คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ทั้งเกลียดทั้งรัก
ปิ่นหอมลืมาึ้นมา หล่อนรู้สึัยอไปหมทั้ัว วามอิ่มเอม...เปี่ยมล้นในร่าาย สัมผัสทาายที่เธอห่าหายไปนาน นที่ทำให้เธอไ้รับรู้ และเ็มื้นไป้วยวามรู้สึนี้ มีนเียวเท่านั้น...
เธอเยหน้าึ้น เธอถูอรัไว้นแทบระิไม่ไ้ เ้าออ้อมอ้มลมอเธอ นัยน์ามวับนั่น ราวับมีที่พร้อมะรีเธอให้เป็นิ้นๆ
“ลับไปับัน”
เสียทุ้มนั่นเอ่ย เาลายอ้อมแน แล้วลุึ้น ปิ่นหอมถึับหลับาปี๋ เมื่อเห็นว่าเาเปลือยทั้ัว แอลาสหันมามออาารอเธอ่อนะเลิิ้ว เธอทำให้เานึหมั่นไส้ น้อ้าวไปหยุรหน้าเธอ แล้วระาเธอึ้นมาาเีย ปิ่นหอมร้ออุทานอย่าใ เธอหน้าแเถือเมื่อถูเาึึ้นมาแบบนั้น เพราะเธอเอ็เปลือยเปล่าไม่ไ้สวมอะไรเหมือนับเา เธอถูึปะทะอว้า ผิวอเาแ็และลื่นเรียบ ไม่ไ้อ่อนนุ่มเหมือนเธอ
“ไปถูหลัให้ันหน่อย”
เาว่า แล้วพาเธอเ้าไปในห้อน้ำ ปิ่นหอมพยายามัืน แ่เา็ไม่ปล่อยเธอ ทั้เ็บและเหนื่อยเ้า เธอ็ถอนใเฮืออย่ายอมำนน ารปะทะันับเามีแ่ะทำให้เธอ้อเ็บัวสู้ออมแรไว้่อนีว่า ยอมใ้ฟอน้ำถูหลัไหล่ให้ับเา เายืนหันหลัให้ับเธอ เผยร่าายแ็แร่นั่น รอยสัสิโแสนสวยอเามันินเนื้อที่เ็มแผ่นหลัอเา มันถูสัไว้เพื่อลบรอยแผลเป็นอเ้าอผิวายนี้ เธอรู้...เพราะเาเล่าให้ฟั รอยใหม่ล่าสุรบริเวายโรอเา ที่ไม่มีรอยสั มันทำให้เธอมวิ้วเพราะรอยนั้นเหมือนะพึ่หายสนิท มันยัเป็นรอยแาๆ ปราเหมือนผิวเพิ่ะสมานัน
นิ้วอเธอแะผิวรนั้น เาหัวเราะในลำอเมื่อเธอแะ้อมัน เาำยอมนิ่เป็นหุ่น ให้เธอใ้ฟอน้ำโ่ๆ นั่นถูัวไปมา ทั้ที่รนั้นำลัแ็เหมือนับหิน พร้อมะระาเธอเ้ามา...แล้วเ้าไปในายเธอ ทำรัับเธอ้ำแล้ว้ำอีเหมือนเมื่อืน
เาำลัเ้าลัทธิทรมานนเอ ว่าะอทนับเธอไ้นานแ่ไหน
แ่ร่าายมันไม่่อยะฟัเาสัเท่าไหร่
“แผลนั่น แผลาเธอไล่ะถ้ามันสูว่านี้อีนิ ะเสียบเ้าุสำัอันพอี แล้วันะายไปแล้ว ายสมใเธอ”
“ใรทำุ”
เธอเอ่ยเสียสั่นพร่า ารเรียนพยาบาลมาทำให้เธอรู้ว่าสิ่ที่เาพูนั้นไม่มีผิ ถ้าเป็นารที่แทที่สูว่านี้อีนิ และเลื่อนไป้าหน้าอีหน่อย มันะสามารถัั้วหัวใเา หรือทิ่มทะลุปอไ้
“เธอไ?”
เายัย้ำ ่อนะหันมาแล้วใ้มือบีบเ้าที่าอปิ่นหอม นัยน์านั้นเป็นประายระยับ เธอราเบาๆ เพราะเาลน้ำหนัมือนเธอเ็บ มอเาแล้วสั่นหน้า
“ันเปล่า ันะไปทำอะไรุไ้ยัไัน”
“เอาเถอะ พูับนอย่าเธอไป นปาแ็อย่าเธอไม่ยอมรับหรอ”
เามอวาไปามใบหน้าอเธอ ใบหน้าที่หลอหลอนให้เามาามเธอลับไป...สู่อาาัรอนเอ ทั้ที่มีนั้านไม่เห็น้วย ทั้ที่พาเธอลับไปะเิปัหาับเามามาย ทั้ที่ไม่รู้ว่าเธอะทรยศเา้ำอีไหม
“แผลให่มา ุเ็บมา”
น้ำาเธอปริ่ม เมื่อเผลอเอ่ยออมา มืออเธอลูบรรอยแผลนั้น อย่าลืมัว
“ัน...ถ้าอยู่รนั้น ันะ่วยูแลุ เย็บแผลใหุ้ และทำให้มันสวยว่านี้ ผิวอุไม่วระ้อมีบาแผลอะไรอีแล้ว ุเ็บ ุสู้มาเินพอแล้วแอลาส”
ำพูอเธอทำให้นัยน์าเย็นานั่นเปล่ประายวับ เาลายนิ้วที่ล็อาเธอไว้ ่อนะ้มลูบเธอ
ูบอวันนี้ อ่อนโยน ไม่ไ้รุนแรเอาแ่ใ ทิ้รอยแผลไว้ึ่ันและันเหมือนเมื่อืน
มืออเาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าอเธอ เาสบถเบาๆ เมื่อลำเอี่โรอเธอ แล้วระิบิปานุ่ม
“เธอ้อินให้มาว่านี้ ปิ่นหอม เธอผอม...ผอมเินไป”
“อืม...”
เธออบโ้เาไ้เพียแ่เสียราในลำอ เมื่อเาบูบเร่าร้อนลมา แอลาสเ้นลึสอเ้าเ่นั่น ปาอเายัไม่ลายูบ ที่่อยๆ ทวีวามเร่าร้อนึ้น
มืออเาอี้าหนึ่ ละาเ้าอิ่มลไปหาบริเวส่วนสาว แะนิ้วไล้ับิ่เสร ล่อลวเธอให้ายน้ำหวานออมา
ประสบาร์เี่ยวาอเา พัเี่ยวเธอเ้าไปในวัวนแห่ัหาไ้อย่าไม่ยานั เายัวเธอึ้น ปิ่นหอมอุทานอย่าใ เมื่อเาับเธออ้าาออให้โอบรอบัวเาไว้ ่อนะแทรเ้าไปในายเธอ เาทำเหมือนว่าเธอเบาราวับนุ่น ยเธอ้วยแน้าเียวที่สอไว้ใ้สะโพเธอ ่อนะเริ่มยับสะโพ
เธอร้อราออมา้วยวามรัวน เมื่อเาพาเธอเินระแทลับมาที่เีย พาเธอนอนลบนเียโยที่ยัไม่ถอถอย เาพาเธอไปับัหวะรัอันแสนุัน ทว่าเปี่ยมเ็มไป้วยวามสุอม ปิ่นหอมนอนหมเรี่ยวแรในอ้อมแนเา เาสบถ้าๆ หูเธอะที่ยัยับายเ้าออ
“เธอมันูพิษ ปิ่นหอม อืม อ๊า”
เายัาโทษเธอ
แ่เายัไม่หยุอรัสัมผัสเธอ
เาเลียเธอ
พร้อมๆ ันนั้น
เา็รัเธอ...
ความคิดเห็น