ใจบาง (อาเลี้ยงที่ไม่รัก)

 เมื่อหกปีก่อน กริชดนัยได้ก่อเรื่องร้ายแรงขึ้นกับเธอ...ลูกเลี้ยงของพี่ชาย

เขาเกลียดเธอและแม่ของเธอ

แม่กับลูกก็ร่านร้ายเหมือนกัน

เขาหนีเตลิดไป และถูกเรียกกลับมาอีกครั้งในวันที่พี่ชายของเขาตาย และถูกมอบหน้าที่ให้ดูแลหล่อน...

ผู้หญิงที่เขาชัง

ในเมื่อเธออยู่ในมือเขาแล้ว กริชดนัยก็จะจัดการให้เธอรู้ ว่าเล่นกับไฟอย่างเขา ไฟก็จะไหม้เธอ

หกปีนั้นเธอไม่ได้ตั้งใจ และไม่รู้ว่าเธอไปตื่นอยู่บนเตียงของเขาได้ยังไง?

เลือดที่เลอะที่ต้นขาของเธอ มันก่อให้เกิดศึกสายเลือดระหว่างพ่อเลี้ยงและน้องชายของเขา

คริมาแม้จะถูกใส่ไคล้ ว่าเธอคือเด็กร่าน...แต่แท้จริงแล้ว เธอไม่ได้ทำสิ่งนั้นเลย

เธอเฝ้ารอเขาอย่างเงียบๆ รอให้เขากลับมาอีกหน 

ไม่ว่าเขาจะร้ายกับเธออย่างไร ใจเธอก็บอบบางไม่อาจต้านคำว่ารัก...ได้

เธอหลงรักคนใจร้ายอย่างอาเลี้ยงเข้าเต็มที่

โปรยปราย

“อาไม่สนใจหรอก ว่าใครจะเห็น ใครจะเอาเราไปซุบซิบ ในเมื่อวันหนึ่งทุกคนก็จะต้องรู้อยู่ดี ว่าวี่เป็นอะไรกับอา”

“วี่...อยู่ในฐานะอะไรหรือคะ สำหรับอากริช”

คำถามนั้น แผ่วเบา...เจือด้วยเสียงสั่นเครือ กริชดนัยปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน แล้วทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ เขากอดอก พร้อกกับเอ่ยเสียงหนักแน่น ย้ำ...

“เมีย วี่เป็นเมีย...เมียบนเตียงของอา”

ตาต่อตามองสบกัน น้ำตาของคริมา ไหลลงมาจนได้ เธอรีบปาดเช็ดมันออก ก่อนจะหันหน้าหนีเขา ไม่พูดอะไรต่อ เธอจัดการทอดหมูที่เหลือจนเสร็จ กริชดนัยนั่งมองเธออยู่เงียบๆ เขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

พออาหารเสร็จเรียบร้อย คริมาก็ถามเขา ว่าจะรับประทานที่โต๊ะอาหารไหม คำตอบ...ทำให้เธอหน้าแดงก่ำ

“บอกให้เด็ก ยกอาหารขึ้นไปบนห้องของอา เราจะกินข้าวบนนั้นด้วยกัน รวมไปถึงมื้อเย็นด้วย”

“อากริช...”

“อาบอกวี่แล้วยังไงล่ะ ว่าเราจะอยู่กันแต่บนห้อง ตลอดวันหยุดนี้”

เขายิ้มร้าย...

คริมาได้แต่อ่อนใจ

นางทาสอย่างเธอจะมีหนทางไหนได้เล่า นอกจากการต้องคล้อยตามเขาผู้เป็นนาย

​