Shinee’Fiction [MinKey] Just call me ‘love’ แค่รัก by เฮวอน

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3

Shinee’Fiction [MinKey] ^^+ by เฮวอน

เรื่อง Just call me ‘love’ แค่รัก.....

 

Chapter 3

 

[Key say]

 

        ผมเดินออกมาจากห้องของชเวมินโฮ ด้วยคำถามที่ว่า ‘กูเป็นเกย์ป่าววะ?’ ผมอยากจะรู้จริงๆว่าไอ้กระถางต้นไม้นั่นมันมีอำนาจลึกลับหรือเปล่า??? เพราะผมรู้สึกว่ามินเปลี่ยนไปหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา...... มันจะเปลี่ยน ไปไหน?? สายตาของมันที่มองผม ผมรู้สึกว่ามันจะจงเกลียดจงชังผมเหลือเกิน กูทำอะไรผิดวะเนี่ย???

       

        จริงๆแล้วผมเป็นคนที่พูดไม่ค่อยสุภาพนะครับ แต่ว่าสำหรับมินโฮ ผมจะพูดดีกับมันนิดนึง >O< อาจจะเป็นเพราะมันพูดดีกับผมมั้ง! เอ๊ะยังไง!!? มันคงคิดว่าผมเหมือนผู้หญิงน่ะสิ! ชิส์!! ผมน่ะแมนทั้งแท่งเว่ย! (หมดแท่งจะแมนไหม?? >[]<) พิสูจน์ได้นะครับ!! 5555+ เรากลับมาเรื่องของไอ้มินดีกว่า พูดแล้วมันก็ค้างคาใจจริงๆ -_-; พาให้ผมนึกย้อนไปเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน

 

“คีย์ๆ ไปเข้าห้องน้ำกับเราหน่อยดิ....” มินโฮสะกิดผมให้ไปเข้าห้องน้ำกับมัน ท่าทางของมันกระวนกระวายมาก...ชวนเข้าห้องน้ำ คิดอะไรกับกูป่าววะ?? =[]=;

 

“แล้วทำไมต้องเป็นเราด้วยวะ!” ผมพูดไปอย่างปัดๆ เพราะว่าตอนนี้อาจารย์ศักดิ์ศรี อาจารย์สอนคณิตที่ขี้บ่น และสามารถหาเรื่องกวนพระส้นเด็กนักเรียนได้ตลอดเวลา กำลังจ้องมาที่ผมกับไอ้มิน แล้วนี่ไอ้มินทำท่าทางแปลกๆด้วย ผมว่าแม่งต้องโดนอ.เรียกแน่ๆอ่ะ =[]=;

 

“อะแฮ่ม! เธอสองคน จะคุยก็เชิญออกไปข้างนอก....” กูว่าแล้วววว!!! เชี่ยมิน! มาปวดห่าเหวอะไรตอนนี้วะเนี่ย! ยิ่งเรียนคณิตไม่รู้เรื่องอยู่! เรื่องเรียนพิเศษอย่าไปคิด!! ผมยังไม่มีเงินพอยาไส้เลยเนี่ย! เซ็งตับจริงๆ!!! -O-;

 

“อ้อ! ผมกำลังจะขออาจารย์ไปเข้าห้องน้ำพอดีเลยครับ ^__^” มินยิ้มรับด้วยสีหน้าเบิกบานหทัยไร้ทุกข์สุดๆ!!  มึงช่วยแลมาดูหน้าตากูหน่อยเหอะ..!! -_-; หน้าตาของผมตรงข้ามกับมินโฮแบบคนละเรื่องเดียวกันเลยอ่ะ =[]=

 

 

“มินโฮ! มึงมาปวดขี้อะไรตอนนี้วะ! แม่งเอ้ย!!! ส้นตีน!!” พอพ้นสายตาอาจารย์ศักดิ์ศรี ผมก็ด่ามันทันที! เป็นการด่าครั้งแรกในรอบ 2 เดือน....

 

“ง่า >__< โทษทีว่ะคีย์ คือว่าเรามีเรื่องจะพูดกับนายอ่ะ >/////<” แล้วทำไมมันจะต้องมาเลือกเวลานี้ด้วยวะ! แม่งเอ้ย!! อีกไม่ถึง 20 นาที ก็จะพักกินข้าวอยู่และ! <<< เคืองไม่หาย =[]=

 

“มันใช่เวลาไหม ไอ้ ช เว มิน โฮ!!” ผมพูดด้วยสีหน้าเจ็บแค้นเคืองโกรธ -[]-;

 

“เราไปหาที่เงียบๆคุยกันเหอะ แหะๆ >/////<” มีที่ที่เงียบกว่าห้องน้ำอีกหรอวะ! มึงอยากได้ป่าช้าไหมเสด! ปลีกวิเวกอ่ะ! (คนเขียนเพิ่งเรียนเรื่องป่าช้ามาสดๆ 555+)

 

“เฮ้ยเดี๋ยว! นายคิดอะไรกับเราป่ะเนี่ย!!??” ผมถามเพื่อความแน่ใจ คือว่าตอนนี้ออกห่างจากมัน 2 ก้าวแล้วอ่ะ =[]=; <<หน้าตาป้องกันตัวสุดๆ

 

“คิดสิ....”  งานเข้าแล้วไงเชี่ยส์คีย์!!!! ใครใช้ให้มึงถามเนี่ยยยย!! T^T ว่าแต่ว่าไอ้มินมันคิดอะไรกับผมวะ?????? คิดอะไร บอกกูที๊! >O<

 

“งั้นเราไม่ไปและ แหะๆ บาย!” ผมหันหลังกลับเตรียมวิ่งทันที อยู่ทำไมล่ะ! เกิดมันคิดจะหลอกผมไปให้พวกค้าอวัยวะเถื่อน ผมจะทำยังไง T^T (มันก็คิดไปได้เนาะ -_-;)

 

“เฮ้ย! เดี๋ยวดิ! คือว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากเลยนะ... นายต้องฟังนะเว่ย!”

 

“กูไม่ฟ้างงงงง!!!!! ปล่อยกู๊!!!!!” เสียงผมเหมือนดั่งสายลมที่พัดไป~ เวรเอ้ย!!!! =[]= ตอนนี้มันลากผมลงมาจากตึกเรียนแล้วอ่ะ... หลังจากวันนี้ไปนะผมจะไปเพาะกล้าม! ทำตัวถึกๆเอาแม่งไม่ให้ใครกล้าแตะเนื้อต้องตัวเลยวุ้ย! แต่ว่าวันนี้ผมต้องยอมมันไปก่อน >O< ใช่สิ! กูมันบอบบาง TOT ตอนเด็กๆผมไม่หน้าเขี่ยผักออกจากจานเลยอ่ะ ไม่งั้นตอนนี้ไอ้มินคงไม่ลากผมง่ายดายอย่างงี้หรอก! TT^TT <<ถวิลหาอดีต -_-;

 

 

“จะดิ้นหาพระแสงอาวุโสทำไมวะ!” มินลากผมมาที่หลังตึกเรียนที่ที่ไม่ค่อยมีคนผ่านมา แล้วพูดเสียงดังใส่ผม! ยอมไม่ได้โว๊ย!

 

“ขึ้นเสียงคิดว่ากลัวหรอวะ!!!” ผมตะคอกมันกลับทันที...

“เออกูกลัว!” เสียงผมเองแหละ แหะๆ >O< (นึกว่าจะแน่! -_-;) ผมก็กลัวมันเป็นเหมือนกันนะ ก็มันทำหน้าโหดอ่ะ T^T แล้วก็ทำเสียงเหมือนจะฆาตรกรรมผมแล้วววว >O< (จุดนี้ขอเสริม....เสียงเหมือนกระดุมตอนโกรธ....)

 

“เอ่อ...ตกลงมีเรื่องอะไรจะพูดกับเราหรอ...” ผมปรับตัวเป็นปกติ

 

“คีย์.... คือว่าเรา....ผลัก!” มินผลักผมติดกำแพง พร้อมกับสองมือยัน O[]o!! <<สีหน้าของผมตอนนี้ครับ

 

“เฮ้ย! ม...มิน เมาป่ะเนี่ย!” ผมพูดอย่างหวาดๆ ตอนนี้มินมันหน้ากลัวมากอ่ะ >O< มันเล่นเชี่ยไรเนี่ย! เริ่มเสียวแล้วนะโว๊ย!

 

“เรามีสติดี.....” มินพูดเสียงเรียบพร้อมกับจ้องตาผม และผมก็หลบสายตาทันที แม่งเอ้ย!ทำอย่างกับพระเอกจะสารภาพรักนางเอกอย่างงั้นแหละ!! กูเป็นผู้ชายนะโว๊ย! มึงแหกอวัยวะ(ตา)ดูหน่อยสิวะ! (แหกอวัยวะ...อย่าคิดลึกนะ-_-;)

 

“ปล่อยเหอะว่ะ เรากลัว -_-;” ผมพูดตรงๆกับมัน ขอให้มันเข้าใจด้วยเหอะ คือว่าเกิดมาเป็นคน 17 ปี ไม่เคยเจอเหตุการณ์อันหน้าเสียวจิตขนาดนี้มาก่อนอ่ะ! =[]=;

 

“อ้าวหรอ! ขอโทษทีนะ เราไม่คิดว่านายจะกลัว ^___^ คือว่าเรามีเรื่องจะบอก....>/////<” ตอนนี้มันปล่อยผมให้เป็นอิสระแล้ว เฮ้อ! โล่ง!

 

“คือว่า...ตั้งแต่ที่เรารู้จักนายมา เราเอ่อ....เราดีใจมากเลยนะ...”

 

“เราก็เหมือนกัน ^^” ผมตอบมัน โถ่! คิดว่าจะพูดเรื่องอะไร เล่นซะกูใจหายใจคว่ำหมด =[]=;

 

“มันไม่ใช่แค่นั้นนะคีย์...คือว่าตั้งแต่ที่เรารู้จักนาย....บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” มินบรรยายเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างมันกับผม ตั้งแต่เรื่องนานโคตรๆ ไล่มาเรื่อยๆ...... ผมก็เริ่มที่จะไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเลยในตอนนี้... คือว่าตอนที่ผมฟังมันพูดไป ผมรู้สึกดีใจ.... ผมรู้สึกอบอุ่น ผมรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมรู้สึกเห็นด้วยกับทุกอย่างที่มันพูด ผมก็คิดไม่ต่างจากมันเท่าไหร่นัก... ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย    ผม..... ผมรู้สึกกับมินไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นเท่าไหร่ ไม่เหมือนแทมิน ไม่เหมือนไอ้จง ไม่เหมือนคนอื่นๆที่ผมรู้จัก แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนั้นมันคืออะไร.....ผมคงไม่ได้ชอบมินโฮใช่ไหม? แล้วถ้าเกิดว่าผมชอบมินโฮล่ะ....   ผมกลัว ผมอาจจะไม่ยอมรับมัน....     ผม...ไม่กล้ายอมรับมัน.....

_______________________________