คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หัวใจมันแปล๊บบบบบบบบบ
ผมเือบะลืมๆ
เลือนๆ เรื่อที่รับปาับแหวนอไม้ไว้ว่าะไปสมัรเรียนมหาวิทยาลัยที่หมอนั่นสอนอยู่
รับ นถึอนนี้ ไอ้วามไม่อบหน้าพี่แบ์อะไรนี่อผมมัน็ยิ่ทวีึ้นมาทุวัน
ทุวัน หมอเิัวเอมาิน้าวับเรา นั่นนี่ับเรา ทำยัับเป็นนในรอบรัว
แถมแหวนอไม้็หน้าบาน หน้าบานมา
มาึ้นทุวัน นผมหมั่นไส้
นเ้าวันหนึ่หลัาที่พ่อับแม่อเราลับมาาารฮันนีมูนอันยาวนาน
และเห็นวรว่าลู้าใล้ะหายหมล่ะ ็สมวระหายหรอรับ
เล่นปิร้านันเป็นเือนๆ นานั้น แ่ไม่เป็นไร ไอ้่าใ้่าย พ่อผมรวย
็ให้ออไป ผลไม้ในสวนมีนมารับถึที่ แล้วแหวนอไม้็ายทาอินเอร์เน็
เธอ็ไม่ใ่ว่าไม่ไ้เรื่ออะไรอย่าที่เธออบว่าัวเอหรอรับ
เธอเป็นนลาในระับหนึ่ แล้ว็ยิ้มเ่ พูเ่ ยิ้มวิบวับนั่นแหละรับ
ทำให้เธอเป็นที่รัอใร่อใร ลู้าประำอเราบาน
ลทุนสั่นมับเราทาโทรศัพท์และให้เราไปส่ถึบ้านอนเราไม่เปิร้าน
ผมับแหวนอไม้็รับออเอร์ันพอประมา ให้มีรายไ้
ผมยให้เธอหมนั่นแหละรับริๆ แล้ว แ่เธอ็ไม่ยอม เอามาแบ่ให้ผมนไ้
ไม่ฟัหรอว่าผมพอมีรายไ้
ผมมีรายไ้ริๆ นะอนนี้
เมที่ผมิับเพื่อน เราเริ่มอัพโหลลทาแอปเปิล และแอพสโร์ อนุมัิแล้ว
ผ่านแล้ว้วย รายไ้หารสาม ทีมอผมมีสามน มัน็พอไปไ้ีเลยทีเียวล่ะ
เหลือแ่พวเรื่อารลา โปรโม เพื่อนผมอีสอนอาสา เพราะมันถนัทานี้มาว่า
มันบอให้ผมนอนรอเาู รอรับวามสำเร็อทีมเราไ้เลย รับรอว่ารุ่แน่นอน
ะรุ่ ะริ่ ะอะไร
็ามแ่ล่ะรับอนนี้ ผมัะเรียนิๆ ที่ันไปรับปาไว้ว่าะไปลอลเรียนู
วันนี้เธอวนผมอีรอบ ่อหน้าพ่อับแม่ ในมื้ออาหารเ้า
“ว่ายัไล่ะแทน”
เธอว่ายิ้มๆ
พร้อมับเอาใบสมัรยื่นให้ผม พ่ออผมว้าหมับไปู แ่...สมน้ำหน้า
อ่านภาษาไทยออที่ไหนัน เลยำ้อยื่น่อให้ับุบุษบา
เธอเอาไปอ่านแล้ว็แปลให้พ่อผมฟั
“็ลอไป็ไ้รับ” ผมอบ
ลูผู้ายพูแล้ว็ไม่อยาืนำนี่รับ
“นายิยัไะไปเรียนล่ะไอ้เสือ”
พ่ออผมถาม พร้อมับมอผมยิ้มๆ ผมแ่ยัไหล่ ส่วนุบุษเธอยิ้มว้าเลยทีเียว
ูเหมือนเธอะเรียเรื่อที่ผมะไม่ยอมเรียน่อ เธอูะเป็นห่วอนาอผมเอามาๆ
หลายอย่าเธอูแล สอนผมเหมือนับแม่นไทยที่สอนลูนั่นแหละรับ ที่พูแบบนี้
เพราะว่าวิธีาริอเธอและย่าผม และป้าเอ็มไม่เหมือนันเลย ผม็รับฟั
แล้ว็เอามาิูว่าผมอบแบบไหน ็่อยเลือเอา
“ีแล้วล่ะ่ะที่ลูัสินใเรียน
แม่ับพ่อสนับสนุนเ็มที่เลยนะแทน ะอย่าไน่ะ เรียนรู้เอ
ับเรียนในมหาวิทยาลัยมันไม่เหมือนันนะ”
“รับ”
“แล้วที่นั่น แบ์็สอนอยู่้วย
ีเลย ะไ้ฝาฝัลูายอเราให้แบ์่วยูแล” เธอว่า...พลาแล้ระเ้าลูสาว
ที่เริ่มหน้าแึ้นนิๆ
“ริไหมล่ะแหวน
ะไ้ฝาแทนให้แบ์ูแล แหวน็ะไ้ฝาแบ์ให้แทนูแลให้้วย”
“แม่ล่ะ็”
เธอหน้าแ่ำเลยรับ
พ่ออผมมออาารอสอแม่ลู แล้ว็หัวเราะออมานิๆ ามประสาผู้ายเ้าู้
ทำไมะมอไม่ออว่า ปิิริยาอแหวนอไม้เวลาไ้ยินื่ออหมอนี่น่ะ
มีอาารมานาไหน พี่สาวอผมิยัไับหมอนั่น
“แบ์นี่ใรันนะ แ่พูื่อ
แหวน็อายม้วนแล้ว”
“ู่ิ้นอแหวนเ้าน่ะ่ะุ”
ุบุษว่า อ้อ...ผมเพิ่ะรู้นะรับนี่ถึวามสัมพันธ์อสอนนี้
เหอะ...
รู้สึแปลบๆ แปล๊บๆ พิลว่ะู
“แหม...แม่ล่ะ็ ้ิ้นที่ไหนันอะ
ไปันีว่าแทน เี๋ยวสาย”
นั่น เธอเินมา เินนัวะม้วนไปอรวมันล่ะ
เธอุมือผมึ้นให้ลุามเธอ ผม็ยอมลุ่ายๆ นั่นแหละรับ ืนัวไว้
เธอ็ะุไม่ึ้น หล้มหลุไป อายหนัไปอี
“พี่แหวนับพี่แบ์ อบันเหรอ”
ผมเอ่ยถามลอยๆ
เธออุทานเบาๆ แล้วู่ๆ ็เลี้ยวเ้าอยเอาเสียื้อๆ ผมถึับร้อว๊า
เพราะารหัเลี้ยวอเธอนี่ ยัับารริฟรถันเลยล่ะรับ
“ทำอะไรน่ะพี่แหวน”
ผมหันวับไปมอนับ ที่หันมายิ้มแหยให้ผม หน้าเธอแเถือไปหมอนนี้
“อูย...เลี้ยวผิอะ”
“เินรึยัไ”
ผมัอ แล้วมอเธอ้วยหาา เธอย่นมูน้อยๆ
ไม่อบผมรับ แ่เร่เพลในรถแทน น่ะ...เินใ่ไหมนั่น
เธอวนผมุยไปเรื่ออื่น
ที่ห่าไลาเรื่อพี่แบ์ ผม็ไม่ใ่วายนะรับ
็มอออล่ะว่าเธอะอบหมอนั่นริั แล้วหมอนั่นเอ็...
ผมไม่อยาะเ้า้าแหวนอไม้ว่าไอ้แบ์อะไรนี่
็ูท่าะมีใให้ับพี่สาวผมเหมือนัน
เหอะ!
แหวนอไม้พาผมมาที่มหาวิทยาลัยที่พี่แบ์ทำานอยู่
มันเป็นมหาวิทยาลัยที่มีเนื้อที่พอสมวรเลยรับ แล้ว็ูสะอาสะอ้าน ยัใหม่
นัศึษาแ่ล่ะน็...แ่ม...น่ารั ใ้ไ้เลยล่ะ
สาวไทยนี่น่ารัเยอะนะรับ
น่ารัับสวยมันนล่ะแบบัน
ถ้าสวยมันมอแป๊บเียว็เบื่อ แ่นน่ารั ัวเล็ๆ
นี่มันให้วามรู้สึเหมือนที่พ่ออผมพูริๆ
วามเป็นลูรึ่หน้าเ้มทำให้ผมูเป็นเ็แ่ไปเลย
ไหนะส่วนสูวามล่ำอี แ่ใร่อใร็หันมอผม โยเพาะสาวๆ ที่ถึับุบิบ
ทำหน้าแมอ็รู้ว่า...นั่นแหละรับ ผมไม่ใ่พวหลัวเอและหลอัวเอ
อยู่ที่นี่ผม็ะฮอเหมือนๆ ับเวลาเปิร้านายนมนั่นแหละรับ
บานำผมไ้้วย ำแหวนอไม้ไ้
เพราะเป็นลู้าที่ร้านอเรา เ้ามาทัทายเรา
พาเราไปทีุ่สมัรสอบอย่านอัธยาศัยี เธอลุ่มนั้นุบิบอะไรบาอย่าับแหวนอไม้
ทำให้เ้าัวอมยิ้ม แล้ว็มอมาทาผมอย่าล้อเลียน เมื่อพวเธอาไป
แหวนอไม้็ยื่นระาษโน้เล็ๆ ส่ให้ผม พร้อมับรอยยิ้มวิบวับนั่น
“นี่...พ่อนเสน่ห์แร”
“อะไรน่ะรับ”
“ไอีไลน์อสาวๆ ลุ่มนั้นยัไล่ะ
สนใ็แอไปไ้นะน้อรั”
ผมรับมาแล้วยัลในระเป๋าาเ
พลาับยัิ้วให้ับแหวนอไม้้วยท่าทาวนๆ
“น้อายพี่หล่อนานี้
ไม่ิะหวหรือรับ”
“ไม่หรอ เพราะพี่รู้ว่าแทนน่ะ
สเปแบบไหน” เธอว่า ทำเอาผมมวิ้ว
“หืม?”
“สาวๆ ลุ่มนั้นไม่สเปแทนหรอน่า
พ่อเสันบอว่า แทนอบผู้หิสู ายาว อเป็นอ ้นเป็น้น ปาอิ่มๆ สวยๆ
พวเราน่ะมันพันธ์เี้ย วิ่ลอาแทนไปมา แทนไม่มอหรอ”
“หืม”
ผมอยาะำออมาัๆ เออริสิ
ที่ผ่านมา ผม็วแ่สาวๆ หุ่นประมานั้นริๆ ไม่ิะอบสาวัวเล็ นาย่อมเยาว์
พพา่าย
ไม่ิะอบ
นระทั่...
“น้อแหวน น้อแทน”
เสียะโนเรียื่ออพวเราัึ้น
พร้อมารปราัวอโอปป้า ไม่สิ อพี่แบ์ หมอเินมาแบบ...แบบ้าๆ มาุาย
สุสะอา ในเสื้อเิ้สีาวสะท้อนแนผมมอแล้วาพร่า
าเเสื้อรีเห็นลีบัเน ผมหวีเรียบ เาสวมแว่นรอบทอ ยิ้มฟันาวสะุา
โบไม้โบมือให้เรา แหวนอไม้ยิ้มหน้าบาน รับ ็หน้าบานทุทีเวลาเห็นหมอนี่
ส่วนผม็หน้าหุบ...หุบทุทีเหมือนัน
ใมันแปลบๆ แปลๆ
เวลาเห็นแหวนอไม้มอพี่แบ์
“พี่แบ์”
เธอโบมืออบเา
แล้วเอาแนมาล้อับแนผม เหมือนะใ้เป็นหลัันเิน ผมยืนเอามือล้วระเป๋า
แล้วมอับ้อผู้ายรหน้า
“มาสมัรเรียนหรือ?”
“่ะ ลาแทนมาสมัรน่ะ่ะ แ่...”
เธอเยหน้ามอผม รับ แม้ะโนหนวโนเราแล้วผมยัผมยาว
แล้ว็ใส่่าหู้าหนึ่ ีที่สวมเสื้อเิ้อพ่อ
แล้ว็าเยีนที่าน้อยที่สุ รอเท้าผ้าใบที่สะอามาที่สุมา
ผม้มลมอเธอแล้วยัไหล่ พร้อมับเอ่ยเสียทุ้ม
“แ่อะไรพี่แหวน”
“ลามาสมัรเรียนแล้ว
็้อลาไปัผมน่ะสิ”
เธอว่า พี่แบ์มอผม่อนะหัวเราะเบาๆ
พลาเอื้อมมือบบ่าผม แ่หวื รับ หวื ็ผมหลบนี่นา หมอหน้าเสียไปเล็น้อย แ่็ยัยิ้มว้าส่ให้ผม
“ระเบียบอนัศึษาน่ะแทน
ยัไ็รับไ้เนาะ มันไม่ฟรีเหมือนอเมือที่แทนามา
พี่หวัว่าแทนะเารพถ้าอยาเรียนที่นี่ริๆ”
ผมอยาะบอว่าผมประบ่าที่มี่าอผมน่ะ
มันไมุ่้มที่ผมะเรียนเท่าไหร่หรอว่ะ เพราะผมเหม็นหน้าพี่ มัน็พูไม่ไ้ริๆ
เพราะเห็นสีหน้าอแหวนอไม้แล้ว สีหน้าอพ่อับุบุษ
ที่ีใที่ผมัสินใเรียน ็...อืม...็หยวนๆ ไป
“รับ”
“ฝาน้อับพี่แบ์้วยนะะ”
“ไ้สิน้อสาวอนสำั
พี่็้อูแลเป็นอย่าีอยู่แล้ว”
พี่แบ์ว่า เล่นเอาแหวนอไม้หน้าแ่ำ เธอหยิผมรับ...หยิผมทำไมเล่า
แ่ผม็ไม่ไ้โวยวายอะไร พี่แบ์ุยับเราอีสามสี่ำ
่อนะอัวไปูแลเ็ที่มาสมัรเรียน่อ ผมเหลือบามอเธอ ที่ยัหน้าแั
แล้วิเล็บที่แนผมอยู่ไม่ปล่อย
“ถึนาิแนันเลยนะพี่แหวน
เินอะไระนานั้นอะ”
“แหม...”
เธอพูแ่นั้น
แล้ว็้อนผม ผมพาเธอเินไปยัที่อรถ แล้ว็ทำเป็นมนมไม้ไป
พร้อมับถามเธอไป้วยลอยๆ
“อบเ้าริๆ น่ะหรือพี่แหวน”
“็...” เธอย่นมู หน้าแ่ำ
่อนะพยัหน้ายอมรับ
“อือ”
โอ...ทำไมผมฟัแล้วเหมือนโนหอพุ่เ้ามาทิ่มเ้าึ!!
……………………………………………………………………………………………………………………………..
ืนนั้นผมแทบไม่่อยมีสมาธิในารุยับเพื่อนู่หูอีสอน
เรานัันุยเรื่อานน่ะรับ ผมป้ำๆ เป๋อๆ นพวมัน่า ผมอโทษอโพยันไป
พวมันบอว่ายอมยโทษให้ แล้วะมาถล่มผมปลายเือนหน้า ผม้อพาพวมันไปเที่ยวพัทยา
ไปปาร์ี้ฟูลมูน ผมรับปาและะเป็นเ้ามือลอทริป มันถึไ้ลารโวยวายลหน่อย
ผมมาประเมินอาารอัวเออนนี้
ะนี้ผมำลันอน่ายหน้าผา ้าหนึ่
อี้าหนึ่ลึ่าหูห่วเล่นไปมาอย่าใ้วามิ
ผมเป็นอะไรวะ?
ทำไมเ็บแปล๊บบบบบบบบบบบบบ
ไ้นานั้นอนที่แหวนอไม้แ่อบสั้นๆ
ว่า อือ...ไ้ใวามว่าเธออบไอ้แบ์นั่น
เอาล่ะ
ผมยอมรับับัวเอ็ไ้อนนี้
ผมอาะอบเธอ ็แ่อบเธอ ผมอบผู้หิ่ายอยู่แล้วนี่ เลือพ่อมันแร
แ่...ผมไม่เยเ็บแปลบปลาบนานี้ แล้ว็ยอมใรนานี้้วย แ่เธออยาให้ผมเรียน่อ
ผม็เรียนเอา่ายๆ ไม่ไ้ั้ออะไรเลยสันิ
เธอเป็นนแรและนเียวที่ทำให้ผมรู้สึแบบนี้
เอาเถอะ...มัน็แ่ รัแบบลูหมา
อืม...็ยอมเป็นลูหมา ปั๊ปปี้เลิฟ รับ ผม็แ่แบบนั้นับเธอ เธอเป็นพี่สาวผม
่อไปผมะิับเธอแบบพี่น้อ
ผมะไม่ิอะไรเหลวไหลับเธออีแล้ว
ไม่ริๆ
ผู้หิสวยๆ น่ารัๆ หุ่นมินิ
หน้าาน่ารัเหมือนุ๊า ัวเล็แ่ันมีอะไรบาอย่ายั่วมือ ยิ้มวิบวับ
อบทำุ่ม่ามให้ผมำ ็...ะหาไ้อี่ายๆ นั่นล่ะ
มั้...
ผมถอนใน้อยๆ แล้ว็หลับลในืนนั้น
ความคิดเห็น