●The Lipper King (เดอะ ลิบเปอร์คิง) By : ไรวินท์ ●

ลำดับตอนที่ #8 : ● Chapter 7 Ξ

Story : The Lipper King 

BY: ไรวินท์

 

Chapter 7

 

**** Part’ AIR ****

 

อีกเพียงแค่ 30 วัน ก็จะถึงคืนเดือนมืดแล้ว ฆ่าวิญญาณร้อยตนภายในสามสิบวันไม่ใช่เรื่องง่าย พวกเราสรุปกันว่า จะแบ่งกันเป็น 4 กลุ่ม กลุ่มละคู่ โดยเราแบ่งกันดังนี้ ฉันกับดา ลีน่ากับบลู อิงค์กับโย แต้วกับเก้า

โดยทั้ง 4 กลุ่มต้องฆ่าวิญญาณให้ได้กลุ่มละ 25 ตน ภายในสามสิบวัน จริงๆแล้วสำหรับกลุ่มของฉันมันไม่ใช่แค่ 25 ตนหรอก เพราะพวกเราต้องทำเผื่อกลุ่มของอิงค์และโยด้วย....

 

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องเรียน ครูก็ยังสอนต่อไปเรื่อยๆ แต่วิชาการไม่ได้เข้าไปในหัวสมองของฉันเลย... ตอนนี้พวกเราย้ายที่เพื่อจะได้ปรึกษากันกับคู่ตัวเองได้ ดาเพื่อนผู้เคร่งเครียด นั่งอ่านวิธีเห็นผีที่แต้วหามาให้ บ้างก็หันไปปรึกษาแต้ว... บลูก็หลับเหมือนเช่นทุกวัน ลีน่าก็ไม่ได้ต่างจากบลูนัก เก้าก็นั่งสรุปสถานที่ที่ไปหามาได้ให้เพื่อนๆ โยวันนี้ไม่ได้มาเรียนเพราะไปอยู่กับอิงค์ที่โรงพยาบาล...

 

“ตอนนี้เรามีสถานที่แล้ว มีวิธีเห็นผีแล้ว...แล้วเราจะรู้ได้ไงวะ ว่าอันไหนผีดี อันไหนผีชั่ว??” ฉันถามขึ้น

“เฮ้ย หามาแล้วๆๆ ดูง่ายมาก ถ้ามึงเห็นแล้ว ผีที่ไม่เข้ามาทำร้ายมึงก่อน นั่นแหละผีดี... แต่ถ้าผีชั่วนะเว่ย แม่งจะทำร้ายเราให้ตาย” แต้วอธิบาย

“ว่าแต่พวกมึงรู้แล้วหรอวะ ว่าจะฆ่ายังไง???” ลีน่าถามขึ้น เออนั่นสิ? คงไม่ใช่การถีบหรอกนะ...

“ต้องมีอาวุธหรือเปล่า?” เก้าถามบ้าง

“เอาเหอะ เดี๋ยวตะวันก็ตกดินแล้ว พวกเราคงต้องรีบแล้วแหละ เอางี้ พวกมึงกลับบ้านไปเตรียมสิ่งที่จะเป็นอาวุธมาให้หมด แล้วแยกย้ายกันไปละกัน โชคดี รักษาชีวิตของพวกมึงให้ดีนะเว่ย ถ้าใครตาย กูตบ!!” ฉันพูดกับเพื่อนๆ วันนี้พวกเราวางแผนไว้ ว่าแต้วและเก้าจะไปที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง ลีน่าและบลูจะไปที่โรงแรมที่เขาว่าเฮี้ยนมาก ส่วนฉันกับดาน่ะหรอ.... ก็อยู่ที่โรงเรียนน่ะสิ!!

 

“ป๋า มึงมีอาวุธอะไรบ้างวะ...” ฉันถามขึ้น

“ไม่อ่ะ - -*” ให้ตายเหอะ พวกเราออกไปจากโรงเรียนไม่ได้แล้วด้วย เพราะคืนนี้ฉันกับดาจะฆ่าผีที่นี่แหละ...

“กูมีคัตเตอร์ แม็ก ปากกา ยางลบ ไม้บรรทัด มึงเอาคัตเตอร์ไป ฟังนะป๋า เดี๋ยวเค้าจะล่อผีเอง แล้วป๋าก็ฆ่านะ ตามนี้โอเคป่ะ...”

“เฮ้ย แล้วแกไม่กลัวหรอวะ!” ดาถามอย่างเป็นห่วง

“แล้วระหว่างมึงกับกู ใครกลัวน้อยกว่ากันวะ?” ฉันถามแค่นั้น แล้วก็เริ่มทำวิธีเห็นผีทันที...

 

วิธีคลาสสิกที่ทุกคนต้องเคยทำกันมาบ้างแล้วคือ....การมองลอดใต้หว่างขา

ตอนนี้ทั้งโรงเรียนมืดหมดแล้ว อาคารเรียนปิด ฉันกับดาที่แอบอยู่ในสวนธรรมชาติ จึงปีนรั้วกันออกมา... ตอนนี้บรรยากาศของโรงเรียนเงียบสงัด มีเพียงแสงไฟดวงเดียวที่เปิดอยู่หน้าห้องเรียนดนตรีสากล...

“ดา กูจะก้มแล้วนะ...” ฉันบอก พร้อมกับหลับตาปี๋ และลืมตามองลอดใต้หว่างขาทันที!

 

จะมีใครเข้าใจความรู้สึกฉันตอนนี้ไหม! ฉันเจอแบบจัดเต็มมาก!! มีวิญญาณแค่สองตัว ตัวแรกอยู่ไกลออกไป เป็นผู้ชายยืนหันหลัง... แต่ตัวที่สองกำลังจ้องหน้าฉันอยู่!!!!!!!

ใจเย็นแอร์... แกต้องรอให้เขาทำร้ายก่อน ถึงจะรู้ว่าตัวไหนดี ตัวไหนชั่ว.... แต่กูเมื่อยมากตอนนี้..... TT^TT

ผีที่จ้องหน้าฉันอยู่ ค่อยๆตาถลนออกมา หยี!! กลิ่นเหม็นเน่าของมันตลบอบอวลมาก แล้วผีผู้ชายก็ค่อยๆเดินถอยหลังมาที่ฉัน...

ฉันเงยหน้าขึ้นมายืนปกติทันที

“ไม่เห็นจะเจออะไรเลย!!” ฉันพูดเสียงดังฟังชัด และหันหลับไปด้านหลังทันที!

“กริ๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!” ผีที่เดินถอยหลังพุ่งเข้ามาหาฉัน และก็ผ่านตัวฉันไป!!

“มึง อยาก เจอ กู นัก ใช่ ไหม!!!!!!!” เสียงของผีผู้ชายดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ

ดากำคัตเตอร์ไว้ในมือแน่น...

“กริ๊ดดดด!!” ฉันกริ๊ดอีกครั้ง เมื่อผีมันตรงเข้าบีบคอของฉันในขณะที่ยังเป็นข้างหลังของมันอยู่!!!!

เชี่ย!! หายใจไม่ออก อึก!

ใช่! ตัวนี้แหละ ต้องฆ่า!!!!!

ฉึกกก!!! ดาวิ่งมาแทงไอ้ผีตัวนั้น แต่มันหาได้สะทกสะท้านไม่ มันบีบคอฉันแน่นกว่าเดิม อ๊ากกกก!! กูจะตายแล้ว!! ช่วยด้วย!!

ครืดดดดดด!!! ดาลากคัตเตอร์ลง หมายจะกรีดให้ร่างของมันเป็นชิ้นๆ เลือดของมันกระฉูดเต็มบริเวณ แต่มันก็ยังคงบีบคอฉันอยู่!

 

ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ! อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!

 

เฮือก!!!!!! เค่ก! เค่ก! ฉันกอบโกยลมหายใจอีกครั้ง เกือบตายแล้วไหมล่ะกู!! ไอ้ผีตัวนั้นหายไปแล้ว! มันถูกธนูยิง แล้วมันก็ร้องโหยหวน

และสลายไปเลย.... ธนู???? เฮ้ย ธนูของใคร???!!!!

 

“แอร์ เป็นอะไรไหม!” ดาวิ่งเข้ามาช่วยฉัน พวกเราสองคนจึงมองไปที่ผู้มาช่วยอย่างไม่ได้นัดหมาย....

 

“อันอัน!!!!!!!”

_________________________________

 

**** Part’ Taew ****

 

ฉันกับเก้า เดินทางมาที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง...ประวัติของบ้านหลังนี้ คือจะเกิดคดีฆาตกรรมทุกครั้งที่มีคนเข้ามาอยู่ใหม่ มันคงเป็นอาถรรพ์ล่ะมั้ง... และหลังจากเกิดคดี 3 คดีในเดือนเดียว ทำให้บ้านหลังนี้ไม่มีใครกล้ามาอยู่ และมันก็ร้างมาหลายสิบปีแล้ว...

อื้ม เหมาะมาก กับการที่จะหาผีชั่วๆ ผีฆาตกรเยอะดี...

“เก้า มึงเอาอะไรมาบ้างวะ?” ฉันถามขึ้น

“สเปรย์พริกไทย แก๊สน้ำตา กระทะ ตะหลิว กระเทียม ไฟฉาย ข้าวสารเสก มีดปลอกผลไม้ ไม้ขีดไฟ หม้อ ของสดในตู้เย็นกูก็เอามาหมดเลย”

“พ่อมึง! มึงจะมาทำกับข้าวหรอคะ เชี่ยเก้า!!!” ฉันประชด แล้วก็หยิบมีดสปาต้าออกมา โยนให้เก้าถือไว้ ส่วนฉันน่ะหรอ ถือดาบของพ่ออยู่ แอบไปขโมยมาจากห้องพระ ดาบนี้ไม่รู้เป็นยังไง แต่สวยดี ชอบ ฉันเลยไปเอามา แหะๆ อย่าไปบอกพ่อฉันละกัน

“มึงฟันดาบเป็นหรอแต้ว”

“ไม่”

“อ้าว...แล้วมึง...”

“เออน่า ไปได้แล้ว...เก้า มึงสามารถเห็นผีได้เลยหรือเปล่า? ตอนนี้มึงเห็นอะไรไหม?” ฉันถาม เพราะฉันมองไม่เห็นเลย

“หน้าต่าง...ชั้นสอง มีคนมองเราอยู่” ฉันมองขึ้นไป อืม...จะ จะ เลยกู! เป็นผู้หญิง หน้าเปื้อนรอยเลือดจนมองไม่เห็นสีเนื้อ มีแต่สีแดงทั้งหน้า...

“งั้นเราไปชั้นสองกัน” ฉันพูดจบก็เดินนำหน้าเก้าทันที

“เฮ้ยมึงเอาจริง!” มันตะโกนตามหลังฉันมา

“เออ! เรามาไกลเกินกว่าคำว่ากลัวแล้วโว๊ย!!” ว่าแล้วฉันก็เดินดุ่มดุ่มขึ้นชั้นสองไป โดยที่ไอ้เก้าเดินตามหลังฉันมา...

 

“เก้ามึง...ชะ...เชี่ยแล้ว!!” ฉันหันหลังมา พบว่าคนที่เดินตามฉันมาไม่ใช่เก้า!! มันเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มือข้างหนึ่งถือมีด อีกข้างถือหัวใครก็ไม่รู้!!!!!!!!

“ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ กำลังจะหาหัวใหม่พอดีเลย... ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ”

พลัก ตุบ! แล้วมันก็ปาหัวที่อยู่ในมือไปไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องโถงบันได ซึ่งมันกว้างมากๆ มีแค่ฉันกับไอ้ฆาตกรโรคจิตตรงหน้า เดาได้ว่าไอ้เชี่ยนี่น่าจะเป็นฆาตกรรายที่ 2 ที่มาอยู่ที่บ้านหลังนี้... แล้วผู้หญิงที่ฉันเจอริมหน้าต่าง น่าจะเป็นฆาตกรรายที่ 1

“เฮ้ย กูก็หาหัวใหม่เหมือนกัน จะเอาไปติดฝาบ้าน ^______^ จับมือๆ ใจตรงกันเลยนะเนี่ย~” ฉันพยายามผูกมิตร ยื่นมือไป หมายจะทักทายกับมัน

ฉึบ!!!!!

เชี่ย ใจหวิวเลยไอแต้ว!! มันทักทายฉันโดยการฟันมีดลงมาที่แขนของฉัน!! ถ้ากูหลบไม่ทันนี่อนาคตกูฝากไว้ที่บนสะพานลอยเตรียมน้อมแน่ๆ (เป็นขอทาน - -*)

 

“หึ...มึงรีบใช่ไหม!! ไอ้ผีเวรเอ้ย!!” ฉันฟันดาบไป แต่มันหลบได้ ฉันจึงเสียหลักล้มลง! งานงอกแล้วไงกู!!

ปึง!! มันปามีดลงมากะเฉาะหัวฉัน เสียววูบ!! แม่จ๋าช่วยหนูด้วย!! ดีนะเมื่อกี้กลิ้งหลบทัน

 

อ้าวเฮ้ย!! ลุกไม่ขึ้น!!!!!!!!! ฉันมองไปที่กางเกง กางเกงเกี่ยวตะปู โอ๊ยยยยยยย!!! จะถอดกางเกงก็จะติดเรทไป เพราะแม่งเล่นเกี่ยวกางเกงในกูไปด้วย อะไรจะซวยขนาดนี้วะเนี่ย!!!!!!!!

ฉันกำดาบไว้แน่น ไอ้ฆาตกรเมื่อมันหยิบมีดได้ มันก็ค่อยๆเดินมาหาฉัน และเงื้อมือขึ้นเตรียมจะฟันหัว

ฉึบบบบบบบบบ!!!!!!!!!! ฉันฟันแขนของมันด้วยดาบ ทำให้แขนกระเด็นออกไปข้างๆ เลือกของมันกระฉูดพุ่งเต็มหน้าของฉัน ยังไม่พอ!

ฉึบบบบบ!! ฉันฟันขาของมันออก ทำให้มันทรุดตัวลง และดิ้นอยู่ซักพัก แล้วมันก็ตาย...วิญญาณมันก็ค่อยๆแหละละเอียดแล้วก็สลายไป

 

แฮ่ก แฮ่ก ฉันหอบหายไปเหนื่อย แต่ก็โล่งอก...จึงค่อยๆแกะกางเกงที่เกี่ยวตะปูออก....

 

ฉึก!!!! อ่อก เจ็บ!! ฉันรู้สึกได้ถึงความเจ็บจี๊ดที่มาจากท้อง ฉันโดนด้ามเหล็กแทง!! มองไปหาผู้แทงก็พบว่ามันคืออีฆาตกรคนที่หนึ่ง!!!!!!!

“กู เกลียด เด็ก!!!!!” มันตะโกนใส่หน้าฉัน กูอยากจะด่ามาก ว่ามึงปากเหม็นโคตร!! ขนาดอยู่ไกลๆนะเนี่ย ถ้าอยู่ใกล้ๆฉันอาจตายได้เลยทีเดียว!!

“กูก็เกลียดมึงโว๊ยยยย!!!!” ฉันเอื้อมไม่ถึงมัน มันจึงค่อยๆแทงด้ามเหล็กเข้ามาลึกขึ้น อ๊ากกกก กูเจ็บ!!

ฉึบบบบ!! ฉันนั่งเล็งอยู่นานแล้วก็ปาดาบเข้าไปกลางหัวมันทันที!

เยสสส!! มึงแม่นมาก! กลางกระบาลเป๊ะ!!

 

ฉันพลักด้ามเหล็กออก เลือดจึงทะลักออกมาเยอะมาก ฉันวิ่งเข้าไปจับดาบและลากจากบนลงล่าง!!!!!!!!

ฉึบบบบบบบบ!!!!!! กริ๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!! ผีฆาตกรร้องโหยหวน แล้วก็สลายหายไปทันที

 

ฉันทรุดนั่งลงแทบจะนอนแผ่ลงไปกับพื้น ขอร้องล่ะ อย่ามาอีกตัวเลย กูจะตายอยู่แล้ว! ว่าแล้วก็เอาผ้าในกระเป๋ามาพันแผล...ว่าแต่ เก้า ไปไหนวะ????

 

**** Part’ Kao ****

 

หลังจากที่แต้วหายขึ้นไปบนชั้นสอง ฉันกำลังเดินตามอย่างว่องไว แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีอะไรมารั้งขาฉันไว้อยู่!

อ๊ากกกกกกกกกก!!! มือ!! มือใคร!!! มีแต่แขนอีกต่างหาก แล้วตัวล่ะ?

ฉันมองหาตัว ไม่ต้องให้มองหานานเลยจริงๆ เพราะมัน...อยู่นี่แล้ว!!!!!

“ฮี่ฮี่ฮี่ฮี่...”เสียงมันมาจากผีตรงหน้า ผีที่ว่าเป็นผู้ชาย ผีที่ว่าผมยาว ผีที่ว่ามันเป็นตุ๊ดดดดดดดด!!!!!!!!!

“หน้าของเธอสวยจังเลย....ฉันอยากได้มันจัง ฮี่ฮี่ฮี่ฮี่…” แล้วมันก็มองไปที่ที่หนึ่งทำให้ฉันอดมองตามไม่ได้

สิ่งที่ฉันเห็นคือ ศพของผู้หญิงอยู่บนเก้าอี้ ที่ไม่มีเนื้อหนัง เพราะถูกถลกหนังออกไปหมดแล้ว!!!!!!!! มีแต่เส้นกล้ามเนื้อแดงๆรอบตัว ใบหน้าก็เป็นใบหน้าที่ไม่มีเนื้อหนัง!!!!!!

เยดเข้!!! อย่าบอกนะว่ามึงจะทำกับกูแบบนั้น!!!! ฉันเบิกตากว้าง อีผีตุ๊ดก็จับแขนฉันไว้แน่น...

ฟู่!!!!!! กริ๊ดดดดดดดดด!!!!!

ได้ผล ฉันฉีดสเปรย์พริกไทยใส่หน้าอีผีตุ๊ดนั่นทันที!!!!!!

ต้องหนี หนีเท่านั้น!!!!

ฉันวิ่งขึ้นบันได แต่อีผีนั่นก็ไวมาก ตามมาจับขาของฉัน และมันก็เอามีดผ่าตัดเงื้อขึ้นมา อ๊ากกกกกกก

เพล้งงง!!! ฉันเอาหม้อกับกระทะตีเข้าหน้ามัน ได้ผลอีกแล้ว มันมึนไปมากเลยทีเดียว ฉันจึงวิ่งขึ้นชั้นสองทันที!!!!

 

“เก้า!!”

“แต้วววววววววว ช่วยกูด้วยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!” แต้วที่กำลังจะเดินมาต้องหยุดเดินทันที เมื่อฉันวิ่งเข้าไปหา อีผีตุ๊ดเดินขึ้นมาอย่างมึนๆและแค้นเคืองกับสิ่งที่ฉันทำกับมัน มันคงมึนมาก ตอนนี้มันปัดมีดไปรอบตัว แล้วก็เดินหน้า 1 ก้าว ถอยหลัง 3 ก้าว มั่วไปหมด

“อ่ะนี่!” ฉันยื่นไข่ไก่ให้แต้ว ด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไข่?”

“ใช่!! เอาปาใส่หัวมัน รับรองมันต้องมึนแน่ๆ แล้วเราก็วิ่งลงบันได หนีไป ตกลงนะ!!” ฉันเตรียมไข่ไก่ไว้ในมือ เตรียมปาเต็มที่

โป๊ก!! โอ๊ยยยย!!! เขกหัวกูทำไมวะเนี่ย!

“ปัญญาอ่อนมากนะอินิ่ม ใช่เวลามาเล่นไหม!!” เล่นอะไร กูจริงจังนะโว๊ย!

ฉึบบบบบบบ!!!!!!! แต้วเดินเข้าไปแทงไอ้ผีตุ๊ดนั่น

“อึก...ฉัน เกลียด ชะนี!!!!!!!!”แล้วผีตุ๊ดนั่นก็ล้มลง

“แค่นี้ก็เรียบร้อย..เดี๋ยวมันก็สลายไป” แต้วเดินมาหาฉัน โดยไม่ทันสังเกตว่าอีผีตุ๊ดยังไม่ตาย!!

“แต้วววววว ระวังงงงงง!!!!!!!” ฉันร้องเสียงหลง

โป๊กกกกกกก!!!!!!!!! ฉันปาไข่ใส่หน้าไอ้ผีตุ๊ดนั่น มันตกใจ ฉันจึงอัดทีเดียว 20 ลูกติดต่อกัน แต้วยืนมองฉันปา และอีผีตุ๊ดนั่นปัดป้องอย่างเมามันส์

“มึงสนุกไหมเก้า? กูจะกลับบ้านแล้ว - -*”

โป๊ก! ไข่ลูกสุดท้ายถูกปาไป...ฉันหันไปยิ้มให้แต้ว

ฉึก! กริ๊ดดดดดดดดดด!!!!

แต้วฟันผีตุ๊ดจนตัวขาด!!!!!!!!! ทำไมเพื่อนกูแม่งโหดจังวะ!!! พอผีสลายไป มันก็ทำถ้าปัดเศษไข่ที่หน้า อื้อหือ ขนาดปัดเศษไข่ยังเท่ห์!!

 

“ไปกันเหอะ...” แต้วพูดจบก็เดินนำหน้าฉันไป รอบนี้ฉันรีบวิ่งไปเกาะแขนไว้ทันที เกิดมีอะไรมาฉุดขาแล้วฉันตามไม่ทันอีก ไม่เอาด้วยนะ!

 

พอพวกเราออกมาจากบ้านร้างแล้ว ฉันก็สังเกตว่าแต้วบาดเจ็บ แต่มันไม่ยอมให้ฉันช่วย ฉันก็ไม่รู้จะช่วยมันยังไงเหมือนกัน...

รับโทรศัพท์หน่อย พ่อมึงโทรมา~ รับโทรศัพท์หน่อย พ่อมึงโทรมา~

ถ้าเสียงโทรศัพท์จะขนาดนี้....

 

“ฮัลโหล เออว่าไงป๋า….เออๆ แค่นี้แหละ” แต้ววางสายและหันมาพูดกับฉันว่า

 

“เก้า เราต้องไปที่โรงเรียน”

 

____________________________________________

 

 

 อ่านจบ เมนท์ด่วน ตอนแปดกำลังปั่นจ้า!!!!

 

 

 
nu eng