คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บันทึกหน้าที่6: ทำงานวันแรก(2)
ตลอดครึ่งวันเช้าห้องทำงานท่านประธานคิมที่เคยเงียบสงบเวลานี้เหมือนเนิร์ดเซอรี่ของหมาน้อยก็ไม่ปาน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เจ้าสองตัวนั้นวิ่งเข้ามาในห้องของเขา อาจจะเป็นตอนที่ยุนอาเข้ามาเอากาแฟตอนเช้ามาเสิร์ฟให้เขาแล้วเรียกทิฟฟานี่ไปสอนชงกาแฟแบบที่แทยอนชอบนอกห้อง เป็นโมเม้นที่ท่านประธานคนอินดี้อารมณ์หึงหวงพุ่งพล่านทำได้แต่เกาะประตูแง้มดู เพราะโดนกำชับจากเลขาทั้งสองว่าต้องทำให้เสร็จอย่างน้อยก็อันที่มันต้องเซ็นด่วนก็ยังดี ภาพที่แทยอนเห็นคือยุนอาเหมือนจงใจโอบทิฟฟานี่สอนทำด้วยตัวเอง จับเนื้อต้องตัวกันขนาดนั้น มีกระซิบข้างหูด้วย โอ๊ย คิมแทจะบ้าตายยยยย
“ไอ้เหม่งนะไอ้เหม่ง เด็กพี่แกก็รู้ ฮึ่ม” แทยอนบ่นงึมงำ จิตใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่
อันที่จริงยุนอาก็ไม่ได้โอบแนบชิดแบบที่แทยอนมโนสักหน่อย เขาแค่หันข้างแล้วชี้นู่นชี้นี่บอกขั้นตอนการทำให้ทิฟฟานี่เท่านั้นเอง แต่มันคงจะบังเอิญเป็นมุมกล้องเลยทำให้แทยอนเห็นเป็นแบบนั้นแทน
งับๆๆ
“หือ?”
งับๆๆๆ
“เสียงอะไรวะ?”
แทยอนหันไปมองรอบห้องหาต้นเสียงเคี้ยวกระดาษที่ดังอยู่ใกล้ๆ เมื่อมองหารอบๆก็ไม่มีอะไรผิดปกติแต่เสียงยังคงดังให้ได้ยินเป็นระยะ
“เฮ้ย ปริ๊นซ์ แกมากินงานของฉันทำม้ายยย!!?!” แทยอนอุทานด้วยความตกใจ อยากจะเป็นลมตามไปซะเดี๋ยวนี้ เขารีบอุ้มเจ้าตัวเล็กออกมาจากงานเอกสารที่โดนแทะไปแล้วเกือบครึ่งกอง
“บ๊อกๆๆ (มันอร่อยนี่จุมม่า)”
“โฮ้ ให้ตายเถอะ เป็นแบบนี้ยุนอาสวดยับแน่ ฮือออ”
แทยอนแทบทรุดเมื่อมองกองเอกสารที่โดนแทะเป็นหย่อมๆ แต่ก็รู้สึกเหมือนห้องมันมืดๆนะ เอ๊ะ มันก็ไม่ได้มืดนี่หว่า...
“เห้ยยย ม่ายยยยยยย!!!?!”
เสียงร้องโหยหวนของท่านประธานคิมกรุ๊ปดังมากพอที่จะทำให้สองคนที่วุ่นวายอยู่กับการชงกาแฟได้ยินเสียง ยุนอาวิ่งเข้าไปในห้องเป็นคนแรกก็ต้องชะงักอยู่ที่หน้าประตู ตามมาด้วยทิฟฟานี่
“ยุน เกิดอะไรขึ้น?”
ยุนอาไม่ตอบแต่ชี้นิ้วไปที่กองเอกสารกองมหึมาบนโต๊ะแทยอนถล่มลงมา คาดว่าข้างในนั้นคงจะมีท่านประธานคิมกรุ๊ปนอนกองอยู่ภายในนั้นด้วยเช่นกัน คนที่จะเป็นลมตามต่อไปคือยุนอา เขาจะต้องมานั่งเรียงเอกสารทั้งหมดที่อิพี่แทมันดองไว้ใช่มั้ยTT
“บ๊อกๆๆ (แทงกูอ่า เป็นอะไรมั้ย?)” จินเจอร์เห่าเรียก ก็เจ้านี่นี่แหละที่เป็นตัวโดดขึ้นมาบนโต๊ะแล้วฟัดเอกสารกับแฟ้มงานบนโต๊ะจนมันหล่อลงมาทับแทยอน
“บ๊อกๆๆๆๆๆ (อิดำ เดี๋ยวแทจุมม่าตายจะทำยังไง ขาดพระเอกของเรื่องไม่ได้นะ)” ปริ๊นซ์ถาม มันเบะปากใส่ร่างที่จมอยู่ข้างใต้ด้วยความอนาจใจ
“บ๊อกๆ! (ฉันเป็นพระเอกเว่ย!)”
“บ๊อกๆๆๆๆๆ (ไม่เห็นหัวเรื่องรึไง แทนี่อ่ะแทนี่ แทนี่อิสเรียล ปริ๊นซ์ขอฟันธง!)”
“บ๊อกๆๆๆๆ (แล้วเรื่องนี้ชื่ออะไร คิม จินเจอร์ เดี๋ยวปั้ดเตะเลย)”
จินเจอร์ขู่ แต่ก่อนที่ทั้งสองตัวจะลงมือกัดกัน มือเรียวของยุนอาก็คว้าพวกมันทั้งสองตัวขึ้นมา แล้วจ้องหน้าอย่างคาดโทษ
“พี่แทตายรึยังคะ?” ยุนอาพูดพร้อมเอาเท้าเขี่ยร่างข้างใต้กองเอกสารเนื่องจากมือไม่ว่าง
“...”
“พี่แทลุก”
“...”
“พี่แทพักเที่ยงแล้วนะ”
“ห๊ะ จริงดิ!!!?!”
แทยอนเด้งตัวขึ้นมาจากกองเอกสารทันที แต่สีหน้าคาดโทษจากยุนอาและสีหน้าประหลาดๆจากทิฟฟานี่ก็ทำให้ท่าประธานคิมหูลู่หางตกไป แต่ก็พยายามทำใจดีสู้มองหน้ายุนอาอ้อนๆเผื่อจะลดโทษให้หน่อย
“จ้องเค้าทำไมอ่ะ เค้าเขินตัวเอง” สะดิ้งที่สุด...
“หน้ายุนเล่นมาก?” ยุนอาตอบพร้อมตีหน้ายักษ์ แทยอนเลยต้องหันไปมองทิฟฟานี่ขอความช่วยเหลือ แต่ทิฟฟานี่ส่ายหน้าเหนื่อยๆแล้วเดินออกไปนอกห้อง ปล่อยให้ท่านประธานและเลขาอยู่เคลียร์กันตามลำพัง
“พี่ไม่ได้ทำนะยุน เชื่อพี่เถอะ” เสียงออดอ้อนดังขึ้นให้น่าสงสารที่สุด
“ยุนเชื่อพี่...” แทยอนกำลังจะดีใจมากๆถ้ายุนอาไม่พูดประโยคต่อมา “แต่พี่ควรจะเอาพุดเดิ้ลทั้งสองตัวนี้ออกไปข้างนอกห้องนะ พี่ก็เห็นว่ามันตามยุนเข้ามา พี่เป็นเจ้าของนะทำไมไม่ดูแลมันให้ดีๆ มันยังเล็กอยู่กันทั้งคู่ด้วยกินกระดาษเข้าไปแบบนี้เดี๋ยวมันก็ป่วยหรอก อายุก็ใกล้เลขสามแล้วช่วยทำตัวให้มันสมหน่อย นี่อะไร ไม่ได้ดั่งใจก็ดิ้นเหมือนเด็ก คิดว่าเนียนนักใช่มั้ย แล้วเอกสารน่ะทำไมไม่รีบเคลียร์ให้เสร็จสักทีห๊ะ มันถึงได้มากินเล่นเป็นของขบเคี้ยวแบบนี้ไง แล้วที่หล่นอยู่นี่อ่ะใครจัดล่ะก็ต้องยุนกับพี่ฟานี่ไง พี่ดูแลให้มันดีๆหน่อยสิ ตำแหน่งประธานบริษัทนี่จับฉลากมาได้ใช่มั้ยเนี่ยพี่ถึงคอยหาเรื่องโดดงานอยู่เรื่อยเลย เดี๋ยวนี้โรงงานก็ไม่ค่อยไปตรวจ เอะอะโดดงานท่าเดียว จะไม่ทำแล้วใช่มั้ยห๊าคิมกรุ๊ปเนี่ย ใช่สิ เดี๋ยวนี้พี่มันมีเลขาให้โยนงานแล้วนี่... *&)#%^((_()&^$#))_*()$%”
หลังจากนั้นแทยอนก็โดนสวดยาวไปยันเกือบๆถึงบ่าย... ชักไม่แน่ใจแล้วว่าใครเป็นประธานบริษัทตัวจริง
“บ๊อก (อิดำ)” ปริ๊นซ์เรียก มันหาวพร้อมบิดตัวอย่างเกียจคร้าน จินเจอร์หันไปมองมันเล็กน้อย
“บ๊อก (ไร?)”
“บ๊อกๆๆ (แทจุมม่าตายรึยังอ่ะ?)”
ปริ๊นซ์ใช้ขาหน้าข้างหนึ่งชี้ไปที่แทยอนที่นอนอืดอยู่ที่โซฟา หลังจากโดนยุนอาสวดให้สำนึกผิดอยู่ประมาณเกือบ1ชั่วโมง คงจะเข็ดไปอีกนาน...
“บ๊อก บ๊อก (ไม่รู้ดิ สงสัยจะแย่อยู่)”
“บ๊อก... บ๊อกๆๆ!! (คงงั้น... หม่าม้าฟานี่!!)”
ปริ๊นซ์เมื่อเห็นทิฟฟานี่เดินเข้ามาในห้องมันก็วิ่งไปวนเวียนใกล้จนฟานี่ต้องอุ้มขึ้นมาแล้วโอ๋ให้มันหยุดเห่าเสียที เพราะเดี๋ยวแทยอนจะตื่น โดนไปหนักอยู่เหมือนกัน ร่างบางไม่ได้หายไปไหนแค่ออกไปรอนอกห้องให้ยุนอาออกไปก่อน ระหว่างรอก็ไปหาซื้อขนมหวานๆมารองท้องไปก่อน มันอยู่ในช่วงพักนี่น่า ไม่วายจะขอซื้อติดไม้ติดมือมาด้วย ไม่อยากจะอยู่ฟังคนตัวเล็กทำหน้าหงอยๆส่งสายตาอ้อนให้ช่วยเหลือตลอดเวลา เดี๋ยวจะใจอ่อน
“ไงครับลูก มากินเค้กกับหม่าม้ามั้ยครับ หม่าม้าซื้อมาเยอะเลย”
“บ๊อก! (จริงเหรอฮะหม่าม้า!)” เจ้าตัวเล็กเห่าด้วยความดีใจ มันตะกายจะตรงเข้าไปหากล่องเค้กที่อยู่ในมือทิฟฟานี่
“บ๊อกๆๆๆๆ (เค้กเหรอ ฟานี่อ่าาา ผมก็อยากกินด้วย)” จินเจอร์ตะกายจะขึ้นมาบนโซฟาให้ได้
“บ๊อกๆๆ (ย๊าาา เค้กของฉันกับหม่าม้า แกไม่เกี่ยวเว่ย!)”
“สองตัวอย่ากัดกันสิ ฟานี่จะแบ่งไว้ให้นะ”
ทิฟฟานี่พูดเมื่อเห็นจินเจอร์กับปริ๊นซ์เริ่มกัดกันอีกแล้ว ขืนปล่อยให้มันสองตัวเห่าแข่งกันแบบนี่แทยอนต้องตื่นขึ้นมาแน่ๆ หากแทยอนตื่นคงนั่งพูดเรื่องที่เธอไม่ช่วยเขาจากยุนอาแน่ๆ ขอกินเค้กแบบมีความสุขดีกว่า ฮิฮิ
“ไงพี่ฟานี่ พี่แทหลับสนิทเลยใช่มั้ย?” ยุนอาเดินเข้ามาอย่างเงียบทำให้ทิฟฟานี่สะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปมองหน้าคนถาม มาเงียบเกินไปแล้ว...
“จ้า พี่ว่ายุนบ่นแทแทมากไปหน่อยมั้ง” ทิฟฟานี่ถาม เห็นสภาพหมดอาลัยตายของแทยอนแล้วมันก็น่าสงสารอยู่หรอก
“ไม่หรอกค่ะ ต้องเจอแบบนี้นี่แหละยุนอดทนมานานแล้ว ยุนสงสัยมานานแล้ว เลขาคนก่อนทนพี่แทไปได้ไงเนี่ย ทั้งชอบโดดงาน ทั้งตัวปัญหา โห่วว ภาพลักษณ์เวลาออกทีวีนี่ยังจำเป็นอยู่มั้ยยยย” ยุนอาบ่นแล้วเบ้ปาก
“แทแทนี่เขาเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย?” ทิฟฟานี่ถาม ดูแทยอนจะเป็นคนที่มีหลายบุคลิกเสียเหลือเกิน วันนึงหลายอารมณ์
“อืม... ถ้าเขาอยู่นอกบริษัทหรือต่อหน้าลูกน้องจะขรึมๆโหดสุดๆ แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนก็จะบ้าๆรั่วๆแบบที่พี่เห็นนี่แหละค่ะ” ยุนอาตอบแล้วเดินมานั่งข้างๆทิฟฟานี่
“บ๊อก (ผมก็ว่างั้น)”
“บ๊อกๆๆ (จะฟังพี่เหม่งพูด แกหุบปากไปเลย)” ปริ๊นซ์สวนขึ้นทันควัน
“บ๊อกๆๆ (ปากก็ต้องมีไว้พูดดิ)”
“บ๊อกๆๆๆๆ (ถ้าพูดเรื่องไร้สาระก็อย่าพูดเลย)” ปริ๊นซ์ตอกกลับพร้อมเชิดหน้าอย่างผู้มีชัย ส่วนนังขิงก็ก้มหน้าต่อไป ลูกไม้หล่นต้องไม่ไกลต้นค่ะ อะไรที่เรายอมได้ควรยอมค่ะ
“ยุนกินเค้กด้วยกันมั้ย พี่ซื้อมาเยอะเลย”
“จะดีเหรอคะ? ยุนไม่รับรองว่าจะเหลือถึงท้องพี่นะ ฮ่าๆ” ยุนอาตอบพร้อมรับจานเค้กจากทิฟฟานี่มา
“แหม่ ถ้าเป็นแบบนั้นพี่จะดีใจมากเลย”
“งั้นไม่เกรงใจแล้วนะ”
ยุนอาไม่พูดเปล่า เขาตักเค้กกินเข้าไปอย่างรวดเร็วจนไม่นานเค้กซีกนั้นก็หายเข้าไปในกระเพาะน้อยๆของเหม่งยุน ทิฟฟานี่ยิ้มกว้างแล้วส่งให้ยุนอาเรื่อยๆ ทั้งคู่ระหว่างนั่งทานด้วยกันก็คุยหลายๆเรื่องโดยเฉพาะเรื่องที่ยุนอาเอามาเผาคนที่นอนหลับอยู่นี่แหละ
“อ๊ะยุน เค้กติดปากแหนะ” ทิฟฟานี่บอก
ร่างบางเอื้อมไปล้วงหาทิดชู่ที่อยู่ในกระเป๋าออกมาเช็ดให้ ยุนอาก็ยื่นหน้าไปใกล้ๆทิฟฟานี่จะได้เช็ดให้เขาสะดวกขึ้นหน่อย มือเรียวบรรจงเช็ดคราบเค้กที่ติดอยู่บริเวณขอบปากออกจนหมดเกลี้ยง ใบหน้าสวยของคนร่างบางเผยยิ้มอ่อนๆออก
“อ่าเสร็จล่ะ”
“ขอบคุณค่ะพี่ฟานี่” ยุนอาตอบพร้อมยิ้มเขินๆ แหม่ มันใกล้ยิ่งกว่าตอนสอนชงกาแฟอีก-//-
“ทำอะไรกัน?”
ความคิดเห็น