ตอนที่ 9 :
กรี๊งงงงงงงงง!!!!
อืม...
กรี๊งงงงงงงงง!!!
“โอยยย” ไอ้นาฬิกาปลุกบ้า ฉันกดปิดนาฬิกาแล้วปิดเปลือกตานอนต่อ
...เฮือก!!!!
ฟึบ!!
ฉันทะลึ่งพรวดลุกจากเตียงอย่างไว เมื่อนึกขึ้นได้ว่า...!!??
วันนี้วันจันทร์!!!!!!!!!!!!
....
“=.,=” ห่ายยยย วันนี้สภาพฉันดูไม่ได้อย่างแรงเลย ลืมไปซะสนิทว่าวันนี้วันจันทร์ เมื่อคืนเลยเผลอนอนซะดึก ตื่นมาแทบไม่ทันแน่ะบอกเลย...
โครก!
=///////= แถมยังไม่ได้ทานข้าวเช้าอีกด้วย แง!!
“เอ๋??” ฉันกวาดสายตามองไปทางมุมตึกเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มเหมือนฉัน กำลังยืนหันหลังเหมือนรอใครสักคนอยู่
ตึกตึก
ฉันเดินเข้าไปหาเธอเรื่อยๆ ใจหนึ่งก็ขอให้เป็นอย่างที่ฉันคิดแต่อีกใจก็เผื่อใจกับความผิดหวังเล็กๆ
“อ้ะ!”
“!!” ใช่จริงๆ ด้วย...
...ดรีมที่เหลียวหลังมาทางฉันพอดีตกใจตาโต “พี่ไอด้า มาแล้วเหรอคะ”
“??”
“เค้ามารอตั้งนานแน่ะ...” ...มารอฉัน อย่างนั้นเหรอ
“อะ... อืม วันนี้ตัวต้องไปโรงเรียนคนเดียวอีกแล้วเหรอ”
“ก็พี่ชายน่ะ บอกให้เค้าไปก่อนก็ได้ พอดีนัดเพื่อนเอาไว้น่ะค่ะ... แล้วเค้า”
“...”
“ก็อยากไปกับพี่ด้วย”
“วันนี้ปากหวานนะยัยเด็กบ้า...” ฉันยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบาๆ แต่วันนี้กลับมีความรู้สึกแปลกๆ
“อืม...”
“เป็นไรไปหรือเปล่า ดูซึมๆ นะ”
“เปล่าหรอกค่ะ ^^”
“...” ฉันมองรอยยิ้มนั้นของเธอที่ส่งมาให้... แต่ดูๆ แล้วเหมือนฝืนยิ้มมากกว่า...
“อะ...อืม” ฉันเลื่อนมือไปจับมือเธอเอาไว้แน่น “ไปโรงเรียนกันเถอะนะ”
“ค่ะ...”
...ใช่แปลก วันนี้แปลกจริงๆ ทุกๆ ครั้งที่เธอเดินไปโรงเรียนกับฉันเธอจะเดินคล้องแขนฉันเสมอ แต่คราวนี้ไม่...
“...”
“...”
“...”
อึดอัดสุดๆ ไปเลยยยย โถ่...
ดรีม... เป็นอะไรของเธอกันแน่นะ... บอกฉันทีสิ
“ดรีม...”
“คะ?”
“...เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่านี่คะ”
“งั้นเหรอ...”
“เอ่อ...” เธอมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย “ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ พี่ไม่ต้องกังวลนะคะ”
“ดรีม...” ฉันกุมมือเธอแน่นอย่างอ่อนโยน
“...”
“มีอะไรก็บอกพี่มาตามตรงสิ ยิ่งเธอปิดบังพี่แบบนี้พี่ยิ่งไม่สบายใจใหญ่เลยนะ...”
“แต่ว่า...”
“บอกพี่มาสิ...”
“ถ้าอย่างนั้น... อืม...” เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อหลบสายตาของฉัน
“...”
“เค้าขอถามอะไรพี่สักอย่างได้มั้ยคะ?”
“อะไรล่ะ”
“สมมุติว่า...” เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ “ถ้าวันหนึ่งมีผู้ชายหน้าตาดี นิสัยดี มาจีบพี่พี่จะตอบเขาว่าไงคะ”
“ทำไมจู่ๆ ถึงถามแบบนี้ล่ะ?”
“พี่ตอบเค้ามาก่อนสิคะ”
“พี่ก็จะตอบเขาว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย...”
“แล้วไงต่อคะ”
“อืม... แล้วไงต่อเหรอ” ฉันลากเสียงยาว “พี่ก็จะพูดต่อเลยว่าพี่มีแฟนแล้วรักแฟนมากด้วย”
“แล้วถ้าเขาตื้อไม่เลิกล่ะค่ะ”
“พี่ก็จะพยายามปฏิเสธน่ะสิ ถึงไม่ได้แต่สักวันเขาต้องล้มเลิกความตั้งใจอยู่ดี... ผู้ชายน่ะก็เป็นอย่างนี้กันทุกคนนั่นแหละ”
“งั้นเหรอคะ...”
“ทำไมถึงถามพี่แบบนี้ล่ะ...”
“ก็เค้ากลัวนี่นา... ถ้าพี่ดันไปชอบผู้ชายคนนั้นขึ้นมาแล้วพี่บอกเลิกเค้า เค้าจะทำยังไง...”
“โถ่... เด็กน้อยเอ้ย” ฉันลูบหัวเธอเบาๆ อย่างปลอบประโลม พร้อมๆ กับอีกมือหนึ่งก็ประคองใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามให้สบตากับฉัน
“จำเอาไว้ให้ดีนะ”
“...”
“ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่าจะนานสักแค่ไหน”
“...!?”
“ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนแปลงไปสักเท่าไหร่... และถึงแม้ว่าตัวจะหมดรักพี่แล้ว แต่พี่น่ะ...”
“...!!??”
“จะไม่มีวันบอกเลิกตัวก่อนเด็ดขาด... เว้นแต่ว่าตัวจะบอกเลิกพี่เอง...”
“พี่ไอด้า...”
“เข้าใจแล้วนะ เด็กบ้า ^^”
“ฮึกๆ”
หมับ!!!
“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!!!”
“เด็กบ้า ไม่อายคนเขาหรือไง”
“ฮือออออออ เค้ารักพี่นะคะ”
“...”
“เค้ารักพี่ที่สุดเลยยยยยยย”
“อืม” ฉันค่อยๆ โอบกอดเธอตอบ “เหมือนกันนั่นแหละ...”
“งือ...”
“ไปโรงเรียนได้แล้ว... เดี๋ยวสายนะ”
“อะ... อื้ม” เธอปล่อยฉัน “งั้นไปกันเถอะค่ะ” ก่อนจะคล้องแขนฉัน... เหมือนทุกวัน
“จ้ะ...”
เราสองคนเดินควงแขนกันไปโรงเรียนตามปกติ... งั้นมั้ง
...
ติ๊งติ่ง ติงติ่งงงงงง
เร็วจัง... ผ่านไปแป๊บเดียวก็เลิกเรียนละ อืม...โทร.หาดรีมดีมั้ยนะ
“...”
ติ้ด!
[ฮัลโหล]
“ตัวจะกลับพร้อมพี่มั้ย?”
[อืม... เค้าคงต้องกลับเร็วหน่อยน่ะค่ะ พอดีต้องกลับไปเตรียมอาหารให้พี่ชายด้วย ขอโทษนะคะ]
“จ้ะ ไม่เป็นไรหรอก พี่แค่จะโทร.มาถามเฉยๆ ถ้าตัวจำเป็นต้องกลับก่อนก็ไม่เป็นไรจ้ะ”
[ค่ะ บายนะคะ]
“บายจ้ะ รักนะ…”
ติ้ด!
ฉันกดวางโทรศัพท์ก่อนจะเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อ... เสียดายจัง ทำไรดีนะยังไม่อยากกลับเลย
...ฉันเดินเข้าไปนั่งบนม้านั่งริมตึกเรียน หยิบหนังสือการ์ตูนที่เตรียมมาด้วยมาเปิดอ่าน
“...”
ใครมาอีกล่ะ? ฉันรู้สึกได้ถึงฝีเท้าที่ค่อยๆ ก้าวเข้ามา และพอหันไปปุ๊บบบบบบ!!!!!
โป๊ะเชะ!!!
“=O=”
ใครก็ได้ฆ่าฉันที... รู้สึกว่าฉันจะอยากตายกะทันหันขึ้นมายังไงยังงั้นเลยยยย!!!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
