●The Lipper King (เดอะ ลิบเปอร์คิง) By : ไรวินท์ ●

ลำดับตอนที่ #1 : ● Intro Ξ บทนำ.

nu eng

Story : The Lipper King 

BY: ไรวินท์

 

Intro_บทนำ

 

“อือหือ กว่ามึงจะมาได้นะเก้า นัด 8 โมง มึงตื่น 8 โมงเนี่ยนะ! หนังฉายไปครึ่งเรื่องละ!” แต้วบ่นเก้าอุบอิบ เพราะเพื่อนทั้ง 7 คนต้องมานั่งรอมันครึ่งชั่วโมงกว่า มาสายตลอด แต่จะว่าไป แต้วก็เพิ่งจะมาไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ เอ่อ...อีพวกนี้ - -*

ฉันขอแนะนำตัวก่อนละกัน ฉันชื่อ แอร์ เป็นเด็กสาวธรรมดา หน้าตาก็ไม่ใช่ว่าจะดีมากมาย แต่ที่ดีคือมีเสียงน่ารัก ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่ 7 คน ภายในกลุ่มของเรามีทั้งหมด 8 คน อาศัยชื่อกลุ่มในนาม LK หรือ Lipper King  สมาชิกแต่ละคนก็ออกจะงงๆ มึนๆ แต่ก็มาอยู่รวมกลุ่มกันได้ อย่างเช่นวันนี้ พวกเรานัดกันมาที่ห้าง THE SUN เพื่อจะมาดูหนังเรื่อง ผีกระชากหัว ในแบบ 4D หรือ 4 มิติ ซึ่งมันจะเหมือนจริง และมีเอฟเฟคต่างๆมากมาย เป็นเรื่องแรกในเมืองไทยเลยนะเนี่ย อย่างว่า นัดกันมา 8 โมง แต่ละคนเล่นมากันซะ 8 โมงครึ่ง! และคนสุดท้ายที่มาก็คือ เก้า

ตอนนี้พวกเรานั่งกันอยู่ที่ร้าน เคเอฟฟรี 8 คนถือว่าเยอะ ต้องลำบากทางร้านต่อโต๊ะให้อีก สร้างเวรสร้างกรรมกันจริง =[]=; ฉันนั่งหัวโต๊ะ แต่ไม่ใช่จะเป็นเจ้ามงเจ้ามืออะไรหรอกนะ เนื่องจากฉันน้ำหนักเยอะที่สุดในกลุ่ม เลยนั่งหัวโต๊ะแหละดีแล้ว

และคนที่นั่งถัดจากฉันไปทางขวามือ ก็คือ ลีน่า ลีน่านับถือศาสนาอิสลามคนเดียวในกลุ่ม ลีน่าเป็นคนสวย แต่กวนTeen นิดๆ จริงๆฉันว่ากวนTeen ก็ทั้งกลุ่มนั่นแหละ เอกลักษณ์ของลีน่าคือ ตากลมโต และจะเป็นคนที่เหมือนเสี่ย she จะเป็นคนที่ดูมีเงินมีทองเสมอ และเพื่อนๆจะเรียกเธอว่า ชาวเด้อ เพราะเธอชอบดูการ์ตูนเรื่องนี้มาก

คนที่นั่งถัดไปจากลีน่า ก็คือ บลู บลูเป็นคนผิวขาว ผมเยอะและหนา บลูจะมีนิสัยน่ารัก เฮฮา ปัญญาอ่อนเสมอๆ บางทีอยู่เฉยๆก็เต้นท่าอะไรก็ไม่รู้ บ่งบอกถึงความสดใสและเป็นเอามาก

ถัดจากบลูก็เป็นโย ที่นั่งหลับอยู่ โยจะมีหน้าตาออกไปทาง ’หมวย’ คิ้วไม่ค่อยมี ปากนิด จมูกหน่อย โยมักจะทำกิจกรรมเยอะ และอาจารย์ชูกบ(อาจารย์ประจำชั้น) เคยแซวเธอว่า เธอออกหากินในเวลากลางคืน อื้ม ฉันก็เริ่มจะเห็นด้วยกับอาจารย์ขึ้นมาตะหงิดๆ

คนที่นั่งตรงข้ามกับโย ก็เป็น เก้า ที่เพิ่งมาถึง เก้าเป็นคนอ่อนโยน นุ่มนิ่ม เพื่อนจึงเรียกว่า ‘หนูนิ่ม’ ไม่ค่อยมีปากเสียง แต่แอบหื่นเล็กน้อย ถัดจากเก้าก็เป็นแต้ว แต้วเป็นคนที่ขาวที่สุดในกลุ่ม ขาวเหมือนกระดาษ แต้วจะเป็นคนโผงผาง ใช้ศัพท์แปลกๆเสมอ และแต้วจะเต้นเก่ง

ถัดจากแต้วก็เป็นอิงค์ ที่ตอนนี้นั่งเล่นเกม เรโซน่าของแต้วอย่างหนุกหนาน เอ้ย เกมมันชื่อ เพอร์โซน่า แต่ฉันชอบเรียกมันว่าเรโซน่ามากกว่า ถนัดกว่าเยอะ อื้ม อิงค์เป็นคนผิวคล้ำ ใส่แว่น ผมบ๊อบ ฉันไม่รู้ว่าเรียกว่าทรงอะไร แต่ฉันเรียกมันว่า ทรงหมวกกันน๊อก แต่อิงค์ตัดออกมาแล้วก็ดูน่ารัก ฉันชอบ คนถัดไปก็เป็น ดา ดาเป็นคนโหด บ้าพลัง เพื่อนๆเรียกเธอว่า ‘ป๋า’ แต่บางเวลาดาก็ติ๊งต๊องจนน่าใจหาย บางครั้งถ้าคุณนั่งอยู่เงียบๆกับดาสองคน คุณอาจจะได้ยินเสียงเพลงสุดเริงร่าออกมาจากปากดาก็ได้ แต่ในอีกกรณี ถ้าคุณกำลังเต้นในคอนเสิร์ตสุดเริงร่า ดาอาจจะเดินหน้านิ่งๆ มาสะกิดคุณ แล้วพูดว่า ฟิวเจอร์บอร์ดอยู่นู่นนะ..

คนในกลุ่มฉัน ถ้าถามว่าใครปกติที่สุด ฉันตอบได้เลยว่า... ไม่น่าจะมี! -3-d

 

กว่าหนังจะฉายก็อีกชั่วโมงกว่าๆ พวกเราจึงไปเดินเล่นกันภายในห้าง มุ่งไปชั้น 4 เพราะเป็นแหล่งที่วัยรุ่นมักจะไปเดินกัน

“เฮ้ย ไปร้านนั้นกัน” น่าแปลก ที่เก้าไม่ค่อยจะพูดอะไรมาก แต่กลับชวนทุกคนไปที่ร้านร้านหนึ่ง

“ร้านอะไรวะมึง” ทุกคนมองตามมือที่เก้าชี้ไป มันมีชื่อร้านว่า ‘THE SHOCK!’ นั่นมันบ้านผีสิงนี่หว่า?

“จะไปดูหนังผีอยู่แล้ว มึงยังจะไปบ้านผีสิงอีกหรอวะ กูกลัวนะโว๊ย!” ดาเริ่มโวยวาย เพราะดาเป็นคนที่กลัวผีมาก

“เออน่า ไปเหอะ นานๆทีนิ่มจะชวนพวกเรา” บลูพูด แล้วก็เดินนำทุกคนไป...

“อย่าไปเลย” ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันถึงไม่ก้าวตามเพื่อนไป ฉันมีความรู้สึกว่า บ้านผีสิงแห่งนี้ มันน่ากลัว เกินกว่าที่พวกเราจะเข้าไป ฉันคิดว่า อย่าเข้าไปเลย จะดีกว่า

“ไปเถอะแอร์ ไม่น่ากลัวมากหรอก” ลีน่าบอกฉัน แล้วก็จูงมือฉันไป ความรู้สึกของฉันไม่อยากมาที่นี่ แต่ตอนนี้ พวกเรากำลังยืนอยู่หน้าร้านแห่งนี้แล้ว

“เข้าฟรีจะหนู”

“เย้ยยยยยยย!! ตกใจหมด!” ทุคนพากันร้องเป็นเสียงเดียวกัน เพราะอยู่ดีๆ ก็มีลุงแก่ๆซึ่งเป็นคนแคระ โผล่ออกมาจากม่านสีแดง ให้ตายเหอะ ลุงน่ากลัวกว่าผีอีกว่ะ!

แล้วพวกเราก็เกาะกันเข้าไป โดยที่ลีน่าเดินคนแรก เพราะมันดูไม่กลัวผีมาก ต่อด้วยบลู อิงค์ ดา โย แต้ว เก้า และฉัน บอกตรงๆ ฉันก็ไม่กล้าอยู่ข้างหลังหรอก แต่จะทำไงได้ ไม่มีใครยอมอยู่ ฉันก็กลัวเป็นอะไรเป็นนะ!

กริ๊ดดดดดดด!!!! อ๊ากกกกกกกก!!!! แม่จ๋าช่วยหนูด้วยยยยยยย!!!! ม่ายยยยยยยย!!! ปล่อยกู!!! เสียงต่างๆนานาดังมาจากพวกเรานี่แหละ น่ากลัวชิบหาย บ้านผีสิงบ้าอะไรวะ! มันจำลองฉากเป็นโรงเรียน แล้วก็มีผี มีการฆาตรกรรม ฮือออออออ ใครก็ได้เอากูออกไปที่นี่ที! แล้วฉันก็โดนจับขาตั้งหลายที! แม่เจ้า กูไม่น่ามาอยู่ข้างหลังเลย TTTT^TTTTT

 

เย้! ในที่สุดก็มาถึงที่สว่างซักที แต่มันเป็นห้องสีขาว แบบไม่เห็นอะไรเลย มันขาวเสียจนหากำแพงไม่เจอ มันน่ากลัวไปป่าววะ?

“เฮ้ย ที่นี่ที่ไหนวะ?” อิงค์ถามขึ้น กูก็เดินเกาะมากับมึง กูจะรู้ไหมเนี่ย?

“ชาวเด้อ มึงพาพวกกูมาที่ไหนว๊า” ฉันตะโกนถามลีน่า

“ไม่รู้ว่ะ เห็นมันสว่าง เลยเดินเข้ามา” อ้าว ไอเวร  ฉันหันหลัง เตรียมจะออกจากประตูที่เพิ่งเดินเข้ามา แต่...

“เย้ยยยยย!! มาจากไหนเนี่ย?” ฉันตกใจ เพราะอยู่ดีๆก็เห็นผู้หญิงหนึ่งคนแต่งตัวเหมือนแม่มด นั่งหลังโต๊ะ ที่บนโต๊ะมีไพ่เรียงกันอยู่ อย่าบอกนะว่าเจ๊เป็นหมอดูอ่ะ??

“เอ่อ เป็นหมอดูหรอคะ?” โยถามขึ้น หลังจากที่พวกเรามองหน้ากัน

“พวกเจ้า...ดวงแย่ถึงขีดสุด กำลังจะตาย แต่ถ้าไม่ได้ตาย พวกเจ้าจะถูกล่า!”

“แล้วทำไมพวกเราถึงต้องตายด้วย? มั่วหรือเปล่าเนี่ย” แต้วพูดขึ้น ดูก็รู้ ว่ามันไม่เชื่อ

“สาป พวกเจ้าถูกสาป ฮะ ฮะ ฮ่า!!! พวกเจ้าถูกเขาสาปแล้ว ฮะ ฮะ ฮ่า!!!!!!”

“เขาไหนของเธอ พูดเป็นนิยายไปได้ บ้านผีสิงเดี๋ยวนี้ก็ทำแปลกๆเนาะ” อิงค์เริ่มบ่นบ้าง

“หึหึหึหึ หึหึหึหึ” แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ค่อยๆหายไป เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น ฉันก็พบว่าตัวเองออกมาอยู่ที่หน้าร้านแล้ว อื้อหือ ถ้าจะลงทุนทำเอฟเฟคกันซะขนาดนี้! สุดยอดจริงๆ

“สุดยอดอ่ะ เอฟเฟคกระจาย!” อิงค์ชมร้านนี้เสียงดัง

“เออ สุดยอดจริงๆ” ทุกคนต่างก็เห็นด้วย แล้วก็พากันไปดูร้านเกมร้านอื่นต่อ โดยที่ไม่ได้มองกลับไปที่ร้านนั้นอีกเลย

 

“เอาป๊อบคอร์น ชีส 1 แล้วอีกอัน เอาบาร์บีคิวผสมหวานอ่ะค่ะ” ฉันสั่งรสชาติป๊อบคอร์น ตอนนี้ทุกคนยืนรออยู่ หนังกำลังจะฉายแล้ว

“วันนี้คนเยอะเนาะว่าไหม?” โยพูดขึ้น

“อืม ก็วันนี้วันอาทิตย์ แล้วก็มีคอนเสิร์ตอะไรก็ไม่รู้ แล้วก็ละครเวทีอะไรก็มีรู้อีก โคตรเยอะเหอะ!” อิงค์อธิบาย นานๆทีอิงค์จะมาเที่ยวกับพวกเรา เพราะว่าที่บ้านไม่ค่อยอนุญาตให้มาเท่าไหร่

“เออใช่ เห็นเขาบอกว่า คอนเสิร์ต จัสติน บาร์บี้อ่ะ คนมา 5 หมื่นกว่า ละครเวทีของคุณบ่อย ถกลเกียรติอีก เยอะไปไหนวะเนี่ย?” บลูชี้แจง เอ้อ จากที่ฉันสังเกต คนมันก็เยอะมากจริงๆนั่นแหละ เยอะเกินความจำเป็นเสียด้วย

“ไปเหอะๆ ไปดูหนังกัน” ลีน่าพูดขึ้น ทุกคนจึงเตรียมตัวที่จะเข้าโรงหนัง

 

ฉันนั่งดูหนัง ผีกระชากหัว ไปอย่างตื่นเต้น เขาทำเอฟเฟคดีมาก นั่งดูไปประมาณครึ่งเรื่อง ฉันตื่นเต้นจนจะตายอยู่แล้ว มองไปข้างๆเห็นดานั่งปิดตา และกำเสื้อแต้วแน่น ทางแต้วก็พยายามถีบดาออกเต็มที่ ดาเป็นคนที่ไม่ชอบดูหนังผีสุดๆ แล้วมาเจอ 4 มิติแบบนี้ ตายเป็นตายเลยแหละ ฉันเองก็กลัวจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มองไปข้างขวาก็เห็นลีน่า นั่งกินข้าวโพดอยู่ หน้าตาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ บลูก็นั่งขำผีอยู่กับอิงค์สองคน... เอ่อ นี่พวกมึงมีความกลัวกันบ้างไหมเนี่ย?

แต่ที่น่ากลัวกว่าอะไรทั้งปวง คือทั้งโรงหนัง มีแค่เรา 8 คน!!!!!!! แม่ง อันนี้แหละน่ากลัวที่สุด! อีพี่ที่เป็นเจ้าหน้าที่ตอนนี้ก็ไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้ โอ๊ยยย ฉันไม่กล้ามองไปรอบๆเลย กลัวจะเจอคนอื่นน่ะสิ TT^TT

ฉันถอดแว่นเพื่อพักสายตา ปวดตาจังเลย แต่ก็ยังเห็นเอฟเฟคในโรงหนังทำงานอยู่ เพราะฉากบนจอเป็นพวกเราอยู่ในเรือเก้าอี้มันก็ส่ายไปมา เหมือนเรือโครงเครง กูจะอ้วกแล้วนะโว๊ย!

 

ตูมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!

ฉันมีความรู้สึกว่าโรงหนังสั่นทั้งโรง เราทั้งแปดคนพร้อมใจกันถอดแว่นโดยมิได้นัดหมาย แล้วก็มองหน้ากัน ยกเว้นดา ที่นั่งขดอยู่ ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น

“เฮ้ย เสียงอะไรวะ?” ฉันพูดขึ้น

“เอฟเฟคมั้ง คนไม่มีอะไรหรอก ดูต่อเถอะ กำลังมันส์” โยพูดขึ้น ทุกคนจึงสวมแว่น แล้วนั่งดูกันต่อ ซักพัก ก็ได้ยินเสียง ตูม! ตามมาอีก 2 ครั้ง โรงหนังก็สั่นอีกสองครั้งเช่นกัน ฉันมีความรู้สึกว่ามันผิดปกติ แต่ลางสังหรณ์ของฉันมันกำลังบอกว่า อย่าออกไป

ฉันถอดแว่น แล้วลองมองไปรอบๆ หนังยังฉาย เอฟเฟคยังทำงานอยู่ แต่ยังไม่ถึง 5 นาที ทุกอย่างก็ดับลง!

“เฮ้ย!! เกิดอะไรขึ้นวะ!” แต้วตะโกนดังลั่น ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นใครแล้ว

“ใจเย็นนะทุกคน! อยู่นิ่งๆ จับมือกันไว้! จับมือกัน!” ฉันตะโกนบอกเพื่อนๆ ตัวเองก็เกือบจะสติแตกอยู่แล้ว แต่ฉันคิดว่าผีคงไม่มาหลอกกลางวันแสกๆแบบนี้หรอก มันไม่ใช่ผีแน่ๆ  แต่ข้างนอกนี่สิ มันเกิดอะไรขึ้น!!

 

“ทุกคน ยังอยู่กันครบใช่ไหม! จับมือกันไว้นะ!! เกิดอะไรขึ้น ห้ามปล่อยมือออกจากกันเด็ดขาด” ฉันคิดว่าฉันกำลังจับมือของดาอยู่ เพราะดากำแน่นมาก เหมือนจะหักแขนฉันอยู่แล้ว และอีกข้างก็น่าจะเป็นลีน่า เพราะว่าลีน่านั่งข้างๆฉัน

“เราจะทำยังไงกันดี! เราต้องออกไปจากที่นี่นะ” เสียงของบลูพูดขึ้น ตอนนี้ทุกคนก็ต่างมีสติเหลือน้อยนิด แม้แต่ฉันก็ยังกลัว ในนี้มันมืดมาก มันมืดเกินไปแล้ว!!

 

“ทุกคนไม่ต้องกลัว เค้ามีไฟฉาย! เดินตามเค้ามานะเว่ย” อิงค์ตะโกนเสียงดัง และนำเพื่อนทุกคน เพราะตอนนี้เธออยู่หัวแถว ดากำมือฉันแน่น จนฉันปวดไปหมด แต่ก็อดสงสารเพื่อนไม่ได้

“เอายังไงต่อ แล้วทำไมเจ้าหน้าที่ถึงยังไม่มาดูอีกก็ไม่รู้! แย่จริงๆเลย!!” โยบ่นอย่างหัวเสีย

“เอางี้ พวกแกอยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวเค้ากับบลูจะออกไปดูข้างนอกให้ จำไว้ว่าอย่าไปไหนนะ รอกันอยู่ที่นี่แหละ” อิงค์กำชับทุกคน

“เฮ้ย..กู..จะไปกับมึงหรอวะ??” บลูชี้ตัวเองแล้วทำหน้างง

“เออ ไปเร็วๆ มึงนั่นแหละ” อิงค์จึงลากบลูไป โดยไม่ฟังคำคัดค้านใดๆ

“เดี๋ยว! ไปด้วยสิ เค้าปวดฉี่” โยพูดขึ้นแล้วจึงวิ่งตามสองคนนั้นไป

 

ฉันนั่งถอนหายใจ ลีน่าเอาโทรศัพท์มาส่องหน้าเพื่อน ว่าอยู่กันครบหรือเปล่า... ตอนนี้พวกเราเหลือกันอยู่ 5 คน คือ ฉัน ลีน่า ดา เก้า และแต้ว แต่ละคนก็นั่งรอกันอยู่เฉยๆ เพราะเริ่มหายกลัวกันขึ้นมาแล้ว มีแต่ดาเท่านั้น ที่ยังคงนั่งตัวสั่นอยู่

“กริ๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!” เฮ้ย! นั่นมันเสียงโย!! ว่าแล้วพวกเราทั้งห้าคนก็พากันลุกขึ้น และเดินไปตรงทางเข้าทันที!!

 

เฮ้ยยยยยย!!!! กริ๊ดดดดดดดด!!!! อ๊ากกกกกกก!!!! ตอนนี้ไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร! ทุกคนต่างสติแตกกันไปหมด แม้แต่ฉัน! เพราะภาพที่ฉันเห็น คือคนที่นอนจมกองเลือด และกำลังถูกไฟครอกสดๆ! กลิ่นเนื้อไหม้เหม็นคละคลุ้งไปทั่ว เจ้าหน้าที่ดูแลโรงหนังที่เมื่อกี้ยืนไหว้พวกเรา บัดนี้กำลังคลานมาหาพวกเรา! ในขณะที่ไฟไหม้ทั้งหัว!!!!!

 

กริ๊ดดดดดดดดดดดดด!!!! ฉันปิดหูปิดตาไม่อยากจะเห็นอะไรอีกแล้ว ทำไมมันถึงได้น่ากลัวขนาดนี้ นี่มันเป็นความฝันใช่ไหม!! มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม!!!!

“ทุกคนเข้ามาในนี้ก่อน!!” เก้าตะโกนเรียกทุกคน ตอนนี้ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว ฮือออออออออ ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยพวกเราออกไปที!

 

กึก.. กึก ครืนนนน ครืนนนน ฉันได้ยินเสียงมันดังเข้ามาใกล้ๆ ใกล้ๆ และ

“ชะ..ช่วยด้วย” ผู้หญิงที่ถูกไฟครอกตาย ตาถลนออกมานอกเบ้า ผมไหม้เกรียมจนเห็นว่าสมองไหลออกมา หล่อนกำลังเอื้อมมือที่ไหม้เกรียมมาจับขาของฉัน!!!!!

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!

 

_______________________________________________

จบไปแล้วนะจ๊ะสำหรับบทนำ ไม่อยากจะบอกว่า มีคนแซวมาว่าบทนำยาวกว่าตอนที่ 1 555555555+
เมนท์บ้างอะไรบ้างนะเออ~