คิดจะรักเทพบุตร ต้องแปลงโฉมเป็นนางฟ้า

            วันนี้ที่โรงอาหารกลาง ผู้คนยังคงพลุกพล่านเหมือนเคย  แต่มันดูผิดปกติยังไงพิกลนะ
  'มีอะไรดูแปลกตาไปก็ไม่รู้' แป้งคิดพรางเดินถือจานข้าวเข้ามาในโรงอาหาร ซึ่งเธอซื้อมาจาก
 ร้านแฉะ ร้านข้าวชี้เจ้าประจำของเธอ  
          โรงอาหารกลางแบ่งออกเป็น 2 ส่วน ข้างนอกจะเป็นร้านขายอาหาร เครื่องดื่ม ต่างๆมากมาย ใกล้ๆกันนั้นก็จะมีม้านั่งหินอ่อน พร้อมกับร่มที่กางเพื่อปกป้องผู้ที่ทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย จากอึนกกระจอกตัวดี และแสงแดดที่แผดเผาในเวลาเที่ยงวัน ส่วนข้างในจะมีโต๊ะ เก้าอี้วางเรียงราย เป็นแถว  วันนี้ที่จิงแป้งกะว่าจะทานข้าวกินลมชมวิว อยู่ข้างนอก แต่วันนี้แดดแรงมหาแรง
เธอจึงต้องเปลี่ยนใจเดินเข้ามาข้างใน
          'เอ๊ะ วันนี้เค้าเอาสปอตไลด์มาเปิดที่โรงอาหารทำไมนะ' แป้งแปลกใจที่โรงอาหารอันมืดมนของเธอมีแสงสว่างจ้าอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง เธอค่อยๆขยับแว่น มองดูที่แสงนั้นอีกครั้ง 
          'เทพบุตร ช่างหล่อเท่และเจิดจ้าอะไรขนาดนี้' ภาพที่เห็นเล่นเอาแป้งถึงกับตาค้าง ตัวสั่นจนทำอะไรไม่ถูก เหมือนเธอกำลังโดนดูดเข้ามายังสวรรค์  จานข้าวที่ถืออยู่ในมือตอนนี้รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาซะเฉยๆ จนมือที่อ่อนแรงแทบจะรับน้ำหนักไว้ไม่ไหวแล้ว ก่อนที่มันจะร่วงหลุดจากมือก็มีเสียงหนึ่งที่ช่วยเรียกสติของเธอกลับคืนมา ไม่ใช่สิมันกระชากสติเธออย่างแรงเลยมากกว่า
           "ว้าย  นี่เธอถือจานข้าวยังไงเนี้ย หกเลอะเสื้อฉันหมดเลย" เสียงแหลมปี๊ดของผู้หญิงคนหนึ่งโวยวายขึ้น เพราะน้ำแกงจากจานข้าวของแป้งมันไหลออกมาโดนเสื้อเธอตอนไหนไม่รู้ 
           "อุ๊ย ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ ฉัน........." แป้งรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ พร้อมทั้งรีบวางจานข้าว แล้วควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าถือไปเช็ดเสื้อให้ผู้หญิงคนนั้น
           "ไม่ต้องมายุ่ง ยิ่งยุ่งก็ยิ่งเลอะ รีบไสหัวไปไกลๆเลยนะก่อนที่ฉันจะโหโมมากกว่านี้" หญิงสาวที่หน้าตาก็เรียกได้ว่าสวยทีเดียว แต่การกระทำกลับตรงข้ามเธอผลักมือแป้งออกจนผ้าเช็ดหน้าหลุดออกจากมือของหญิงสาวผู้น่าสงสาร ผู้คนทั้งโรงอาหารเริ่มหันมามองกันหมด คนที่นั่งอยู่ไกลๆก็พยายามเงี่ยหูฟังสุดฤทธิ์ คอก็แทบจะยาวเป็นยีราฬ 
          "เอ่อ.................." แป้งทำอะไรไม่ถูก ก้มลงเก็บผ้าเช็ดหน้าของตัวเอง แล้วหยิบจานข้าวของเธอบนโต๊ะที่มีคนวางกระเป๋าจองที่นั่งไว้แล้ว เธอหันไปมองผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง 
          "จะมองอะไรอีก  ไปซะทีสิ  ยัยเฉิ่มซุ่มซ่าม" 
          แป้งรีบเดินออกไปจากโต๊ะนั้น ขณะที่เสียงหัวเราะ และคำพูดอวดดีของผู้หญิงคนนั้นยังก้องและไล่หลังเธอมาตลอดทาง "เชอะ ยายเฉิ่ม " มันเป็นคำพูดที่ดังขึ้นมาจากผู้คนกลุ่มนั้น
           เพียงไม่กี่นาทีโรงอาหารก็กลับสู่สภาพปกติอีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนว่าจะลุกไปห้องน้ำหลังจากที่แป้งเดินออกมา โรงอาหารกลางตอนนี้แทบไม่มีที่ว่างเหลือไว้ให้แป้งเลย เธอมองหานานหลายนาทีแล้ว 'จะกินดีมั้ยน้า' เธอมองดูจานข้าวที่เย็นชืดไปเรียบร้อยแล้ว แต่โชคยังดีมีคนลุกพอดี
            " ได้กิน ซะที" แป้งเดินไปนั่งที่ว่างตรงนั้นอย่างเร็วจี๋ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของแป้งจนทำให้เธอลืมต้นเหตุของเรื่องไปซะสนิท จนกระทั่ง