(exo x blackpink) มหัศจรรย์แบล็กโซ wonder

ลำดับตอนที่ #6 : มหัศจรรย์แบล็กโซ #4

part จีซู 

    ฉันได้แยกจากพวกน้องมายังห้องหนึ่งฉันเปิดประตู เป็นทะเลทรายที่ร้อนมากๆ มองไปก็มีแต่ทะเลทราย

   

    "ฉันคิดว่าจะเป็นห้องธรรมดาซะอีก ร้อนเป็นบ้าเลย" จีซูได้บ่น เพราะอากาศร้อนจนแทบสุก 

    "แล้วฉันต้องทำยังไงเนี่ย" จีซูได้เดินไปเรื่อยๆพยายามจะใช้พลังแต่จีซูก็ทำไม่ได้ ไม่ว่าจะทำด้วยท่าไหนๆก็ไม่ได้ผล 

    "ไม่ไหวละนะ ร้อนจะตาย ไม่สิเราจะต้องใจเย็นๆ" จีซูเป็นคนที่ใจเย็นที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหมด จีซูได้นั่งอย่างหมดแรงอยู่ท่ามกลางทะเลทราย 

    "เอาวะ ใจเย็นๆแล้วปลดปล่อยพลังออกมาซะจีซู" จีซูเธอหายใจเข้าลึกๆแล้วเอามือแตะพื้นทะเลทรายอันร้อน จากนั้นพื้นที่ทะเลทรายก็กลายเป็นดิน เธอรู้สึกดีแต่ก็ไม่ทำให้เธอหายร้อน เธอกลับคิดในใจ "น่าจะมีต้นไม้" เธอเอามือดันพื้นระหว่างนั้นก็มีต้นไม้โผล่มาเต็มไปหมด 

    "พลังของฉันจะทำได้ก็ต่อเมื่อแตะพื้นหรอ ไม่หรอกมั้ง มันต้องมีมากกว่านั้นดิ" จีซูได้มองไปทางตรงต้นไม้ เธอจิตนาการถึงลำธาร จู่ๆบรรยากาศก็เปลี่ยนไปกลายเป็นลำธารค่อนข้างที่จะใหญ่อยู่พอสมควร  

    "พลังดินของไม่ได้หมายถึงดินอย่างเดียวสินะ" จีซูได้เอ่ยขึ้นพร้อมพลางยิ้ม 

     "อย่าพึงดีใจไป ฮึ อาจจะเป็นภาพหลอกตาก็ได้" สิ้นเสียงชายผู้นั้นก็เดินมาผลักจีซูที่ยืนอยู่ข้างลำธารด้วยมือสองข้าง 

    "น....นาย...ย..ผลักฉันทำไม....ดี...ดีโอ..ฉันว่ายน้ำไม่เป็น" จีซูพูดพร้อมตะเกียดตะกายและน้ำที่เข้าปากเธอจนเธอแทบหายใจไม่ออก 

    "เอ้า น้ำจริงนี่น่า" ดีโอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเรียบ แต่ดีโอก็แอบตกใจเพราะจีซูสามารถสร้างของจริงได้ แสดงว่าเธอมีพลังมากพอสมควร ดีโอเลยเลยใช้พลังเปลี่ยนสถานที่ที่จีซูสร้างเป็นปราสาทเก่าแห่งหนึ่ง ทั้งมืดทั้งหนาว 

   "อ้ะเอานี่ไปสิ" ดีโอโยนขวานยาวใบมีดที่คมกริบ

   "อะแฮก!!...นายเอามาให้ฉันทำไม" จีซูสำลักน้ำ และมองของที่ดีโอเอามาให้ 

   ดีโอเพียงแค่ยิ้ม แล้วก็หายไป ปล่อยให้จีซูอยู่อย่างโดดเดี่ยวในปราสาทเก่าที่มืด 

   "กลิ่น กลิ่นอะไรทำไมมันเหม็นแบบนี้ที่ทิ้งขยะหรอ" จีซูที่บ่นพลัมเพื่อ เพราะตนเองเหม็นมาก เธอดันตัวเองขึ้นพื้น มีเงาดำผ่านตรงหน้าต่างและหลังเธอ เธอหวาดกลัว เธอเลยหยิบขวานที่ดีโอโยนให้เธอ 

   "โอ้ย" มีอะไรวิ่งผ่านเธอและทิ้งรอยแผลไว้ที่แขนเธอ แผลค่อนข้างใหญ่และเลือดออก ดึงดูดพวกปีศาจและมารหรืออสูรระดับต่ำ เธอถือขวานและต่อสู้กับพวกมัน จนเหน็ดเหนื่อย สุดท้ายเธอหมดแรง แต่มีปีศาจตนหนึ่งเข้ามาพยายามจะฆ่าเธอแต่เธอหลบทัน 

  "เธอคงยังใช้พลังเทเรพอตไม่ได้สินะ" เสียงปีศาจตนหนึ่งพูด

  "เข้าทางฉันละสิ" เสียงปีศาจพูดอีกครั้ง 

เมื่อปีศาจพูดจบ เงาดำหลายที่แทบทุกหนทุกแห่งจะเป่ามาลุมล้อมเธอ เธอตัดสินใจกระโดดหน้าต่างลงโดยที่ไม่คิด แต่ทว่าเธอกำลังโดดลงมาจากหอคอยที่สูงมากๆ  เธอกรี๊ดร้องออกมาแต่เหตุการ์ณกลับพลิกผันเขาสามารถลอได้ แต่ตอนนี้เธอเหนื่อยแ

ละอ่อนแอมากเธอจึงกระโดดไปยังหอคอยอีกที่หนึ่งที่อยู่ต่ำลงมา เธอหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย 

  "คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรอ" เสียงปีศาจตนหนึ่งตนหนึ่งได้พูดข้างหูเธอ พร้อมผลักเธอลง และปีศาจทุกตัวก้มาลุมล้อมเธอ 

  เสียงประตูเปิด  ทุกอย่างกลายเป็นห้องสี่เหลี่ยมขาวแสนว่างเปล่า

   "จีซูหมดเวลาฝึกแล้ว  เธอไปทำไรมานะ ทำไมเนื้อตัวสะบัดสะบอม มีเลือดด้วย จีซู!!!" เสียงคริสที่มาเปิดประตู คริสด้วยชีวิตเธออย่างมาก เธอลุกขึ้นมากอดคริสแล้วร้องไห้ออกมา 

   "ไปพักเถอะนะ" 

part ลิซ่า 

หลังจากที่ฉันแยกจากพี่น้องเพื่อฝึก ฉันเปิดประตูเข้ามาพบว่าฉันกำลังยืนที่ดินที่หนึ่ง มีหมู่บ้าน และทะเล เธอเดินสำรวจรอบๆ เธอนึกถึงห้องทำงานของพ่อที่มีหนังสือเกี่ยวกับเวทย์มนต์ที่เธอชอบหยิบมาอ่านบ่อยๆ เธอจึงสามารถใช้พลังได้โดยไม่ต้องฝึก เพราะเธอรู้วิธีใช้มัน เธอเลยใช้พลังของเธอทำให้เธอลอยได้ เธอไปหยุดทะเลสักครู่ เธอนั่งเหม่อลอย เธอสังเกตถึงน้ำวนกลางทะเล เธอนั่งสังเกตอยู่นาน 

   "เห้ย" เธอร้องด้วยความตกใจเพราะน้ำวนที่เธอสังเกตอยู่นานกลายเป็นพายุขนาดใหญ่ เธอวิ่งหนีมันอย่างไม่คิดชีวิต เธอตัดสินใจ สร้างพายุอีกลูกหนึ่งด้วยพลังของเธอ เพื่อทีจะให้พายุชนกัน  เธอทำสำเร็จพายุได้หายไป เธอเหมือนรอดตายอย่างหวุดหวิด เธอเลยใช้พลังของเธอและเล่นอยู๋ในนั้นพอสมควร 

  "ว่าไปมันก็ง่ายนะเนี่ย ว่าแต่ที่นี้ไม่มีคนเลยหรอ" เธอได้ลงสู่พื้นดินและเข้าไปในอาคารแห่งหนึ่ง 

 "ใครนะ ลิซ่าได้หันไปอย่างรวดเร็วพร้อมกันเดินหาเงาที่ผ่านหลังไป และเขาก็เดินอออกจากอาคารหลังนั้น 

   โป๊ก!!!  

     "โอ้ย...เจ็บนะ" ลิซ่าอุทานด้วยความเจ็บและเอามือจับหัวตัวเองพร้อมหันไปหาคนที่เตะก้อนหิน

      "แค่นี้ก็เจ็บ" นั้นคือเสียงของชายที่เตะก้อนหินใส่เธอ 

      "น้ะ..นายมาได้ไงเซฮุน" ลิซ่าได้มองหน้าชายผู้นั้นและได้กล่าวถามถึงการมาของโอเซฮุน 

      "เงียบ..หุบปาก!!" เซฮุนได้พูดตัดพ้อลิซ่าต่อคำถามที่ถามต่อเซฮุน 

      "นี้ฉันถามนายนะ นายควรตอบไม่ไช่มาสั่งให้ฉันให้เงียบ นายนี้มนุษย์สัมพันธ์แย่ที่สุด" ลิซ่าต่อว่าเซฮุนที่สั่งให้เธอเงียบเธอหงุดหงิดเป็นอย่างมาก 

        เซฮุนไม่พูดอะไรแต่กลับทำสีหน้าเคร่งเครียดเดินตรงดิ่งมา เข้าจับหน้าลิซ่าด้วยมือสองข้าง เขาประกบจูบลงบนปากลิซ่า 

        ลิซ่าเธอทุบบนไหล่เซฮุนเพื่อบงบอกว่าให้หยุดการกระทำ 

   

    "ถ้าคราวหลังเธอต่อว่าหรือเถียงอีก เธอจะเจอแบบนี้" เซฮุนชี้หน้าต่อว่าลิซ่า 

    "น....นาย"ลิซ่าพูดตะกุกตะกะเพราะเขิลอาย

    

    "เรามาลองกันหน่อยไหม" หลังจากที่เซฮุนพูดจบ เซฮุนได้เปลี่ยนบรรยากาศเป็นริมแม่น้ำแห่งหนึ่งที่นี้ไม่ค่อยมีแสงแดดเท่าไรหนักท้องฟ้าครึ่มผสมสีม่วงหน่อยๆ เซฮุนได้เสกอาวุธนั้นก็ดาบนั้นเองเขาได้เสกให้มันมาอยู่ที่มือ พร้อมวิ่งมาหาลิซ่า พร้อมที่จะแทง ลิซ่าที่กำลังตกใจกับจูบและเซฮุนในตอนนี้นั้น เขาก็ดึงสติกับมาหลบด้วยการวิ่งไปด้านข้างไม่ทันที่ลิซ่าจะได้พัก เซฮุนได้วิ่งมาอีกครั้ง ลิซ่าเธอได้กลิ้งไปด้านข้างเพื่อหลบเซ

ฮุนอีกครั้ง เนื้อตัวเปาะเปื้อนไปด้วยดินและใบไม้ แต่อย่าเผลอคิดเชี่ยวว่าลิซ่าหลบทัน หลังเธอได้โดนปลายดาบของเซฮุน เธอเลยเสกดาบมาที่มือและเอามากันดาบของเซฮุน กำลังจะฟันเธอและผลักมันออกไป  ลิซ่าไม่เก่งการใช้ดาบแต่เธอก็ได้เรียนจากโรงเรียนเพราะวิชาที่สอนดาบ แต่เธอไม่เก่งเท่าเจนนี่ ที่ได้ a+ ทุกครั้ง 

    ลิซ่าต่อสู้กับเซฮุนเป็นเวลานานจนเธอเหนื่อยล้าเเละเสียลักล้มจนทำให้เซฮุนเอาดาบมาจี่ที่คอลิซ่าได้

    "เกลียดฉันมากก็ฆ่าฉันเลยสิ" ลิซ่าพูดเพราะใบหน้าและน้ำเสียงของเซฮุนนั้นบ่งบอกถึงความเกลียดชัง 

    เซฮุนมองลิซ่าที่หายใจอย่างหอบใต้ดาบของเขานั้น เนื้อตัวเปื้อนด้วยดินและเหงื่อ เขาจึงพูดว่า   

 

  "เพราะเธอหน้าเหมือนคนที่ฉันเคยรัก ฉันจะไปปล่อยเธอ" 

 **อะไรยังไงคู่นี้ลิซฮุน 

part โรเซ่ 

   ฉันเปิดประตูเข้ามาก็พบคล้ายๆกับแคมป์ในป่าสักแห่งมีกองฟืน และต้นสน เเละเตนส์เล็กๆสำหรับนอน โรเซ่เธอได้มานั่งตรงกองฟืน เธอมองไปที่กองฟืน ไฟก็ลุกโชนกลายเป็นกองไฟ ที่จริงโรเซ่เธอควบคุมพลังของตนเองได้สักพักแล้ว 

   "พี่เทานะ จะให้มาทำไมไม่รู้"  โรเซ่นั่งมองไฟพลางบ่นเพราะตนเบื่อ 

   "ฉันอยากวาร์ปได้หรือลอยได้แบบพวกพี่ๆจังมันคงดี" หลังจากนั้นเธอก็หาทุกทางเพื่อให้ตัวเองมีความสามารถต่างๆได้ เธอฝึกจนเธอทำได้ แต่ไม่ดีเท่าไรเธอจับการใช้พลังของเธอ แต่เธอเริ่มเบื่อเธอจึงมาฝึกการชกมวยแทนเพราะเป็นสิ่งที่เธอถนัด เธอฝึกไปเรื่อยๆจนเธอเห็นกระต่ายตัวหนึ่งโผล่จากพุ่มไม้ ลักษณะตัวสีขาวนวล เธอจึงหยุดและเดินไปหากระต่ายตัวนั้น แต่ในทางกลับกันกระต่ายตัวนั้นได้วิ่งหนีเธอ แต่เธอไม่ได้ยอมใจง่ายๆ เธอเดินตามกระต่ายมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่น้ำตกสวยแห่งหนึ่ง 

   "เอ้ะ!! ที่นี้มีน้ำตกด้วย ว่าแล้วทำไมได้ยินเสียงน้ำ" โรเซ่ได้พูดพร้อมเสกลูกไฟให้สว่างขึ้นเพราะมันมืดมาก เธอหันซ้ายหันขวา 

   "ห้ะ เราหลงทางนิ เรามาจากทางไหน ฮื้อๆ" โรเซ่เธอร้องไห้เพราะเธอหาทางกลับไม่ได้และก็กลัว 

  โอ้ย!! 

  

  โรเซ่เธอโดนผลักและโดนเศษไม้ใหญ่บาดขา แต่เธอหันกลับไปหาต้นตอที่ผลักเธอก็กลับไม่เห็นอะไร นอกจากความว่างป่าว เธอพยายามดันตัวขึ้นลูกไฟที่เธอเสกมาก็กลับดับ เธอเห็นเงาคนลางๆ แต่ก็เดาไม่ได้ว่าเป็นผู้ชายบนตัวเขามีนกอยู่ที่ไหล่ซ้ายโรเซ่เธอตกใจมากถึงมากๆถึงขนาดสติแทบหลุด  เธอวิ่งหนีออกจากที่ตรงนั้นและเข้าไปได้ป่าเธอวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าเธอวิ่งไปทางหน้าผา 

  เธอกรีดร้องเสียงดังมากเมื่อรู้ว่าเธอตกหน้าผา แต่กลับหยุดร้องเมื่อเขาตกลงบนอะไรสักอย่าง   เขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่า

   "มินนิท" มินนิทคือนกฮูกของโรเซ่ที่เลี้ยงเอาไว้ เพราะพ่อเธอบอกว่ามันเป็นสัตว์ประจำตัวของเธอ  และเธอก็ถูกชะตากับมัน 

    นกฮูกของเธอได้พาเธอมาตรงพื้นราบและหดตัวกลับมาเป็นนกธรรมดาและมาเกาะไหล่โรเซ่  โรเซ่เหนื่อยจากเหตุการ์ณเมื่อกี้มาก  เธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินมาใกล้เขา 

        "อย่าทำไรฉันเลยนะ" โรเซ่พูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม 

        "ฮึ" เสียงชายหัวเราะในลำคอ 

    หลังจากสิ้นเสียงหัวเราะของชายผู้นั้น โรเซ่เธอก็อัดเขากับต้นไม้อย่างรุนแรง จนเธอเกือบกระอักเลือด ไม่นานมากชายผู้นั้นได้อุ้มจนอยู่เหนือทุกอย่างจนเธอเห็นทุกอย่างที่อยู่ใต้ร่างเธอ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้มองคนที่อุ้มเธอ เขาผู้นั้นก็ได้ดิ่งลงพื้นทันที และปล่อยเธอลงตรงทางชันของเขาจนเธอกลิ้งลงมา แต่เธอได้สติเธอจึงเกาะต้นไม้ได้ เธอลุกขึ้นพร้อมตะโกนหาชายนั้น 

    "น.....นายเป็นใครนายทำฉันทำไม" เสียงโรเซ่ที่ตะโกนออกไปทำให้เสียงก้องทั่วป่ามืด  ทันทีเธอพูดจบก็กลับมือสองมือค่อนข้างใหญ่มาบีบคอเธอ เธอกลั้นใจเสกลูกไฟ เพื่อดูโฉมหน้าของตนที่กำลังบีบคอเธออยู๋ 

    "ช...ชาลยอน....ทำไมนายถึงเป็นนี้" โรเซ่พูดพร้อมมองหน้าชานยอลที่ตาเป็นสีแดงเส้นเลือดที่ขึ้นตามคอและเล็บที่ยาวแหลม ปากที่มีกลิ่นคาวเลือดปนอยู่ตามเขี้ยวและมุมปาก 

    หลังจากที่โรเซ่ถามชานยอล ชานยอลก็ได้ลดกำลังลงและสลบลงคาอ้อมมือของโรเซ่ 

    "นายตื่นสิตื่น" โรเซ่ปลุกพร้อมเอามือตบหน้าเบาๆ

    "เห้ย!!! ชานยอลเป็นไร" เทาเจ้าของเสียงที่วิ่งไปหาโรเซ่และชานยอลอย่างว่องไว ก็ต้องไวสิเขาไม่ไช่คนธรรมดา เขาคือเเวมไพร์ 

   "ไม่รู้...อยู่ดีๆก็สลบ" โรเซ่ตอบทันทีที่เทาถาม 

    

  "เธอไปพักก่อนไป ทางนี้ฉันดูแลเอง" 

ด้านฝั่งชาย

  "ฉันให้พวกนายไปช่วยพวกเธอ ไม่ไช่ไปทำร้าย" เทาผู้ดูแลได้ดุว่าต่อคนที่เขาส่งไปช่วย ได้แก่ เซฮุน ดีโอ ชานยอล 

  

  "พี่ก็รู้ว่าพวกผมไม่ยุ่งกับคนแปลกหน้า" ดีโอได้เถียงต่อเทา

  "ถ้าท่านจีพวกเธอโดดแน่" เทาได้พลางชี้หน้าเรียงรายต่อชายทั้งสาม

  "และเซฮุนฉันมั่นใจว่านายรู้จักเธอดี"เทาพูดพร้อมมองหน้าเซฮุน เซฮุนได้แต่เงียบและเบือนหน้าหนี 

  "ยังไงพวกเธอนายดูแลพวกเธอมันเป็นหน้าที่" เทาได้พูดอีกครั้ง 

   ชายทั้งสามได้ทำสีหน้าไม่สบอารมณ์กับตาที่เปลี่ยนสีเป็นสีแดงทำให้รู้ถึงความโกธรของพวกเขา 

  "ช่างมันเถอะเทา เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว แล้วนี่แบคฮยอนไปไหน" คริสได้ถามถึงน้องที่หายไป

  "มันโดนพี่ไคเรียกส่วนตัว ฮ่าฮ่าฮ่า" ชานยอลพูดพลางหัวเราะเยาะแบคฮยอน เพราะแบคฮยอนทำน้องสาวเขาสลบไปอย่างนั้น ทำให้ไคที่เป็นชายโกธรมากๆ 

  "นายก็เหมือนกันหยุดหัวเราะเลยนะ นายแอบไปดื่มเลือดมนุษย์มาชานยอล" เสียงชายผู้หนึ่งที่เดินมาทางด้านหลังเขาผู้นั้นคือ ไค 

  "เมื่อไรนายจะควบคุมตัวเองได้" ไค ได้ถามต่อชานยอล 

  "ก็ฉันอดทนไม่ได้นิ" ชานยอลได้ตอบคำถามไค 

  "ฮาฮาฮา ว่าคนอื่นแต่โดนตัวเอง" แบคฮยอนที่เดินมาพร้อมไคได้หัวเราะ 

      ชานยอลได้ใช้พลังของตัวเองวิ่งไปเอาหมอนที่อยู่ตรงโซฟาด้วยความเร็วที่เร็วกว่าแสงและขว้างไปทางแบคฮยอน 

   "ย้า ชานยอล" แบคฮยอนได้ทำท่าจะต่อยชานยอล 

   "อ้ะๆๆ หยุดๆ" คริสได้ห้ามก่อนที่จะทะเลาะกันอย่างจริงจัง 

   "จะถึงการจับบัดดี้ละนิ ปีนี้ท่านลอร์ดให้จัดพร้อมงานเลี้ยงที่โรงเรียนพวกนายนิ" คริสได้พูดถึงการจับบัดดี้ทำให้พวกชายทั้งสี่นั้นไม่สบอารมณ์นัก 

  "พูดไปก็ไม่มีประโยชน์  พวกนี้หนีตลอด" เทาพูดพลางมองคอนไปทางชายทั้งสี่ 

.
.

.

.

   นี่เราอยู๋ที่ไหน 

 เจนนี่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองไม่ได้นอนอยู่บนเตียงแต่เป็นภูเขาที่ไม่มีหญ้าแต่เป็นภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ  และก้อนเมฆที่เคลื่อนที่เร็วกว่าปกติ แต่สิ่งที่แปลกคือ อากาศที่นี้ไม่หนาวเลยสักนิดถึงจะมีหิมะปกคลุม เธอมองดูก็รู้แวบเดียวเท่านั้นก็สามารถรู้ได้เลยว่าที่ไม่ปกติ 

  "ที่นี้ที่ไหน ฉันฝันหรอ" เจนนี่ได้พูดกับตัวเองพร้อมเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทุกอย่างมันโล่งมาก สายลมที่พัดไปตามกระแสเมฆ ผ่านร่างเจนนี่เรื่อยๆ 

 "หนูเจนนี่" เสียงชายแก่ได้เรียกเจนนี่จากทางด้านหลัง 

  หลังจากที่เจนนี่ได้ยินเสียงชายแก่เธอก็ค่อยๆหันไป เธอพบชายแก่ผู้หนึ่งมีหนวดยาวสีควันบุหรี่ และสร้างที่ห้อยอยู่ตรงหน้าอกที่เปล่งประกาย เจนนี่เธอทำตัวไม่ถูก เพราะชายแก่ที่อยู่ตรงหน้านั้นดูมีอายุ เธอได้แต่ก้มหน้าทำความเคารพ 

  "ไม่ต้องเคารพฉันหรอก ฉันสิต้องเคารพเธอด้วยซ้ำ" ชายแก่ได้พูดกับเจนนี่อย่างเป็นกันเอง 

  "ห้ะ" เจนนี่ตกใจกับคำพูดของชายแก่ผู้นี้

   "เธอเป็นคนดีมากมาหลายภพ ภพนี้เธอดูแลเขาด้วยนะ" ชายแก่ได้บอกต่อเจนนี่ 

  "ห้ะ!! หนูอายุเท่าไร แล้วหลายภพคืออะไร  เขาคือใคร" เจนนี่รั่วคำถามต่อชายแก่ผู้นั้น ชายแก่ได้เพียงยิ้ม 

  "เดียวเจ้าก็จะรู้เอง" ชายแก่ได้ยิ้มอีกครั้ง 

  "ข้าต้องไปแล้วละ" ชายแก่ได้พูดอีกครั้ง 

  "ด.....เดี๋ยว ท่าน ท่านชื่ออะไร" เจนนี่ได้พูดอย่างตะกุกตะกะก่อนที่จะมีบางอย่างมาเธอตื่น 

.....

.....

....

เจนนี่

.....

เจน

....

  "หืม..อืม...." เจนนี่ตื่นจากฝันเมื่อกี้ 

  "นี่ฉันฝันหรอ"  เจนนี่ได้พูดอย่างแผวบาง 

  "อะไรเหรอ" ลิซ่าได้ถามเธอ 

  "ไม่มีไรหรอก" เจนนี่ตอบลิซ่า 

  "งั้นฉันไปตามพี่ไคมาดูอาการนะ" ลิซ่าได้บอกเจนนี่และได้เดินออกไปตามไค 

   

    เวลาผ่านมานับเดือนกว่า หลังจากที่เธอฝึก เธอปรับเข้ากับทุกคนได้ และใช้ชีวิตในโลกนี้ได้  แต่มีเพียงคู่ฝึกของเขาที่ไม่พอมาตั้งแต่วันนั้น 

  "ยัยโรส เหม่ออะไรห้ะ" จีซูได้วิ่งไปเกาะคอน้องสาวที่กำลังมองหน้าต่างมานาน 

  "ฮ่าฮ่าฮ่า ป่าว ปล่อยนะจักจี้"  โรเซ่ได้หัวเราะเพราะจีซูได้เกาะคอเขาทำให้เธอจักจี้