คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ของขวัญ
“นายเิ นัอท่านเลื่อนไป่อน เี๋ยวันะนัไปอีที”
“อ้อ รับุเลา เอ่อ ผมหมึมาไ้หลายัวเลยรับ ท่านอบินหมึาิมิ ผมะึ้นเอาไปให้นะรับ และบอวิธีทำับแม่รัวไว้”
“เอาสิ อบใมา”
ประพัทธ์วาสายานับเรือแล้ว ็ยิ้มนิๆ ามอวัไปยัประูห้ออท่านที่ปิเียบ ไร้าริ่อใๆ าท่าน แบบนี้ะสุสมี...ไม่มีปัหา เ็นั่นะทำให้ท่านมีวามสุมา
เ็นั่น...
สะสวย สะราโมนานั้น เป็นเา็ะสุล้นทะลั ไม่ออมา่ายายแน่นอน
ารไ้มาอเ็นั่นแม้ะ้อเสียเินไปมาพอสมวร รวมถึเื่อนไเสียเปรียบอีนิหน่อย แ่ท่านไม่ว่า ถ้ารู้เ้า...เาทำีที่สุแล้ว เพื่อนาย
ประพัทธ์ผิวปาหวือ เาส่้อวามไปหามธุ เอ่ยบออบุสำหรับทุอย่า
ไม่เป็นไรรับ เพื่อท่าน ผมเสียสละเล็ๆ น้อยแ่นี้ ผมยอม
อบุมานะรับ ทุอย่าะเป็นวามลับระหว่าเรา เพื่อื่อเสียอุและภรรยา รวมถึท่าน้วย
เาบอย้ำอีหน มธุส่ำอบุลับมา ่อนะฝาฝัให้เา่วยูแลภรรยาให้้วย ลอเวลาที่อยู่ับท่าน และฝาอโทษท่านมา้วย ถ้าเิว่าภรรยาอเาะทำให้ท่านไม่พอใ
เารัษาน้ำใผู้าย้วยัน ้วยารไม่บรรยายว่าะถูใท่านมา เพราะป่านนี้ะเที่ยแล้ว ทัู้่ยัอยู่ันในห้อ สัพัเาะให้เ็ไปเาะเสิร์ฟอาหารและอบำรุ
ประพัทธ์ยิ้มอย่ามีวามสุ วามสุอท่าน็ือวามสุอเา้วย...
............................................................................................................................................................................
ริมฝีปาอสิล ูบไปามลาไหล่ละมุนอนที่นอนบเียบอยู่ในอ้อมแนเา ิราอรส่เสียอืออาเบาๆ เาหัวเราะเมื่อ้มลุหน้าลับออวบ เธอ่าหอมหวานเหลือเิน
เาวัปลายลิ้นลิ้มิมทรวนุ่ม ิราอรสะุ้เล็น้อย เพราะเธอนึว่านอยู่ในห้วฝันสีละมุน เธอไม่เยมีวามสุล้ำแบบนี้มา่อน เธอปรือามอูบริเวที่เิวามรู้สึเสียว่าน แล้ว็้อหน้าแ่ำ เมื่อเห็นภาพว่าสิลำลั้มลป้อนหน้าออเธอเ้าปา อ้าปารอบอมยอเ้าไว้ในปา อีมือหนึ่เฟ้นฟ้อนเ้าูมอี้าอย่าลัวมันเหา
โอ...
ร่าายอเธอร้อนผ่าวึ้นทั้าย เมื่อืนนี้ือเรื่อริไม่ใ่ฝัน รส่วนสาวเ้นุบึ้นมารับสัมผัสอเา มัน่ำื้น...และรู้สึราวับว่ายัมีอะไรอยู่ารนั้น...แน่ล่ะ เมื่อืนนี้ ท่าน...ทำรัับเธอเือบทั้ืน มันเป็นเ็์ที่เปิโลแห่วามสุให้เธอไ้สัมผัส ลิ้มรสาิ อันแสนเหลือเื่อนั้น
“ทะ ท่าน อะ อา”
“อบไหม หืม? ถ้าอบ็บอให้ันไ้ยินสิ๊ะ สาวน้อยอัน ันอบเธอมา ิรา”
“อะ อื้อ อูย อบ่ะ”
อบเาเสียพร่าปนรา และ็ไ้ราวัล เป็นนิ้วอเาที่เสียสีไปที่ิ่เสรสาว ถูไถให้เธอยิ่เสียว่าน ะที่เายัูลืนยออเธอไป้วย
ิราอรเสียวสะท้านไปทั้าย เธอแอ่นัวึ้นให้เาไ้มเย มืออเธอโอบรัอบเาไปามสัาา ไม่มีารเร็หรือ่อ้าน เธอปล่อยายใให้ับท่านเ็มที่
เธอหลับาแน่น เมื่อท่านยให้เธออยู่เหนือร่าแร่ำยำ และูบเล้าแ้มหอม พร้อมับเอ่ยระิบปนเสียหัวเราะพร่า
เสียอท่าน่าเร้าอารม์เหลือเิน
“ิรา๋า ันเหนื่อย หึๆ ิรา่วยที”
“ะให้ิรา่วยอะไรท่านะ” เธออยู่บนร่าแร่นั้น ปาอท่านบอว่าเหนื่อย แ่บาส่วนที่ำลัุนันสะโพอเธออนนี้ มันบอ้านว่าปาอท่านไม่รับใ
“รับมันเ้าไปในัวเธอสิ สาวน้อยอัน แล้ว็วบี่ัน ทำให้เราสอนมีวามสุ”
ำอร้ออเาแทบทำให้เธอสำลัลมหายใ
ิราอรเม้มปาแน่น ามอยัสิล นัยน์าอเธอหยาเยิ้มไป้วยฤทธิ์พิศวาส อนแรยัล้าๆ ลัวๆ เพราะวามที่ไม่เย...ทำแบบนี้มา่อน แ่เมื่อสิลเร่เร้าอีหน เธอ็ลอทำามที่เาอ
“อะ อ๊า”
“อืม...ิราอัน ีเหลือเิน สาวน้อย” เาบสะโพเธอเบาๆ แล้วับมันนำัหวะิราอรเสียว่านั้แ่ปลายเท้าไปนถึสมอับสัมผัสเสียสีเสน่หาแบบนี้
เธอเริ่มยับามที่ท่านสอนและเริ่มเร่เร้าวบับ ทำามที่ใเธอ้อาร วบุม้วยัหวะอเธอเอ ร่าายทัู้่สอประสานันไปามัหวะแห่เมาม สุท้ายิราอรเปล่เสียแห่สุออมาพร้อมๆ ับสิล และเธอ็วนบเาอย่าหมเรี่ยวแร สิลเอ็ล้นหลั่ออมาามเธอ เ็มล้นในายอิราอร...
“เธอทำให้ันยือายุไปอีสิบปีิรา” เาระิบับเธอ แล้วลอเลียมูับแ้มหอบ ิราอรยิ้มับอว้า เผลอูบผิวเนื้อรนั้นเบาๆ อย่าอ่อนโยน เหมือนะอบุเา ที่ทำให้เธอเปี่ยมสุอย่าล้นเหลือ
อวัรั้นี้
่าพิเศษสุเสียริๆ
ประพัทธ์ะ้อไ้ทิปาเา
ส่วนิราอร...
เาอยาะรู้ว่าเธอเป็นใร?
สิลมอหิสาวที่หลับไปแล้วในอ้อมแนเาเพราะวามเพลีย นี่อาะเป็นหนแรที่เาแหอนเอ
เาถอนใน้อยๆ แล้วหลับไหลามเธอ
ความคิดเห็น