(exo x blackpink) มหัศจรรย์แบล็กโซ wonder

ลำดับตอนที่ #4 : มหัศจรรบ์แบล็กโซ #2

part ท่านจี แจวอน 

"เป็นไงบ้าง" จีดรากอนได้เอ่ยถามแจวอนที่พึงกลับมาจากโลกอสูร 

"พวกเธอดูรับไม่ได้แต่ก็ต้องรับให้ได้ ผมสั่งให้คนดูแลแล้ว แล้วลุงละทำคะแนนถึงไหนล้ะ" แจวอนได้ตอบคำถาม แล้วก็ถามท่านจีถึงคะแนนที่จะขึ้นเป็นเทพ 

"ฉันบอกว่าอย่าเรียกลุงไง!! นายนี่มันจริงๆ" จีดรากอนได้พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและดุเขา 

"แหม่ลุงทำเป็นดุไปได้ แล้วที่เรียกมามีธุระแค่นี้"แจวอนได้ถามเขา

"ปล่าวฉันเรียกมาก็ฉันจะให้แก่ช่วย" จีดรากอนกลับมามีสีหน้าเครียดอีกครั้ง 

"เรื่องไรหรอลุง  เด็กๆหรอ" แจวอนได้ตอบกลับ 

"ใช่ นายจะต้องไปหาที่เก็บของที่หนึ่งกับฉัน และก็จะไปหายายแกด้วย" จีดรากอนได้บอกถึงจุกแระสงค์ที่ให้แจวอนช่วย 

"ห้ะ!! หายาย ร้านขายของเก่า ลุงจะไปทำไม" แจวอนได้ตกใจ เขากลัวยายมากๆ เพราะวันๆเขาเอาแต่เที่ยวเล่น วนไปวนมาระหว่างโลกอสูรและโลกมนุษย์ 

" ถ้าร้านขายของเก่าของยายแกเป็นร้านธรรมดาฉันก็ไม่ไปหรอก" 

part สาวๆ 

"แสดงว่านิทานก็คือเรื่องจริง"ลิซ่าได้กล่าวกับพี่น้องของตน 

"แต่ในนิทานบอกว่ายังไม่รู้ว่าอีกสามคนคือใคร ไม่แน่อาจจะไม่ไช่พวกเราก็ได้" เจนนี่ได้พูดสิ่งที่ตนคิด 

"เพราะสวรรค์ไม่รู้ว่าพวกเธอคือใครกันแน่ เพราะฉะนั้นพวกเธอต้องมาพิสูตรไง" เสียงเทาที่อยู่ก็โผล่มาในห้อง ทำให้สาวๆตกใจ 

"พี่ เคาะประตูหน่อยก็ได้ พวกหนูเป็นผู้หญิงนะ" เสียงจีซูได้เอ่ยว่าเทา เพราะเขาอยู่นี้ก็โผล่มาในห้องนอนของพวกเขา

"โทษที่ฉันชิน เย็นนี้ลงมากินข้าวนะมีแขกให้รู้จัก" เทาได้พูดแต่สาวๆยังไม่ทันได้ตอบเทาก็หายไป 

"อย่าให้มีพลังหายตัวได้นะ หน่อย......." จีซูได้พูดพลางยกมือกำมัด 

"ที่จริงพวกเธอก็ทำได้ พวกเธอไม่ไช่มนุษย์นิ" ไคได้ยืนพิงผนังห้องแล้วก็พูดในพลังของพวกสาวๆ แล้วก็หายไป

"จะมีประตูไว้ทำไม บ้านหลังนี้ไม่มีใครปกติเลยรึไง" โรเซ่ได้พูดเพราะเขาชินกับการเคาะประตู และเรียกไม่ไช่อยู่ก็โผล่มา 

ตอนเย็น 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณหนูคะ คุณชายให้มาตามลงไปกินข้าวคะ" เสียงแม่บ้านที่มาเคาะประตู ในบ้านหลังนี้คงมีแม่บ้านที่เคาะประตูสินะ 

"เดียวตามลงไปค้าา" เสียงสาวๆตอบรับอย่างนุ่มนวล 

ห้องอาหาร 

    มีโต๊ะสีเหลี่ยมผืนผ้ายาวมีเกาอี้จำนวนไม่น้อย โคมไฟที่ติดบนเพดาน บรรยากาศชวนรับประทานข้าว 

"มานั่งสิ" เทาผู้เป็นเจ้าของบ้านได้ชวนให้สาวๆนั่ง

      มีผู้ชายหลายคน ดูจากหน้าตาแล้วส่วนหนึ่งมีอายุ ส่วนหนึ่งอายุคราวๆเดียวกับพวกเขา แต่พวกเขามีรูปร่างผิวซีด บางที่ตาสีดำ และตาสีแดง..... สามารถรู้ได้เลยว่าพวกเขาไม่ไช่มนุษย์แต่คือแวมไพร์ 

"ตั้งแต่เธอมา เรายังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันชื่อเทา เรียกพี่เทาได้ เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ต่อจากนี้ฉันจะดูแลพวกเธอแทนท่านจีแทน แล้วอีกอย่างท่านจีฝากมาบอกว่าจะมาหาบ่อยๆ" เทาเป็นคนแรกที่แนะนำตัว พร้อมบอกสารที่ท่านจีฝากถึงสาวๆ 

"ฉันอี้ฟาน เรียกคริสได้นะ ฉันจะเป็นคนดูแลทุกอย่างที่เธอต้องการ ถ้าอยากได้อะไรเรียกหาฉันได้เลยได้." คริสได้แนะนำตัวเป็นคนที่สองต่อจากเทาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ฉันไค เป็นพี่ชายแท้ๆของเจนนี่" ไคได้ตอบพร้อมมองมาที่น้องสาวของตน 

"ห้ะ!!" เจนนี่ได้อุทานขึ้น เมื่อรู้ว่าเขาคือพี่ชายที่แท้ๆของตน 

"พี่รอเวลานี้มานานแล้วนะเจนนี่" ไคได้พูดแบบอ่อนโยนเพราะในที่สุดเขาก็ได้อยู่กับน้องสาว

    เจนนี่เธอตกใจอยู่พอควร แต่ตั้งแต่เธอเจอไค มันเหมือนมีความผูกพันธ์กันมานาน 

"หยุดซาบซึ้งก่อน นั้นชานยอล"เทาพูดพลางชี้ไปทางกลุ่มผู้ชายที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา 

ชานยอลได้ยกมือขึ้นแทนคำพูดว่าชื่อชานยอล คือชื่อเขานะ 

"ผมแบคฮยอน" ผู้ชายที่นั่งต่อจากชานยอลได้แนะนำตัว

"ฉันเซฮุน" เขาพูดพร้อมใบหน้าที่นิ่งเงียบ 

"เห้ย มึงกลับมาร่างก่อนดิ" ไคได้เรียกชายที่นั่งต่อเซฮุน 

"อืม..ฉันดีโอ" ถ้าได้ยินไม่ผิดไคเรียกให้กลับร่าง??  ใช่แล้วเขาใช้พลังถอดจิตออกจากร่าง เพราะเขาเบื่อที่จะพบเจอคนใหม่ๆ 

     ด้านสาวๆรู้สึกว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีเท่าไร แถมพวกเขายังมองหน้าพวกเขาจนแทบกลืนกินได้ 

"หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ลิซ่าได้ตัดสินใจ ขอตัวไปห้องน้ำเพราะบรรยากาศอึดอัดมากมันต่างจากที่ที่เขาจากมา ที่นี้ไม่มีแม้กระทั่งเสียงหัวเราะ 

          ลิซ่าได้ทำธุระเสร็จ  เขาเดินมาล้างมือและล้างหน้าพร้อมๆกัน 

"เห้อ...อยู่ไม่ได้ก็ต้องอยู่สินะ" ลิซ่าได้พูดพลางดูหน้าตัวเองมนกระจก ซึ่งเขาดูก็รู้ว่าไม่มีความสุขเลย  

     

        เขาออกมากจากห้องน้ำ ก็เห็นชายคนหนึ่งพิงกำแพงอยู่หน้าห้องน้ำ ถ้าจำไม่ผิดเขาชื่อเซฮุน 

"ฉันเคยเจอเธอที่ไหนรึเปล่าเมื่อนานมาแล้ว" เซฮุนที่ถามลิซ่าที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ 

"ไม่นะ นานแค่ไหนละ" ลิซ่าได้เอ่ยถาม เพราะท่าทางของนายเซฮุนนั้นเหมือนรู้จักกันมานานแล้ว 

"เมื่อ 256 ปีที่แล้ว" เซฮุนได้ตอบคำถามเขา 

"ห้ะนายจะบ้าหรอฉันพึงอายุ19 ปี" ลิซ่าตกใจที่อยู่ดีๆเขาก็บอกว่าเจอกันเมื่อสองร้อยห้าสิบหกปีที่แล้ว แต่ลิซ่าอายุเพียงสิบเก้าปีเท่านั้น 

"ฮึ" เขาทำเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จากหายตัวไป 

"เห้อ....ทำไมบรรยากาศบ้านหลังนี้มันช่างอึดอัด คิดถึงพ่อ และพี่แจวอนจัง"ลิซ่าได้ถอดหายใจก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะกินข้าว แต่พอไปถึงเขาก็พบว่าไม่เจอใครนอกจากเทาและพี่น้องของเขา 

"ครบแล้วสินะ พี่จะให้เราอยู่ในห้องว่างเปล่าเพื่อค้นหาตัวเองและควบคุมพลังให้ได้เป็นเวลาหนึ่งเดือน"เทาได้บอกกับสาวๆและก็เดินออกไป

   

    พวกเขาได้มองหน้ากันพร้อมถอดหายใจ เป็นการรับรู้ว่าพวกเขาอึดอัดแต่ต้องทนอยู่ที่นี้ 

*มีเรื่องจะแจ้ง นิยายจะอัพ 2 วันครั้ง หรือนานกว่านี้แต่ไม่เกิน5 วันแน่นอนจ้า ที่ทำแบบนี้จะได้อ่านกันยาวๆแล้วได้อารมณ์ ขอบคุณคนอ่านทุกคนน้าาาา ตอนนี้ฟังเพลงstay เเบ็คพิงค์ไปก่อน 

ซาชีรึน นัน ทอ พารานึน เก ออบซอ อีเจ
ตอนนี้ฉันไม่ได้คาดหวังอะไร

ชิมจางึน ดวีกิน ฮานึน คอนจี มูคัมกักแฮ คือแร
เพราะแค่บอกว่าหัวใจฉันเต้นแรงขนาดไหน ฉันก็ยังทำไม่ได้

ซารัมดึลกวาเอ ออกจีซือรอน ฮันมาดีโพทัน
ถ้าจะให้ฉันไปคุยกับคนพวกนั้น

นอวาเอ ออแซกฮัน ชิมมูกี ชารารี โชฮา
ฉันขออยู่เงียบคนเดียวดีกว่าถึงแม้ว่าจะอึดอัด

So stay คือเก ออดีกา ทแวดกอน มารียา
ฉันยังอยู่ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม

หากความมืดมิดเข้ามาเมื่อไหร่ ฉันจะเป็นไฟให้คุณเอง

คอจิด คาทึน เซซัง ซก ยูอิลฮัน truth it’s you
โลกที่มีแต่ความหลอกลวง ความจริงที่เหลืออยู่ ก็คือคุณ

This a letter from me to you
และนี่ก็คือจดหมายจากฉันถึงคุณ