คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ต้องชดใช้
“หูย...ใรเอาแ้วนี้ให้ยัยเอยื่มอะ”
เสียอาาัึ้นแหว เมื่อเห็นสภาพอนิราอรที่อนนี้เมาถึนานอนบับแนัวเอ หลัาที่พวเธอหิ้วไปอาเียนมาแล้วรอบหนึ่
“เ้าเอ” ิมหัน์มือประำวยมือพลายิ้มแหย
“หนัมือไปหน่อยอะ น็อเลย”
“หมันแผนะให้ยัยเอยแอ๊วผู้ พาเพื่อนมามอมะั้น” ภาวิีบ่น
“นี่ไอ้ินไปรับพี่แพทอมันที่หน้าเธพอี๊ หมัน เฮ้อ...ล้มแผนๆ เี๋ยวันพายัยเอยลับหอ่อน” ว่าแล้ว็ทำท่าะลุ แ่มีร่าสูอผู้ายนหนึ่ ปราัวึ้นเสีย่อน
“อะแฮ่ม! หืม...ทำไมน้อเอยเป็นแบบนั้นละรับ”
“เฮ้ย! พี่ไอเฟล”
สายาทุู่หันมามอเาเป็นาเียว แน่ล่ะทุนรู้ีว่าเาเป็นใร เามวิ้วแล้วมอูนิราอรนี่ำลันอนหัวเราะหึๆ อยู่ที่โ๊ะ ่อนะวาสายามริบราวใบมีโน มอวาเพื่อนๆ อหล่อนทีละน ภาวิีะพริบาปริบๆ เมื่อทุนสะิให้หล่อนเป็นัวแทนพู
“ือลอวันเิส้ม...หนัไปหน่อยน่ะ่ะพี่ไอเฟล”
“เมาแล้วแบบนั้น พาลับบ้านีว่า”
เาเอ่ยเสียรึมๆ และ่อนที่ะมีใรทันพูอะไร เา็้มลแล้ว้อนร่าเล็บาอนิราอรึ้นมาอุ้มเหมือนอุ้มเ็ เ้าัวส่เสียอือออ ่อนะปรือามอเา เสียหวานเอ่ยแผ่ว
“พี่ไอเฟล...พี่ไอเฟลหรือเปล่าะ?”
ำเาไ้้วยสินะ...
ี...
ฤพลยิ้มนิๆ ที่มุมปา แล้วบอับเพื่อนอหล่อนในลุ่มที่ำลัมอเาเป็นาเียว
“เี๋ยวพี่พาเอยลับบ้านเอ ไม่้อเป็นห่ว สนุัน่อเถอะ”
พูแล้ว็อุ้มพานิราอรเินฝ่านออไป โยทิ้ให้เพื่อนๆ อเธอไ้แ่มอาัน ส่วนภาวิีราออมาเสียอ่อย
“หูย...ายแน่นัส้ม พี่ไอเฟลไปส่ยัยเอยสภาพนั้น ะาีวิันะาไหม ะเ้าบ้านยัยเอยไ้อีไหมอะ”
“เอ้า! ื่มย้อมใเพื่อน” ิมหัน์เหล้าเ้มๆ มาวารหน้าให้ับภาวิี ที่ีโพยีพายไปแล้วว่า นิราอรโนพ่อับแม่เห็นสภาพเมาไร้สิน้ออุ้มลับไปแบบนั้นเธอะโนอ่วมนาไหน
แ่พวเธอไม่รู้ว่าฤพลไม่ไ้พานิราอรลับไปที่บ้าน
................................................................................................................................................................................................................................
นิราอรถูวาลบนเียนุ่ม เธอรู้สึหนั...มึนไปหม นลุไม่ไหว อยาแ่ะนอนหลัาอาเียนไปแล้ว เธอรู้เพียแ่ว่ามีนอุ้มพาเธอมานอน บนเียนุ่ม มันสบายว่าที่เธอนั่อยู่ที่โ๊ะับเพื่อน และอนนี้เธอ็อยาะนอน
มืออใรนหนึ่ พลิัวให้เธอหันหลั พร้อมับรูิปล ปลเปลื้อเธอออาเสื้อผ้าที่รัรึ เาับให้เธอนอนหาย อวเรือนร่าเือบเปลือยในุั้นในสีหวานสอิ้นที่ปิส่วนสวนอเธอไว้
ายหนุ่มมอูเรือนร่าามแน่น้อย ที่แม้บาส่วนะไม่อะร้าอร่ามให่โอะไร หาแ่พอเหมาะ ลมลึไปทั้ัว เาลืนน้ำลาย อารม์บาอย่าแล่นึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้
แ่เาไม่เย...ล่วเินนไม่ไ้สิ
เธอเพียส่เสียอือออ เมื่อเาถอเสื้อผ้าเธอไม่มีเรี่ยวแรใๆ ะ่อ้านเาเลยแม้แ่น้อย เาทรุลนั่ ้าเธอ เอื้อมมือหาเธอ ใ้้อนิ้วไล้ใบหน้าามนั้น ่อนะพิศมอวหน้าเนียน อผู้หิที่เาเยมอว่าืื ไม่มีเสน่ห์ นใว่าเหุใน้อายผู้ราวับหมาป่าปราเปรียวแบบนั้น ถึไ้ยย่อเธอออหน้าว่าเป็นนรั
มอแบบนี้แล้ว ยามที่เ้าหล่อนหลับาพริ้ม อวนาอนยาวหนา มูโ่ปลายเินิๆ ับริมฝีปาอิ่มสีเรื่อที่เผยอน้อยๆ เธอมีใบหน้ารูปไ่ หน้าเล็เท่าฝ่ามือเาเอระมั เรือนผมอเธอหลุามวยที่เล้าไว้ สยายเ็มหมอน ยิ่เน้นรอบหน้าให้เ่นั และทำให้เธอูามเหมือนเ้าหินินทรา
ฤพลถอนใน้อยๆ เาำลัลัเล
เสียไลน์้อวามส่เ้ามา เาเบนสายาไปมอ ้อวามนั้นทำให้เาบรามรอ วามแ้นแล่นพล่านแทนสิสำนึเมื่อรู่ เาปละอบาร์เียอเธอออ ่อนะโยนมันลบนพื้นห้อ เปิเปลือยบัวู่าม่อสายาเา มันึูให้เาลืมเลือนวามเือแ้น แปรเปลี่ยนเป็นอารม์ปรารถนาที่โหมท่วมแทน
“อือ...”
อะไรบาอย่าำลัสัมผัสเธอ ทาบทับเธอ นิราอรรู้สึหนันหายใไม่ออ เสียระิบแผ่วที่ริมหูเธอ สัมผัสที่ไ่ไปามเนื้อัวเธอ แม้ะมึนและ่วนแทบหลับ แ่มันลับทำให้เธอรู้สึแปลๆ นอเธอลุเรียว หน้าออเธอำลัถููื่มมันเสียวปรา นทำให้เธอปรือาึ้น
“ปละ...ปล่อย”
เสียหวานั้าน เนื้อัวอเธอร้อนรุ่มเพราะอารม์ามธรรมาิที่ถูปลุเร้า เธอ่วยเหลือัวเอไม่ไ้เลย นัยน์าอเธอมอสบับาเา ที่อนนี้ำลัอยู่บนัวอเธอ เายิ้มแสยะ แล้ว้มลระิบิหูเธอ
“เธอ้อใ้ น้อเอย ใ้ให้พี่ับสิ่ที่ไอ้บอมมันทำลไป”
“โอ๊ย...อื้อ...ปล่อย”
เธอร้ออย่าใ เมื่อู่ๆ ร่าาย็ถูบุรุนเ็บแปลบ เาะั้าารบุรุ มอเธออย่าไม่อยาเื่อ ่อนะ่อยลายวามบุรุล แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เาระิบำหวานปลอบประโลมเธอ และ่อยๆ ำแรเ้าไปทีละน้อย...
อา...นี่เป็นฝันหรือเปล่านะ
เธอทำไ้เพียเาะอเา น้ำาปริ่มหยาเมื่อถูึระาให้ามไปยัรรลอสวาทที่เธอไม่เยพานพบมา่อนในีวิสาว
ความคิดเห็น