คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตกกระไดพลอยโจน
พราวพรมอไปรอบๆ
สนามบินอย่าร้อนใ มือเธอถืออเอสารอน้อสาวมา้วย ่อนะบ่นพึมพำ เมื่อไม่เห็นแม้แ่เาอพราวพลอย
มือเรียวล้วโทรศัพท์มือถือในระเป๋าาเ แ่่อนที่ะไ้เบอร์โทรศัพท์อพราวพลอย
็มีมือล้ำๆ มาึมือเธอเสีย่อน ทำเอาพราวพรใ
แ่เมื่อเห็นว่าเป็นใรหิสาว็ยิ้มให้
“อ้าว...พี่ส้มี๊
พลอยไปไหนะ พราวมอหาอยู่ั้นานแนะ นี่่ะเอสารอพลอย น้อสาวพราวแย่ริๆ
ที่ลืมอสำันานี้”
“เอ่อ...ือว่า น้อพราวมาับพี่่อน่ะ
สวมนี่่อนไหมะ” ส้มี๊วาามอร่าบาที่อยู่ในุอยู่ับบ้านสบายๆ
อพราวพร แล้วยื่นเสื้อลุมสีาว ที่มีเฟอร์ประับที่อและแนให้พราวพร
‘ะไู้ีึ้นหน่อย’
ส้มี๊ิในใ
ใบหน้าอพราวพรเหมือนน้อสาวยัับแะ ใระับไ้ัน
เามอใบหน้าสวยเ๋อพราวพร ที่วันนี้ไม่มีเรื่อสำอาแม้แ่ิ้นเียว
ผมยาวปล่อยยาวสยาย และใ้ที่าผมสีาวาไว้ เปิอวใบหน้าาม พราวพรรับเสื้อมาไว้ในอ้อมแนอย่าๆ
“ไปไหนะพี่ส้มี๊”
“ามพี่มา่อน่ะ” ส้มี๊อบสั้นๆ ่อนะลาพราวพรเินลิ่วๆ ไปทาประูาเ้าอผู้โยสาร ที่มีผู้หิร่าเล็ผมยาวหยัศนหนึ่
ทำเหมือนะเ้อะแ้ มอหาใรอยู่อย่าร้อนใ
ทันทีที่เห็นหน้าพราวพร เธอวิ่ปรี่เ้ามาทันทีแล้วรเ้าุมือพราวพร
ทำเอาหิสาวมออย่าใ ส่วนส้มี๊ที่เินามหลั แทบะรุนหลัพราวพรเ้าไป้วย
ึ้นเรื่อบินไปเสียะไ้เรียบร้อยเสียที
ส้มี๊ิในใ มอภาพหัวหน้าทีมอถ่ายที่ำลัึพราวพร เพื่อะลาไปึ้นเรื่อ
เพราะวนเียนเวลาเ็มที
“น้อพลอย มาสายัเลยเี๋ยว็เรื่อหรอ่ะ
เร็วๆ พี่ใหายใว่ำหมแล้ว ส้มี๊ึ้นเรื่อัน เหลืออีไม่ี่นาที็ะออแล้ว
นอื่นเาไปรอันหมแล้ว เหลือแ่เราสอนนี่แหละ เรื่อเรื่อให่แน่ๆ เร็วๆ
่ะน้อพลอย”
“ือว่า เอ่อ...” พราวพรทำหน้าๆ อะไรันเนี่ย เธอะสะบัมือหนี หาแ่หิสาวร่าเล็็แรเยอะว่ามา
ในที่สุ็ลาพราวพรึ้นไป้วย ผ่านประูผู้โยสารไป้วยนไ้
แถมับให้หิสาวนั่อย่าเรียบร้อย ่อนะบ่นพึมพำแล้วทำหน้าุๆ ใส่เธออีรอบ
“วันหลัอย่าเลทนะะน้อพลอย
พี่ะหัวใวาย โอย...นั่รนั่นแหละ่ะ เรื่อะออแล้ว” เธอทำเสียุ
เมื่อพราวพรทำท่าะอ้าปาถาม ว่ามันเิอะไรึ้น
หิสาวยัอยู่ เมื่อส้มี๊ทรุลนั่้าๆ
พร้อมับถอนหายใเฮืออย่าโล่อ เมื่อั้สิไ้ว่า ัวเอำลันั่อยู่บนเรื่อบิน
พราวพร็เริ่มหันมา ‘เล่นาน’ น้าๆ ทันที
“พี่ส้มี๊ !”
“น้อพราวาเ็มั่อน่ะ
เสียเ้าหน้าที่เาประาศและให้สัาาเ็มัแล้ว เอาี้... พี่ทำให้เอ”
ส้มี๊ว่าแล้วุลีุอ รีบาเ็มันิรภัยให้ับพราวพร ที่ยั้อหน้าเาเม็
“พี่ส้มี๊ นี่พลอยเล่นอะไร
?”
“ือแป๊บนะะ พี่อธิบายทุอย่าไ้
อนนี้น้อพราวใเย็นๆ ่อน”
“ะให้พราวใเย็นไ้ยัไ
พราวไปหมแล้ว” พราวพรเริ่มโวย
แ่แล้ว็้อหยุเมื่อเรื่อเริ่มึ้นทะยานไปบนฟ้า พาเธอาแผ่นินประเทศไทย ไปยัุมุ่หมายปลายทา
เธอทำหน้ามุ่ย ในใเริ่มโมโหน้อสาวัวีที่เล่นานเ้าเสียแล้ว
‘พลอยนะพลอย ถ้าไม่อธิบายให้รู้เรื่อนะ
้อเอีแน่ๆ’ พราวพริอย่าโมโห ใบหน้าามบูบึ้
ส้มี๊เห็นหน้ามุ่ยๆ อพราวพรแล้วใหายวาบ
ในใเริ่มสวมน์ภาวนา ะพูยัไีนะไม่ให้
พราวพรโรธแถมยอมร่วมมือ้วย
ิ...สิ...ิ...ส้มี๊
...ยิ่เห็นหน้าาสบนิ่เยอพราวพรที่เริ่มนั่เียบ สาวประเภทสอ็ยิ่อใเ้นระทึ
‘ฝนเริ่มั้เ้าแล้ว
พายุะามมาหรือเปล่าเนี่ย ...น้อพลอยัารเอ็แล้วัน พี่ไม่เี่ยว้วยแล้ว’
ส้มี๊หลับาปี๋....
………………………………………………………………………………………
“ลนี่มันอะไรันะพี่ส้มี๊” ทันทีที่ลมาเหยียบพื้นินไ้ พราวพร็เริ่มั้ำถามับผู้ัารส่วนัวอพราวพลอย
้วยสีหน้าเร่เรีย ส้มี๊ยิ้มแหย ่อนะยมือสอมือเป็นเิยอมแพ้
แล้วพูเสียอ่อยๆ
“ือว่า
พี่อธิบายไ้นะะน้อพราว”
“นี่มันเรื่อให่เลยนะะ
พลอยำลัเล่นอะไร แม่น้อสาวัวแสบอพราว เาำลัเล่นลอะไรอยู่ ? ถึทำอะไรแบบนี้” พราวพรเริ่มเสียัเพราะวามโมโห
ส้มี๊รีบุ๊ปาทันที
แล้วมอ้ายมอวา อนนี้ทีมานำลัรอรถอยู่หน้าสนามบินนานาาิูบู เพื่อไปยับ้านเ่าึ่เ่าไว้เป็นที่พัผ่อนันอยู่
เลย่าน่ายืนรอแยันอย่าเพลียๆ เพราะนั่เรื่อมาถึแปั่วโม หิร่าเล็ที่ลาพราวพรมาึ้นเรื่อบิน
และ้อระไพลอยโนมา่าบ้าน่าเมือแบบนี้ มอพราวพรและส้มี๊อย่าสสัย
่อนะเินมาหานทั้สอทันที
“มีอะไรันหรือเปล่าะ น้อพลอย
ส้มี๊ พี่เห็นว่ามีปัหาันเหลือเิน ั้แ่เริ่มเลยนะ
รุา่วยทาทีมาน้วยเถอะ่ะ มาถ่ายทำ่าบ้าน่าเมือแบบนี้ บมันหลายล้าน
อย่ามีปัหาันให้มานันะะ น้อเ้มเอ็ลุ้มใเรื่อนัแสหน้าใหม่มาพออยู่แล้ว
เฮ้อ....ันล่ะเบื่อับเ็สมัยนี้ริๆ”
“ไม่มีอะไรหรอ่ะพี่เมย์
แหมๆ ส้มี๊อโทษแทนน้อพลอย้วย พอีเมื่อเ้าสุวิสัยริๆ
ถึมาึ้นเรื่อสายมาน่ะ่ะ” ส้มี๊รีบแ้ัว
พลายมือไหว้เธอ เมย์ หรือเมธาวี มอวาพราวพรทั้ัว่อนะเม้มปา แล้วพูเบาๆ
แ่ใให้เ้าัวไ้ยินว่า
“สุวิสัยหรือื่นสาย
ถึมาทัุ้แบบนี้ ไม่เยพบเยเห็นริๆ เอาล่ะๆ ูแลเ็เธอหน่อย็แล้วัน อ่านสัาันีถ้วนถี่แล้วใ่ไหม?
ถ้าอ่านแล้ว็เ็ท และั้ใทำานนะ” เธอว่าแล้ววัามอพราวพรเหมือนะ้อนอีรอบ
่อนะสะบัหน้าหนี แล้วเินระแทเท้าไปทาทีมานที่ยืนรอรถันอยู่
ส้มี๊ยมือทาบอ หน้าล้ำๆ นั้นีเผือ
“ออีแป้นะแ
พี่เมย์ะแหอันไหมเนี่ย อุแม่เ้า ! านเ้าเสียแล้ว ายๆๆ”
“ายแน่ๆ
่ะถ้าพี่ไม่อธิบายับพราวว่า นี่ยัยพลอยเล่นอะไรันแน่”
พราวพรหน้าแ้วยวามโรธ ที่โนสายาูถููแลนอเมธาวี ที่มอวาเธอเ้า
น้อสาวเธอ่าหาที่เป็นัว้นเหุ แล้วทำไมนโน่อว่า้อมาเป็นเธอ้วยนะ
โอย...แถม้อมาวุ่นวายอยู่ที่นี่้วย
ยัยพลอยนะยัยพลอย น่าหยิให้เนื้อเียวนั ส้มี๊ยิ้มแหย ให้ับพราวพร
่อนะโทรศัพท์มือถืออย่าะอมันเป็นที่พึ่ เรื่ออพี่น้อ
ให้เาัารันเอ็แล้วัน เมื่อปลายสายรับสายเสียใสแล้ว
ส้มี้็เอามันยื่นให้ับพราวพร ที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่
“นี่่ะน้อพราว
ำอธิบายเรื่อทั้หม เอ่อ...พี่ว่าน้อพราวหาที่ลับๆ ุยหน่อย็ีนะะ
พี่ะอยเป็น้นทาให้ พราวพรย่นิ้ว แ่็ทำามสิ่ที่สาวประเภทสอพูแ่โยี เธอหามุมแอบอยู่ที่้าเสา
่อนะทำเสียเียวใส่ปลายสาย
“พลอย...”
“พราว อย่าโรธพลอยนะ
พลอยำเป็นริๆ พราว้อ่วยพลอยนะ พราว้อ่วยน้อสาว
ือว่าพลอยมีปัหาับนายเ้มผู้ำับ พลอยไม่อยาทำานับเาริๆ
พลอยลัวว่าะทำานเสีย ือพลอยทนเห็นหน้าเาไม่ไ้ ...นะพราว”
“แ่ว่า พลอย”
“ถ้าพราววีน แล้วโวยวาย
ทาทีมาน็้อส่พราวลับ สัา็้อยเลิ ไหนะร้านุพีับแม่อีล่ะพราว
ุพีลทำเสื้อผ้าให้ละรเรื่อนี้ไปแล้ว ้อยเลิอีน ...นะพราวนะ
...พราวทำัวเป็นพลอยไป่อน พราวรู้ไหมว่าถ้าสัายเลิน่ะ
พลอยะโนปรับั้สิบล้าน... สิบล้านนะพราว”
“หา !” พราวพลอยอุทานอย่าใ เธอหน้าี มันเสียหายมานานั้นเียวหรือ ? แถมน้อสาวไม่เปิโอาส
ให้พูปิเสธแม้แ่ประโยเียว แม้แ่่อว่าสัำพราวพร็ยัไม่ไ้ทำ
(พูทันพราวพลอยเสียที่ไหนัน)
ยิ่ฟัเหุผลอน้อสาว
็ยิ่ทำให้พราวพรหนัใ เธอลืนน้ำลาย แล้วถอนหายใออมาเฮือให่
ปลายสายที่เาอาารนิ่ไปอพี่สาวเป็นำอบรับ ็แทบะเผลอไโยออมา พราวพลอยล้มัวลนอนบนเียนุ่ม
่อนะทำเสียอ้อนๆ ให้ับพราวพร
“นะ... พราว๋า ่วยน้อสาวหน่อยนะ
พลอยลัวว่าัวเอะทนไม่ไหว เอาอะไรีหัวาเ้มนั่น พลอยเลียเาริๆ นะพราว”
“อะไรันนัหนานะพลอยเล่นเป็นเ็ๆ
เฮ้อ...” พราวพรถอนใออมาอีรอบ
ะทำยัไไ้ล่ะ นอาะลับน้อสาวอมแ่นเท่านั้นเอ
เธอเอนัวพิับเสา้นให่อย่าหมแร
ะทำยัไไ้ล่ะพราวพรเอ้ย....มีน้อสาวแบบยัยพลอย
อมื้อ แถมอมวาแผนในารเอาัวรอ พี่สาว็้อปวหัวแบบนี้แหละ
“นะพราว พลอยมีเหุผลริๆ
พลอยไม่ไ้เล่นแผลๆ แบบไร้สาระหรอ แ่พลอยทนทำานับเาไม่ไ้ริๆ นะพราว”
“แล้วานอพราวล่ะพลอย
ายแล้ว!” หิสาวอุทานเหมือนเพิ่นึึ้นไ้
พราวพลอยหัวเราะิ๊
“ไม่้อห่ว พลอยัารเอ”
“ะัารยัไ ?” พราวพรทำเสียเนือยๆ สสัยลับไปเมือไทยราวนี้ เธอ้อหาานใหม่แล้วระมั
พราวพรมอไปรอบๆ
ที่มีผู้นสับสนวุ่นวายแล้วส่ายหน้า นึอยาะมาเที่ยวี่ปุ่น ลับไ้มาเร็วว่าที่าไว้แหะเรา
“พลอยะบอว่าพราวลาพัร้อนสอเือน
ทั้ๆ ที่ทำานไ้ไม่ถึเือนั้นเหรอพลอย เ้ายอมหรอ พราวโนไล่ออแน่ๆ”
“พลอยะไปทำานแทนพราวเอ”
ปลายสายรับอาสาเสียแ็ัน
“หา !”
“พลอยะทำให้แนบเนียนเลย
ะยาอะไรับานเลานุาร รับรอว่าเ้านายพราวับไม่ไ้แน่ เื่อมือพลอยสิพราว
พราวลอปลอมเป็นพลอย พลอยะลอปลอมเป็นพราว สนุื่นเ้นีออนะพราว หึ หึ”
“พลอยสนุไปนเียวเถอะ
พราวไม่สนุ้วยหรอ พลอยะพลอย พราวะทำยัไับพลอยี หืม?” พี่สาวรวอย่าอ่อนใ เมื่อ้อยอมำนนับน้อสาวนไ้ พราวพลอยหัวเราะ่อนะทำเสียอ่อน
“นะ พลอยยอมให้พราวี้นแรๆ
เลย พลอยะแบ่เินให้พราว้วย แ่เินเือนพราวที่พลอยทำานแทน
พลอยะไม่เรียร้อสับาท รับรอว่าพลอยะทำเหมือนพราวทุอย่าเลย แว่นแม่แ่ที่พราวใส่ไปทำาน พราว็ะใส่ไป
แล้ว็ะเล้าผม สวมเิ้ วามาุรู พราวทำแบบไหน พลอยทำามทุอย่าเลย
ออย่าเียว อให้พราวทำานแทนพลอยให้ีๆ นะ๊ะ”
“บ้า! หึ หึ” พราวพรอหัวเราะำ สิ่ที่น้อสาวบรรยายว่าเป็นเธอไม่ไ้
นแล้วนรอพราวพร็โรธน้อสาวฝาแฝไม่ลสัที เธออัวลไม่ไ้
“แล้วพราวะทำยัไ
เยเล่นับเาที่ไหนละละร พลอย็รู้ว่าพราวไม่เยอบ”
“แหม...พลอยเอ็รับานเป็นานแร
ไม่เป็นไรหรอพราว นอื่นเายัทำไ้เลย พราวพี่สาวพลอยน่ะเ่ะาย
รับรอว่าแป๊บเียว็ล่อปรื๋อ พี่สาวพลอยเ่ ลา สวย หน้าาี ...”
“พอเลยพลอย... พอแล้ว....
ไม่้อมายอ ยัไพราว็้อัารพลอย ถ้าไปถึเมือไทย ราวนี้พลอยทำับพราวมาไปริๆ” พราวพรแล้ทำเสียเ้ม ทั้ที่ลั้นยิ้มนหน้าแ่ำ
“พลอยะยอมให้พราวลโทษามอบใเลย
แล้วะพาพราวไปเลี้ยไอศรีมอร่อยๆ แถมแบ่เินให้้วย นะพราว๋า ่วยน้อสาว้วย
พี่สาวสุที่รั”
“พลอยอย่าให้ใรับไ้เรื่อปลอมเป็นพราวนะ” พี่สาวเริ่มย้ำ เพราะัะห่วเรื่อวามเ้าเล่ห์ อมแ่นอน้อสาว เธอไม่อยาให้านที่เพิ่เริ่ม้นหลุลอยไป
พราวพลอยแอบแลบลิ้น แ่ทำเสียหวานอบไปว่า
“รับรอ ะทำเหมือนพราวทุอย่าเลย
แหม...ทำไมพลอยะไม่รู้ว่าพราวเป็นยัไ ็เราเป็นฝาแฝันไ๊ะ”
“พราวัะไม่ีใที่ไ้เป็นแฝับพลอย” พราวพรว่า
“เราหน้าาเหมือนันมา เพราะเป็นฝาแฝเพราะแบบนี้
พราวถึโนพลอยหลอมาที่นี่ไ้ไ พลอยนะพลอย”
“โอ๋ๆ
บ่นไม่เลิเลยพี่สาว๋า นะไหนๆ พราว็ลับพลอยแล้ว อย่าให้เสียเรื่อนะพราว
พลอย็ะพยายามทำัวเป็นพราว พราว็พยายามทำัวเป็นพลอยนะ”
“เฮ้อ...”
“แ่นี้นะพราว
เี๋ยวโทรศัพท์พี่ส้มี๊เปลือแย่เลย ทาไลเสีย้วย บายนะ๊ะ รัพี่สาวมา ุ๊บๆ”
“เป็นยัไบ้าะน้อพราว
เอ่อ...ลว่า” ส้มี๊่อยเิน เลียบๆ เียๆ
มาใล้เมื่อเห็นว่าพราวพรวาสายลไปแล้ว หิสาวหันมาพยัหน้า
“ะทำยัไไ้ล่ะะพี่ส้มี๊านนี้
เฮ้อ... เป็นอันว่าพี่ส้มี๊เรียพราวว่าพลอยนะะ เี๋ยวเผลอหลุ
นอื่นเาะสสัยเอา”
“น้อพราวลยอมเล่นละรแทนน้อพลอยแล้ว
ไ ...”
“ูว์” พราวพรรีบทำหน้าเ้ม แล้วุ๊ปาห้าม
่อนที่ส้มี๊ะเผลอส่เสียัออมา สาวประเภทสอยิ้มว้า โล่ใเป็นรั้แร เหมือนยภูเาออาอในรอบหลายวัน
เาับมือพราวพรมาบีบเบาๆ
“่ะ
รับรอพี่ะไม่ให้นอื่นสสัยเลย น้อพราว เอ้ย น้อพลอย”
“น้อพลอย ส้มี๊
รถมาแล้วนะ เร็วๆ หน่อย” เสียเมธาวีะโนเรีย
ส้มี๊แอบบ่น แล้วรีบึมือพราวพรวิ่ไปึ้นรถทันที
‘ระไพลอยโนไปแล้ว พราวพร
เอ้ย...ะยัไ็ยัไม่รู้ พลอยนะพลอย ทำพี่แสบมาริๆ’
พราวพรแอบบ่นในใ ะที่นั่รถไปยัุมุ่หมายปลายทา...
ความคิดเห็น