เรือนแพ ภาคพิศดาร

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 วัยเยาว์

ปีพุทธศักราช 2489...

"ไอ้แก้ว!!! ไอ้แก้ว!!! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!!"

เด็กชายผิวคล้ำวิ่งกระหืดกระหอบมาแต่ไกลพลางส่งเสียงร้องโหวกเหวกโวยวายไปด้วยท่ามกลางหนทางตามแนวดงต้นกล้วยที่เริ่มออกปลีไสว เสียงร้องโหวกเหวกนั่นทำให้เด็กชายผิวขาวตาชั้นเดียวที่นั่งเคี้ยวกล้วยน้ำว้าในปากตุ้ยๆอยู่เลิกคิ้ว

"อะไรวะ ไอ้ริน ร้องโวยวายซะจนจะดังไปทั่วอุทัยละมั้งเอ็ง"

"ไอ้เจนๆ!!!" เด็กหนุ่มชื่อรินเปล่งเสียงถี่ๆตามเสียงหายใจที่ติดขัดด้วยความเหนื่อยหอบ "ไอ้เจนโดนรุมอีกแล้ว!!!"

"หะ? ไอ้เจนโดนรุมอีกแล้วเหรอวะ!!!" แก้วปาเปลือกกล้วยในมือทิ้ง "ที่ไหนวะ รีบพาข้าไปเร็ว!!!"


"ขอแค่นี้ให้ไม่ได้เหรอไงวะ น้องชาย!"

เสียงดังราวกับจะกรรโชกของเด็กหนุ่มวัยรุ่นร่างใหญ่ที่ดูเหมือนพยายามจะต้อนเด็กชายร่างเล็กผิวขาวจัดคนนั้นให้จนมุม เด็กน้อยน้ำตาคลอหน่วยด้วยความกลัว ในมือกระชับหนังสือเล่มหนากับถุงกระดาษแน่น ในขณะที่เด็กวัยรุ่นทั้งสามคนย่างสามขุมใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"ไม่ได้จริงๆจ๊ะพี่...ฉันจะต้องเอาไปให้เพื่อนของชั้นนะจ๊ะ"

"อะไรวะ ขอกันกินแค่นี้ไม่ได้ สงสัยอยากมีเรื่องละมั้งนี่ น้องชาย ไม่รู้หรือไงว่าพี่เป็นใคร?"

"ชั้น...ชั้นไม่รู้จริงๆจ๊ะ" เด็กหนุ่มตอบพาซื่อ

"ข้ารำคาญผู้ชายพูดจ๊ะจ๋าว่ะ" หนุ่มวัยรุ่นอีกคนสวนขึ้นมา "จัดการมันซะเลยดีมั้ยเนี่ย!"

ยังไม่ทันที่วัยรุ่นคึกคะนองกลุ่มนั้นจะทำอะไรลงไป เสียงห้าวก็ดังกังวานมาจากด้านหลัง "หยุดนะพวกเอ็ง จะทำอะไรเพื่อนข้า!!!"

สายตาทุกสายตา ณ ที่นั้นหันขวับมาที่ต้นกำเนิดเสียง เด็กหนุ่มตี๋หน้าตายียวนกวนประสาท กับเด็กหนุ่มผิวคล้ำท่าทางเลิ่กลั่้กอีกหนึ่งคน กลุ่มวัยรุ่นทั้งสามยิ้มที่มุมปาก

"นึกว่าใคร ที่แท้ก็ไอ้แก้วนี่เอง เอ็งอยากจะมีเรื่องกะพวกข้าหรือไง?"

"ข้าไม่อยากมี แต่ถ้าเอ็งแตะเพื่อนข้า ข้าคงหลีกเลี่ยงไม่ได้"

สิ้นเสียงเด็ดขาดของแก้ว วัยรุ่นทั้งสามหันมองหน้ากันเองแล้วระเบิดเสียงหัวเราะอย่างต่อเนื่อง

"ฮ่าๆๆๆๆ มันคิดว่ามันคนเดียวจะสู้พวกเราสามคนได้ว่ะ โคตรขำเลย!!!"

แก้วยิ้มกวน ไอ้สามตัวนี้ไม่ใช่คู่มือของเขาแน่นอน "อย่าขำให้นาน พวกเอ็งเข้ามาเลยดีกว่า"

ไม่ทันรอให้พูดจบ หนึ่งในสามถลาเข้าไปหาแก้วพร้อมหมัดรัวชุดใหญ่ แต่แก้วโยกหลบได้ทุกหมัด และสวนหมัดตรงที่ปลายคางจนหน้าหงาย...

"เฮ้ย เอ็งฤทธิ์มากนักเหรอ!!!"

สองคนที่เหลือถลาเข้าไปหวังรุมด้วยความมั่นใจ...แต่กลับโดนศอกและเข่ากลับมาจนจุก

แก้วโชว์แม่ไม้มวยไทยเต็มเหนี่ยว ส่วนรินรอจังหวะท่าทีวิ่งเข้าไปหาเด็กหนุ่มร่างเล็กผิวขาวที่นั่งร้องไห้อยู่ด้านหลัง "ไอ้เจนๆ เป็นไงบ้าง!!!"

"ฮือๆๆๆ ไอ้ริน ข้าคิดว่าข้าจะตายแล้ว" เด็กหนุ่มชื่อเจนร้องไห้โฮ โผเข้ากอดเพื่อน รินตบหลังเจนเบาๆ

"เอ็งรีบมาทางนี้เถอะ เดี๋ยวโดนลูกหลง" รินกล่าว พลางชำเลืองสายตาไปที่แก้ว ที่โชว์แม่ไม้มวยไทยใส่คู่ต่อสู้ทั้งสามแบบไม่นับ

"เอ็งว่าไอ้แก้วจะชนะมั้ยอะ" เจนถามเสียงอ่อย

"เอ็งเคยเห็นมันแพ้ใครไหมละ หมาหมู่กากๆแบบนั้นไม่ครณามือมันหรอก" รินอมยิ้ม เผยให้เห็นลักยิ้มแก้มบุ๋ม "ว่าแต่ เอ็งไปขัดแข้งขัดขาอะไรพวกมัน"

"ข้าแค่จะเอาของกินามาให้เอ็งกะไอ้แก้วกิน"

เจนคลี่ถุงกระดาษ ด้านในมีกลิ่นหอมอบอวลของของกินบางอย่างโชยออกมา

"อะไรวะนี่" รินหยิบออกมาชิ้นหนึ่ง "ไก่ทอดนี่!!!"

"ใช่แล้ว ของโปรดของเอ็งไง ไอ้ริน" เจนยิ้มกว้าง "แต่อย่าเพิ่งกิน ต้องกินพร้อมๆกัน" ว่าแล้วเจนก็ตะครุบถุงออกห่างจากมือริน รินมองตามด้วยสายตาแสนเศร้า พลางหันไปมองแก้ว แก้วเดินมาพอดี

"ได้ข่าวว่าพวกเอ็งจะกินไม่แบ่งข้าสินะ"

"จัดการหมดแล้วเหรอวะ" รินถามขำๆ แก้วยักคิ้วหนึ่งที

"กากๆแบบนั้น ไม่ใช่คู่มือของอนาคตนักมวยราชดำเนินอย่างข้าร้อก" แก้วอวด "ไหนวะของกิน ไอ้เจน เอามาซิ"

เจนชูถุงกระดาษขึ้นมา แก้วล้วงไปในถุง "อ๊ะ ไก่ทอด ของโปรดพวกเอ็งนี่"

"หรือเอ็งจะไม่กิน" รินยิ้มขำ "งั้นเสร็จข้าคนเดียวนะ"

"อย่ามากาก ไอ้ริน" แก้วปรามพร้อมสายตาพิฆาต พลางหยิบไก่มาชิ้นหนึ่งส่งเข้าปาก "คราวหน้าคราวหลังระวังตัวมั่งนะเอ็ง ไอ้เจน ข้าจะมาช่วยเอ็งได้ทันทุกครั้งไหมเนี่ย หรือเอ็งจะมาเรียนมวยกะข้าดี"

"ไอ้แก้ว เอ็งบ้าไปละที่คิดว่าไอ้เจนจะเรียนมวย" รินขำ "หนอนหนังสือหัวโต เตี้ยก็เตี้ย ตัวเล็กยังกะลูกหมา เรียนไปจะสู้ใครได้"

"เอ็งสูงมากสินะ ไอ้รินดำ!!!" เจนสวนกลับ "ข้าเตี้ยแต่สูงศักดิ์เว้ย!!!"

"พวกเอ็งจะเลิกกัดกันซักวันได้มั้ยวะ!" แก้วตะคอก "งั้นพวกเอ็งกัดกันไปให้พอ ไก่ทั้งหมดนี่ของข้า"

"แหะๆ เงียบก็ได้ พี่แก้วจ๋า เอาไก่ชั้นคืนมาเถอะนะ" รินประจบ แก้วส่ายหัว ส่งถุงคืนให้

"ให้กินแล้ว เอ็งก็ต้องร้องเพลงให้พวกข้าฟังด้วย"

"ได้ แต่ขอกินก่อนนะ" ว่าแล้ว รินก็หยิบไก่มาหนึ่งชิ้น แล้วทั้งสามก็ยิ้มให้แก่กัน







นี่คือเรื่องตอนเด็กๆ เอ้อ แล้วจะเขียนต่อไปได้ถึงไหนวะเนี่ยเรา