Shinee’Fiction [MinKey] Just call me ‘love’ แค่รัก by เฮวอน

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4

Shinee’Fiction [MinKey] ^^+ by เฮวอน

เรื่อง Just call me ‘love’ แค่รัก.....

 

Chapter 4

 

[Key say]

      มินโฮใช้เวลาบรรยายเรื่องระหว่างผมกับมันปาเข้าไปแล้ว 30 นาที แต่ว่าตลอดครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ไม่มีซักคำพูดที่ผมไม่เห็นด้วย ทำไมมันต้องทำแบบนี้ด้วย มันกำลังทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเอง มันกำลังทำให้ผมคิดว่ามันจะมาสารภาพรักกับผม ใช่! ผมคิดแบบนั้น..... และผมก็หวัง ผมหวังอยากจะได้ยินคำพูดนั้น ไม่ใช่คำว่ารักก็ได้.... แต่แค่สื่อออกมาว่าผมไม่ได้คิดไปเอง เพราะว่าการกระทำของมันตอนนี้ทำให้ผมคิด..... และผมก็เริ่มจะรู้ความรู้สึกของผมตอนนี้แล้ว แม้ว่ามันจะยากที่จะยอมรับก็ตาม... ‘ผมชอบมิน’ แต่.....แต่ผมเป็นผู้ชาย และมินก็เป็นผู้ชาย ผมกลัวว่าถ้ามินไม่ได้คิดแบบผม แล้วมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องดีซักเท่าไหร่หรอก..... ผมถึงรอ และผมก็หวัง.... มินยังพูดต่อไปเรื่อยๆ พูดอะไรก็ไม่รู้ ผมแค่อยากรู้ประโยคสุดท้าย ว่ามันคิดเหมือนผมหรือเปล่า? มันรู้สึกเหมือนผมหรือไม่?

 

“เฮ้อ!...เรารู้สึกดีกับทุกๆอย่างจริงๆนะ” กูรู้แล้ว....-_-; เมื่อไหร่แม่งจะพูดว่าชอบผมซักทีวะ กูรอคอยมึงรู้ไหม!!!! ทรมานโว๊ย! เหมือนดั่งที่สุภาษิตจีนว่าไว้ การรอคอยทรมานกว่าการซื้อลูกชิ้น ใช่เปล่าวะ?? (รู้สึกว่า มันคนล่ะเรื่องเดียวกันนะ -_-;)

 

“เราก็รู้สึกดีๆกับเรื่องต่างๆเหมือนนายนะ แล้วเราก็.....เราก็รู้สึกดีๆกับนายด้วย!” ผมพูดไปแล้ววววววว >O< ผมรวบรวมความกล้าแค่ไหนรู้บ้างไหม!

 

“จ...จริงหรอ! เราก็...เราก็.....เอ่อ...เรา....เพี๊ยะ!...” มินโฮเหมือนจะพูดอะไรออกมา ผมก็ลุ้น ลุ้น และลุ้น มันจะมาติดอ่างอะไรตอนนี้วะเนี่ย! เหมือนมันจะรู้ตัว เลยตบหน้าตัวเองไปทีนึง เพื่อเรียกสติ แล้วผมก็เห็นว่ามินสูดหายใจเข้าปอดเหมือนจะแย่งอากาศคนทั้งโลกแล้วอ่ะ...

 

“เอาใหม่นะ! เราก็.....เราก็รู้สึกดีกับ.....กับ.....กับนาย.....เราก็......เรา......เรา....เราชะ.....เพล้ง!!!!!!”

 

“เฮ้ย! มินนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

       พอนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นทีไร ผมก็รู้สึกเสียใจทุกที... ทำไมคนที่โดนกระถางไม่เป็นผมนะ? พอกระถางตกลงมาแตกบนหัวมิน ทำให้ผมรู้สึกตกใจมาก เหตุการณ์เกิดขึ้นไวมากในตอนนั้น มินหมดสติแล้วล้มงมาที่ตัวผม ผมกอดร่างของมินไว้แน่น ที่หัวของมินเลือดออกเต็มไปหมด.....

 

       ผมไม่รู้ว่าคนบอบบางอย่างผมเอาแรงควายๆมาจากไหน ยกมินวิ่งไปที่หน้าโรงเรียนทันที และแน่นอนว่ามันต้องผ่านโรงอาหาร พอทุกคนเห็นผมก็ฮือฮา และก็มีคนมาช่วยผมอุ้มมินไปโรง’บาล เลือดเปื้อนเสื้อของผม ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมร้องไห้ ผมเป็นผู้ชายผมจะร้องไห้ได้ยังไง? แต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหน ตอนนั้นมันเหมือนกับว่ามินจะหายไปจากโลกนี้แล้ว มินยังไม่ได้บอกผมเลย และผมก็จะรอคำพูดนั้นจากมิน ในตอนนั้นผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมรออะไร คือว่าผมถอดใจแล้วว่ามินอาจจะไม่ฟื้น เพราะว่ากระถางต้นไม้มันแตก หัวมินคงไม่แข็งแรงขนาดนั้น.....

 

      แต่ว่าก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด เพราะว่าโรงพยาบาลอยู่ใกล้โรงเรียน มินเลยรอด >O< ผมดีใจมากและก็ไปเยี่ยมมันตลอด ตอนที่มันยังไม่ฟื้น แต่เมื่อ 2 วันที่ผ่านมา ผมต้องไปหาพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัด ทำให้ผมไม่ได้ไปเยี่ยมมันเลย แต่พอจงโทรมาบอกผมว่ามันฟื้นแล้ว ผมก็ดีใจแทบแย่! และจงก็บอกว่ามันความจำเสื่อม แต่ผมคิดว่า แค่มินโฮไม่ตายก็บุญแล้วอ่ะ >O<  

    

      เฮ้อ! แต่ทำไมเมื่อกี้ ไอ้มินโฮมันต้องทำสายตาอย่างนั้นกับผมด้วยวะ??? สายตาที่รังเกียจผม! ผมไม่ชอบสายตาแบบนั้นเลยอ่ะ T^T แล้วยังบอกว่ามีแฟนแล้วอีกต่างหาก! ใครคือแฟนของมินกันนะ?? ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีใครเลยนี่หน่า!!! ช่างเถอะ! แต่ในระหว่างนี้มันกำลังความจำเสื่อมผมก็กะว่าจะช่วยไอ้จงดูแลมันนั่นแหละ แล้วพอความจำกลับมา ผมก็จะได้ฟังความรู้สึกของมันให้กระจ่างซักที >O< คิดๆแล้วก็รู้สึกแปลกๆไงไม่รู้ว่ะ -/////-

 

“คีย์!!!! มึงร้องไห้หรอ!!!” แทมิน ไอ้เห็ด ที่มันบอกว่าจะเปลี่ยนทรงผมแล้วเดือนหน้า มันเป็นเพื่อนสนิทผมเองแหละครับ มันเป็นรูมเมตกับผม และมันก็มักจะเห็นว่าผมอ่อนแอเสมอ ทำไมวะ! ร่างกายกูนี่ไม่มีความแมนเลยใช่ไหม! เดี๋ยวโชว์ซิกแพกเลยหนิ! (มีหรอ? ถ้ามีเอาแบบกิ๊ฟท์นะ 5555+)

 

“ไอ้แทม! กูไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอกนะเว่ย!!!” ผมหันไปพูดกับไอ้แทม ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่รถกะบะของไอ้แทม เหมือนจะดูดีนะครับ แต่ไม่เลยซักนิด เป็นรถกระบะสีแดงแป๊ด! รุ่นอะไรก็ไม่รู้ เก่าๆ เหมือนซากเหล็กเอามาประกอบกัน!! ไอ้แทมมันบอกว่าเป็นมรดกจากรุ่นปู่ สู่พ่อและสืบมาถึงมัน มรดกแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ! =[]=; แต่ผมก็ต้องทนนั่งซากเหล็กนี้กลับหอและผมก็นั่งมาจนชินตูดและ เพราะจะได้ไม่เปลืองค่ารถเมล์ ซึ่งไอ้รถคันนี้ แทมมันก็ขับไปโรงเรียนเหมือนกัน แต่ว่ามันมักจะเอาไปจอดในซอยข้างๆ เพื่อไม่ให้สะดุดตาชาวบ้านนัก....

 

“อ้าวหรอ! กูคิดว่ามึงจะร้องไห้ซะอีก แหะๆ แล้วมึงเป็นเกย์ป่าววะ???” แทมินถามผม...

 

“เฮ้ย! กูเป็นผู้ชาย! มึงจะดูไหมเสด!!” ผมปกป้องความเป็นชายของผมทันที พร้อมกับเตรียมรูดซิปแล้วครับ 55+

 

“เหรอ!!! ผู้ชายเชี่ยส์ไรวะ หน้าแม่งสวย!”

 

“แล้วหน้ามึงล่ะ!” ผมย้อน! ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมต้องเกิดมามีหน้าตาแบบนี้ด้วยฟะ! แฟนคนล่าสุดของผมก็เลิกไปเพราะว่าผมสวยกว่าเธอ กูซวยอีก! ผมก็เลยเป็นโสดอยู่ สองสาวเดือนที่ผ่านมา ก่อนหน้านั้นผมมีแฟนเป็นสิบอ่ะ ไม่อยากจะคุย! ฮ่าๆๆ แฟนเป็นผู้หญิงนะเฮ้ย!

 

“อย่างกูเขาเรียกว่าหล่อแบบลึกๆเว่ย สงสวยอะไรล่ะ! อย่างนี้สเป๊กสาวๆ หึหึหึ” ไอ้แทมก็เพิ่งจะเลิกกับแฟนไปเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แฟนคนล่าสุดของมันเป็นว่า ชื่อ น้ำ มั้ง! ถ้าผมจำไม่ผิดนะ ผมก็เห็นว่ารักกันดีนะ -_-; ไม่รู้เลิกไปตอนไหนอ่ะ แหะๆ

 

“เออแทม....มินมันเป็นอะไรวะ?” ผมถามแทมขณะที่ตอนนี้เรากำลังนั่งซากเหล็กกลับหออยู่

 

“นั่นดิ แม่งกะโหลกหนาชิบหาย คนเชี่ยส์ไรวะ! กระถางแตกแล้วยังไม่ตายอ่ะ!!” รู้สึกมันจะไม่ค่อยเกี่ยวกับคำถามผมนะ -_-;

 

“มึงเห็นสายตามินไหม.... มันเหมือนกูทำอะไรผิดไว้อ่ะ...” ผมระบายให้มันฟัง

 

“เฮ้ย! มึงอย่าคิดมากสิวะ! มินมันก็แค่อาจจะอารมณ์ไม่ดีวันนี้ แต่พรุ่งนี้อาจจะดีขึ้นก็ได้นะเว่ย!” จริงสินะ พรุ่งนี้อาจจะดีขึ้นก็ได้.... ผมจะซีเรียลไปทำไม?? (ซีเรียล เป็นอาหารเช้า แต่ในที่นี้=ซีเรียส)

 

“เออๆ คงเป็นแบบนั้นแหละ...แล้วเรื่องที่มินบอกว่า มีแฟนแล้วอ่ะ?? ใครหรอ??? ” ผมถามอีกด้วยความคาใจ

 

“อาจจะเป็นมึงก็ได้ 5555+ จะบอกให้นะเว่ย ก่อนที่พวกมึงจะโดนอาจารย์ไล่อ่ะ มันมาบอกกูกับไอ้แทมแล้วว่าชอบมึง! มันไม่มีใครหรอก!!!!” มินโฮบอกแทมกับจง..... แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดี ถ้าไม่ได้ยินจากปากของมินโฮ แต่ผมก็แอบดีใจเหมือนกันนะ -//////-

 

“อย่าคิดมากดิ! เดี๋ยวไม่สวย!!!!! ฮ่าๆๆๆๆ”

 

“สัด! กูหล่อโว๊ย!” ผมจะไปเพาะกล้ามแล้วจริงๆนะ T^T