หน้าร้อน

ลำดับตอนที่ #1 : แรกเริ่้ม

เมื่อเดือนมีนาคมมาถึง เสียงร้องของจั๊กจั่นดังระงมไปทั่วผืนป่า เมื่อมองออกไปยังทุ่งนามองเห็นเป็นภาพระยิบระยับจากแสงแดดยามบ่ายที่กำลังแผดเผาตอซังข้าวแห้งๆ เด็กชายสองคนแต่งตัวมอมแมม ใส่หมวกคนละใบกำลังพากันเดินลัดเลาะไปตามทุ่งนา ในมือถือเสียมคนละด้ามพร้อมกับสะพายข้องใบเล็กจ้อยแนบกาย พวกเขาพากันเดินไปเรื่อยๆ พลางมองต่ำๆ เหมือนกำลังหาอะไรซักอย่าง

"เขียวๆ กูเห็นแล้ว! กูเห็นแล้ว!" เด็กชายคนหนึ่งร้องเรียกเพื่อนแล้วรีบวิ่งไปเมื่อเจอเป้าหมาย แล้วลงมือขุดพื้นดิน เด็กชายอีกคนวิ่งเข้ามาดูด้วยความตื่นเต้น

"ใสๆ มึงเห็นล่ะติ๊  จ่อยมึงกะขุดดีๆ แน่ะติ๊ล่ะ เดี๋ยวกะสับหัวมันพอดี" เขียวดุเพื่อน

“กูกะขุดอยู่นี่ล่ะ มึงบ่ต้องเว่าเลย” เด็กชายจ่อยสวนกลับเสียงหอบ

เด็กชายตั้งหนาตั้งตาขุดอย่างขะมักเขม้น โดยมีเพื่อนนั่งให้กำลังใจอยู่ข้างๆ

“นั่นๆ หัวมันโผล่ออกมาล่ะ เอาข้องมาใส่” จ่อยบอกเพื่อนพร้อมกับเอื้อมมือลงไปในหลุมเพื่อหยิบสิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างในออกมา

จิ๊โป่มตัวใหญ่ (แมลงชนิดเดียวกับจิ้งหรีด แต่ตัวใหญ่กว่า สีออกน้ำตาล) ถูกหยิบออกมาจากบ้านของมัน มันพยายามดิ้นและดีดขาอยู่มือของจ่อยอย่างสุดแรงแต่ก็ไร้ประโยชน์ จ่อยเด็ดขาดีดมันทั้งสองข้างก่อนจะยัดมันเข้าไปในข้องใบเล็ก

“กูได้ล่ะเด้อโตนึง มึงล่ะได้จักโตแล้ว” จ่อยถามเขียว พร้อมกับยิ้มอย่างเยาะเย้ย

“ยังบ่ได้จักโต หายากกะด้อ” เขียวตอบอย่างท้อแท้

“เออ หาซอยกันนิล่ะ เดี๋ยวกะได้” จ่อยพูดให้กำลังใจเพื่อน  “ปะๆ ไปหาเบิ่งทางพุ้นดีกว่า เผื่อมันมีหลายกว่านี่”  พูดเสร็จจ่อยก็เดินนำไปยังอีกฟากหนึ่งของทุ่ง โดยมีเขียวเดินตามมา เด็กชายพากันร้องเพลงไป เดินหาขวยจิ๊โป่มไป (รูจิ๊โป่ม)  ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุพวกเขาดูเหมือนไม่ได้สนใจกับบรรยากาศเช่นนี้เลย แต่กลับดูมีความสุขมากกว่า

ดวงอาทิตย์ลดต่ำลงทำให้ท้องฟ้าตอนนี้เป็นสีทองเหลืองอร่าม เสียงนกกาพากันร้องเรียกและบินกลับรัง เด็กชายทั้งสองกลับบ้านด้วยอาการอิดโรยจากการตากแดดมาทั้งวัน พวกเขาพากันเดินมาตามทางเล็กๆ ที่เชื่อมหมู่บ้านกับทุ่งนา และก็มาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านปูนชั้นเดียวที่ดูเหมือนว่ายังทำไม่เสร็จเพราะผนังเป็นอิฐบล็อกก้อนใหญ่สีหม่นๆ ซึ่งดูออกได้เลยว่าถูกสร้างมานาน หลังคาสังกะสีมีสีแดงเป็นทางยาวจากการดูแดดถูกฝนมาหลายปี ข้างๆ มีกระต๊อบหลังเล็กที่ทำจากไม้ไผ่มุงด้วยหญ้าคา หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าเตาไฟ ก้มๆ เงยๆ เธอกำลังเป่าเตาไฟให้ลุก เด็กชายจ่อยเดินเข้ามาพร้อมกับร้องเรียกหญิงคนนั้นเสียงดัง

“อีแม่! มื้อนี้บักหล่าได้จิ๊โป่มมาตั้งหลายโต”

หญิงวัยกลางคนหันมาพร้อมกับร้อยยิ้มที่ดูอบอุ่น ถึงแม้ใบหน้าของเธอจะเลอะมอมแมมและผมเผ้าดูยุ่งเยิง แต่ก็สามารถเห็นได้ชัดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยและใจดี

“ใส เอามาให้แม่เบิ่งดุ๊ แล้วเขียวล่ะ ได้หลายยุเบาะ” แม่ของจ่อยถาม พลางยื่นมือมือหยิบข้องจากมือจ่อย

“ได้หลายยุครับแม่  ซุมข่อยพากันหาซอยกัน” เขียวตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง

“ดีแล้ว เป็นหมู่กัน ฮู้จักซอยกัน ฮักแพงกันไว้คือข้าวเหนียวนึ่งใหม่” แม่จ่อยบอก

“ครับ แม่ออ เดี๋ยวข่อยเมือก่อนเด้อ มันค่ำแล้วอีแม่สิฮ้าย กูเมือล่ะเด้อจ่อยมื้ออื่นสิมาเล่นนำใหม่” เขียวลาแม่กับจ่อย แล้วเดินกลับบ้านที่อยู่ถัดเข้าไปอีกช่วงหนึ่ง

“ไปหาอาบน้ำไป๋  เกือกขี้ดินตากแดดมาเบิดมื้อ จักหน่อยพ่อเจ้ากะมาแต่ไปใส่ดาง แล้วค่อยออกมากินข้าว กินข้าวแล้วค่อยไปอาบมันบ่แมนแนว เขาว่าล้างหัวข้าว”

“หมายความว่าจังใด๋แม่ ล้างหัวข้าว” จ่อยถามด้วยอาการสงสัย

“แม่กะบ่ฮู้ดอกว่ามันแปลว่าหยัง ผู้เฒ่าผู้แก่เพินพาว่า เพินว่ามันสิบ่อ้วนบ่พีนำเขา เพินเลยให้อาบน้ำก่อนค่อยกิน” แม่อธิบาย

“ครับๆ สิไปอาบละ เดี๋ยวสิบ่อ้วน” จ่อยพูดแล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

แม่นำข้องไปแขวนไว้บนเสาของกระต๊อบ แล้วหันไปเตรียมอาหารเย็นต่อ ไม่นานพ่อก็กลับมาพร้อมถือสายบัวมัดใหญ่อยู่ในมือ พ่อของจ่อยชื่อพ่อหนู เป็นคนร่างสูงผิวดำแดง หน้าตาเคร่งขรึมแต่ใจดี

“เอ้านิเฒ่า เจ้าเอาไปไว้แน่ ข่อยไปหาอาบน้ำมาก่อนข้าวก่อน แสบท้องจวดๆ อยู่นิ บักหำมันมาล่ะเบาะ” พ่อจ่อยส่งสายบัวให้แม่เอาไปแช่ในโอ่งน้ำ

“บักหำมันมาแล้ว บอกให้ไปอาบน้ำ อาบแล้วหรือยังกะบ่รู้” แม่เสริม

จากนั้นไม่นานเวลาอาหารเย็นก็มาถึง วันนี้แม่แกงหน่อไม้ใส่ชะอม น้ำพริกแจ่วบอง และผักกะโดนผักโปรดของจ่อย ทุกคนทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ครอบครัวเล็กๆ และอบอุ่น จ่อยเป็นลูกคนเล็ก มีพี่สาวสองคนชื่อปูและนก ซึ่งไปทำงานอยู่ที่ในตัวอำเภอ นานๆ จะได้กลับบ้าน ตอนนี้จ่อยเลยกลายเป็นลูกคนเดียวไปโดยปริยาย