คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฝาแฝดต่างใจ
ายวัยลานรูปร่าสูให่สะุา
ำลันั่ร่าภาพอยู่หน้าพิพิธภั์ลูฟอประเทศฝรั่เศส ใ้้นไม้อสวนสาธาระ ที่อยู่รัน้ามับสถานที่สำั
อันเป็นั่เหมือนเมือศิลปะอโล
ูเหมือนเาะเพลินับานรหน้า อย่าไม่สนใับอาาศที่เริ่มอบอ้าว
และแสแที่เริ่มส่แสแรล้า สุนัพันธุ์ไบีเรียนสีเทาัวให่นอนหมอบใล้เา
ทำหน้าที่ัยามอยเฝ้าไม่ให้ใรมารบวนเ้าอ
วามเพลิเพลินในินนาารอเา ทำให้หิวัยใล้เียัน
ที่ยืนอยู่เบื้อหลั ถึับส่ายหน้าับพฤิรรมอสามี เธอเินมาหาเา พร้อมับเอาแ้วาแฟที่เย็นเียบ
แนบับ้นแนแ็แรนั่น ทำเอานที่เพลิเพลินับนเออยู่ถึับสะุ้ ่อนะหันไปมอภรรยาแล้วหัวเราะเบาๆ
“อบัว
ุนี่เล่นอะไรเป็นเ็ๆ ไปไ้ที่รั”
“แหม...็ุธัน่ะ พอเ้าไปในโลส่วนัวแล้วล่ะ็
ไม่สนใใรเลยนะะ เรามาเที่ยวันนะ ว่าไ ! แสนี
ื้อไ่มาฝาเรา้วย” านวินทร์ลูบหัวเ้าหมา ที่ระิหาให้เธออย่าีใ
่อนะหัวเราะเบาๆ ี สรธัหัวเราะหึ หึ แล้วรับแ้วาแฟมาาภรรยา
“ว่าแ่ผม
ุเอเวลาร่าแบบ ็ไม่สนใใรเหมือนันนั่นแหละ”
“แหม...” าน์วินทร์หัวเราะิ๊ และโน้มัวมอภาพวาร่าอสามีแล้วออ
“ราวนี้ะให้ัวแสบนไหนอเราล่ะะ
ราว่อนอนไปอิาลี ุเอาภาพสีน้ำมันทีุ่วารูปปั้นอไมเิลแอนเโลให้หนูพราวไป
แม่ลูสาวนเล็อนให่เลย สสัยราวนี้้อเป็นอหนูพลอย”
“็ะ้อเป็นแบบนั้นล่ะรับ
เออ...พูถึลูๆ เป็นยัไันบ้า็ไม่รู้” สรธัอมยิ้ม
เาและาน์วินทร์ บาที็พาันไปเที่ยวามแหล่ศิลปะอโล
ามประเทศ่าๆ อาะเพราะวามหลใหลในานศิลปะ และอาีพอเาและเธอ้วย็ไ้
ทำให้พวเาอบที่ะเินทาท่อเที่ยว
านีไน์เนอร์อาน์วินทร์ เป็นที่ยอมรับันมาทั้ในและ่าประเทศ
มีื่อเสียมาเือบะยี่สิบปีแล้ว ส่วนานเียนและภาพวาอสรธั็โ่ัมาเหมือนัน
ยิ่อนนี้ลูๆ อทั้สอนเิบโนเป็นสาวสวย ่านเริ่มที่ะเลือทาเินอัวเอแล้ว
็ทำให้ผู้เป็นบิามาราอย่าาน์วินทร์และสรธั หมห่วไปไ้มาทีเียว และเริ่มที่ะให้เวลาแ่ันและันบ้า
ในเรื่อที่พวเาอบเหมือนัน
ทัู้่ึเพลินับวันพัผ่อน และารหาแรบันาลใในารทำาน่อไปมา
สรธัหอบหิ้วสุนััวโปร ที่เามัะหามาเลี้ยอย่าาไม่ไ้มา้วย แทนที่ัวเ่าที่เพิ่ายไปเพราะถึอายุัยอมัน
“เห็นุพีโทรมารายานว่า
ยัยัวเล็อเราเริ่มัมาบนเวทีแฟั่น หึ หึ ทั้ที่ไม่มีใรรู้ว่าเป็นลูสาวบัว
ส่วนหนูพราว็เห็นว่าำลัหาานทำอยู่น่ะ่ะ”
“แล้วะมีนสืบ่อิารุ
หรือว่ารัานเียนและานศิลปะ เหมือนผมบ้าไหมหนอ” สรธัว่า
เาิบาแฟ่อนะพูถึลูสาวทั้สอน
“หนูพลอยูแล้วน่าะเอาีทาเสื้อผ้าเหมือนุ
ส่วนหนูพราวผมเห็นแเอ็อบวาภาพเหมือนัน แ่อย่าว่าเรื่ออย่านี้ ผมไม่บัับลูอยู่แล้ว
ผมอยาให้แเลือทาอแเอ แ่ราวนี้เราสอนมานานเหมือนัน
นผมเอัะเป็นห่ว เพราะไม่เยปล่อยสอสาวไว้นานนานี้”
“ไม่้อเป็นห่วหรอ่ะ
มีสายสืบ่าวอย่าุพี อยรายานวามืบหน้าอลูสาวเราลอเวลาอยู่แล้ว
บัวอยาให้พวแอยู่ันามลำพั เรียนรู้ารทำานบ้า โยที่ไม่มีเราอยเป็นแม่นอยาปีปป้อ
ลูสาวอเราะไ้เรียนรู้และัสินใอะไรหลายๆ อย่า้วยัวเอน่ะ่ะ”
“พููีมาเลยนะที่รั” สรธัหัวเราะ ่อนะแล้แหย่ภรรยา
“วามริบัวอยาหนีลูเที่ยวบ้าใ่ไหม
ผมรู้ทันหรอน่า”
“ุธั” าน์วินทร์หัวเราะิ๊ พลาีแนสามีเบาๆ
“ะว่าบัวเห็นแ่เที่ยวเหรอะ
ที่มานานราวนี้ เพราะแวะเยี่ยมุแมุ่้วย่าหา”
“ล้อเล่นน่ะรับ” สรธัว่า เาโอบภรรยามานั่้าัว แล้วพูพึมพำเหมือนะฝาไปถึลูสาวสอน
ที่อยู่ไลอย่าเป็นห่วว่า
“ผมิว่าหนูพลอยับหนูพราว
ลูสาวนเ่อเรา ้อูแลัวเอไ้ีแน่ๆ แ่ผมไม่ห่วอะไรมาเท่าหนูพลอย เพราะหนูพลอยื้อแถมเป็นอมแ่นเหมือนุ
ีที่ว่ามีหนูพราวอยปรามไว้”
“แน้...ะหลอว่าบัวหรือเปล่า่ะเนี่ย
?” านวินทร์หัวเราะ สรธัเอ็อมยิ้ม
่อนะบีบปลายมูภรรยาเบาๆ อย่าล้อเลียน
“ถ้าุบัวไม่ื้อ เรา็ไม่ไ้มาเอันแล้วรัันหรอรับ
ไม่รู้ว่าเป็นอะไรถึนึเป็นห่วหนูพลอยั”
“หนูพลอยเป็นลูสาวที่ถอแบบบัวมาน่ะ่ะ” าน์วิทร์รับรอับสามีอย่าแ็ัน “รับรอว่า้อเ่เหมือนแม่แน่ๆ”
..............................................................................................................................................
“ีมาเลยหนูพลอย
ุนี้สวยมา เริ่มา ุพีารันรีว่าอลเลั่นนี้ ้อายีแน่ๆ” พีรวัน์ปรบมือเ้าหาันอย่าอบใ
เามออย่าื่นม ไปยัร่าสูเพรียวระห
ในุรารีสีทอ แนเปลือยเาะอายระโปรับเป็นพลีทยาวระพื้น
ับผิวาวนวลลออาให้เปล่ประาย เสริมให้นสวมเ่นราวับนาพา
ใบหน้าสวยเ๋อหิสาวอมยิ้มอย่าอบใในำม แถมยัโพสท่าใหู้อีหลายท่า
นพีรวัน์้อเอาไม้บรรทัในมือีเอาอย่าหมั่นไส้
“หนูพลอย พอแล้ว”
“็ุพีบอว่าสวยไ
หนูพลอย็ทำท่าสวยๆ ใหู้สิ” ยิ่ว่า็เหมือนยิ่ยุ
เ้าัวยิ่ทำท่าประหลามาึ้นทุที นสุท้ายปีนไปยืนาเียวบนโฟาอย่าแผลๆ
พีรวัน์เือ็เือ ำ็ำ และ็อหัวเราะิ๊ออมาไม่ไ้
“พอแล้วหนูพลอย
ุพีะำายอยู่แล้ว เฮ้อ....ถอแบบยัยุอบัวมาเลยนะเรา ไอ้โรนี้น่ะ โรื้อ
แถมห้ามไม่ฟัเนี่ย”
“แหม...” พลอย หรือ พราวพลอยหัวเราะออมาบ้า เมื่อพีรวัน์บ่นเอาแบบนั้น หิสาวรเ้าไปอแนายวัยลาน
หาแ่แ่ัวามสมัย๋า ้วยไม่ยอมให้ัวเอแ่ามวัยอย่าประบ
“็มันถ่ายทอทาพันธุรรมนี่ะ
ุพี” พีรวัน์ึมูโ่รั้นอพราวพลอยอย่าเอ็นู นเ้าัวร้อโอ้ย
!
เามอใบหน้ารูปไ่
ผมยาวำเป็นมันที่สยายเือบถึสะโพอหิสาวรหน้า นัยน์ามสวยเี่ยว ิ้วโ่เรียว ริมฝีปาอิ่ม
พราวพลอยสวยเหมือนาน์วินทร์ผู้เป็นมาราแทบไม่มีผิเพี้ยน
โยเพาะนัยน์ามสวยนั่น และยิ่นิสัย้อที่ว่าถอแบบันมา้วย ยิ่ทำให้ลูสาวเหมือนมาราเอาแทบทุระเบียเลยริๆ
พีรวัน์นึำในใ เมื่อนึถึย่าทอพลุ ย่าอาน์วินทร์ที่บ่นอุบ เวลาทะเลาะันับเหลนัวน้อยว่า
‘นี่มันนัหนูัๆ
เลยนี่นา เฮ้อ...้า้อมารบับลูสาวนัหนูอีรอบหรือเนี่ย
เี้ยวเล็บ็หัหมแล้ว นี่พ่อพีเอาไป่วยย่าเลี้ยบ้าเถอะ’
“ว่าแ่พี่สาวเรา
หนูพราวล่ะไม่เห็นมาที่ร้านเลย นี่เือบะหโมแล้วนะ ุพีนัพวเราไปทาน้าวเย็น
เี๋ยวม่ามี้พวหนู โทรมา ะไ้ว่าไม่ไ้ว่าไมู่แลลูสาวให้”
“พราวเาไปสัมภาษ์านน่ะ่ะุพี
เี๋ยว็มา หนูพลอยอยาให้พี่สาวไ้านเร็วๆ ัเลย”
“มา่วยันที่ร้าน็ไ้” พีรวัน์ว่า ะที่มอนาฬิา สลับับมอประูร้านเสื้อผ้าร้านหรูอนเอไป้วยอย่าร้อนใ
ที่เห็นว่าพราวพรผิเวลา
“ุพีไม่อยาให้หลานสาวไปไลา
เป็นห่ว”
“ไว้หนวสิะ” พราวพลอยหัวเราะับประโยนั้นอัวเอ เลยโนพีรวัน์้อนเอา
“อืม...หรือะให้ีถ้าเิมีหนุ่ม
ๆ มาีบพราว ุพี็แย่ไว้เอเลยสิะ รับรอว่าพราวเาไม่ว่าหรอ”
“ไปเปลี่ยนเสื้อเี๋ยวนี้เลย
แม่ัวี ทะเล้นให่แล้วนะเราน่ะ”
“่า”
พราวพลอยหันมายิ้มว้าให้อีรอบ ่อนะวิ่ปร๋อเ้าไปหลัร้าน
ทิ้ให้พีรวัน์มอามอย่าลุ้ม ๆ ับวามอมแ่นอผู้เป็นลูสาวเพื่อนรั
พลาบ่น
“ว่าุอบัวนี่นแล้วนะ
ยัแพ้หนูพลอยเฮ้อ...แล้วมาฝาไว้ับเราเสีย้วย เยุมไ้ที่ไหนันล่ะ”
เสียรุ๊ริ๊ัที่หน้าประูร้าน
เป็นสัานว่ามีนผลัเ้ามา้านในร้าน ทำให้พีรวัน์ะเ้อมอ ่อนะอมยิ้ม เมื่อเห็นหิสาวอีนที่เินเ้ามา้านใน
เาะโนทัเธอเบา ๆ ว่า
“ายแล้ว! หนูพราว ทำอะไรับหน้าามาล่ะนั่นน่ะ”
ร่าเพรียวสูเท่าันับพราวพลอย
ใบหน้าที่ละม้ายล้ายันแทบแยไม่ออ หาแ่ผู้เป็นพี่สาวหาแว่นรอบหนา มาสวมไว้บนบัใบหน้าามไปเือบรึ่
ผมยาวำมันเล้าไว้เป็นมวย้านหลัอย่าเรียบร้อย เธอแ่หน้าอ่อนๆ
ไฝเม็เล็ที่ใ้า้าย ที่ทำให้พีรวัน์ับผิไ้ว่าใรเป็นใร ถูแว่นบัไว้เสียมิ
หิสาวอยู่ในุสูทเรียบร้อยสีเทา
เสื้อเิ้้านในสีมพูอ่อน ูเรียบร้อยและเหมาะับเป็นสาวนัทำาน พราวพรหอบเอสารมาพะรุพะรั
รวมทั้ระเป๋าใบโ ที่ทำให้พีรวัน์้อรีบไป่วยถือ เามอวาร่าเพรียวอีรั้
่อนะหัวเราะเบาๆ เมื่อพราวพรถอแว่นรอบสีำหนาอัวเอออ
พลานวั้มูที่ถูแว่นเป็นรอย
“นึยัไล่ะ
ถึหาแว่นมาใส่ หนูพราว”
“็น้อสาวพราวัแล้วนี่ะ
ุพี พราวไปไหน็มีแ่นทัว่าเป็นยัยพลอย บาน็ี้ใหู้
บาน็มาวิ่ามอถ่ายรูป พราวอาย เลยหาแว่นมาใส่เสียเลย แ่นี่ยัไม่ินับแว่นเพราะมันรสันมูน่ะ่ะ” เธอว่าพลาทรุลนั่รโฟา
พีรวัน์ส่ายหน้า เาอมยิ้มเมื่อเห็นพราวพลอย ้าวออมาาห้อเปลี่ยนเสื้อ
หิสาวสวมเสื้ออวีแนุัวยาวสีน้ำาลลายทา และสวมาเยีนาสั้นไว้้านใน
ผมยาวปล่อยสยายเน้นรอบหน้าสวยเ๋ให้ยิ่เ่น เมื่อเห็นผู้เป็นพี่สาว็ปรามานั่้าๆ
พร้อมับโอบเอวบาไว้ทันที
พีรวัน์มอูสอสาวพี่น้อ
ที่เหมือนันแ่รหน้าา แ่อย่าอื่นแทบะไม่เหมือนันเลยสันิ
พราวพลอยผู้เป็นน้อนิสัยื้อรั้น และเื่อมั่นในัวเอสู แถมเอาแ่ใัว
พราวพลอยมัะมีวิธีทำให้นอื่น ทำามวาม้อารอัวเอไ้เสมอ
ส่วนพราวพร ใเย็นราวับน้ำ
นิ่สบเหมือนบ่อน้ำลึ ที่เาไม่ถูว่าำลัรู้สึแบบไหน แม้ว่าน้อสาวะื้อ นบาทีใร็ห้ามไม่อยู่
แ่พราวพรมัะับุอ่อนอน้อสาวไ้ทุที และทำให้พราวพลอยยอมสยบไ้เือบทุรั้
“มาแล้วนสวย เหนื่อยไหมพราว...” ประโยหลัเ้าัวลาเสียเหมือนะร้อเพล พราวพรส่ายหน้าแล้วยิ้มหวานให้ับน้อสาว
“ไม่เหนื่อยเลยพลอย
ไปหาน้ำให้พราวหน่อยสิ อแห้ั”
“เี๋ยวุพีัารให้
หนูพราวพัให้หายเหนื่อยนะ รอแป๊บหนึุ่พีะเอาน้ำส้มเย็นๆ มาเสิร์ฟ้ะ” พีรวัน์อาสา ่อนะเินไปทาหลัร้าน ที่ัไว้เป็นรัวย่อมๆ ้วย พราวพลอยเอาเอสารอพี่สาวมาพลิู
แล้วบ่นพึมพำ
“เลิสมัรานเถอะ
แล้วมาเินแบบับพลอยีว่า เินีะายนะพราว แ่ัวสวยๆ เอนเยอะแยะ สนุีออ
นี่พลอยเริ่มรับานโษาอีอย่า้วยนะ ท่าทาะสนุ”
“นเยอะๆ
พราวอบที่ไหนันน่ะ อีอย่าวันนี้พราว็ไ้านทำแล้ว้วย้ะ
ไม่้อไปสมัรที่ไหนอีแล้ว” พราวพรอมยิ้ม
ะที่พราวพลอยทำาโ พลาเย่าแนพี่สาวอย่าีใ
“ริๆ น่ะเหรอพราว ?
ีใ้วย อย่านี้้อลอ เย้ ! ุพีา พราวไ้านแล้ว่ะ” พราวพรหัวเราะน้อสาวที่ผละาเธอ วิ่พลาะโนพลาเ้าไปหาพีรวัน์
เมื่อไ้ยิน่าวีนั้นเ้า ็รีบเินออมาหาพราวพร พร้อมับแ้วน้ำส้มเย็นเียบยื่นส่ให้หลานสาว
“ริๆ เหรอหนูพราว
ุพีีใ้วย ุอบัวับุธั้อีใแน่ๆ านอะไรเหรอ๊ะ?”
“ุพีอย่าเพิ่บอพ่อับแม่อพราวนะะ
พราวอยาให้ท่านประหลาใ พราวิว่าเินเือน เือนแรอพราว
พราวะยให้พ่อับแม่หมเลย่ะ” พราวพรพูยิ้มๆ ผู้เป็นน้อสาวแอบหันมา้อน
่อนะหัวเราะเบาๆ พลาบ่นัวเอึมำว่า
“แหม...พราว
...พลอยเลยรู้สึว่าัวเอแย่ัเลย ยัไม่เยให้อะไรพ่อับแม่สับาท เินพลอยหามาไ้็เอามาใ้เือบหม
อายพราวั หาเินไ้่อนพราวอีแนะ แ่พลอยยัไม่เยิว่าะให้อท่านเลย”
“ไม่เป็นไร
ผู้ร้ายลับใสัมให้อภัยเสมอนะ แม่หลานสาว หึ หึ
วันนี้็เลี้ย้าวุพีับพี่พราวเสียเลยสิ เราเพิ่ไ้่าเหนื่อยมานี่นา”
พีรวัน์ว่า่อนะโลหัวหลานสาวเบาๆ อย่าหยอๆ
พราวพลอยหัวเราะิ๊
“ุพี ถือโอาสเลยนะะ
แ่็ไม่เป็นไร พลอยเลี้ย็ไ้ พราวไว้พลอยะอหุ้น้วย เวลาที่พราวะให้พ่อับแม่นะ
ะไ้เป็นอวัพร้อมๆ ันสอนเลยไ”
“ไ้สิ๊ะ” พราวพรว่า เธอยิ้มเมื่อนึถึานที่หามาไ้้วยัวเอ
พรุ่นี้ะไปทำานเป็นวันแรแล้ว ะเป็นอย่าไรบ้านะ
ำแหน่อเลานุาร อผู้ัารบริษัท
ุภิน อนัน์โัย
้อำื่อเ้านายไว้แม่นๆ พราวพรย้ำับัวเอ
ะที่ทานอาหารเย็นับพีรวัน์และพราวพลอยอย่ามีวามสุ ปลื้มเปรมใับสิ่ที่ัวเอทำไ้สำเร็
อนนี้เธอ็เหมือนเป็นผู้ให่ึ้นอี้าวแล้ว
และ้อทำให้ผู้เป็นบิาและมาราภูมิใ ในสิ่ที่เธอเลือให้ไ้...
……………………………………………………………………………………………………..
“่ะ แม่ พราวื่นเ้นัเลย
ทำานพรุ่นี้วันแร” พราวพรยิ้มับโทรศัพท์
เสียปลายสายที่โ้อบลับมา ทำให้เธอมีำลัใึ้นอีมาทีเียว
“ไม่้อลัวหรอ้ะหนูพราว
นเรา็้อมีรั้แรทั้นั้น แม่ไม่มีอะไระแนะนำหนู้วยสิ
เพราะแม่เอ็ทำานแบบเป็นเ้านายัวเอมาลอ แ่ทำานับนอื่น
เรา้อำนึถึหลายๆ อย่านะลู ้อระวัำพูา และสิ่ที่สำั้อเอาใเามาใส่ใเรา
หนูพราวทำาน้านเลานุาร ้อเี่ยวพันับอารม์นมาๆ ยัไ็อทนนะลูแม่”
“่ะ
พราวอยาะหาประสบาร์ พราวอยาลอทำานูน่ะ่ะแม่”
“ี้ะ นเรา้อลอหลายๆ
อย่าถึะมีประสบาร์ีวิเยอะๆ อนแรแม่ยัอยาะฝาหนูทำานับอาธั เพราะที่โรแรม็มีื่อพวหนูในหุ้น้วย
อีหน่อย็้อไป่วยอาธัทำานที่ระบี่”
“พราวถึอยาลอหาานทำูเอ่อนยัไะแม่
ะไ้เรียนรู้หลายๆ อย่า พราวไม่อยาเ้าไป ในานะหลานอเ้าอโรแรมน่ะ่ะ”
าน์วินทร์หัวเราะเบาๆ
ับำอบอลูสาว สรธัที่อยู่้าเธอสะิ ่อนะบุ้ยใบ้ เป็นเิว่าเาอุยับปลายสายบ้า
าน์วินทร์ึส่โทรศัพท์ให้ับสามี
“ว่าไลูสาวนเ่อพ่อ
ั้ใทำานนะลู พ่อเอาใ่วย”
“อบุ่ะพ่อ” พราวพรยิ้มอย่าีใ เมื่อไ้ยินเสียห้าวทุ้มอบิา
ที่เป็นำลัใอย่าีให้ับเธออีแรหนึ่
“ไว้ยัไพ่อับแม่ะลับันอีสอเือนหน้านะ๊ะ
มีอะไร็โทรมานะหนูพราว อ้อ ...ฝาน้อสาวเรา้วย”
“ไ้่ะ
พลอยเอ็ทำานเหมือนัน่ะแม่ เราสอนโแล้วูแลัวเอไ้่ะ
พ่อับแม่ไม่้อเป็นห่วนะะ”
“พ่อเื่อว่าลูสาวนโอพ่อโแล้ว
หนูพราว” สรธัหัวเราะหึ หึ
“แ่หนูพลอย ยัไพ่อ็ยัห่ว
หนูพราว่วยปรามน้อหน่อย็แล้วันนะ เวลาะทำอะไรแผลๆ”
“รับรอ่ะ” พราวพรรับำแ็ัน เธอสนทนาับท่านทั้สออีสัรู่ ่อนะวาสายไป
พราวพรยัมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
เมื่อวาโทรศัพท์ลับโ๊ะ ึ่ั้อยู่้ารเียนอนนุ่ม
แ่่อนที่ะทรุัวลนอนับเียนอน ็มีเสียเาะประูัึ้นเสีย่อน
หิสาวเลิิ้ว
แล้วลุึ้นไปเปิประู ่อนะอมยิ้มเมื่อเห็นผู้เป็นน้อสาวยืนยิ้มอยู่หน้าห้อ
พราวพลอยเอามือไพล่หลัเหมือน่อนอะไรไว้ ใบหน้านวลแเรื่อ
“ยัไม่นอนเหรอ พลอย ?”
“ยัเลย
เ้าไปหน่อยไ้ไหมพราว” พราวพรหลีทาให้ เธอเินเ้าไปในห้อ
พร้อมับเอาสิ่ที่่อนไว้มาแสให้ับพี่สาวู เมื่อพราวพรเห็นเ้า็เลิิ้ว
“อะไรน่ะพลอย”
“็ไวน์ไ เอามาลอับพราว
ลอที่พราวไ้านทำไ” พราวพลอยว่า ่อนะเินไปที่เ้าอี้หวายที่ปลายเียอพราวพร
เธอเอาวไวน์วาไว้บนโ๊ะเล็ ที่พราวพรใ้วาหนัสือ แล้ววัมือเรียพี่สาวพลาส่ยิ้มหวานให้
พราวพรยัยืนทำหน้ายู่ยี่อยู่ แถมออเสีย้วย มอน้อสาวแล้ว็ส่ายหน้า
“ไม่เอานะพลอย”
“อย่ามาทำเสียเ้มน่ะพราว” พราวพลอยหัวเราะิ๊ แล้วเปิวไวน์ พลารินน้ำสีทับทิมเ้มลในแ้วใส เธอลุึ้นและเอามาส่ให้พี่สาว
พร้อมับยัเยียลใส่มือพราวพร ที่รับไว้เหมือนอย่าไม่เ็มใ พราวพลอยอมยิ้ม เธอเอาแ้วในมือนับแ้วอพี่สาวเบาๆ
“ลอันหน่อยนะ พราว๋า นานๆ
ทีน่า”
“ินออย่านี้ไม่ีหรอพลอย” พราวพรบ่น น้อสาวส่ายหน้า แล้วย่นมูให้พราวพรอย่าล้อๆ
“ีสิ...
ื่มเป็นเพื่อนพลอยหน่อย... นะพราว โอาสีทั้ที วเียวเอไม่เมาหรอ” พราวพลอยารันรี พลายแ้วื่มรวเียวหม
เมื่อไวน์หมแ้วแล้ว เธอ็เินไปรินมาใหม่
พราวพรมอน้อสาวที่เริ่มหน้าแ เพราะไวน์ในมือออฤทธิ์ พลาเริ่มบ่นอีรอบ
แ่็ยแ้วในมือึ้นิบแ่โยี
“พลอยนะพลอย พ่อับแม่เพิ่ะฝาพลอยับพราวอยู่แหม็บๆ
มาวนเสียนอีแล้ว”
“ไม่เสียนหรอน่า...
็เราื่มันสอนเอ... นะพราวื่มหมเลย... อย่านี้สิ... พี่สาวพลอย อิ อิ เอามาเิมหน่อยเร็ว”
พราวพลอยรีบแย่แ้วในมือไปรินเพิ่ม
พราวพรไ้แ่ส่ายหน้า
แล้วนึบ่นัวเอ ที่เผลอไปร่วมมือับน้อสาวัวีอีแล้วนไ้
พลอยนะพลอย
แม่อมแ่น...ถ้าพรุ่นี้ไปทำานไม่ไหวล่ะ็...น่าู
พราวพริในใ และแอบ้อนไป้วย
ะที่นั่ื่มไวน์เป็นเพื่อนน้อสาว
สอพี่น้อยิ่ื่ม็ยิ่เิอาาริลมทัู้่ พราวพรที่มึนแล้ว เลยไม่ห้ามพราวพลอย
ที่เินลไปเอาไวน์มาเพิ่มอีว
นผลสุท้าย..เมื่อไวน์แ้วสุท้ายหมไป
ในเวลาเือบเที่ยืน สอพี่น้อ็นอนันอยู่บนเียนุ่มอพราวพรแบบหลับสนิทเลยทีเียว
เพราะไวน์หมไปแล้วสอว ในที่สุพราวพร็้อยอมแพ้น้อสาว แถมเผลอไปร่วมมือเ้าแล้วอีามเย...
ความคิดเห็น