Change!! วุ่นนัก ดันตกหลุมรักยัยเลสเบี้ยน!

ตอนที่ 1 :

“ฮ้าวววววววววว –O–”

“แมลงวันจะบินเข้าปากแล้วดันท์”

“ช่างฉันเหอะน่า....”

“เฮ้อ... ฉันล่ะเบื่อไอ้นิสัยแบบนี้ของแกจริงๆ”

“...........”

ผมมองไอ้เพื่อนซี้ที่เดินอยู่ข้างๆ กายอย่างเซ็งเป็ด ปากก็บ่นๆๆๆๆๆ เป็นตาแก่ไปได้ ไม่รู้หรือไงว่ามันทำให้ผมเซ็งขนาดหนัก

“รักษาภาพลักษณ์ไว้บ้างเหอะเพื่อน”

“ไม่สน... =.,=” ก็ใช่... ผมไม่สนหรอก

“ก็ตามใจแกแล้วกัน... ฉันเหนื่อยกับแกมามากพอละ... เฮ้อ!!!” บ่นอีกละ ไอ้นี่... แน่ะ! ยังมาเดินหนีกันอีกนะรอด้วยสิเจ้าบ้า

ตึกๆๆๆๆ

ผมรีบวิ่งตามเพื่อนไปจนทัน “จะรีบไปไหนเนี่ย”

“ไปหาสาว”

“หา!? =()=” ผมทำหน้างง สาวไหนไม่เห็นมีใครยืนอยู่เลยนี่

“ตรงนู้นนนนนนน” ผมมองตามนิ้วเพื่อนที่ชี้ไปตรงมุมตึก “เห็นมั้ย”

“...”

เห็นสิ...

เด็กผู้หญิงผมยาวถักเปียเรียบร้อยกำลังยืนรอใครสักคนอยู่ตรงมุมตึกตามลำพัง... ไปยืนคนเดียวแบบนั้นในเวลาเช้าๆ แบบนี้มันอันตรายนะ...

ตึกๆๆ

“เฮ้ย... นั่นแกจะไปไหน”

ผมไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อน แล้วจ้ำอ้าวไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้น

“นี่เธอ...”

“…” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก =*=

“เธอๆ”

“...” ก็ยังเงียบอีกแถมยังยกนาฬิกาข้อมือมาดูเวลาอีกต่างหาก เมินกันหรือไงนะ

“เธอ!”

“...” -*- ชักสงสัยว่ายัยนี่จะหูตึงหรือเปล่า ผมเรียกตั้งหลายครั้งแล้วไม่ตอบสักคำ...ไม่แม้แต่จะหันหน้ามามองผมด้วยซ้ำ

“นี่!!!!” ผมตัดสินใจแตะฝ่ามือลงไปบนไหล่ของอีกฝ่ายและก็ได้ผล ยัยนี่มีปฏิกิริยาตอบสนองแล้วล่ะ...

แต่ว่าจะเป็นในทางที่ดีหรือเปล่าก็อีกเรื่อง...

“ฮ่ะ!!!!”

“!!!!” หลังจากที่ฝ่ามือหนาของผมได้แตะลงไปบนบ่าของเธอ ฉับพลันไม่กี่วินาทีต่อมาผมก็รู้สึกได้ถึงแรงอันมหาศาลปะทะเข้าที่หน้าท้องอย่างจัง...

ซึ่ง...ต้นเหตุก็คือยัยนี่นี่แหละ!!!!!

“นายเป็นใคร โรคจิตเหรอ!?” เสียงของยัยนั่นดังเข้ามาในหู แต่ตอนนี้ผมอ่อนแรงไปหมด จุกจัง...

“ปะ...เปล่านะ ฉันเห็นเธอ... อยู่คนเดียวเลยเป็นห่วง”

“เฮอะ!! ขอบใจนะแต่ไม่จำเป็น...” ...ยัยนี่

“โอย....”

“อ้อ! แล้วฉันก็จะไม่ขอโทษด้วย สมน้ำหน้า ไปล่ะ” คุณเธอกระแทกเสียงใส่ผมก่อนจะเดินจากไปอย่างไร้ความปราณี

“เฮ้ย! เพื่อนเป็นไงบ้าง”

“จุกน่ะสิ เจ้าบ้า...” ผมยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล ยัยตัวแสบอย่าให้ได้เจอนะ... โอย

“แล้วทำไมนายเพิ่งมาเนี่ย...”

“อ้าว...ก็เห็นนายยืนคุยกับสาวอยู่เลยไม่อยากขัด”

“คุยบ้าคุยบออะไรล่ะ เรียกตั้งนานก็ไม่ยอมหันมามอง เมินใส่ แถมยังมาทำร้ายร่างกายกันอีก โอย...”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ สมแล้ว”

“นายว่าไงนะ!!!”

“เปล่าหรอก ฮ่าๆๆๆๆ”

“หน็อยเจ้าบ้า...” ผมพ่นลมหายใจทิ้งก่อนจะเดินไปโรงเรียนอย่างหงุดหงิดทิ้งให้เจ้าบ้านั่นยืนหัวเราะอยู่คนเดียว

.......ผมล่ะอยากรู้จักเธอนัก ยัยผู้หญิงบ้าพลัง

ติ๊งต่อง...

ออดเวลาพักกลางวันดังขึ้นผมรีบเก็บหนังสือใส่กระเป๋า เตรียมตัวลงไปทานข้าวที่โรงอาหารคนเดียว... เฮอะ! ไอ้เพื่อนบ้าอย่าคิดนะว่าฉันจะรอแกน่ะ

ตึกตึกๆๆๆ

ผมเดินลงบันไดอย่างเหม่อลอยภาพของยัยผู้หญิงคนเมื่อเช้าลอยเข้ามาในหัว ถึงแม้จะไม่เห็นหน้าก็เถอะแต่ดูเหมือนว่าเธอจะใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนเหมือนผมเลย...

นักเรียนห้องไหนกันนะ...?

“พี่บ้าที่สุดเลย...!!!”

“!?” ผมหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงจากที่ไหนสักแห่งใกล้ๆ นี้

“ปล่อยให้เค้ารอได้ไง...”

ผมเดินตามเสียงมาเรื่อยๆ ก็เห็นยัยน้องสาวตัวแสบของผมกำลังยืนคุยโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อย

“พี่บ้า...”

“...” ว่าผมเหรอ? ไม่มั้ง...

“พี่ไอบ้าที่สุด...”

ไอ... ใครกัน?

“เค้าโกรธพี่แล้ว พี่ไม่ต้องมาคุยกับเค้าเลย...” แกร้ก! เธอกดวางสายโทรศัพท์ทันทีเมื่อคุยจบ ผมจึงตัดสินใจเดินตรงไปหาเธอ

“ยัยตัวแสบ...”

“ห้ะ! พะ...พี่ชาย” ยัยนี่ดูมีท่าทีตกใจเมื่อเห็นผม “พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“เมื่อกี๊นี้...”

“...”

“คุยกับใครเหรอ...” ผมพยายามหรี่ตาลงเพื่อจับผิดแต่ยัยน้องบ้านี่กลับหลบตาแทน

“แค่คุยกับเพื่อนค่ะ”

“ไอเป็นใคร”

“พี่ได้ยิน!! O_O”

“อือ... ตอบมา” ผมเดินเข้าไปใกล้เธออีกนิด เป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์ของเธอดัง

กรี๊งกรี๊ง...

“อ้าว...รับสิ” ผมมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์แสดงรายชื่อที่โทรเข้ามา

‘พี่ไอ’

“เอ่อ...”

“จะรับหรือไม่รับ” ผมจ้องหน้าเธออีกครั้ง “ได้!! งั้นพี่รับเอง”

“พะ...พี่ชาย!!!” ผมแย่งโทรศัพท์ของยัยนี่มาแล้วกดรับโดยไม่สนใจเสียงห้ามของน้องสาวตัวเอง

[ตัว...] ปลายสายกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ แต่ฟังแล้ว...น้ำเสียงแปลกๆ

“ฉันเป็นพี่ชายยัยนี่ แล้วนายเป็นใคร?” ผมกระแทกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างหงุดหงิด ไม่รักษามันละไอ้มารยาทนั่นน่ะ

[...]

“ทำไมไม่ตอบ...!!!”

[…] ปลายสายไม่ตอบแต่ก็ไม่วางโทรศัพท์ นั่นทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้นสองเท่า...

ใครจะรู้ว่าผมน่ะหวงน้องมากนะครับ!!!

“พี่ชายคะ ขอโทรศัพท์คืนเถอะค่ะ”

“ไม่ได้!!!!” ผมเผลอไปตะโกนใส่หน้ายัยนี่ซะได้... เอาล่ะสิยัยนี่เริ่มร้องไห้แล้วล่ะ...

“ฮึก.... พี่ชาย...”

“เอ่อ... ขอโทษนะ...” ผมลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน “ขอพี่คุยกับหมอนี่ก่อน”

[นี่นาย...] น้ำเสียงของปลายสายเริ่มห้าวขึ้นจากเดิมแต่ว่ามันก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี

“ถามจริงนายเป็นอะไรกับยัยนี่...”

[…]

“แฟนเหรอ?”

[อือ!]

“เป็นแฟนภาษาอะไรทำให้ยัยนี่ต้องมารอ ฉันได้ยินนะที่นายคุยกับยัยนี่เมื่อกี๊ แล้วอีกอย่างยัยนี่ก็โมโหมากด้วยที่นายทำแบบนั้น”

[เฮอะ!] หมอนั่นพ่นลมหายใจเสียงดัง อะไรฟระ!

“ทำเสียงแบบนั้นหมายความว่าไง...!!!”

[คุยกับนายแล้วปวดหัว ไปล่ะ] ตี๊ด! แล้วก็วางสายโทรศัพท์อย่างหน้าตาเฉย หน็อยแน่ะ!!!!

“พี่ชาย...”

“พี่ขอสั่งห้ามนะไม่ให้ไปไหนกับหมอนี่ทั้งนั้น แล้วก็ห้ามคุยโทรศัพท์กันด้วย!!!!”

“ทะ...ทำไมคะ”

“ไม่รู้ พี่ไม่ชอบไม่ถูกชะตา เข้าใจมั้ย!!!”

“....”

“อ้ออีกอย่างถ้าพี่รู้ล่ะก็... พี่จะไปต่อยหมอนั่นกับมือพี่เลยคอยดู!!!”

ผมกำหมัดแน่นข่มขู่จนยัยน้องสาวยืนนิ่งสงบ “เข้าใจแล้วค่ะ...”

“ดี!!!” ผมพูดเสียงดังก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกจากตรงนั้น... แล้วตรงไปยังใต้ต้นไม้มุมโปรด ไม่กงไม่กินมันแล้วข้าว... หงุดหงิด!

เฮ้อ...

ความจริงผมก็ไม่ได้อยากปิดกั้นยัยนั่นหรอก...แต่พอรู้ว่ายัยนั่นมีแฟนมันทำให้ผมรู้สึกแย่...

รู้สึกเหงาขึ้นมาทันทีเลยล่ะ...

...

“เฮ้!!!!”

“หือ...?” ผมปรือตาขึ้นช้าๆ อย่างงงๆ อ้าว! ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย

“รู้อยู่แล้วล่ะว่านายจะต้องมาที่นี่”

“เฮ้อ...”

“เป็นไรหรือเปล่า?”

“เปล่า...” ผมชันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วลูบผมไปมาเป็นจังหวะเดียวกับไอ้เพื่อนตัวแสบที่นั่งลงข้างๆ ผม

“เจ้าบ้าเอ้ย...”

“!?” ผมหันขวับไปมองคนข้างๆ ทันที “อะไรอีกล่ะ”

“อยากรู้มั้ยว่าผู้หญิงคนเมื่อเช้าเป็นใคร”

“!!!!!”

หมอนั่นยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก “จะบอกให้นะว่าเมื่อกี๊ฉันไปสืบมา”

“ว่า?”

“ผู้หญิงคนเมื่อเช้านี้น่ะ...”

“พูดมาเร็วดิ” ...ลีลาอยู่ได้เจ้าบ้า

“เธอเป็นหัวหน้าห้อง ชั้นม.5/1 เป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนและคอยคุมนักเรียนที่ไม่ปฏิบัติตามกฎ”

“แปลก...ไม่เคยเห็นคนแบบนี่เลย”

“ฉันก็ว่างั้นแหละ!! แต่ที่รู้ยิ่งกว่านั้นคือเธอเกลียดผู้ชายด้วยล่ะ”

“ว่าไงนะ!!!!!????” ผมเบิกตาโตแทบถลนออกมานอกเบ้าอย่างไม่เชื่อคำพูดของเพื่อนสนิท ยัยนั่นน่ะนะ...เกลียดผู้ชาย

...มิน่าล่ะ