ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : บอกไม่ถูกว่าทำไม หรือเราจะเคยเจอะเจอกันชาติก่อน
เรื่อง ปาฏิหาริย์...รัก
S.Fic SHINee [Minkey] by เฮวอน :’]]]]]]
Chapter 2 : บอกไม่ถูกว่าทำไม หรือเราจะเคยเจอะเจอกันชาติก่อน
[Minho say]
ตอนนี้ก็ 1 ทุ่มแล้ว เป็นเวลาที่ผมจะต้องมาทำงานพิเศษ ที่ร้านเฮวอน’coffee เป็นร้านกาแฟเล็กๆ ที่อยู่ใกล้บ้านและมหาลัยของผม ผมรับช่วงทำงานคือเวลา 1 ทุ่มจนร้านปิด
“เฮ้! ทำไมวันนี้พี่มาเร็วจัง ^O^/” ไอ้แทมิน รุ่นน้องของผมเองครับ อยู่มหาลัยเดียวกัน และมันก็ยังมาทำงานที่เดียวกันกับผมอีก ก็เลยสนิทกันไปโดยปริยาย
“แกมาสายต่างหาก - -*” ผมบ่นๆ เพราะมันมักจะมาทำงานเลทครึ่งชั่วโมงเสมอ เขาไม่ไล่ออกก็บุญละ!
“พี่ๆ ไปรับลูกค้าก่อนนะ~” ไอ้แทมวิ่งมาอาผมด้วยอาการร้อนรน รับลูกค้าเป็นหน้าที่ของมันต่างหาก! ผมเป็นคนทำกาแฟนะ >O<!!
“เดี๋ยว! แกจะไปไหนวะ!” ผมฉุดรั้งมันไว้ครับ มันคิดจะอู้แหงๆ ไอ้เด็กเวรหนิ! - -*
“ปวดขี้! ไม่ไหวแล้วโว๊ยยย!!”
“ไปไกลๆteenกูเลยมึง! ปัง!” ไม่ต้องรอให้บอกครับ ผมถีบมันพร้อมกับปิดประตูห้องน้ำพร้อมทันที!
“สวัสดีคร๊าบ เฮวอนค๊อฟฟี่ยินดีต้อนรับคร๊าบบ~” ผมพูดตามปกติอยู่ที่เคาท์เตอร์ แต่ตอนนี้ไอ้แทมินมันไปถ่ายภาพยนตร์อยู่ หน้าที่เด็กเสิร์ฟจึงตกมาที่ผมอย่างช่วยไม่ได้....
“รับอะไรดีคะ...O[]o! คุณคีย์!”
“อ้าว! มินโฮ!” ไม่น่าเชื่อ! ตั้งแต่งานแต่งเจ๊แจมา นี่ก็อาทิตย์นึงแล้ว ผมไม่ได้เจอคุณคีย์อีกเลย จนผมทำใจแล้วแหละครับ เพราะวันนั้นคุยกันตั้งนาน แต่ผมก็ไม่รู้แม้แต่เบอร์โทรศัพท์ของคุณคีย์ไว้ ผมมันโง่มากเลยอ่ะ! T^T
แต่วันนี้!! และตอนนี้!! คุณคีย์นั่งอยู่ตรงหน้าผม คุณคีย์ตัวจริง อ๊ากกกกกกก!!!! คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะเนี่ย ดีใจวุ้ย!!
“คุยกันก่อนสิ ^___^”
คิดถึงจัง.... ผมอยากจะพูดคำนี้กับคุณคีย์เหลือเกิน แต่ก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจดีแล้ว...ใช่ไหมครับ?
“ผมเป็นพนักงานที่นี่น่ะครับ แหะๆ คงจะนั่งไม่ได้นาน เดี๋ยวโดยตัดเงินเดือน >O<!” ทั้งๆที่อยากคุยใจจะขาดแท้ๆ แต่ถ้ายัยป้าเฮวอนมาเห็นล่ะก็... คอขาดแน่ตู! (ฉันไม่โหดขนาดนั้นนะ! : เฮวอน)
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอกจะ ^__^ งั้นเอากาแฟร้อนให้ผมแก้วนึงก็พอ...”
“ครับ” ผมรับคำแล้วก็หันหลังกลับ...
มันจะจบแค่นี้หรอ?
มันคุ้มกับการที่เราได้เจอกันแล้วหรอ?
ต่อจากนี้ไป อาจจะไม่ได้เจอคุณคีย์อีกก็ได้ จะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้หรอ?
คำถามผุดขึ้นเป็นสิวเสี้ยน อยู่ในใจผม... (ดูมึงเปรียบ - -* สิวเสี้ยน?)
“เอ่อ...วันนี้คุณคีย์ว่างไหมครับ?” ผมตัดสินใจหันหลังกลับมาถาม ^O^ หึหึหึ มึงเจ๋งว่ะชเวมินโฮ!!
“อื้ม ก็ไม่ได้ไปไหนนะ ^__^”
“คุณคีย์รอผมได้ไหมครับ? ...หมายถึง รอผมเลิกงาน” ผมกำลังรอคำตอบจากคุณคีย์ ทำไมมันลุ้นจังเลยวะ! ตื่นเต้นโว๊ย!!
“ได้สิ ^___^” อ๊ากกกกกก!!! สำเร็จแล้วโว๊ย! >.<b
ผมก็รอเวลาว่าเมื่อไหร่จะ 2 ทุ่มครึ่งซักที เมื่อไหร่ร้านจะปิด! ซึ่งมันทรมานมากครับ และเหมือนว่าท้องฟ้ากลั่นแกล้งคนหล่ออย่างผม! ไอ้แทมินก็ท้องเสียหนัก ขอตัวไปโรงบาลก่อน... แล้วที่หนักกว่านั้นคือ ลูกค้า!! วันนี้พวกมึงนึกครึ้มอกครึ้มในอะไรมานั่งกันเต็มร้านกู!!! โอว่! TT^TT ลูกค้าก็เยอะและไม่มีทีท่าว่าจะออกไป แล้วผมก็ทำคนเดียว ฮืออออออ ออออ~ แถมยังให้คุณคีย์มานั่งรออีกต่างหาก! ทำไมกูซวยขนาดนี้วะเนี่ย!!
________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น