อุ่นรักกรุ่นหัวใจ

“บุณย์รักษา” คุณหนูที่เกิดจับพลัดจับผลู

เข้ามาอยู่ในไร่ชาของ “พ่อเลี้ยงแผ่นดิน”

ที่ร้ายกาจ แถมเจ้าอารมณ์เหลือร้าย

ความไม่ลงรอยและเกลียดน้ำหน้า

ทำให้ลูกสาวว่าที่นายกฯ

ร้อนหัวใจเสียจนอยากหลีกหนีเขาให้ไกล

แต่ยิ่งนานวันเมื่อได้ใกล้ชิด

และล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา

ไอดินในผืนไร่ก็โชยกลิ่นเป็นไออุ่นรัก

พัดเข้าสู้หัวใจคนทั้งคู่โดยไม่รู้ตัว...

“ไม่!...คุณไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่าเรื่องทุกอย่างจะคลี่คลาย”

“เอ๊ะ!...ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณนะคะพ่อเลี้ยง”

เขาอยากจะบอกหล่อนเหมือนกัน ทำไมจะไม่ใช่ สำหรับเขา อยากขังเธอไว้ไม่ให้ไปไหน ให้เป็น ‘นักโทษหัวใจ’ ของเขาอยู่อย่างนี้แหละ

“ผมไม่ได้ว่าอย่างนั้น แต่ถ้าคุณขืนดื้อ ผมจะล่ามโซ่คุณ อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องโดนทั้งเจ้าพ่อและคุณพ่อของคุณด่าทีหลังว่าไม่มีปัญญาดูแลคุณ”

หญิงสาวถึงกับผุดลุกอย่างขัดใจ ผู้ชายคนนี้ก็ยังเป็นคนใจร้ายไม่มีเหตุผลคนเดิม ถึงจะพูดหรืออธิบายยกทั้งเหตุและผลให้ฟัง เขาคงอุดหูตัวเองถ้าไม่อยากฟัง

“ถ้างั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด ฉันขอตัวก่อนค่ะ”

เขาก้าวเขามายืนขวางเมื่อเห็นเธอจะสะบัดก้นกลับเข้าห้อง

“จะไปไหน ต่อไปนี้ คุณต้องอยู่ในสายตาผมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง คุณไปไหนผมไปด้วย ผมไปไหนคุณก็ต้องไปด้วยเหมือนกัน”

“ไม่ใส่ตรวนเสียเลยล่ะคะพ่อเลี้ยง”

หญิงสาวได้ยินถึงกับคอแข็ง เธอรักผู้ชายใจร้ายคนนี้ได้ยังไง

“อย่าท้าดีกว่าครับ...ที่รัก ผมทำแน่ถ้าคุณคิดจะหนีกลับ”