คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การปะทะกันระหว่างไอ้ตัวซวย & ยัยทอมบอย
“พวกเมิงรู้จักกันหรอว่ะ”
เคถามด้วยสีหน้างุนงง -_-?????
“ใครอยากไปรู้จักนายนี้/ใครอยากไปรู้จักยายนี้”
เฮ้ย ฉันกับไอ้ตัวซวยตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“พวกเมิงรู้จักกันได้ไงว่ะ”
“ไอ้เคถ้าเมิงยังไม่อยากตายเมิงอยุ่เฉยๆดิ/ไอ้เคถ้าเมิงยังไม่อยากตายเมิงอยุ่เฉยๆดิ”
เฮ้ย ฉันกับไอ้ตัวซวยตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย (อีกครั้ง)
“อย่าพูดตามกรูดิว่ะ/อย่าพูดตามกรูดิว่ะ”
เฮ้ย ฉันกับไอ้ตัวซวยตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย (อีกแหละ)
“โว้ย!!!!!!!!!!!ใครให้เมิงพูดตามกรูว่ะ/โว้ย!!!!!!!!!!!ใครให้เมิงพูดตามกรูว่ะ”
“พวกเมิงจะเถียงกันอีกนานไหมว่ะ กรูรำคาญ” เคส่งระเบิดลูกใหญ่ลงมา 1 ลูก
เงียบ....................................
ใครจะไปกล้าพูดแมร่งไอ้เคพอโมโหมากๆนะไม่มีใครหยุดแมร่งได้เลย (ยูคิดในใจ)
“พวกเมิงนะลงดิ”
“เออ/เออ”
เฮ้ย ฉันกับไอ้ตัวซวยตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย (อีกแหละ)
“กรูว่าพวกเมิงเกิดมาคู่กันแน่เลยว่ะ ไม่มีใครที่ไหนเขาพูดเหมือนกัน พร้อมกันหลายๆครั้งหรอกนะ 55555555+” ^O^
“ไอ้เค เมิงอยากตายปะ” ไอ้ตัวซวยถาม
“ช่างมันเถอะ ว่าแต่พวกเมิงรู้จักกันได้ไงว่ะ”
“ไอ้ตัวซวยนี่ละที่กรูเล่าให้เมิงฟังไอ้เค” ยูบอก
“เฮ้ย ยัยทอมบอยใครใช้ให้เธอเรียกฉันอย่างนั้นห๊ะ”
“ทำไมจะเรียกไม่ได้ ทีนายยังเรียกฉันว่ายัยทอมบอยได้เลย ไอ้-ตัว-ซวย ฉันเน้นตรงคำว่า ไอ้-ตัว-ซวย ชัดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จน ไอ้-ตัว-ซวย หันมามองประมาณว่า “ฝากไว้ก่อนเถอะ” (รู้สึกว่าหล่อนจะเก่งเหลือเกินนะไอ้ยูอ่านสายตาคนออกด้วย - นักเขียน) (อะ แน่นอนเก่งอยู่แล้ว – ยู) (หลงตัวเองชะมัด - นักเขียน)(เมกุ เซโกะ ริกะ ไงกลายเป็นพวกที่ถูกลืมล่ะ – นักเขียน) (ใครแต่งละฟร่ะ - เมกุ เซโกะ ริกะถามด้วยความโกรธ )
“เฮ้ยไอ้ยูเมิงลืมไปปะเนี่ยว่าพวกกรูนั่งอยู่ตรงนี่ด้วย” ริกะถาม
“เออ กรูลืมไป”
“-_-;;;“ สีหน้าของทั้งสามคน
“เป็นเพื่อนกับประสาอะไรลืมเพื่อนตัวเอง” ไอ้ตัวซวยพูดขึ้นมา
“ไอ้ยูเมิงเรียนอยู่โรงเรียนไรฟร่ะ” เครีบถามเพราะอยากจะสงบศึกระหว่างโคกับยู
“มัธยมต้นปี3 โรงเรียนเฮียวงัง แล้วเมิงอะไอ้เค”
“มัธยมต้นปี3 โรงเรียนฟุคุดะ”
“เฮ้ย!!!!!!!! ยูเธอยังเรียนอยู่มัธยมต้นหรอ -_-“ มีนถาม (เพิ่งจะมีบทพูดกะเขา)
“(_ _)(- -)(_ _)(- -) ไมอะ”
“ก็เธอสวยขนาดนี้ฉันนึกว่าอยู่มัธยมปลายซะอีก”
“หมายความว่ากรูแก่อะดิไอ้มีน”
“ป่าวคร้าบบบบบบบบบ” ^/I\^
“ไอ้มีนเมิงใช่ส่วนไหนของเมิงคิดว่ะว่ายัยทอมบอยนี่นะสวย” ไอ้ตัวซวยพูดขึ้น
“ไอ้ตัวซวย ไม่เจือกสักเรื่องได้มั้ยว่ะ”
“ไอ้ยูกรูว่ากรูจะย้ายโรงเรียนแล้วว่ะพอขึ้นมัธยมปลายนะ”
“ย้ายไปอยู่ไหนอีกว่ะ”
“เฮียวงัง”
“เฮียวงัง อืมๆ เฮ้ย!!!!!!โรงเรียนที่กรูเรียนนี่หว่า”
“เออ เด็กผู้หญิงดรงเรียนแกน่ารักดี โดยเฉพาะเพื่อนแกอะคนที่ชื่อ เมกุอะ”
“O///////O” สีหน้าของเมกุ
“เฮ้ย ไอ้เคจะจีบเพื่อนกรูหรอง่ายไปมั้ง”
“เฮ้ยไอ้มีน แกว่าเพื่อนไอ้ยูคนไหนน่ารักในสายตาแกว่ะ” เคหันไปถามมีนโดยไม่สนใจคำถามของยูสักนิด (กรูกลัวโดนมันฆ่าว่ะ - เค)
“อืมๆ นี่ๆยู”
“ไรอะ”
“เพื่อนเธอคนนั้นชื่อไรอะ” มีนถามพร้อมชี้นิ้วมาทางริกะ
“อ่อ ชื่อริกะ ชอบมันหรอ”
“ก็น่ารักดี”
“จริงดิ เพื่อนกรูขายออกแล้วโว้ย” ยูตะโกนขึ้นมา^O^
“เฮ้ยไอ้โค แกว่าเพื่อนไอ้ยูคนไหนน่ารักในสายตาแกว่ะ” มีนหันไปถามโคต่อ
“ไม่มีว่ะ”
“เฮ้ยๆ เพื่อนไอ้ยูอีกคนก็น่ารักนะโว้ย เอะหรือว่าเมิงสนใจไอ้ยูว่ะ“ (มีนเริ่มเปลี่ยนสรรพนามจาก ยู เป็น ไอ้ยู)
“จะบ้าหรอว่ะ ใครจะไปสนใจยัยทอมบอย”
“อย่าร้อนตัวดิว่ะไอ้โค”
“-_-;;;;“
“นี่ก็ดึกแระ พวกกรูกลับก่อนนะไอ้เค”
“อือๆ เฮ้ย ยูเดี๋ยวกรูขอไปส่งเมกุนะ”
“ได้ ส่งให้ถึงบ้านนะโว้ย”
“ยูไมทำงี้อะ” เมกุถาม
“เถอะน่าไอ้เคส่งแกถึงบ้านแน่”
“ยูคร้าบบบบบบบ”
“ไม่ต้องปากหวานเลยไอ้มีน มีไรว่ามา”
“ขอไปส่งริกะได้มั้ยคร้าบบบบบบ” มีนทำเสียงอ้อน
“อืมๆ ส่งให้ถึงบ้านนะโว้ย”
“เออ.......”
“ไม่ต้องพูดเลยริกะกลับบ้านพร้อมไอ้มีนนะดีเลย กรูจะได้ไม่ต้องอ้อมไปส่งเมิงที่บ้าน”
“ส่วนเมิงไอ้เซกลับพร้อมกรู”
“เฮ้ยยูให้ไอ้โคไปส่งดิ” เคบอก
“ไม่-มี-ทาง กรูกลับเองได้โว้ย”
“เถอะน่ายังไงบ้านมันก็อยู่ทางเดียวกับแกอยู่แล้ว”
“ยูจ้า ไอ้โคไปส่งเถอะนะเราอยากรู้จักโคอะ” เซโกะบอกด้วยเสียงออดอ้อน
“ไม่” ยูตอบเสียงแข็ง
“นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เซโกะทำเสียงออดอ้อนอีกที
“เออ -_-“ ก็ได้ เห็นแก่แกครั้งนึงก็ได้”
“เฮ้ยกรูกลับก่อนนะเฟ้ย ไว้เจอกัน”
“เออ บายโว้ยไอ้ยู”
“ไปกลับบ้านได้แล้วไอ้เซ มัวแต่ยืนมองไอ้ตัวซวยอยู่ได้”
“จ้าๆ”
“ถึงบ้านแล้วโว้ยไอ้เซ เมิงจะเกาะแกะอ็ตัวซวยอีกนานมั้ยเนี่ย”
“อืม ถึงแล้วหรอ งั้นบายนะ โค ยู”
ความคิดเห็น