●The Lipper King (เดอะ ลิบเปอร์คิง) By : ไรวินท์ ●

ลำดับตอนที่ #6 : ● Chapter 5 Ξ

Story : The Lipper King 

BY: ไรวินท์

 

Chapter 5

 

แต่ดูเหมือนว่าคำขอของฉัน จะไม่เป็นจริงเอาซะเลย...

 

“เฮ้ย วันนี้ไปหาพ่อที่ทำงานอ่ะ กูกลับบ้านก่อนนะ” ฉันบอกลาเพื่อนๆ ที่นั่งกันอยู่โรงอาหารหลังโรงเรียน และฉันก็เดินออกมา ช่วงที่เดินผ่านตึกเรียน ได้ยินเหมือนมีคนเรียกตลอดเวลา

‘แอร์.... แอร์.....แอร์’ แต่ฉันก็ไม่กล้าพอที่จะหันไปดู ฉันเห็นรุ่นพี่เดินสวนมาคนหนึ่ง

‘แอร์!!’ เสียงเรียกดังมากทำให้ฉันตกใจจนต้องหยุดเดินและต้องหันไป แต่ก็ไม่พบอะไร...

 

ฉึบ!!!

ฉันตกใจตัวแข็งทื่อ! ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ฉันไม่กล้าที่จะขยับไปไหน!! กระจกขนาดใหญ่ร่วงหล่นลงมากลางหัวของรุ่นพี่ที่เดินสวนกับฉัน!!! ซึ่งกระจกที่ตกลงมาอยู่ห่างจากฉันไม่ถึง 1 มิล!!!!!!

และกระจกที่หล่นมาไม่ได้แตก แต่มันแบ่งตัวรุ่นพี่คนนั้นเป็นสองท่อน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

แผล่ะ!!!!!

เสียงอวัยวะซีกขวาของรุ่นพี่ตรงหน้าไหลลงพื้น ฉันเอามือปิดปากแทบจะอ้วกออกมา!!!! อวัยวะภายในของพี่เขาหลุดลุ่ย แต่อีกซีกนึงยังติดกับกระจกอยู่!!!!!!!!!

“กริ๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!” เสียงกริ๊ดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ใครมาเห็นภาพนี้ก็ถึงกับวิ่งหนี แต่ฉัน! ขยับไม่ได้เลย!!!! ถ้าเมื่อกี้ฉันเดินหน้าต่อไปอีกแค่ก้าวเดียว ก้าวเดียวเท่านั้น! คนที่จะถูกกระจกผ่าเป็นสองซีกจะไม่ใช่รุ่นพี่ แต่จะกลายเป็นฉันเอง!!!!!!

 

ฉันยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น ขยับไปไหนไม่ได้... ประสบการณ์เฉียดตายแบบสุดๆ ฉันเข้าใจแล้วว่ามันเป็นยังไง!!!!

 

**** Part’ Da ****

หมาดำ.... หมาดำ มาอยู่ในโรงเรียน ได้ไงวะ?

ฉันมาส่งงานอาจารย์ที่เรือนเกษตร ก็เห็นหมาดำ มันยืนจ้องหน้าฉันอยู่... น่ากลัวที่สุด! ตาของมันสีแดงเหมือนปิศาจ มันจ้องหน้าฉัน น้ำลายไหลหยดลงพื้น แหมะ แหมะ ให้ความรู้สึกเหมือนมันเป็นหมาบ้า!

ฉันสบตากับมันอย่างไม่กลัว และเตรียมจะก้าวเดิน...

ฮึ่มมมม!!!! ครากกกก!!!!

“เชี่ยยยยยย กูเจ็บ!!!” เพียงแค่ฉันก้าวขาก้าวเดียวเท่านั้น มันก็กระโดดมากัดมือฉัน ฝังเขี้ยวลงลึกและแน่น!!! อ๊ากกกกกก!!! เจ็บโว๊ย!!!!!!! ฉันสะบัดมัน แต่น้ำหนักมันเยอะมาก และมันก็กัดฉันไม่ปล่อย และจ้องมองฉันด้วยสายตาอาฆาตแค้น! กูไปทำอะไรให้เมิ๊งงงงงง!!!!!!!!!!!

 ผลัก!!

ฉันสะบัดมันไปติดกับกำแพง ฉันกัดฟันทนความเจ็บปวด เจ็บจนเหมือนเนื้อจะหลุด!!!

“เฮ้ย!!” อาจารย์ออกมาเห็นก็ตกใจกับภาพตรงหน้า ไอ้หมาตัวนั้นยังคงกัดแน่นไม่ยอมปล่อย ฉันรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าโดนมีดแทงเสียอีก! เลือดไหลออกมาเต็มพื้นไปหมด อาจารย์เมื่อเห็นฉันโดนกัด จึงเอาไม้มาตีหมา! จะตีเพื่ออะไรวะ! ยิ่งตีมันก็ยิ่งกัดฉันแน่น ทนไม่ไหวแล้วโว๊ย!!!!!

ฉันเอานิ้วจิ้มตาหมา! ได้ผล! มันผ่อนแรงที่กัดลง ทำให้ฉันง้างปากและถีบมันออกไปทันที!

เอ๊งงงง!!!! มันร้องแล้วก็วิ่งหนีไปเลย

“เธอ เป็นยังไงบ้าง!” อาจารย์ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ถามมาได้ ก็เจ็บสิวะ!

ฉันมองที่แขนด้วยความตกใจ รู้สึกขนลุกและน้ำตาไหลออกมาในคราเดียวกัน เพราะตรงที่หมามันกัด คือกำไลที่แม่ให้ฉันใส่มาตั้งแต่เด็กๆ ที่เจ็บ เพราะกำไลรัดแขนฉันแน่น แต่แขนของฉันไม่เป็นอะไรเลย เลือดที่ออก คงจะมาจากไอ้หมาตัวนั้นนั่นแหละมั้ง

ฉันไหว้ขอบคุณอาจารย์ และก็ทรุดนั่งลงอยู่ตรงนั้น ฉันโทรหาแม่ เพราะตอนนี้อยากได้ยินเสียงของแม่เหลือเกิน แม่คือคนที่ปกป้องฉันจากทุกสิ่งทุกอย่างที่เลวร้ายจริงๆ...

 

**** Part’ Kao ****

ฉันนั่งตัดกระดาษ ที่จะใช้ในวิชางานประดิษฐ์อยู่ ตอนนี้แต้วอยู่หน้าโรงเรียน กำลังรอซื้อปาท่อนโก๋อยู่ ดาไปส่งงาน พี่แอร์กลับบ้านไปแล้ว ลีน่าและบลูกำลังนอนหลับอยู่

ครื่นนนนนนน ครื่นนนนนนน ฉันได้ยินเสียงอะไรซักอย่างดังมาจากข้างหลัง จึงหันไปดู ก็เห็นว่าเขาเลื่อยไม้กันอยู่ เป็นเลื่อยไฟฟ้า ฉันมีความรู้สึกว่า เลื่อยไฟฟ้ามันน่ากลัวมากที่สุดในโลกเลยอ่ะ!

ครื่นนนนนน ครื่นนนนน ฉันได้ยินเสียงของมัน จึงตัดสินใน หันหลังไปดูการทำงานของมันซะเลย เลื่อยค่อยๆเลื่อนตัดไม้ไปทีละอัน ทีละอันอย่างง่ายดาย และทันใดนั้นเอง พี่ที่จับเลื่อยก็ไม่ทันระวัง ปล่อยให้มันหลุดมือ!

 

กึกกึก ครื่นนนนนนนน กึกกึกครื่นนนนนนนน เสียงเลื่อยหมุดติ้วๆ และค่อยๆหมุนๆมาทางฉัน เชี่ยแล้ว!! ฉันจ้องมองมันค่อยๆหมุนมา ฉันกำลังจะลุก แต่ขา!! ขาฉันติดซอกเก้าอี้อยู่ ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยที เลื่อยมันมาทางนี้แล้ว!!!

 

ครื่นนนนนนนนนน ครื่นนนนนนนนนนน!!!!!! มันตัดทุกอย่างที่ขวางหน้า และมันมุ่งมาทางฉัน ตอนนี้ทุกคนบริเวณนั้นพากันกริ๊ดอย่างตกใจ

“กริ๊ดดดดดดดดด!!!!!!!” ฉันกริ๊ดเสียงดังลั่นเมื่อมันเข้ามาใกล้มาก แต่ฉันออกไปไม่ได้!!

“น้อง หลบมันเซ่!!!” อีพี่คนนั้นก็ตะโกนเสียงดัง ถ้ากูออกได้ กูไม่มานั่งตรงนี้หรอก ไอ้เวรรรร!!!!! มันมาแล้ว มันมาแล้ว!!!

ครื่นนนนนนนนนน ครื่นนนนนนนนนนน!!!!!!! กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!

 

ตึก...ตึก....ตึก เสียงหัวใจของฉันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากร่างกาย มันหยุดแล้ว!

ปลายเลื่อยจิ้มที่ท้องของฉันพอดี ถ้าพี่เขาถอดปลั๊กช้ากว่านี้ ฉันคงท้องแหกแน่ๆ!!! ทุกคนรีบกุลีกุจอมาช่วยฉัน มีแต่โยและลีน่าเท่านั้น ที่เพิ่งตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ

 

**** Part’ Yo ****

ฉันตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ ก็เห็นว่ามีคนเข้ามาช่วยเก้า เก้าดูจะตื่นกลัวจนหน้าซีด นี่ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่า? ฉันมองหน้าลีน่าอย่าง งงๆ ลีน่าก็มองฉันอย่าง งงๆ เช่นกัน

“ฮาโหล” ฉันกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างแผ่วเบา เพราะมีคนโทรมา ด้วยอาการตื่นมาแบบงงๆ ทำให้ตอนนี้ฉันก็ยัง งงๆอยู่เหมือนเดิม

“โย มาที่หอพระหน่อยสิอาจารย์เรียก เร็วๆเลยนะ” แพม เพื่อนที่สนิทกับฉันโทรมาบอก

“อืม” ฉันตอบรับอย่างมึนๆ และบอกลีน่าว่าจะไปหอพระ

 

 

ฉันเดินมาที่หอพระหน้าโรงเรียน โรงเรียนของฉัน ที่หอพระจะมีบ่อบัวขนาดใหญ่อยู่ด้วย วันนี้ฉันสังเกตเห็นว่าบัวมันบาน สวยมาก ฉันมองหาแพม แต่ก็ไม่เห็นจะมีใคร ที่หอพระก็มีคนนั่งอยู่สองสามโต๊ะเท่านั้น...

ผลัก! ตูมมมมม!!!! กริ๊ดดดดดดดด!!!!!!!

ฉันร้องกริ๊ดเสียงดังลั่น! มีคนผลักฉันตกน้ำ!!! ช่วยด้วย!! ฉันตกใจมาก พยายามตะเกียดตะกายขึ้นมา แต่ก็เหมือนว่ามีมือเป็นร้อยมาดึงฉัน และกดฉันลงไปในน้ำ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!

 

ฉันดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากมือพวกนั้น แต่ก็ไม่สามารถทำได้ มือเป็นร้อยพยายามกดหัวฉันลง ทำให้ฉันหายใจไม่ออก! ฉันมองไปบนผิวน้ำ รู้สึกเหมือนมีมือยื่นลงมา ฉันคว้ามือนั้นทันที!!!!!

 

เฮือกกกก!!! ฉันขึ้นมาหายใจได้อีกครั้ง ค่อยๆว่ายน้ำขึ้นมาที่ฝั่ง คนที่ช่วยฉันไว้ คือแพมนั่นเอง!

“โย เป็นบ้าอะไร น้ำลึกแค่เข่า ทำเป็นจะจมเสียให้ได้” ฉันมองด้วยสายตาไม่เชื่อ! เมื่อกี้น้ำมันลึกมาก ลึกจนฉันมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของมันด้วยซ้ำ

“ช่างเถอะ ไปกันเถอะแพม...” ฉันจับมือแพมไว้แน่น เกรงว่าตัวเองจะตกลงไปอีก เมื่อฉันหันหลังกลับไปมองที่บ่อน้ำ ก็พบว่ามือเป็นร้อยเมื่อกี้ ยังคงอยู่ในน้ำเหมือนเดิม!!!!!!!

 

**** Part’ Ink ****

 

ฉันกำลังนอนอยู่ ก็รู้สึกเหมือนมีคนเข้ามาในห้อง เสียงฝีเท้ายังคงดังเป็นระยะๆ ดังอย่างแผ่วเบา และสม่ำเสมอ

“ใครคะ?” ฉันถามขึ้น แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา... เสียงฝีเท้าหยุดลงข้างๆเตียง ใครกันนะ?

“ใครน่ะ?” ฉันถามขึ้น และก็ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนเดิม..

 

“มะ....ละ....กอ...” เสียงเย็นๆ เป็นเสียงผู้หญิงทำให้ฉันขนลุก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง จึงตอบกลับไปว่า

“อยู่ในตู้เย็นน่ะค่ะ...” แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เงียบไป ซักพักก็พูดขึ้นมาใหม่ กระซิบข้างหูของฉันว่า ‘มะ...ละ...กอ...’ ทุกๆสามนาที

ให้ตายเหอะ ใครมาเล่นบ้าอะไรวะเนี่ย! ก็บอกไปแล้วไงวะ ว่ามะละกออยู่ในตู้เย็น!!

ฉันฟังยัยนั่นพูด จากงง เป็นเริ่มกลัว และจากกลัว เป็นเริ่มเฉยชา จากเฉยชา เป็นเบื่อหน่าย และสุดท้าย...ฉันก็หลับไป

 

 

**** Part’ Taew ****

 

ฉันออกมาซื้อปาท่อนโก๋ เพราะถูกอาจารย์ใช้ ฉันมองไปที่กะทะทอดปาท่อนโก๋ ก็จินตนาการไปถึงกะทะทองแดง ที่เคยอ่านมาจากหนังสือ ก็หลอนๆดีพิลึก มองดูที่กระทะ มันร้อนมาก ถ้าเอามือไปจุ่ม คงตายแน่ๆ นี่ฉันคิดอะไรอยู่วะเนี่ย?

ครืนนน ครืนนนน เสียงโทรศัพท์สั่นอย่างรุ่นแรง ดูที่หน้าจอก็พบว่าพ่อโทรมา

“ฮัลโหลพ่อ..” ฉันไม่ค่อยได้ยินเสียงพ่อ จึงขยับไปทางซ้ายก้าวนึง เอ้อ เสียงดีขึ้นมาเลยแฮะ

“แต้วอยู่ที่ไหนลูก”

“หนูอยู่ที่....”

ปังงงงงง!!!!!!!!!!! กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! รถบรรทุกสิบล้อพุ่งมาชนร้านปาท่อนโก๋ อัดคนที่ยืนอยู่ข้างๆฉันเต็มๆ!!!!!! โทรศัพท์ร่วงหล่นจากมือตอนไหนไม่รู้ ฉันมองภาพที่เห็น ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่ขยับ.... พ่อ ถ้าเมื่อกี้พ่อไม่โทรมา....ฉัน...ฉันคงจะไม่ได้เห็นหน้าพ่ออีกตลอดไป!!

มีคนมาดึงฉันออกมาจากที่เกิดเหตุ ฉันร้องไห้อย่างเสียสติ โทรไปหาพ่อ และพร่ำบอกแต่คำว่า หนูรักพ่อ หนูรักพ่อ... เสมือนว่าจะไม่ได้บอกรักพ่ออีกแล้ว..

 

________________________________________

 

 
เห้ย ใครอ่านก็แสดงตัวบ้างอะไรบ้างนะจ๊ะ อยากรู้ 5555555+
มะละกอ!! หนูไลค์!



nu eng