ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : แต่ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ใดบนโลกนี้ที่มันช่างกว้างใหญ่....
Story : Soul Mate
SHINee Short fic [Jonghyun X Taemin] By เฮวอน :’]]]]]]
Chapter 2 : แต่ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ใดบนโลกนี้ที่มันช่างกว้างใหญ่
ติ๊ด ติ๊ด~~
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น.. เช้าแล้วหรอ?
ผมลุกขึ้นมาจากที่นอน และสิ่งที่ผมจะทำและทำทุกวันก็คือ การสวมรองเท้า เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว และเปิดวิทยุ
♫ คนๆ หนึ่ง กับใจซึ้งๆที่ยังเฝ้าคอย…จะได้พบใครในสักวัน
เดินคนเดียวอยู่ไปวันๆมานานเหลือเกิน…มันเหงาเสียจนเริ่มท้อใจ
เดินคนเดียวอยู่ไปวันๆมานานเหลือเกิน…มันเหงาเสียจนเริ่มท้อใจ
รอใครสักคนที่จะเข้ามา เปลี่ยนชีวิตที่มันจำเจให้ได้รู้ว่า
คนๆนั้นยังมีอยู่จริง สิ่งที่ฉัน ปึก!!!
คนๆนั้นยังมีอยู่จริง สิ่งที่ฉัน ปึก!!!
เสียงเพลงเงียบลง.. เป็นฝีมือของแทมิน.. มีสิทธิอะไรมาปิดเพลงของผมฟะ!
“ไม่ต้องฟังแล้ว! ฟังอยู่ได้! ไปอาบน้ำแล้วก็มากินข้าว ผมรออยู่!” พูดจบก็เดินเข้าครัวไป… เอ่อคือ…กูเป็นเจ้าของบ้านนะเว่ยยยยยย!!!!=[]=;
แต่ผมก็ไม่ได้เถียง..ไม่อยากยอมรับ ว่าผมทำตามที่เข้าพูด ทำไมกันนะ??
“ทำเองหรอ?” ผมถาม กับข้าวหน้าตาน่ากินมากเลยอ่ะ >.< แทมินนอกจากจะหน้าตาสะสวยกว่าผู้หญิงบางคนแล้ว ยังทำอาหารเป็นอีกต่างหาก.. ถ้าผมได้เขาเป็นแฟน คงจะดีน่าดู… เอ๊ะ! เมื่อกี้ผมคิดอะไร..O__O? หรือว่าผม… ผมคิดว่า..ผม น่าจะเริ่มชอบแทมินแล้วแหละ..=/////=
“อื้ม! ลองชิมดูสิครับ ^____^” น่ารักจัง… รอยยิ้มของแทมินทำให้โลกของผมสดใสมากเลยอ่ะ..
ผมตักอาหารขึ้นมาชิม…
“พร๊วดดดดดด!!!!!” อื้อหือรถชาติ!!!!!>O< บอกได้คำเดียวว่า.. มึงอย่าได้คิดทำอาหารอีกตลอดชีวิต!!!!
TTT^TTT ผมไม่ได้พูดแรงนะครับ..แต่คือ กูจะตายไหม T^T
“แหะๆ ^__^; คือผมไม่เคยทำอ่ะครับ.. แล้วผมก็ไม่ได้ชิมด้วย แหะๆ มันไม่อร่อยหรอครับ >__<;”
“นายก็ลองกินสิโว๊ย! อย่าคิดจะทำอาหารอีกเด็ดขาด! เป็นทางเลือกสุดท้ายที่ฉันจะแนะนำนาย! แหวะ! อ้วกกกกก!!TTT^TTT” รสชาติมันยังติดปากอยู่เลยอ่ะ TT^TT
“พร๊วดดดดดด!!!” เจ้าของอาหารเมื่อกินไปคำแรกก็แทบจะคายออกมาไม่ทันเหมือนผมเช่นกัน… คงรู้ถึงความอนาจในรสชาติแล้วสินะ!
“T^T ผมขอโทษครับ…ผมแค่อยากตอบแทนความใจดีของคุณจงฮยอน ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้…T^T” หน้าแบ๊วๆ ทำเอาผมโกรธไม่ลงเลยว่ะ - -* ไอ้จง มึงเป็นคนใจอ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? =*=
“ช่างมันเถอะ! เดี๋ยวฉันทำให้กินเอง…เอาอันนี้ไปล้างก็พอ..” ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นลงมือทำอาหารทันที… ผมไม่ค่อยทำอาหารเช้าเท่าไหร่ แต่วันนี้เป็นวันหยุดพอดี… เพราะถ้าเป็นวันธรรมดาผมก็ต้องไปทำงาน เลยไม่มีเวลามานั่งทำนัก..
.
.
.
“อื้อหือ!!! ทำไมมันอร่อยขนาดนี้เนี่ย!!>O<!!” ไม่รู้สิครับ..พอดีไม่ค่อยรู้สึกกับฝีมือตัวเองซักเท่าไหร่ รู้แค่ว่ามันกินได้ และดีกว่าเมื่อกี้แสนล้านเท่า!
“คุณจงฮยอนนี่เก่งจริงๆเลยนะครับ >.< ผมโชคดีจริงๆเลยที่ได้รู้จักคุณ นอกจากจะทำงานเก่งแล้วยัง ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่างแหน่ะ! เทพมากๆเล้ยยยย!!>_____<b” ผมเทพหรอครับ? ทำไมคำชมแค่นี้ทำให้ผมรู้สึกดีจัง…
“อืม..”
หลังจากนั้นผมกับแทมินก็คุยเรื่องต่างๆนานา จนทำให้ผมคิดว่า นอกจากลุงของผมแล้ว ก็น่าจะมีแทมินนี่แหละมั้งครับ ที่รู้เรื่องของผมเยอะสุดๆ เนื่องจากผมเป็นคนเฉื่อยชา เพื่อนของผมเลยนับคนได้…
.
.
.
“คุณจงฮยอนทำอะไรหรอครับ!” ผมกำลังทำงาน(ลับ)ของผม.. เมื่อแทมินเห็น ก็คงไม่มีอะไรต้องปิดแล้วมั้งครับ
“มันคืออาวุธน่ะ..”
“อาวุธ????” แล้วผมก็อธิบายทุกอย่าง และเล่าเรื่องราวต่างๆให้แทมินฟัง ผมรู้สึก ‘ไว้ใจ’ เขา ผมรู้สึกดีที่ได้เล่าเรื่องอะไรให้ใครซักคนฟัง.. เหอะ! คิดไปคิดมา ผมก็บ้าเหมือนกันนะครับ ที่เอาเรื่องที่ไม่น่าจะพูด ไปพูดกับคนที่ผมรู้จักได้ไม่กี่วัน.. ผมคงบ้าจริงๆนั่นแหละ..
______________________________________________
10 เมนท์นะคะๆ แล้วจะมาอัพต่อจ้า รักมากมายจุ๊บๆๆ >.<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น