คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คุณหน้าคล้ายคุณน่ารักจัง
“ผมออีแ้วหนึ่นะ บอแล้วว่าอยาเมานลานลับ อนนี้ยัหวายยย”
“ไม่ไหวแล้วล่ะ่ะ”
อิันทร์สั่นหน้า ูยัไเ้านายเธอ็เมาหนัมาแล้วริๆ
อยาะถ่ายลิปไว้ให้เาูสภาพัวเอ หรือเอาไว้แบล็เมล์ แ่็สสารแท้...เธอไม่วระ้ำเิมเา
“ไหวสิ เอามาอีวหนึ่ นะรับ”
“ไม่ไหวแล้วริๆ ่ะ ุธามะ นั่นเป็นเสา่ะ ไม่ใ่อิ”
สะิเาแล้วลั้นำไว้เือบแย่ นบอว่าร้อยไม่เมาพันไม่เมาำลัหันหน้าุยับเสาเป็นริเป็นั ทั้ที่เธอนั่อยู่้าๆ นี่แหละ
“ไม่เมา ็บอว่าไม่มาวววว”
ยัะื้ออีแหะ เธอโบมือเรียบริรให้มาิเิน และลใที่ะให้นแบเ้านายอเธอไปที่รถ ึ่เป็นรถอเธอที่ับพาเาออมาาอนโ ุประส์ือหลบเลี่ยนั่าวใๆ ที่ยัเฝ้าเายัับหมาป่าเฝ้าเหยื่อ
ธาาัืนเล็น้อย แ่้วยวามเมา สุท้ายแล้วเา็โนแบมาวารเบาะหลัรถอเธอโยละม่อม อิันทร์ถึับพ่นลมหายใออมาาปา้วยวามเหนื่อย ับวามื้อมาอเา ไม่ิมา่อนว่า ธาาบทที่เมาแล้ว เาะิหลุไ้นานี้
แล้วะพาเาึ้นห้อไ้ยัไันล่ะทีนี้...
ว่าะพาเาึ้นมาไ้ใ้ผู้ายถึสามน แล้ว...อีทีนี้อนพาเาึ้นไปล่ะ
อิันทร์ับรถไปอรลานอรถ แล้วเปิรถออมามอ้ายมอวาเพื่อหาน่วย แ่ไม่มีใรเลย เธอเลยลอเปิประูฝั่ที่เานอนอยู่แล้วลอ เอื้อมมือไปเย่าเาเบาๆ เพื่อปลุเา
“ุธามะ ุธาม”
“อื้อ รับ” เาปรือาึ้นมา แล้วะพริบา พร้อมับยิ้มเยิ้มส่ับเธอ รอยยิ้มอเาทำให้อิันทร์ถึับใเ้นแร เวลาเาาเยิ้มๆ ยิ้มแบบนี้ ทำไมเาูน่ารัมานานี้ันนะ
“ถึแล้ว่ะ”
“ถึไหนรับ นน่ารั”
“อุ๊ย...ยัเมาหรือเปล่าะนี่”
อิันทร์ถึับหน้าแ่ำ เมื่อเาทัเอาแบบนั้น ธาาที่อนนี้สิเหลือไม่ถึยี่สิบเปอร์เ็น์แล้ว มอหน้าอิันทร์่อนะหรี่าล ใรันนะ หน้าาุ้นๆ เหมือนะเป็นเลาอเาเลย
“ทำไมุน่ารัั หน้าาเหมือนุอิเลาสุยออผมเลย”
“โอ๊ย ุธาม อิ็ืออิยัไล่ะะ เฮ้อ...ใระ่วยพาึ้นไปไ้บ้านะ แบบนี้เห็นทีะไม่ไหวล่ะ”
อิันทร์บ่นพึมพำ แล้วัสินใว่าเธอะไปอวาม่วยเหลือา รปภ. ให้่วยพาเาึ้นไปที่ห้อ แ่ธาาลับึมือเธอ แล้วระา เล่นเอาอิันทร์เถลาไปะรุบบบนอเา
“ุธาม!”
เธออุทานอย่าใ ธาาหัวเราะ แล้วมอหน้าหวานอนที่เหมือนเลาอเามา แ่เธอนนี้ไม่สวมแว่น...
แว่นออิันทร์หล่นลไปอนที่เาระาเธอให้มาล้มบนัวเอนั่นแหละ
วามเมายิ่ทำให้ธาาสิเหลือน้อยมา สิไม่มีแ่แรยัมี มีมา้วย
“ุเหมือนุอิมา”
“เฮ้อ...ุเมามาๆ ริๆ นะะ”
“ไปส่ผมหน่อยสิรับ...้าบน”
“ไป่ะ ลุไหวไหมะ อิสุ่ธามเสร็แล้วะไ้ลับบ้าน”
ธาาหัวเราะ แล้วทำมือเป็นสัลัษ์ว่าไหว โอเ...ส่ให้ับเธอ อิันทร์เลยลมา่อน โยมีนัวสู่อยๆ ออมาารถ แล้วมายืนัวเอีย้าเธอ รอให้เธอล็อรถแล้วมายืน้าเา
“ไป่ะ”
“ประอผมหน่อย ทำไมโลมันเอียๆ นะ”
เาบ่น นเมานี่เป็นไปไ้นานี้เลยหรือ? ะว่าไปเธอไม่เยเห็นเาอนิหลุ ัวอิันทร์เอ็ไม่เยเมานหลุ อ้อ...มีอยู่นเียวที่เธอเยเห็นอนเมา...แล้วหลุไ้สุ ือเพื่อนรัอเธอเอ
ถ้าเทียบับฝันอรุแล้ว อาารเมานำเธอไม่ไ้อธาานี่็เ็ๆ ไปเลยล่ะ
“เี๋ยวึ้นไป้าบน็นอนะนะะ โละไ้หายหมุนหายเอีย ะไ้หายเมา”
เธอว่า เาหัวเราะ แล้วหันมายิ้มหวานส่ให้ับเธอ
“นอน้วยันไหม?”
“ุธาม...เลอะเทอะริๆ แหะ ทำไมเมาแล้วลายเป็นนแบบนี้นะ”
เธอลืมัวเอ็เา หน้าแ่ำเมื่อเาพูแบบนั้น ายล่ะ เธอวระอัลิปไว้ ื้อ ไม่ไ้อัไว้แบล็เมล์เานะ เธอะเ็บเอาไวู้ไว้ฟัวนไป ว่าเาวนเธอไปนอน เาอะีบเธอ
ยัยอิ เาำลัเมานะ
เฮ้อ...
ถ้าไม่เมา็ไม่มีทาทำหูาหวานีบเธอแบบนี้หรอน่ะ แล้วแว่นอเธอไปไหนหว่า อิันทร์ไ้ยินเสียัร๊อบ เธออุทานอย่าสิ้นหวั เพราะแว่นอเธอแหลอยู่ใ้เท้าอธาา
“ผมเหยียบอะไรอะ”
“โอ๊ย...แบบนี้อิะับรถลับยัไละ่ะ ุธาม...วันหลัไม่เอาแล้วนะ ยอมให้เมาแ่วันนี้ เห็นว่าอหั”
เธอบ่นแล้วประอพาเาึ้นไปที่ลิฟ์ ธาาูะพยายามอย่ามา ในารที่ะประอัวเินไปับเธอให้ถึห้อ
ระหว่านั้น เามออิันทร์อย่าไม่วาา...อารม์ปรารถนาำลัโลแล่นึ้นมาอย่าลั้นไม่ไหวห้ามไม่อยู่
เาเมามา
เมานำเลาอัวเอไม่ไ้้วย้ำ เาิว่าเธอือนหน้าล้าย...
เพราะแบบนี้ไหม พออิันทร์รุนหลัเาเ้าห้อไปแล้ว เาถึึแนเธอให้เินเามเาเ้าไป้วยในห้อ
“ุธาม”
อิันทร์เบิาโอย่าใ เาหัวเราะ แล้วมอวาไปทั่ววหน้าหวานอเธอ แล้วเอ่ยเสียนุ่ม
“ุน่ารัั ุที่ล้ายุอิอผม อผมูบนะรับ”
ประูห้อปิ...
ริมฝีปาอเาประบลมาที่ลีบปาอิ่มออิันทร์ มันรุ่นลิ่นแอลอฮอล์ลุ้าเา นเธอเมาามเาไป้วย
หัวออิันทร์หมุนว้า ไปับพิษสูบแรในวัยสาวาผู้ายที่เธอหลรัเา...
ความคิดเห็น