ซาตานซ่อนใจ

เมื่อชายผู้มั่นคงในรัก ถูกทรยศหักหลังจนหัวใจพังทลาย

เขาต้องการทำลายคนรักของนังผู้หญิงทรยศนั่นทุกคน!

และเธอคือเหยื่อ?

อดีตน้องน้อยข้างบ้าน ผู้แอบเผลอมีใจให้กับพี่ชายผู้แสนดี

กลับกลายต้องเป็นเจ้าสาวจำยอมของเขา ผู้ชายที่รักมั่นแต่พี่สาวของเธอ

เกมซ่อนใจเริ่มต้นขึ้น

เมื่อซาตานร้ายผู้เย็นชา กำลังตกหลุมรักนางฟ้าผู้แสนอ่อนโยน

โปรยปราย

อนามิกาห่อตัวในผ้าห่มที่เป็นอาภรณ์เพียงอย่างเดียวที่เธอมีห่อหุ้มร่างกาย ร่างบางสั่นเทาด้วยความอับอายและหวาดกลัว เมื่อถูกจ้องมองเขม็งจากมาธวี ที่มองกวาดมองไปยังรอบๆ เตียง เสื้อผ้าของอนามิกาถูกฉีกทิ้ง กองไว้เกลื่อน รวมถึงเสื้อผ้าของพี่ชายของเธอบางชิ้นด้วย มันก็ยิ่งย้ำชัดว่าสิ่งที่กำลังเห็นอยู่ มันไม่ใช่ภาพลวงตา

“มองพอหรือยังม่าน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น กระชากอารมณ์ของมาธวีให้ชะงัก เธอถึงกับถลึงตาใส่พี่ชายตัวดี ที่กำลังนั่งทำเหมือนทองไม่รู้ร้อน ก่อนจะโผนพรวดเดียวเข้าไปดึงแขนของเมธพนธ์ แล้วกรีดเสียงแหลมใส่เขาทันทีด้วยความโกรธ

“พี่หมอก พี่หมอกทำแบบนี้ได้ยังไงกัน! ผีร้ายตนไหนเข้าสิงพี่ชายของม่าน จนทำให้พี่หมอกทำตัวเลวๆ แบบนี้”

“พี่ทำอะไร?” ชายหนุ่มยังคงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แบบเดิม ขณะที่มาธวีโมโหจนแทบจะเต้น เธอกรี๊ดเสียงดังลั่นบ้านด้วยความขุ่นเคือง แล้วชี้มือไปยังอนามิกาที่กำลังนั่งตัวสั่นเพราะทำอะไรไม่ถูก

“นี่ไง! พี่หมอกยังจะมาถามว่าทำอะไร พี่หมอกทำลายยายก้อย พี่หมอกทำแบบนี้ได้ยังไง!”

“พี่ไม่...”

“คนเลว!” ฝ่ามือเรียวตวัดตบหน้าพี่ชายดังเพี๊ยะ! จนเขาหน้าหัน เมธพนธ์ขบกรามกรอด ก่อนจะนิ่งค้างในท่านั้น เขาไม่ได้ตอบโต้ แก้ตัว หรือพูดจาอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว มาธวีหน้าแดงก่ำ ตัวสั่นไปหมดทั้งตัวเพราะความโมโห และผิดหวังในตัวของพี่ชายของเธอยิ่งนัก หญิงสาวมองไปยังร่างบางเล็กที่ซ่อนตัวอยู่หลังผ้าห่ม กำลังนั่งคุดคู้ สั่นทั้งตัว น้ำตาไหลพรากๆ ออกมาก็สุดจะทนไหว มาธวีตรงเข้าไปหาอนามิกาโอบร่างบางที่เสียขวัญไว้ เธอหันขวับมามองเมธพนธ์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ดูเอาเถอะ ขนาดนี้ยังนั่งทำหน้าเฉยอยู่ได้! พี่หมอกนะพี่หมอก กลายเป็นไร้หัวใจไปแล้วจริงๆ ใช่ไหม ?

“ตอนนี้ก้อยรักใครหรือเปล่า?” จู่ๆ เสียงทุ้มนั่นก็เอ่ยถาม ทำให้อนามิกาถึงกับย่นหัวคิ้ว ใบหน้าหวานแดงเรื่อขึ้นมาทันที

กำลังรักใคร ก็กำลังรักพี่หมอกน่ะสิคะ...หัวใจมันตอบไปแล้วแบบนี้ หากแต่เธอจะไปบอกเขาได้ยังไงกันเล่า หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ เมธพนธ์ถอนใจ แล้วเชยคางมนให้มองสบตากับเขาในแสงสลัวของจันทราที่ส่องแสงอ่อนยวนตา นัยน์ตากลมหวานนั่นระยับจับตานัก แม้ในยามเห็นเพียงสลัวแบบนี้ก็ตามที

“ก้อยมีใครไหม?” เขาถามมาอีก นัยน์ตาคมปลาบจ้องเธอแบบไม่ยอมวางตา อนามิกาส่ายหน้าอีกรอบ เมธพนธ์ถอนใจ แล้วแต้มจุมพิตกับแก้มหอมเย็นของคนในอ้อมแขน เสียงห้าวเอ่ยเบาพร่าที่ริมหูหอมกรุ่น

“ถ้าก้อยไม่มีใคร ไม่ได้รักใคร ก็อย่าพูดเรื่องเราจะต้องเลิกกันได้ไหม พี่ไม่ชอบฟังเลย”

“เอ่อ...พี่หมอก” อนามิกากระพริบตาปริบๆ ใจอุ่นวาบขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาไม่ชอบที่จะได้ยิน เขาไม่อยากจะเลิกกับเธอ มันก็หมายความว่า...

“พี่ไม่อยากเลิกกับก้อย” เสียงนั่นเอ่ยย้ำ เหมือนจะตอบคำถามที่เธอถามเขาในใจ มือใหญ่เชยคางมนให้มองสบตากัน อนามิกาเผยอปากเล็กน้อย มองชายหนุ่มนิ่งราวกับถูกสะกด ใบหน้าหวานเปียกลู่ อวดความงดงามให้คนมองจ้องได้หลงใหล ตอนนี้อนามิการาวกับนางพรายเจ้าเสน่ห์ ที่เขาไม่อาจจะปล่อยให้กลับไปในน้ำได้อีก

“พี่ขอห้าม ไม่ให้ก้อยพูดเรื่องนี้อีก พี่ไม่ชอบ พี่ไม่อยากฟัง” เมธพนธ์ว่า แล้วกดริมฝีปากได้รูปลงกับปากอิ่มอย่างอดไม่ไหว อนามิกาอยากจะถามเขาเหลือเกินว่าทำไม แต่ก็ถูกเพลิงปรารถนาพัดพาไปจนลืมเลือนทุกสิ่ง นอกจากร่างแข็งแกร่งที่กอดเธอไว้ แล้วกำลังป้อนจูบหวามใจเร่าร้อนให้เธอเท่านั้น

ปลายลิ้นอุ่นซ่านกรุ่นกลิ่นเหล้าจางๆ ตวัดลิ้มชิมไปทั่วปากนุ่ม เขากำลังทำให้เธอมึนเมาไปด้วยไฟรัก ที่ถูกจุดให้ระอุร้อนขึ้น มือของเขาสำรวจไปทั่วร่างเนียนในอ้อมแขน สายน้ำที่โอบล้อมคนทั้งคู่ไว้กำลังจะเดือนพล่านเพราะเพลิงรักที่เมธพนธ์จุดขึ้นให้ระอุร้อนทั้งสองคน

ซานตานใจร้ายอย่างเมธพนธ์ จะซ่อนใจตัวเองได้ไปอีกนานไปถึงเมื่อไหร่? เมื่อนับวันนานไป เธอยิ่งพังทลายกำแพงทุกสิ่งเข้ามาใกล้...ใจเขาอย่างน่าโมโห

ซานตานซ่อนใจ...

เมธพนธ์...อนามิกา

มาร่วมลุ้นไปกับความรักของพวกเขาได้ ที่นี่ค่ะ