหน้าหล่อที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะจำได้เลยซักนิด แถมยังตีสีหน้างงหนักเข้าไปอีก อยากจะบ้าตาย -_- เมื่อไหร่จะจำได้ซักที เอาวิตามินบำรุงสมองหรือแปปทีนหน่อยมั้ย ? หรือเอาอะไรก็ได้ให้หมอนี่กินเข้าไปแล้วจำได้ซักทีเถอะ เพราะถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปคงหายไม่ทันกำหนดกันพอดี …
.
.
.
.
.
1 อาทิตย์ก่อนหน้านี้
ฉันสาวเท้าตัวเองเดินอย่างเร่งรีบเข้าไปในคฤหาสน์หลังโตมโหฬารปานวิมานเมฆของตระกูลบุญหนักศักดิ์ใหญ่อย่าง อุจิวะ ตามคำสั่งเรียกพบเป็นการส่วนตัวของผู้บังคับบัญชาแห่งกรมตำรวจโคโนฮะนาม อุจิวะ ฟุงาคุ ไม่รู้มีเรื่องอะไรสำคัญนักหนาถึงได้เรียกพบฉันเป็นการส่วนตัวแบบนี้ เพราะร้อยวันพันปีไม่เค๊ยยย ไม่เคยจะเรียกพบลูกน้องใต้บังคับบัญชาของตัวเองซักครั้ง นี่ฉันคงไม่ได้ทำงานอะไรพลาดใช่ไหมถึงถูกเรียกพบแบบเป็นทางการแถมยังเป็นที่บ้านของท่านด้วย รู้สึกเกร็งๆแฮะ กลัวโดนเรียกไปไล่ออกชิบ -_-
‘’มาแล้วหรอ นั่งก่อนสิ’’ พอฉันเดินเข้ามาในห้องรับแขกภายในบ้าน ท่านฟุงาคุก็นั่งรอฉันอยู่แล้ว พร้อมกับภรรยา คุณอุจิวะ มิโกโตะ และอีกคนก็คาดว่าน่าจะเป็นลูกชายคนโต(ซึ่งหล่อมาก แอบแหล่ -,.-) ชื่ออุจิวะ อิทาจิ นั่งขนาบข้างอยู่บนโซฟาตัวยาว แต่เหมือนจะขาดไปอีกคน เพราะเท่าที่ฉันรู้ ท่านฟุงาคุมีลูกชายถึงสองคน ..แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันอยากรู้เหตุผลที่ท่านเรียกพบฉันเป็นการส่วนตัวจะแย่อยู่แล้ว
‘’ขอโทษด้วยละกัน ที่เรียกมาพบกะทันหันแบบนี้’’
‘’ไม่เป็นไรค่ะท่าน’’
‘’เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยละกัน …’’ ท่านฟุงาคุเว้นวรรคถอนหายใจก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเข้าโหมดจริงจังขึ้นมาทันทีจนฉันถึงกับกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ …ถ้าเรียกฉันมาไล่ออกจริงๆ มีหวังฉันได้ชักตายจริงๆแน่ T^T ไม่เอานะ
‘’ที่ฉันเรียกเธอมาพบในวันนี้ ฉันมีเรื่องจะขอร้องน่ะ’’
‘’ขอร้อง ?? ขอร้องเรื่องอะไรคะท่าน’’
‘’ช่วยรักษาอาการป่วยของลูกชายฉันที’’ ฟู่ววว -3- โล่งอกไปที ดีแล้วที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องไล่ออก …เดี๋ยว!!!!! 0[]0
‘’ห๊ะ!! อะไรนะคะ!!! 0_0 …. นี่ท่านจะให้ดิฉันรักษาอาการป่วยของลูกชายท่าน!?! 0[]0 ’’ ฉันร้องเสียงหลงสะนั่นลั่นห้องรับแขก จนภรรยาและลูกชายที่นั่งขนาบข้างท่านฟุงาคุถึงกับสะดุ้งโหยงจนพร้อมใจกันหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว …เว้ยๆ ๆ ๆ นี่มันอะไรกัน ให้ฉันไปรักษงรักษาอะไรนะ หูคงไม่ได้หลอนไปเองใช่ไหม เอาใหม่ๆ เมื่อกี้เหมือนฟังไม่ชัด
‘’เดี๋ยวนะคะท่าน …นี่มันเรื่องอะไรกันคะ??’’
‘’หนูฟังไม่ผิดหรอกจ่ะ เราจะให้หนูช่วยมารักษาอาการป่วยของซาซึเกะน่ะ ^^’’ คุณมิโกโตะพูดขึ้นพร้อมกับส่งใบหน้ายิ้มแย้มสุดจะเปล่งประกายมาให้ฉัน …เอาล่ะ ทีนี้ก็ชัดเต็มสองหูเลย -_-
‘’แต่ดิฉันเป็นตำรวจนะคะ ไม่ใช่หมอ เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ’’
‘’เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกจ่ะ เพราะทางเราอยากให้หนูเป็นคนรักษา ^^ ’’ ห๊ะ?? ฉันเนี่ยนะ ( - - ?)
‘’ขอปฏิเสธค่ะ’’ ถึงจะงงๆ แต่ก็ขอตัดไฟเสียแต่ต้นลมเลยละกัน เพราะถึงยังไงฉันก็ทำไม่ได้อยู่ดี
‘’จะไม่ลองฟังเหตุผลของพวกเราซักหน่อยหรอครับ ?’’ อุจิวะ อิทาจิ เป็นคนพูดพร้อมกับส่งยิ้มนิดๆ มาให้ฉัน …อยากจะบอกว่า หล่ออ่ะ หล่อมาก หล่อตั้งแต่แรกเห็น =///= เสน่ห์กระแทกหน้าเต็มๆ ยิ่งมายิ้มให้ด้วยนี่ เห็นแล้วอยากโดดคร่อมให้ซักที ( 0A0!! : อิทาจิ )
‘’คือว่า เอ่อ….’’
‘’นะครับ ^ ^* ‘’ แล้วก็ยิ้มอีกที
‘’เอ่อ อา ก็ได้ค่ะ’’ โอ้โห ยอมค่ะ =w= ออร่างี้ วิ๊งๆ เลย ฟังก็ได้ จะเล่ายาวเป็นกิโลก็ฟังได้ แต่ช่วยยิ้มไปด้วยเล่าไปด้วยได้ไหมเค๊อะ >_< คือน่ารักอ่ะค่ะ
‘’โอเคครับ งั้นให้พ่อเล่าแล้วกัน ^^’’ อ่าว ไหงงั้นอ่ะ -0- ?
‘’เอาล่ะ งั้นฉันจะเล่าแบบคร่าวๆแล้วกันเรื่องไอ้ลูกชายคนเล็กของฉัน …..อุจิวะ ซาซึเกะ …..’’ แล้วท่านฟุงาคุก็พูดขึ้นมาทันที -0- …เอ้า! ฟังก็ฟัง ผู้บังคับบัญชาพูดทั้งที ไม่ฟังเดี๋ยวโดนไล่ออก -_-
‘’อายุอานามก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอนั้นแหละนะ มันเป็นคนหัวดี จัดว่าดีมากด้วย เรียนเก่งมาตั้งแต่เด็กๆ พอเรียนจบมาไอ้ลูกชายก็สอบเข้ากรมตำรวจตามพี่มันทันที จนมันทำงานเป็นตำรวจมาได้ 2 ปี ก็ไต่เต้าจากยศเล็กๆขึ้นมาจนสามารถคว้าตำแหน่งผู้บังคับบัญชาของกรมตำรวจโคโนฮะแซงหน้าพี่ชายมันอย่างรวดเร็ว …’’ คร่าวๆ จริงๆ -_- แต่… ไม่เลวเหมือนกันนี่ สองปีขึ้นมาเป็นผู้บังคับบัญชาได้เลย แสดงว่าฝีมือต้องไม่ทำธรรมดาแน่ ๆ
‘’แต่อยู่ๆ ไอ้ลูกชายของฉันก็เริ่มมีอาการหลงๆลืมๆ ที่มาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง จนต้องพาไปหาหมอ ซึ่งหมอก็บอกพวกเราได้แค่ว่า อาการเหล่านี้อาจจะเกิดขึ้นเนื่องจากเครียดเกินไป อาจจะเป็นเพราะว่ามันกำลังจะได้ขึ้นมารับตำแหน่งอันหนักหนาอย่างผู้บังคับบัญชากรมตำรวจนี่ก็เป็นได้ …แต่พอผ่านไปหนึ่งเดือนอาการของมันก็ยิ่งแย่ลง ความทรงจำเริ่มถดถอยอย่างรวดเร็ว หลงลืมทุกอย่างแม้กระทั่งตัวเอง แรกๆ ก็นึกว่าเป็นอาการของโรค อัลไซเมอร์ แต่พอไปให้หมอดูอาการอีกที หมอก็กลับบอกว่าเป็นแค่โรคเครียดธรรมดา และไม่ว่าจะพาไปหาหมอกี่หมอ หรือแพทย์เฉพาะทางพวกเขาก็ตอบแบบเดียวกัน ว่าเป็นแค่โรคเครียด …
จนพวกเราเริ่มจนปัญญาไม่รู้จะทำยังไง เพราะระหว่างที่พวกเราหาทางรักษากันอยู่ อาการป่วยของไอ้ลูกชายมันก็รุนแรงขึ้น จากที่หลงๆ ลืมๆ เป็นบางเวลา มันกลับกลายเป็นว่าลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปเสียหมด แต่เหมือนไอ้โรคนี้มันจะมีลิมิตของมันอยู่ เพราะเท่าที่เฝ้าสังเกตอาการของไอ้ลูกชาย ก็พอจะรู้ว่าในหนึ่งวัน ถ้าเราพูดหรือทำอะไรกับมันไปก็แล้วแต่ ไอ้ลูกชายก็จะสามารถจดจำได้หมดทุกสิ่ง พวกเราลองทดสอบกัน คือเล่าเรื่องซักเรื่องให้มันฟังตอนเช้าแล้วตอนเย็นกลับมาถามปรากฏว่าไอ้ลูกชายมันจำได้ ฉันก็นึกว่ามันอาจจะใกล้หายแล้ว แต่พอผ่านไปหนึ่งวัน พวกเรากลับไปถามมันใหม่อีกครั้ง ผลออกมาคือไอ้ลูกชายมันลืมหมด ลืมทุกสิ่งทุกอย่างลืมแม้กระทั่งครอบครัวและตัวเอง ไม่เหลือแม้ร่องรอยความทรงจำเลยด้วยซ้ำ ซึ่งมันก็น่าประหลาดมาก หรือจะพูดง่ายๆคือ ไอ้ลูกชายมันมีความทรงจำอยู่ได้แค่วันต่อวันเท่านั้นเอง …’’
เดี๋ยวๆๆๆๆ นี่มันอะไรกัน? นั่งฟังท่านฟุงาคุร่ายยาวมาทั้งหมดเนี่ยไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษเลย แต่มาสะดุดตรงไอ้ลิมิตความทรงจำนี่แหละ ..อะไรคือมีความทรงแบบวันต่อวัน ??? นี่ลูกชายของท่านเป็นหนักขนาดนั้นเลยหรอ ?? โอ้ตายยยยย แล้วแบบนี้จะให้ฉันไปรักษา ขนาดหมอยังเอาไม่อยู่ แล้วนี่ฉันเป็นอะไรกัน ตำรวจไม่ใช่หรอ? งั้นก็ลงตัว ฉันรักษาให้ไม่ได้แน่นอน -_- อย่าว่าแต่รักษาคนอื่นเลย แค่ตัวเองยังจะเอาไม่รอด เพราะฉะนั้น ไม่มีเหตุผลที่มันเข้าล็อคเลยซักอันว่าฉันสามารถรักษาอาการป่วยประหลาดนี้ได้ จนพวกคุณๆ ต้องมาขอร้องฉันแบบนี้ -_-
‘’เอ่อ ต้องขอโทษที่ขัดนะคะ ‘’
‘’ว่ามา’’
‘’คือ …จากที่ฟังคร่าวๆแล้ว ดูจากอาการของลูกชายท่าน ดิฉันว่าไม่ไหวหรอกค่ะ ขอปฏิเสธ ‘’ คิดผิดคิดใหม่ได้นะคะท่าน -_- มันเป็นไปบ่ด้ายยยยยย -[]- ที่จะให้ตำรวจมารักษาอาการป่วยเนี่ย! โหยยย วันๆจับแต่โจรจับแต่ผู้ร้าย จะเอาปัญญาที่ไหนไปรักษา แถมอะไรนะ? มีความทรงจำวันต่อวันงี้? โอ้ แล้วใหญ่ โรคแบบนี้ไม่เคยเจอด้วยซ้ำ =_=
‘’ให้คนอื่นรักษาเถอะค่ะ ดิฉันเป็นตำรวจ คงทำอะไรไม่ได้มากกว่าจับโจรจับผู้ร้ายหรอกค่ะ’’ อย่าว่าแต่รักษาเลย แค่ตัวเองปวดหัวเฉยๆ ฉันยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร =_= น่าไปลาออกจากการเป็นตำรวจซะ
‘’แต่พวกเราลองรักษามาทุกวิถีทางแล้ว’’
‘’แต่มันก็อาจมีซักทางนี่คะ เพราะยังไงดิฉันก็ไม่มีทางรักษาได้อยู่แล้ว’’
‘’ลองมาหมดแล้วหล่ะ ทุกทางเลย ทั้งวิทยาศาสตร์ ไสยศาสตร์…’’ ท่านฟุงาคุเว้นวรรคพร้อมกับถอนหายใจนิดๆ
‘’อาการไอ้ลูกชายมันก็ไม่ดีขึ้นเลย …นี่ขนาดพาไปนั่งวิปัสสนากรรมฐานพร้อมสาดน้ำมนต์เจ็ดวัดเก้าวัดปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายถึงประเทศไทย แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าอาการจะดีขึ้นเลยซักนิด .. ‘’ แล้วก็ถอนหายใจอีกที …เอ่อ ถ้าลองมาขนาดนั้นแล้ว ก็ไม่ต้องมาให้ฉันรักษาหรอกค่ะ -_- ไม่หายแน่นอน
‘’ถ้ารักษาไม่หาย แล้วทำไมต้องให้ดิฉันมารักษาด้วยละคะ?? ‘’
‘’เพราะเธอมีลักษณะตรงตามที่หมอดูเขาทำนายไว้เป๊ะเลย…’’ เอ๊ะ หมอดู ??
‘’ยังไงคะ?’’
‘’ก็หมอดูท่านบอกว่า หญิงสาวที่มีชื่อเหมือนดอกไม้ ผู้มีความมุ่งมั่น แข็งแกร่ง อึดถึก และตายยาก จะเป็นผู้ขจัดโรคร้ายที่กร่ำกายลูกชายฉัน และที่สำคัญต้องเป็นผู้หญิงที่หน้าผากเถิกด้วยเพราะถือเป็นโหงวเฮ้งที่ดี ซึ่งเธอก็ตรงตามที่หมอดูพูดทุกประการ’’ โอ้โห เหมือนโดนด่าไงไม่รู้ =_= แต่ไอ้ลักษณะที่กล่าวมามันไม่ได้มีฉันคนเดียวนะ ไอ้ชื่อเหมือนดอกไม้เนี่ยมีเป็นร้อยเป็นพัน ดอกชบา หน้าวัวไรงี้ -_- แต่อยากรู้จัง ท่านหมอดูผู้นั้นเป็นใครท่านช่างทำนายทายทักได้เลอค่าน่าตบมาก -_-* นี่เขาไม่ได้เรียกว่าเถิก เขาเรียกว่าหน้าผากกว้างย่ะ!
‘’เอ่อ แฮะๆๆๆ ‘’ ฉันหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะก้มหน้าถอนหายใจ
‘’ถึงอย่างนั้น ดิฉันก็รักษาให้ไม่ได้หรอกค่ะ ดิฉันไม่มีความรู้ทางด้านนี้…’’ แค่อาชีพมันก็คนละด้านแล้วหล่ะค่ะ -*-
‘’ท่านไม่ลองพาลูกชายท่านไปหาจิตแพทย์ดูหรอคะ เผื่อนี่อาจจะเป็นอาการป่วยทางจิต’’
‘’ไปมาแล้ว ก็คำตอบเดียวกันหมด คือ โรคเครียด …’’ แล้วก็ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ
‘’ถ้าอย่างนั้น ฉันขอให้เธอช่วยมารักษาอาการป่วยของไอ้ลูกชายหน่อยได้ไหม’’ ดีเลย เปลี่ยนอาชีพกะทันหัน ...จะบ้าหรอ!!!! 0_0 เป็นตำรวจอยู่ดีๆ จะให้เปลี่ยนมาเป็นหมอเนี่ยนะ! โอ่ยตาย นี่ท่านผู้บังคับบัญชาคะ นี่ท่านคิดอะไรอยู่กันแน่ คงไม่ใช่เพราะเชื่อคำทำนายทายทักของหมอดูนั่นหรอกนะคะ -_-* ไม่เอาอ่ะ ยังไงฉันก็ไม่ทำ ฉันรักษาคนไม่เป็น!
‘’ดิฉันยืนยันคำเดิมค่ะ ว่า ขอปฏิเสธ’’
‘’แต่ลองดูก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรนี่..’’
‘’ถือซะว่าพวกเราขอร้องนะจ๊ะ ^^ ‘’ คุณมิโกโตะพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ฉันเหมือนเดิม
‘’ไม่ไหวหรอกค่ะ ยังไงก็ก็รักษาให้ไม่ได้ ดิฉันรักษาไม่เป็น’’
‘’ลองดูนะครับ พวกเราจนปัญญาถึงขั้นพึ่งคำทำนายของหมอดูเลยนะครับ ^^ ‘’ คุณอิทาจิพูดพร้อมกับยิ้มให้ …ก็อยากตอบตกลงให้ซะเดี่ยวนั้นหรอกนะ แต่ขอเปลี่ยนจากน้องชายมาเป็นคุณพี่ชายได้หรือป่าวคะ คือหล่อโดนใจอ่ะ =w= ถ้าเปลี่ยนมาเป็นคุณพี่ล่ะก็จะยอมรักษาให้ตั้งแต่วันนี้ยันวันตายเลยเค๊อะ
‘’แต่ดิฉันเป็นตำรวจนะคะ…’’
‘’เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ฉันทำเรื่องพักงานให้เธอแล้ว’’ ท่านฟุงาคุพูดพร้อมกับวางกระดาษแผ่นหนึ่งลงบนโต๊ะรับแขก
…ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะท๊านนนนนน >[]< ฉันหมายถึง จะเอาตำรวจไปรักษาได้ยังไง ถึงจะเรียนเรื่องการแพทย์พยาบาลมาบ้างก็เถอะแต่มันก็แค่เบื้องต้นเท่านั้น ฉันไม่ได้หมายถึงจะไม่มีเวลารักษาซักหน่อยยยยยย TAT
‘’ก็ต้องขอปฏิเสธอยู่ดีค่ะท่าน ยังไงดิฉันก็ไม่มีความสามารถในการรักษาอาการของลูกชายท่านหรอกค่ะ’’
‘’นี่ฉันกำลังขอร้องเธออยู่นะ’’ โถ ท่าน ถึงจะอย่างนั้นดิฉันก็จนปัญญาจะรักษาเหมือนกับท่านนั้นแหละค่ะ นี่ขนาดฟังเฉยๆยังสัมผัสได้ถึงความวุ่นวายที่มันกำลังจะตามมาจากไอ้โรคประหลาดบ้าบอหมอไม่รักษานี่ถ้าหากว่าฉันตอบตกลงออกไป -_-
‘’ต้องขออภัยด้วยค่ะ แต่ดิฉันทำไม่ได้จริงๆ ‘’
‘’ผมก็ขอร้องด้วยคน ช่วยน้องชายผมด้วยนะครับ ^^’’ ขอช่วยตัวเองให้รอดก่อนนะคะ เพราะตอนนี้อ่อร่าคุณเข้าเบ้าตาจนจะบอดได้อยู่แล้ว แอร๊ยยยย >_<
‘’ดิฉันว่าไปหาคนอื่นที่มีความสามารถมากกว่าดิฉันเถอะค่ะ’’
‘’คนอื่นไม่ได้หรอกนะจ๊ะ เพราะหนูคือคนตามคำทำนายของหมอดู ^^’’ อยากเห็นหน้าหมอดูคนนี้จัง แม่จะเอาปังตอร่อนให้เละ -_- โทษฐานที่ท่านทำนายไม่เข้าท่าน่าตื้บแบบนี้
‘’ก็ต้องขอปฏิเสธอยู่ดีค่ะ’’
‘’ถ้าไม่ทำ ฉันจะไล่เธอออกซะ’’ ดีจัง …ว่าไงนะ!!! 0o0 เดี๋ยวๆๆ ไม่ตลกนะคะท่าน นี่ถึงกับจะไล่ออกเลยหรอ ?!?
‘’มะ มันไม่เกินไปหน่อยหรอคะท่าน’’
‘’ฉันก็แค่ขู่เธอเอาไว้ก่อน…’’ โถท่าน ขู่แบบนี้มันไม่ดีต่อหัวใจอิฉันนะคะ T_T เพราะเดี๋ยวมันจะวายเอาดื้อๆ
‘’ถึงท่านจะขู่แบบนี้ ดิฉันก็ทำไม่ได้จริงๆค่ะ T^T ‘’
‘’งั้นฉันจะให้เวลาเธอ 3 เดือนเป็นไง …ถ้าเลยจากนั้นแล้วไอ้ลูกชายฉันยังไม่หาย ฉันจะไปหาคนอื่นแทน’’ ไปหาตอนนี้เลยยิ่งดีค่ะท่าน อย่าว่าแต่ 3 เดือนเลย 3 วันจะรอดหรือเปล่าไม่รู้ ToT คิดดูสิ แค่ตัวเองก็จะเอาไม่รอดอยู่แล้ว นี่จะเอาใครก็ไม่รู้มาดูแลรักษา ถึงจะเป็นลูกของเจ้านายก็เถอะ ดีไม่ดีเดี๋ยวไปทำลูกเขาอาการแย่ลงไปอีก ฉันไม่ซวยไปหรอ TwT
‘’ท่านอย่าบังคับดิฉันเลยค่ะ ยังไงดิฉันก็รักษาลูกชายท่านไม่ได้หรอก ‘’
‘’ถ้าหนูไม่ลองแล้วจะรู้หรอจ๊ะ? น่านะ ถือว่าน้าขอร้อง ^^’’ ถึงกับแทนตัวเองว่าน้า โอ่ยยย ซาบซึ้งมากค่ะคุณมิโกโตะ ..แต่ฉันจะเอาอะไรไปรักษาอาการป่วยของลูกชายคุณกันละคะ ?? นอกจากยาพาราและยาธาตุน้ำขาว โถ ชีวิต T_T
‘’ถ้าคุณยอมตกลง จะเป็นพระคุณกับน้องชายผมอย่างยิ่งเลยนะครับ ^^’’ นั่นมันก็เรื่องของบุญคุณนะคะคุณอิทาจิสุดหล่อ แต่มันยากนะไอ้รักษาคนเนี่ย ไหนจะหาวิธีรักษา ไหนจะวิธีเยียวยา ไหนกว่าจะหายอีก ให้ไปทลายรังโจรใต้ฉันยังว่าง่ายกว่าเลยนะค่ะคุณ -[]-
‘’เอ่อ คือ….’’
‘’นะจ๊ะหนู เพราะมีหนูคนเดียวที่ตรงกับคำทำนายของหมอดู ‘’ ถ้าอยากให้ลูกชายหาย ก็อย่าเชื่อหมอดูเลยค่ะ ฉันรักษาใครไม่เป็นจริงๆ คุณมิโกโตะ ToT\
‘’หนูคงไม่ใช่คนในคำทำนายนั้นหรอกมั้งคะ ^^; ‘’
‘’เธอนั้นแหละ ตรงเป๊ะเลย ‘’ นี่ท่านเชื่อถึงขนาดนี้เลยหรอคะ
‘’ถึงอย่างนั้น ดิฉันก็รักษาไม่ได้หรอกค่ะ’’
‘’ถ้าครอบครัวเราไม่จนปัญญาจะรักษาน้องชายผมจริงๆ คงไม่ต้องมารบกวนคุณแบบนี้หรอกนะ ตอบตกลงเถอะนะครับ’’
‘’ขอโทษด้วยค่ะ แต่คือ ดิฉันทำไม่ได้จริงๆ’’ โอ๊ยยยย ลำบากใจ อย่าบังคับกันเลยยยย T_T
‘’งั้นต้องแลกกับอะไรหนูถึงจะยอมทำตามที่พวกเราขอร้องกันละจ๊ะ’’
‘’โห ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ยังไงฉันก็รักษาลูกชายคุณไม่ได้อยู่ดี’’
‘’ถ้าทำสำเร็จ ฉันจะให้เวลาพักร้อนของเธอยาวกว่าทุกคนในกรมตำรวจเลยก็ได้นะ’’ โอ่ยยย ท่าน ก็อิฉันก็บอกไปแล้วว่าทำไม่ได้ นี่ฟังกันบ้างหรือป่าว? แต่ไอ้เวลาพักร้อนยาวนี่ก็น่าสนเหมือนกันนะ
‘’มีแต่คุณเท่านั้นที่ตรงตามคำทำนาย ถ้าน้องชายผมหายผมจะให้มันชดเชยโดยการให้มันไปดูแลคุณเป็นเวลา 3 เดือนเท่าเวลาที่คุณดูแลรักษามันเลยก็ได้ครับ’’ อย่ายื่นข้อเสนอกันแบบนี้เลย ยังไงฉันก็ไม่สามารถทำให้น้องชายคุณหายได้หรอกค่ะ สุดหล่อ TwT
‘’รักษาน้องชายผมเถอะนะครับ’’ ยังไงก็ไม่ได้ค่ะสุดหล่อขา ทำไมพวกคุณถึงได้เชื่อคำทำนายง่ายๆ แบบนี้ TAT
‘’ผมยก Honda wave 125 ไว้ค้ำประกันตอนนี้เลยเพื่อแสดงว่าพวกเราไม่ได้มาขอร้องคุณฟรีๆ เป็นไงครับ’’ โถ สุดหล่อของฉันช่างใจดี แต่ขอโทษทีนะคะ ฉันมีแล้ว -_-
‘’จะเอาอะไรก็ได้ ขอแค่รักษาตาหนูให้หายก็พอ’’ ถ้าเป็นฉันรักษานี่ไม่หายหรอกค่ะ คุณมิโกโตะ =[]=
‘’งั้นฉันยกไอ้ลูกชายให้เป็นผัวไปเลย เอ้า ‘’ เอ่อ ..ไม่ดีมั้งคะท่าน -_-
‘’แบบนี้มัน…’’
‘’นะจ๊ะ ถือว่าน้าขอ’’ นี่จะไม่ฟังกันหน่อยหรอคะ ถึงจะยื่นข้อเสนอมาให้มากมายขนาดนี้ ฉันก็ทำไม่ได้อยู่ดี T_T
‘’ถือซะว่ามาฝึกงานเป็นจิตแพทย์ซักสามเดือนโดยมีน้องชายผมเป็นคนไข้แบบนี้ก็ได้ครับ’’ ถ้ามันง่ายเหมือนคำพูดก็ดีสิคะ สุดหล่อ ToT
ยังไงก็ปฏิเสธธธธธธ
‘’ตกลงเถอะนะจ๊ะ น้าสงสารตาหนู’’ แล้วคุณมิโกโตะไม่สงสารหนูหรอคะ TAT ยังไงฉันก็รักษาไม่ด้ายยยยย
‘’งั้นฉันจะเพิ่มเงินพิเศษให้เธอทุกเดือนจนเกษียรพร้อมเลื่อนตำแหน่งกี่ขั้นก็ได้ตามที่เธอต้องการ’’ ยังไงก็มะ…
( ^_^ ) ( - _ - ) ( ^_^ ) ( *[]* !! ) ห๊ะ ?!?
‘’เอ่อ… คือ’’
‘’ว่าไงล่ะ’’
‘’ถ้าขอร้องกันขนาดนี้ ดิฉันจะลองรักษาดูก็ได้ค่ะ =w= ‘’ ( ง่ายไปมั้ย? =[]= : Dull )
‘’จริงหรอครับ *-* ‘’ > คุณอิทาจิ
‘’ไม่เสียแรงที่มาขอร้องหนูเลยนะจ๊ะ ^-^’’ > คุณมิโกโตะ
‘’ในที่สุดก็ยอมทำซักที =_= ‘’ > ท่านฟุงาคุ
แหม ก็น่าสงสารออกนะ เป็นโรคประหลาดรักษาไม่หายเนี่ย
แต่ลองดูซักหน่อยก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร เผื่อฉันจะรักษาหายตามคำทำนายก็ได้นี่ เนาะๆ -3- แถมไม่ต้องไปทำงานตั้งสามเดือนเพื่อมารักษาอาการป่วยโดยเฉพาะอีกต่างหาก ดี๊ ดี - w - ( เห็นเมื่อกี้คัดค้านซะหัวชนฝาเลยนี่ยะ =[]= : Dull )
‘‘งั้นพรุ่งนี้ตอน 10 โมงเช้าเธอมาที่บ้านฉันอีกทีเพื่อชี้แจงรายละเอียดอื่นๆ และรับตัวซาซึเกะไปได้เลย เพราะฉันอยากให้เธอรักษาไอ้ลูกชายให้เร็วที่สุด’’
‘’ระ รับทราบค่ะ’’ นี่ฉันคิดถูกแล้วชิปร๊ะ ??
แล้วผู้ป่วยของฉันเป็นคนแบบไหนกันละเนี่ย
มา!! เอาก็เอาวะ !! ไอ้หมอหรือจิตแพทย์อะไรเทือกๆนั้น มันคงไม่ยากไปกว่าตอนฝึกเข้ากรมตำรวจหรอกใช่ไหม -_-
ความปวดหัวเริ่มมาเยือนแล้ว …เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป
..ฝากติดตามด้วยค้า
ความคิดเห็น