ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8
Shinee’Fiction [MinKey] ^^+ by เฮวอน
เรื่อง Just call me ‘love’ แค่รัก.....
Chapter 8
1 อาทิตย์ผ่านไป ไวเหมือนฟิค~~~!
[Minho say]
วันนี้เป็นวันแรกในการมาโรงเรียนของผมครับ หมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แต่ว่าความจำของผมก็ยังไม่กลับคืนมาหรอกครับ =[]= ตั้งแต่ที่ผมความจำเสื่อม พงซุนก็คอยดูแลผมเสมอ เธอเป็นคนดีจริงๆ >O< แล้วเราก็รักกันมากๆด้วย แต่ไอ้จงก็มันจะมาพูดความไม่ดีของพงซุนให้ผมฟังเสมอ.... ผมก็ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อไอ้จงหรอกนะครับ แต่ว่าสิ่งที่ผมเห็น การกระทำของพงซุนที่เธอบอกว่ารักผม ทำให้ผมไม่กล้าคิดร้ายๆกับเธอ เธอเป็นคนดีมากๆ ผมคิดว่าผมรักเธอแล้วแหละ >/////<
เมื่อเช้าผมก็ได้เริ่มทำความรู้จักกับเพื่อน ดูไปดูมาเหมือนตัวเองเป็นเด็กใหม่ยังไงก็ไม่รู้... เพื่อนในห้องก็พากันเทคแคร์ผมอย่างดี ผมก็มีปวดหัวบ้างครับ พอเป็นพิธี ^__^+
“จง...” ผมเรียกไอ้จง ตอนนี้มันกำลังอ่านการ์ตูนอยู่ครับ
“กูหิวอ่ะ =[]=;”
“เรื่องของมึงสิ! แล้วอย่าหวังว่ากูจะไปซื้อให้มึง!” นั่น! รู้จุดประสงค์กูอีก =O= แสนรู้จริงๆเพื่อนตู!!
“ว่าไงไอ้มิน! ยังไม่ตายนะมึง!! ^__^” ไอ้เชี่ยเห็ดทักผม! แล้วมันก็เดินมาพร้อมกับ...ไอ้คีย์ ศัตรูของผมเอง!! วันที่ผมประกาศเป็นศัตรูกับมัน ตั้งแต่วันนั้นมาผมก็ไม่เห็นมันอีกเลยจนวันนี้! โผล่หัวมาซักทีนะไอ้หน้าสวย!!! หึ!
“จง การบ้านมึงเสร็จยังวะ! เอามาลอกดิ๊!” เสียงของไอ้หน้าสวยคุยกับจงอย่างสนิทสนม
“ทำเองไม่เป็นไงวะ โง่สิ้นดี!” เสียงผมเองแหละครับ ทำเป็นมาเกาะแขนไอ้จง ยั่วซะไม่มีอ่ะ! (หึงป่ะเนี่ย?-_-;)
“เสือกไรกูล่ะ! ไอ้สมองเสื่อม!” โหยยยย! แรงมาก!
“ความจำเสื่อมโว๊ย! ไม่ใช่สมองเสื่อม! ไอ้เตี้ย!!!” ผมมีเจตนาจะด่าไอ้คีย์นะครับ แต่รู้สึกว่าไอ้จงจะซะดุ้ง และมองหน้าผมด้วยสายตาเอาเรื่อง แหะๆ =[]=;
“ไอ้ยีราฟ! ไอ้เปรต ไอ้เป็ด! ไอ้@$#&*($^*&^%$@#$%” อ๊ากกกกกก! มึงด่ากู๊ (หรือเปล่า?) !!!!!
“อย่านะเว่ย ไอ้จมูกบาน! ไอ้#%^&@&*&%*%%#~~~~”
“ไอ้เชี่ยหยุด!!!!!!!” เสียงของไอ้จงดังขึ้น
“พวกมึงด่าใครวะ! เหมือนจะด่ากูเลยนะ!!!! =[]=???” ผมก็ว่าอย่างงั้นแหละครับ แหะๆ =O=;
“เปล๊า!/เปล๊า!” ทำไมมันต้องมาพูดพร้อมผมด้วยวะ!
“พวกมึงเป็นหี้ยไรกันวะ! ทำตัวเป็นเด็กๆ ปัญญาอ่อน!” ไอ้แทมเริ่มบ่นบ้าง
“ก็มันมาด่ากูก่อนอ่ะ.....” ไอ้คีย์มีฟ้อง!
“มันด่ากูก่อน....” ผมเอามั่ง
“มัน!!”
“มัน!”
“มัน!!”
“มัน!”
“เฮ้ย!!!!! พวกมึงจะหยุดได้หรือยังวะ!” ไอ้จงคงรำคาญเต็มที ก็ช่วยไม่ได้! คีย์มันหาเรื่องผมเองหนิ!!! ชิส์!! =^=!
.
.
.
วิชาพละ....
ผมมองดูไอ้เตี้ย(คีย์) เล่นบาสกับผู้ชายอย่างสะดีดสะดิ้ง มีการล้มอีกต่างหาก ไม่ค่อยจะยั่วเลยนะ!! <<ด่าแบบความคิดตัวเองล้วนๆอ่ะ =[]=;
“มินจ๊ะ คิดอะไรอยู่หรอ!” เสียงของพงซุนแล่นเข้ามาในสมอง ทำให้ผมหยุดการด่า(ในใจ)ไว้เท่านั้น
“เปล่าครับ ^__^ พงซุนเหนื่อยหรือยังครับ...” ผมถามสุดที่รักด้วยอาการสุภาพ >O< เขินอ่ะ >///<
“เราไปเล่นบาสกันเถอะนะมิน พงซุนยังเล่นไม่ค่อยเก่งเลยอ่ะ T^T สอบไม่ผ่านแน่ๆ” อ๊ากกกกก! ทำหน้าตาแบบนี้น่ารักสิ้นดี! << หารู้ไม่ว่า พงซุนแอ๊บรุนแรง!
“เดี๋ยวผมสอนให้นะครับ ^____^”
ผมสอนพงซุนชูตบาสไป ท่ามกลางความอิจฉาริษยาของสาวๆในห้อง (คิดไปเองหรือเปล่าวะ??) เพราะว่าคู่ของเราดูจะหวานกันมากๆ และผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก ว่าทำไมเพื่อนๆผมมันพากันส่ายหัว เหมือนว่าจะไม่สนับสนุนเท่าไหร่.... แต่ก็เอาเถอะครับ ตอนนี้ผมรักพงซุนแล้วนี่หน่า จะให้เปลี่ยนใจคงยากอ่ะ >O<
“โอ๊ย!” เสียงดังขึ้นมาจากกลางสนาม ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนหรอกครับ เป็นเสียงของศัตรูของผมนั่นเอง!
“เหม่ออยู่ได้นะคีย์ ชาวบ้านเขาชนไม่รู้ตัวหรือไง!” แทมเดินเข้าไปบ่น ชิส์! สำออยล่ะสิไม่ว่า!
“ลุกไหวไหม??” ผมมองเหตุการณ์อย่างชิงชัง ตอนนี้ผมอยู่ไม่ห่างจากไอ้หน้าสวยเท่าไหร่นัก
“ไม่ไหว กูเจ็บขาอ่ะ T^T” แสดงละครเก่งได้โล่จริงๆ!! << คีย์กูทำอะไรก็ผิดหมดชิมิ อิยีราฟ! : เฮวอน
“ที่รัก! เจ็บขาหรอครับ มามะ >3<” ไอ้พยอนโฮเดินเข้ามาด้วยสีหน้าหื่นๆของมัน แล้วก็ช้อนร่างของคีย์ไว้ในมือ โหยยยยยยย!!! นี่คงไม่ได้แค่จะไปทำแผลแล้วล่ะม้างงงงงง!!!!!!! <<น้ำเสียงประชดปนหมันไส้เล็กน้อย!
“ปล่อยกู๊!!!!! ปล่อย! ไอ้ควายถึก ปล่อยกู๊!” ท่าทางการดิ้นรนและขยะแขยงของคีย์ ทำให้ผมจินตนาการว่าไอ้พยอนโฮกำลังจะพาหญิงสาวในอ้อมแขนไปฟันอ่ะดิ! คีย์ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ แต่ไอ้พยอนโฮทำหน้าหื่นใส่ และค่อยๆเดินช้าๆ ผมควรจะสะใจกับภาพที่เห็นใช่ไหมครับ??? แต่ทำไม?? ผมรู้สึกตรงข้ามจัง......
“คีย์ มึงอยู่นิ่งๆดิ ให้ไอ้พยอนมันพาไปห้องพยาบาล...” ไอ้แทมพูด หารู้ไม่ว่าตอนนี้คีย์น้ำตานองแล้ว อ่อนแอจริงๆ ผู้ชายเหี้ยไรวะ!!
“ปล่อยกู๊!!!!! มินโฮช่วยด้วยยยยยย!!!!!!” เสียงนี้! ประโยคแบบนี้มัน.....
__________________
“ปล่อยมันลง!” เสียงใครวะคุ้นๆ เสียงผมเองนี่หว่า =[]=;
“ศัตรูมึงไม่ใช่หรอวะไอ้มิน”
“กูบอกให้ปล่อยมันลง......” ผมพูดเสียงเรียบ มันคงรู้นะว่าผมเอาจริง....
“มัน... มันไหนวะ???? >O<” ไอ้พยอนโฮทำหน้ากวนส้นตีนงามๆของผมอย่างมาก!
“กูไม่อยากมีเรื่อง....” ผมพูดเสียงเรียบ อารมณ์เริ่มขึ้นมานิดนึงและ ไอ้ควายถึกนี่พูดยากจริงๆ ผมว่าผมสูงแล้วนะครับ ไอ้ห่านี้ยังสูงกว่าผมแถม อ้วน ล่ำ ดำ ถึกอีกต่างหาก แล้วหน้าตาของมันนี่ก็ห่างไกลจากคำว่าหล่อเหลือเกิน! มันอุ้มคีย์ไว้ทำให้คีย์กลายเป็นหนอนแมลงวันตัวเล็กๆไปเลย << ดูมันเปรียบคีย์น้อยของฉัน!
“เฮ้ย! ดูนั่น!!!! ....พรึบ!” ผมดึงร่างของคีย์มาตอนที่ไอ้พยอนโฮเผลอ พร้อมกับกอดไว้แน่น เป็นสัญญาณว่ามึงจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับกู! แล้วทำไมผมต้องทำแบบนี้ด้วยวะ! สับสนกับชีวิตขั้นรุนแรง!
“เฮ้ย! จะพาเราไปไหน!!!??” พอผมอุ้มคีย์เสร็จ ผมก็วิ่งออกมาจากสนามบาสโดยไม่แคร์สื่อเลยทีเดียว แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยว่าจะวิ่งไปที่ไหนเหมือนกัน.....
.
.
.
“อ๊ากกกกกกก!!!! เจ็บ!!” คีย์ร้องเสียงดังลั่น เมื่ออาจารย์ห้องพยาบาลจับข้อเท้า และทำแผลต่อ...
“อ่ะนี่! ทายาให้เพื่อนซะ แล้วก็นวดด้วยนะ เดี๋ยวครูจะไปดูเด็กที่เข้าโรงบาลก่อน!” อาจารย์ยื่นยามาให้ผม
“ครับ” รับคำเสร็จผมก็ก้มลงทายาที่ข้อเท้าให้คีย์ทันที..... ถ้าจำไม่ผิด มันเป็นศัตรูผมไม่ใช่หรอวะ!!!??
“ทำไมถึงช่วยเรา....” หลังจากที่เงียบอยู่นาน ผมกำลังตัดสินใจว่าจะนวดหรือไม่นวดดี คีย์ก็พูดขึ้นมาซะก่อน...
“ไม่รู้ดิ!” ผมตอบไปตามความจริง
“มินโฮ...ขอบใจนะ ^__^ ” ไอ้เชี่ยคีย์! จะยิ้มทำไมวะ แม่งเอ้ยยยยย รู้ไหมว่ามันน่ารักขนาดไหน!!!!! ผมชักจะหวั่นไหวแล้วนะโว๊ยยยยยย!!!!!!! ไหนจะคำขอบคุณนั่นอีก รู้สึกดีชิบหายเลยว่ะ!
“....”
“เราไม่ได้เป็นศัตรูกันแล้วใช่ไหม?” คีย์ถามอีก แม่งจะถามอะไรนักหนาวะ!!!! พูดมากเดี๋ยวพ่อก็ตบจูบซะเลย หนิ!!! <<ไอ้เชี่ยนี่หื่น!
“ไม่รู้โว๊ย! เงียบปากซะ! ไม่ได้ช่วยซักหน่อย อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลย!!!” ผมตัดบททันที ก่อนที่แม่งจะถามอะไรมากไปกว่านี้.....
“ฮ่าๆๆๆ เข้าใจละๆ ยอมๆๆ เงียบก็เงียบ ^__^ ” อย่ายิ้มดิวะ! กูหวั่นไหวโว๊ย! ว่าแต่ว่า ทำไมผมต้องช่วยไอ้คีย์ด้วยวะ ทั้งๆที่มัน....เอ่อ....เป็นศัตรูผมต่างหาก! แต่ช่างเถอะ ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ไม่มีครั้งหน้าอีกเป็นอันขาด!!!!
_______________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น