●The Lipper King (เดอะ ลิบเปอร์คิง) By : ไรวินท์ ●

ลำดับตอนที่ #2 : ● Chapter 1 Ξ

Story : The Lipper King 

BY: ไรวินท์

 

Chapter 1

 

เฮือก!!!! ฉันลืมตาสะดุ้งตื่นขึ้นมา ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็น มันยังติดตาฉันอยู่ ผู้หญิงที่สภาพไม่ใช่คน!!

กลิ่น...นี่มันเป็นกลิ่นโรงพยาบาล กลิ่นที่ฉันเกลียด....

ฉันมองไปรอบๆ ห้องมืดจัง... ให้ตายเถอะ ถ้านี่เป็นโรงพยาบาลจริงๆ มันจะหลอนไปไหม!

“แม่!” ฉันลองเรียกแม่ดู... แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเลย มีแต่ความเงียบ และเสียงลมหายใจของฉันเท่านั้น

ทำไมมันถึงได้น่ากลัวขนาดนี้... ใครก็ได้ช่วยด้วยยย ไม่อยากอยู่คนเดียวเลย ฮืออออออ..

 

กึก.. กึก ครืนนนน ครืนนนน

ฉันเหมือนจะได้ยินเสียง เสียงแบบเดียวกับผู้หญิงคนนั้น!! โอ๊ยยยย แค่นี่ก็กลัวจะตายอยู่แล้ว จะหลอกหลอนกันไปถึงไหน ฮืออออออ ใครก็ได้ช่วยด้วยยย

ฉันลืมตาขึ้น มองไปที่เท้าตัวเอง ตกใจแทบสิ้นสติ! ผู้หญิงคนนั้น!! หล่อนกำลังคลานขึ้นมาบนตัวฉัน!! ไม่นะ!! ใครก็ได้ช่วยหนูด้วยยยย ฉันอยากจะกริ๊ด แต่ทำไมเสียงไม่ออก ฉันอยากจะขยับ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่หลับตา!!!

 

“กริ๊ดดดดดดดดดดดด!!! ไอผีบ้า ฉันเกลียดแก๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันกริ๊ดออกมาสุดเสียง พร้อมกับถีบหน้าอีผีบ้า เท้าของฉันคงไปโดนสมองของมัน เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกว่า ‘เหนียว’ หยี! นอกจากจะน่ากลัว ยังน่าขยะแขยงอีก

คิดได้ดังนั้น ฉันจึงหลับหูหลับตาถีบ โดยที่ไม่รู้ว่าถีบอะไรไปบ้าง! ไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นนนนนนน!!!!!!

 

พรึบ!

แสงไฟ!

“แอร์!! เกิดอะไรขึ้น!” แม่ของทิ้งข้าวของในมือ และวิ่งเข้ามาโอบกอดฉัน อ้อมกอดของแม่ ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย ฉันลองชำเลืองไปที่ขาของตัวเอง ยังมีความรู้สึกว่าเหนียว และได้กลิ่นเหม็นเน่าของศพคละคลุ้งไปทั่ว และปลายเตียงก็เป็นสภาพของอีผีเมื่อกี้ ที่แตกกระจาย จนเละไปหมด นี่ฉันถีบมันถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?

“แม่ หนูรักแม่ หนูรักแม่นะ” ฉันพร่ำบอกแม่ และร้องไห้เหมือนคนเสียสติ

“แม่ ก็ รัก ลูก หึ หึ หึ ชะ...ช่วยด้วย”

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!

คนที่ฉันกอด ไม่ใช่แม่ แต่เป็นศพของอีผีตัวนั้นที่ฉันถีบไปเมื่อกี้!!!!!!! ไม่นะ ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!

 

“กริ๊ดดดดดดดดดด!!!!!”

“แอร์! แอร์ฟื้นแล้วหรอลูก” ฉันมองไปที่แม่ ที่วิ่งเข้ามากอดฉัน แต่ฉันก็ต้องถอยหนี

“แม่ นี่คือแม่จริงๆหรือเปล่า อึกๆ ฮืออออ แม่จริงๆใช่ไหม” ฉันร้องไห้ แต่ก็ยังถอยหนีแม่ของตัวเองอยู่..

“แอร์ ใจเย็นๆนะ พ่อก็อยู่ที่นี่ลูก เมื่อกี้ลูกคงฝันร้าย” พ่อเข้ามากอดฉัน ทำให้ฉันแน่ใจ ว่านี่คือความเป็นจริง!

“แม่!! ฮืออออออออ แม่คือแม่ของหนูจริงๆใช่ไหม” ฉันร้องไห้อีกครั้ง เมื่อพบว่า เมื่อกี้คือความฝัน...

 

ความจริงตอนนี้ คือ ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล มีพ่อ และแม่ กอดฉันอยู่ ท่านจะปกป้องฉันจากทุกอย่าง จริงๆใช่ไหม?....

 

 

**** Part’ Leena ****

 

หลังจากที่ฉันเป็นภาพคนตายเกลื่อนเต็มไปหมด ถามว่าตกใจไหม... ฉันตกใจและกลัวมาก ใครจะไปรับได้กันล่ะ ถ้าเจอเห็นการณ์แบบนี้ แต่ถ้าฉันไม่มีสติ คนที่จะไม่รอด ก็คือฉัน!

“ทุกคนเข้ามาในนี้ก่อน!!” เสียงของเก้าตะโกนเรียกเพื่อนทั้งน้ำตา ทำให้ฉันที่กำลังยืนแทบจะไม่ไหว มีสติขึ้นมานิดหน่อย สมองมันสั่งให้ฉันลากแอร์ ที่นอนสลบอยู่ให้ไปด้วยกันไปด้วย ตอนนี้ทุกคนเข้ามาในโรงหนังกันหมดแล้ว แอร์สลบไป ดานั่งตัวแข็งทื่อเหมือนคนช็อค แต้ว เก้า และโย นั่งกอดคอร้องไห้ รับไม่ได้กับภาพที่เห็นเมื่อกี้ แล้วอิงค์กับบลูล่ะ ไปไหน??

“เฮ้ย!! อิงค์กับบลูไปไหน!!!” ฉันตะโกนถาม

“อิงค์ อึกๆ ฮือออ อิงค์กับบลูอยู่ข้างนอก ฮืออออออ” โยพูดขึ้น ฉันจึงรีบวิ่งไปที่ประตู และเปิดมันอีกครั้ง ควันลอยเข้ามาแทนที่อากาศ ทำให้ฉันไม่สามารถเปิดประตูได้อีก ไม่งั้นทุกคนต้องตายแน่ๆ แล้วอิงค์กับบลูล่ะ!!!

“อึกๆ ฮือออออ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!!!!! ฮืออออออออ!!!” ฉันร้องไห้อย่างหัวเสีย คนที่น่าจะมีสติที่สุด กลับจะจิตหลุดตามทุกคนไปด้วย ทำไมทุกอย่างมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฮืออออออ!!!! ถ้าอิงค์กับบลูเป็นอะไรไป ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย!!!!!!!!!!!!

 

ไม่นานนัก ก็มีเจ้าหน้าที่เข้ามาช่วยพวกเรา เพื่อนทุกคนร้องไห้จนหลับไป โชคดีที่ไฟและควันไม่ลามเข้ามาที่โรงหนังแห่งนี้ ทำให้พวกเรายังอยู่ได้ แต่อิงค์กับบลู ฉันไม่รู้ เจ้าหน้าที่มาช่วยพวกเราออกไป ทุกคนเหนื่อยจบสลบไปตามๆกัน ฉันก็ไม่ไหวเช่นกัน ทุกอย่างมันเคว้งคว้างไปหมดแล้วในตอนนี้...

 

ฉันตื่นขึ้นมา พบว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรมากนัก แค่นอนพักให้ร่างกายฟื้นตัว ข้างหน้าห้อง มีนักข่าวมายืนรอเต็มไปหมด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจริงๆ ฉันเปิดทีวีดู ก็พบว่าทุกช่องออกข่าวของพวกเรา

“นี่คือโฉมหน้า ของแปดเด็กสาวผู้รอดชีวิตจากโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ของห้าง THE SUN”นักข่าวพูดไปเรื่อยๆ ภาพเหตุการณ์ฉายขึ้นมาทั้งทางจอทีวี และทางความทรงจำของฉัน

ตำรวจมาสอบปากคำฉัน ว่าฉันเห็นอะไรบ้าง ฉันก็บอกเท่าที่จำได้ ว่าหลบอยู่ในโรงหนัง

“ลูกสาวของคุณโชคดีมากนะครับ ที่อยู่ที่นั่น เพราะโรงหนัง 4 มิติที่ทางห้างเพิ่งมี รองรับเอฟเฟคที่เป็นไฟ เด็ก 8 คนนี้โชคดีจริงๆนะครับ” ตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ

รอด 8 คนงั้นสิ งั้นก็แสดงว่า...

“แม่!! เพื่อนหนู เพื่อนหนูอยู่ที่ไหน!!” ฉันลุกจากเตียงทันที อิงค์! บลู! พวกเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม!!! 

“เดี๋ยวสิลูก ลูกของเพื่อนสบายดีทุกคน แต่....” แต่ แต่อะไร??

“แต่อะไรคะแม่?” ฉันถามด้วยความร้อนรน

“หนูที่ชื่ออิงค์ เค้า......”

 

“กริ๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!” เสียงของอิงค์ ดังลั่นห้อง ทำให้พยาบาลพากันวิ่งเข้ามาหาหล่อน

“ฉันบอกให้เปิดไฟไง! ไม่ได้ยินหรือไง ทำไมต้องปิดไฟด้วย!!!!!!!!!!” อิงค์โวยวายอย่างอารมณ์เสีย ก็เธอสั่งให้คนเปิดไฟ แต่ทำไมถึงไม่มีใครเปิด! มันมืดเกินไปแล้วนะ!!

“เอ่อ...คือ” พยาบาลอึกอัก ไม่นาน คุณหมอก็เข้ามาในห้อง

“หนูอิงค์ใจเย็นๆนะครับ นี่หมอเอง”

“หมอ! หมอเปิดไฟให้หน่อยสิ มันมืดมาก มองหน้าหมอไม่เห็นเลย” อิงค์บ่นพร้อมกับควานหามือหมอ

“ทำใจดีๆไว้นะครับ นี่อาจจะเป็นผลข้างเคียงของยา ที่ทำให้หนูอิงค์อาจจะมองอะไรไม่เห็นซักระยะ แต่หมอเชื่อว่าต้องกลับมาหายแน่นอน”

“มองอะไรไม่เห็น....ฉันตาบอดงั้นหรอ!!!!!!!! กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!” อิงค์ร้องไห้อย่างคนเสียสติ และปาทุกสิ่งที่คว้าได้! ทำไมชีวิตของเธอต้องมาเจออะไรที่เลวร้ายแบบนี้ด้วย!!! ทำไมไม่ให้เธอตายๆไปเลย ตาบอดแบบนี้ ให้เธอตายเสียยังดีกว่า!!!

 

**** Part’ Kao ****  

 

ฉันเก้าเอง โศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ผ่านมาแล้วเป็นวันที่ 3 วันนี้ พวกเราได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาภายในห้องของอิงค์ อิงค์เป็นคนที่โชคร้ายที่สุด เพราะเธอมองอะไรไม่เห็น ตอนนี้อิงค์ยังทำใจได้บ้างแล้ว เธอเพียงแต่บอกว่า สามวันที่ตาบอดมา รู้สึกว่าได้เห็นอะไรมากกว่าสิ่งที่เป็น

ทุกๆคนดูเหมือนจะทำใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้บ้างแล้ว แอร์ก็มาเล่าเรื่องที่ตัวเองฝันถึงผู้หญิงที่ถูกไฟครอกตาย และดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นจะมาจริงๆ ไม่ใช่แค่ในฝันเสียแล้ว ทุกคนต่างก็ฝันแปลกๆกันมาหลายคืน แม้แต่ตัวฉันเอง ยกเว้นลีน่า

ลีน่า เป็นคนเดียวที่ไม่ฝัน หรือไม่เห็นอะไรเลย ตอนนี้เพื่อนๆทุกคนต่างนิ่งเงียบ เหมือนกำลังครุ่นคิดเรื่องราวของตัวเองอยู่

โย เธอเพิ่งพูดกับเพื่อนๆก็วันนี้ บลู คนที่รอดชีวิตมาได้ แม้จะอยู่ข้างนอก บลูอาการยังไม่หายดีนัก เพราะรับควันพิษเข้าไปเยอะ ฉันว่า คนที่ดูไม่น่าปกติได้ แต่ปกติที่สุดก็คือ ดา ตอนนี้ดาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เธอก็คอยโทษตัวเอง ว่าเพราะความกลัวผีของเธอมากเกินไป เลยทำให้อิงค์ต้องตาบอด ทุกๆคนต่างเสียใจจนไม่อยากแม้แต่จะมีชีวิตอยู่ เพราะสิ่งที่ได้พบเจอมันเกินจะเยียวยา แต่จะให้ทำเช่นไร ในเมื่อพวกเราแต่ละคน ไม่กล้าพอที่จะตาย...

“เขาบอกว่า ที่ห้างเกิดระเบิด 3 ลูก... ตายทุกคน เหลือแต่พวกเรา” ลีน่าพูดขึ้น

“ทุกคน...เค้าเห็น” โยพูดขึ้นเสียงแผ่นเบา

“เห็นอะไรหรอโย” แอร์ก็ถามเสียงเบาเช่นกัน เหมือนไม่อยากได้ยินคำตอบซักเท่าไหร่

“เห็นทุกอย่าง ชัดเจนมากเลย... ตอนนี้ไม่ได้มีแต่พวกเราที่อยู่ที่นี่หรอก” โยพูดแค่นั้น ทำให้ฉันถึงกับขนลุก โยเป็นคนที่มีเซนต์มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และยิ่งตอนนี้ เธอบอกว่า เห็นทุกอย่างชัดเจน... เฮ้อ ทำไมพวกเราทุกคนต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ

“เมื่อคืน ฉันไม่ได้นอน... มัน มายืนอยู่ปลายเตียงทั้งคืน” แต้วพูดขึ้น พร้อมกับหาวไปด้วย ขอบตาดำ บ่งบอกถึงสิ่งที่พูดได้อย่างชัดเจน

“เมื่อคืนนี้เตียงของฉันเต็มไปด้วยเลือด ของอีผีบ้านั่น! ให้ตายเหอะ พวกแกต้องไม่เชื่อแน่ๆ ว่าฉันฆ่าผี!” แอร์พูดเหมือนเริ่มชิน แต่ก็ทำสีหน้าขยะแขยงเต็มที่

“กูไม่รู้ กูหลับอย่างเดียว แต่เหมือนมีคนมานอนกอดทั้งคืนเลยว่ะ” บลูพูดขึ้น เธอยังไม่หายดี จึงนอนซมอยู่แบบนั้น

“ฉันแค่ฝันว่ะ แต่ไม่เคยเจอ” ดาพูดขึ้นบ้าง

“ฉันก็ยัง ฝันเฉยๆ” ฉันจึงพูดบ้าง เพราะฉันก็ยังไม่เจออะไรเช่นกัน

“ฉันฝันว่าน้ำจะท่วมที่อเมริกาว่ะ...” อิงค์พูดขึ้น เรียกเสียงหัวเราะให้พวกเราอย่างดี แต่ทุกคนถึงกับหัวเราะไม่ออก เมื่อ....

“ชาติมหาอำนาจเป็นเมืองใต้น้ำ! เมื่อน้ำจากมหาสมุทรล้นทลักเข้ามาฉับพลัน!! ทำให้เศรษฐกิจโลกกำลังหยุดชะงัก” นักข่าวรายงานข่าวทำให้ทุกคนมองหน้าอิงค์เป็นตาเดียว

“แล้วฉันก็ฝันว่า นายกกำลังจะลาออกด้วย ในวันพรุ่งนี้...” อิงค์พูดขึ้น

“เฮ้ยอิงค์ เกิดอะไรขึ้นกับแกวะ...” ดาถามด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ

“ฉันไม่รู้ แต่มันเหมือนจริงมาก ฉันฝันแบบนั้นจริงๆ...”

“ถ้าพรุ่งนี้นายกลาออกจริงๆ พนันได้เลย ว่ามึงต้องฝันเห็นอนาคตแหงๆ!” แอร์พูดขึ้น ทุกคนก็เริ่มเห็นด้วย... จะมีเรื่องอะไรที่เหลือเชื่อกว่านี้อีกไหมเนี่ย?

_______________________________________

 

แนวรักหวานแหววจริงๆนะ 5555555+ >.<!!! เมนท์ด้วยนะค๊าบบบบบ 



nu eng