คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - Let's INTRO
“แด่เจ้าผู้เป็นที่รัก”
“ข้าขอสาบาน..ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติใดๆ”
“ข้าหวังเพียงรับรู้ถึงการมีตัวตนของเจ้า”
“และตอนนั้น...ข้าจะไปหา..และปกป้องเจ้าเอง”
…G Y U M I H O…
ท่ามกลางความมืดท้องฟ้าถูกสาดไปด้วยสีนิลสนิท พระจันทร์ดวงโตสีขาวซีดลอยเด่นกลางฟากฟ้า เหล่าสุนัขหลายตัวจากที่มันนอนสงบอยู่ตามที่ต่างๆไม่ว่ากรงหรือข้างทางต่างก็ส่งเสียงเห่าหอนชวนขนลุกไม่มีเหตุผล สายลมหนาวยะเยือกพัดโชยชวนวังเวงจับใจ ทั้งที่เป็นในเมืองใหญ่มีแสงไฟพร่างพราวราวไม่มีวันหลับ…
ในตรอกซอกซอยเล็กๆที่ส่งกลิ่นอับ ร่างเล็กๆของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังหนีจากการคุกคามของ “อะไรบางอย่าง”ที่พยายามตามล่าตัวของเธอ ดวงตากลมโตรื้นน้ำสั่นระริก กลีบปากเผยออกหอบหายใจหลังจากเห็นภาพที่ไม่สมควรเห็น..เหล่าฝูงสุนัขจิ้งจอกรุมกัดชายผู้โชคร้ายอย่างทารุณ มันใช้ฟันคมกริบกัดกระชากร่างนั้นต่อหน้าต่อตาเธอ
และเหมือนว่าเธอจะสบตากับสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งเข้า...
มันพุ่งหาเธอราวกับสายลม และคือเหตุผลที่เธอเอาแต่วิ่งหนีไม่คิดชีวิต ร่างอรชรสะดุดล้มเพราะความลนลาน เธอหันกลับมาก็พบว่าสุนัขจิ้งจอกตัวนั้นอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว! เธอสั่นศีรษะน้ำตาไหล โดยที่มันคำรามในลำคออย่างพอใจ... ก่อนที่จะเข้าสวาปามอาหารมื้อเด็ดปิดท้ายค่ำคืนนี้อย่างไม่ปรานี
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!”
“ไอ้เหี้ย!!!!”
เสียงผรุสวาทดังขึ้นทำเอาชายหนุ่มผมทองที่นั่งกอดหมอนสะดุ้งโหยง ดวงตาสีช็อกโกแลตจ้องมองเพื่อนรักที่ทำหน้าซีดเผือดพร้อมกับหอบหายใจคล้ายวิ่งมาไกลนับร้อยเมตร ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะดังขึ้นมาเบาๆ
“มึง...ทำไมไม่แต่งต่อ กูลุ้น”
“ก็มึงเสือกแย่งกูอ่านก่อนไงไอ้อ้วน”
“ผอมตายห่าละมึงไอ้ลูกฮิปโป”
“กูตัวลูกมึงก็ตัวพ่อละวะ” ร่างสีน้ำนม ใบหน้าน่ารักๆสะบัดเรือนผมสีบลอนด์สว่างที่กัดทั้งศีรษะเหมือนทำไปเพราะประชดชีวิต ชินดงถอนใจมองเพื่อนรักที่ยังนอนกลิ้งไปมาแล้วพูดเนือยๆ
“กูมานอนเป็นเพื่อนมึงแบบนี้นานๆไม่ได้หรอกนะซองมิน”
“ทำไมวะ?”
“มึงก็รู้กูมีแฟนแล้ว”
“สามพีกับกูก็ได้”ทันทีที่พูดจบ หมอนใบเขื่องก็ลอยละลิ่วมาแปะกลางหน้าของเจ้าของประโยค “เจ็บนะมึง!!”
“หน้าแมวแต่ปากหมาแบบมึงนี่แหล่ะถึงไม่มีใครจะเอา ไส้แห้งไปจนตายเหอะ”
“แช่งกูเหรอไอ้พะยูน!”
แสร้งว่าพลางปาหมอนคืน แต่อีซองมิน คอลัมนิสต์ที่มีความฝันว่าอยากออกพ็อกเกตบุ๊คนิยายสักเล่มก็รู้ดี ว่าเพื่อนที่โตมาด้วยกันแต่เด็กนั้นมีครอบครัว เขาไม่สามารถหยุดชีวิตของพวกเขาไว้เพียงตอนเด็กๆได้อีกหลังจากพยายามชวนเพื่อนรักในวัยเเด็กมาค้างคืนที่ห้องบ่อยครั้ง.....ไม่นานนัก ไฟหัวเตียงก็ดับลง ซองมินนอนมองเพื่อนรักที่ตอนนี้กลายเป็นผู้กำกับชื่อดัง และกำลังจะแต่งงานกับแฟนสาวในปีหน้า ชีวิตของชินดงฮีเรียกได้ประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ แต่อีซองมินไม่มีอะไรสักอย่าง...
ทำยังไงถึงจะไม่เอาแต่รั้งเพื่อนแบบนี้นะ?
หาใครสักคน...หากแต่จะหาจากไหนดี?
***********************************************************
ชีวิตของซองมินจะบอกว่าไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไรจริงๆนั่นแหล่ะ แค่การทำงานของเขากลับห้องมาก็แทบสลบ ซองมินเองก็แค่ทำงานไปวันๆ(และอู้แม่งทุกวัน)ก็เท่านั้น เขาไม่ค่อยจะสนใจอะไรนอกจากจะปั่นต้นฉบับให้เสร็จก่อนที่บ.ก. จะแบกกรรมมาทุ่มใส่กบาลก็เท่านั้นเอง
“กรี๊ด คุณซีวอน”
“คุณซีวอนค้า~”
นี่ก็เจ้าประจำ หนุ่มเนื้อหอมที่สุดในออฟฟิศ “ชเวซีวอน”ฝ่ายธุรการสาวล้อมหน้าล้อมหลังไม่เว้นวัน ถ้าเขาไม่หลงตัวเองจนเกินไป เขาก็รู้สึกได้นะว่า นายซีวอนเนี่ยชอบส่งสายตาวิ๊งๆมาให้เหมือนกัน...ผู้หญิงไม่สนมาสนผู้ชาย รสนิยมมีปัญหาไปหน่อยนะล่ำนะ-_-…
หลังจากส่งต้นฉบับพร้อมถูกแซะว่าเผางานเป็นประจำเรียบร้อย ซองมินก็ลากสังขารกลับห้อง...วันนี้ไม่มีชินดงมานอนด้วยแล้ว ชินดงต้องทำงาน...เพื่อนคนอื่นๆต่างก็แต่งงานมีครอบครัวไปหมดแล้ว... ทุกคนมีอนาคตแต่เขากลับยังไม่มีอะไรเลย..นี่คงเป็นความข้องใจครั้งใหญ่สำหรับคนอย่างเขาละมัง...
“เฮ้อ”
ได้แต่เหม่อมองฟ้าถอนใจยาว โดยไม่ได้สังเกตว่ามีรถบรรทุกคันหนึ่งวิ่งสวนไฟแดงตรงมาหาเขาด้วยความเร็ว เสียงหวีดร้องดังขึ้น ก่อนที่ซองมินจะรู้สึกจุก
เอี๊ยดดดดดดด!!
โครม!!!!
...แต่ไม่เจ็บ เขาไม่ได้โดนชน...หรือว่าเขาตายไปแล้ว...?
ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารด ทำให้ซองมินเผลอตัวลืมตามองช้าๆ มือของเขากำลังทาบไปบนเสื้อยืดสีดำสนิทของใครสักคน...คนๆนั้นสวมแจ็กเก็ตแบบมีขนเฟอร์ตรงฮู้ดตามสมัยนิยม ดวงตาคมกริบจ้องมองมายังเขานิ่งงัน...แต่ทว่า..เหมือนเป็นดวงตาของสิ่งไม่มีชีวิต....
“เป็นอะไรมากไหม?”
“อ๋อ ไม่ครับ ขอบคุณมาก”เอ่ยกล่าวแล้วหลบสายตาที่ดูน่ากลัวๆนั่น ซองมินดึงมือที่ถูกอีกฝ่ายจับไว้หลังจากพาเขาหนีวิถีรถเจ้าปัญหาออกมาได้อย่างทันท่วงที
“....”
ทว่า..ทำไมมันไม่ปล่อยมือวะ= =...
“เฮ้..คุณ”เขาพยายามออกแรงมือ คนๆนั้นก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“คุณชื่ออีซองมินใช่ไหม?”
“เอะ..ครับ?”เอ่ยรับพลางมองหน้าชายตรงหน้าแล้วก็ต้องใจเต้น เมื่อต่อหน้าเขาคือชายหนุ่มผมสีดำราวกับปีกกา ดวงตาคมลึก จมูกโด่ง และริมฝีปากแดงจัดเหมือนไม่ใช่มนุษย์ ชายคนนั้นจับมือทั้งสองของซองมินไว้ ก่อนจะเหยียดริมฝีปากช้าๆ
“นี่..คบกันเถอะนะ”
********************************************************
เป็นอินโทรที่สั้นมาก..
ฟิคหยาบคายนะคะ’w’ แหะแหะ....
#กลิ้งออกนอกฟิค
ความคิดเห็น