_ + บอกรักได้ไหม+ถ้าหัวใจเราตรงกัน+_

ลำดับตอนที่ #2 : _+ บอกรักได้ไหม+ถ้าหัวใจเราตรงหัน+_ Part 1

ก๊อก ๆๆๆๆ” จิโยมิ!!...จิโยมิ!! ..ตื่นได้แล้วลูกจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน..วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกน่ะ...อย่าไปสายหล่ะ..ผู้เป็นแม่ตะโกนเรียกลูกสาว.........

.............วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกที่โรงเรียนใหม่ของฉัน...........

ฉัน จิโยมิ สาวน้อยผู้อยากจะมีรักครั้งแรกในช่วงชีวิตมัธยมปลายให้ได้ เพราะตั้งแต่เกิดมา 16 ปี ยังไม่เคยมีรักครั้งแรกกับเขาเอาซะเลย........

“ค่า..ตื่นแล้วค่า .....เดี๋ยวลงไป.........ค่ะแม่.................” ฉันใช้เวลาแต่งตัวแค่ 10 นาที ชุดนักเรียนใหม่ของฉันก็ถูกสวมใส่เรียบร้อยพร้อมที่จะไปโรงเรียนแล้ว.......ต่อจากนี้ไป ฉัน จิโยมิ จะใช้ชีวิตแบบนักเรียนมัธยมปลายอย่างมีความสุขให้ได้เลย .............และจะค้นหารักครั้งแรก ของฉันให้ได้ <รักครั้งแรก โย่...รักครั้งแรก......>

++โรงเรียนริวคุโรคิน++

    โห.......แน่ใจน่ะว่าเป็นโรงเรียนอ่ะ.ทำไมมันใหญ่อย่างนี้น่ะ.แล้วห้องเรียนของฉันอยู่ที่ไหนเนี่ยมีใคร...ช่วยบอกได้ไหม.......< * _ * >

 ++ ฉันขี่จักรยานคู่ใจจากบ้านมาถึงยังโรงเรียนก็ประมาณ 3 กิโลเท่านั้นเอง......++

  เวลาผ่านไปเกือบ ๆ ครึ่งชั่วโมงได้ ...ฉันก็มาที่ห้องเรียนได้สำเร็จ 555555555 ....จิโยมิ เอ๋ย......สำเร็จแล้ว55555

ก่อนที่ฉันจะชื่นชมในความเก่งของตัวเองที่หาห้องเรียนในโรงเรียนใหญ่ ๆ ขนาดนี้เจอ...มันดูมหัศจรรย์มาก.....แล้วสำหรับฉัน.............

   +  ปี 1 ห้อง B+  นี่แหละ ห้องเรียนของช๊านนนนนนนนนนน..........................................................

   ฉันเดินเข้าไปนั่งโต๊ะริมสุดที่อยุ่ติดกับหน้าต่าง หลังห้องอย่างไม่ต้องลังเลเลย ........ก็เพราะว่าฉันไม่ค่อยชอบนั่งหน้าอ่ะ.เวลาหลับจะได้ถนัดๆหน่อยฮุ ฮุ...คือ ..ฉันเป็นพวกหลับง่าย ว่างั้นก็ได้ <อิอิ..........>

   ฉันมองไปรอบ ๆ ห้อง.อืม..บรรยายกาศในห้องนี้ท่าจะวุ่นวายอยู่ไม่น้อย .................มีพวกผู้หญิงยืนเมาส์กันอยู่เป็นกลุ่มๆ เลยก็ว่าได้...........อีกกลุ่มก็พวกผู้ชายวัน ๆคงจะเมาส์แต่เรื่องสาว ๆ ที่ตัวเองไปเหล่มา...ชีวิตมัธยมปลยของฉ๊านนนนนนนนนนนนน..................เปนงี้เหรอเนี่ย.ก็เพราะฉันยังไม่มีเพื่อนสักคนตั้งแต่เดินเข้ามาอยู่ในโรงเรียนนี้หน่ะสิ...........เศร้าจัง.............

**  แต่แล้วชั้น จิโยมิ..ผู้ไม่เคยท้อแท้ต่อชีวิต..........เราต้องมีความสุขให้ได้ในชีวิตมัธยมปลาย......เห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ตรงข้ามกับฉัน.นั่งเหม่อ.มองไปที่ข้างล่างนอกหน้าต่าง..ฉันก็รีบปรี่เข้าไปทักทายโดยทันที

“ นี่ๆ..เธอ....ทำไรอยู่จ๊ะ”………ฉันสะกิดที่แขนเบาๆก่อนเธอจะตอบ......กลับมา……….

“ฉันชอบ.......รุ่นพี่อากิระคุงที่สุดเลย.........คนอะไรเท้..เท่ห์.ทำไมถึงเท่ห์อย่างนี้น่ะ.....”เธอหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าฝันหวานแต่ฉันตอนนี้อ่ะงงกับอาการเหม่อๆ ฝันหวานของเจ้าตัวไม่หายเล๊ย......มันเกิดอารายขึ้นเนี่ย.....เฮ่อ..เฮ่อ..

…ก่อนที่ฉันจะงงไปมากกว่านี้กับอาการของเพื่อนคนนี้...เธอก็พูดอธิบายให้ฉันฟัง.........

“ก็...นี่ไง”   ม่ายพูดป่าว...ยังคว้าแขนฉันไปยืนข้างหน้าต่างแล้วชี้ให้ดู....ข้างล่างตรงสนามหญ้าโรงเรียน…..

..เธอไม่เห็นเหรอ ......ผู้ชายคนนั้นอ่ะ...ที่กำลังนั่งคุยกะเพื่อนอยู่อ่ะคนตัวสูง ๆไง... คนอะไร..เล่นเปียโนเก่งมากเลยฉันเคยไปฟังเขาซ้อมที่ห้องดนตรีอ่ะ..แล้ววันนี้ฉันจะพาไปน่ะ.++..เจ้าชายในฝันเลย..++..............

“

.ฉันหน่ะน่ะเป็นแฟนคลับของเขาเลยก็ว่าได้อ่ะ.ฉันว่าฉันเจอรักครั้งแรกของฉันเข้าให้ซะแล้วอ่ะ”

“แต่ฉันไม่ว่าเขาจะมองฉันมั่งไหมอ่ะสิ..ฉันทำไรไม่ถูกเลยเมื่อเจอเขาขนาดเดินผ่านกันหัวใจฉันแทบวายแหน่ะ...โด๊ย พูดแล้วก็เขินเป็นบ้า เขาหน่ะ ๆ เป็นร่นพี่อยู่ ปี 2 ห้อง a เชียวน่ะ สาว ๆ ชอบเขาทั้งนั้นแหล่ะฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบเขาเหมือนกัน...”

 “เธอพูดเสร็จก็หันมายิ้มให้ฉันซะอย่างงั้นแหละ. บรื้อ.....ขนลุกจัง” เอ..แต่ฉันเริ่มรู้สึกว่าเขาก็เท่ห์อย่างที่เธอคนนี้พูดน่ะเนี่ย.........คนอะไรเท่ห์จิง ๆ ด้วยแถมเล่นเปียโนเก่งซะด้วยเหรอ ต้องแอบไปฟังมั่งแล้วอิอิ..<เฮ้ย......คิดอะไรของเราเนี่ย

ก่อนที่ฉันจะฝันหวานไปมากกว่านี้......

“เธอก็หันมาถามชื่อฉัน.....เอ่อ ใช่ เรายังไม่รู้จักชื่อของเธอเลยน่ะ ..ชื่ออะไรเหรอจ๊ะ”

“เอ่อ...ฉันชื่อ จิโยมิ.......จ๊ะ......” ฉันตอบไปตามนั้น

“ส่วนฉัน..ยูริน่ะ.เรียกสั้น ๆ ว่า ยูริจังก็ได้จ้า.................” แล้วเธอก็หันมาตอบฉันบ้าง

“นี่ จิโยมิ เราเป็นเพื่อนกันแล้วใช่ไหม..............”  ยัยยูริ....ถามออกมาและหันมาจับมือของฉัน

“อืม..คงงั้นมั่ง........” ฉันตอบออกไปทั้งที่ยังงง  งงเหมือนกันน่ะ แต่ก็เอาเหอะมีเพื่อนแล้ว 1 คน แถม ยัยคนนี้เป็น

- - น่าจะเป็น ลูกคุณหนูอยู่ไม่น้อยเลย ก็ดูการแต่งตัวออกจะเรียบร้อย ถักเปียสองข้าง แต่ดูหรูหราน่ะ แถมกระเป๋าที่ใช้ก็น่าจะมียี่ห้อซะด้วย  --

--ต่างกะฉันลิบลับเลย แฮะ ๆ  -- ซึ้งเป็นเด็กหญิง ธรรมดา แต่งตัวก็งั้น ๆ ตามอารมณ์อ่ะน่ะ ผมก็ไม่ค่อยสนใจหวีตื่นขึ้นอาบน้ำ มือลูบ ๆ สักหน่อยก็ใช้ได้ <แต่รับรอง เราน่ารักไม่แพ้กันจ๊ะ...อิอิ...>

“แล้วตอนเย็นกลับบ้านด้วยกันน่ะจ๊ะ..จิโยมิจัง...........” ยูริหันมาพูดกับฉันก่อนจะนั่งลงที่ของตัวเอง เพราะเห็นอาจารย์กำลังเดินเข้ามาแล้ว

“อืม..แล้วเจอกันจ่ะ...” ฉันตอบออกไปก่อนที่จะเร่งฝีเท้าของตัวเองให้ถึงโต๊ะของฉันเหมือนกัน

---อ๊อด....ๆ--- เสียงกริ่งโรงเรียนเลิก

เพื่อน ๆ ในห้องเมื่อได้ยินอ๊อด หมดเวลา ก็จัดกระเป๋าเตรียมออกจากห้องเรียนกันไปแล้ว

“”นี่..จิโยมิจ๋า....ไปกับเราหน่อยน่ะ..น่ะ แปบเดียวเอง”

“ยัยยูริเพื่อนรัก.....วิ่งเข้ามาหาฉันถึงโต๊ะ.แล้วดึงแขนฉันก่อนที่จะรีบพาฉันออกจากห้องเพื่อไปไหนสักแห่งอย่างรีบร้อน...”

“เฮ้ย....เดี่ยวสิยูริจะพาฉันไปไหนอ่ะ....ใจเย็น ๆ ก็ได้ไม่ต้องรีบวิ่งหรอก..............ฉันตะโกนออกไป...แต่คงไม่ทันซะแล้ว เพราะยัยยูริพามาถึงที่เรียบร้อย…….

“นี่..ยูริจังที่นี่ที่ไหนอ่ะเนี่ย..แล้วพาฉันมาทำไมฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะ.” ฉันยืนหอบหายใจอยู่นานก่อนที่จะพูดออกไป

“ก็ที่นี่คือห้องซ้อมดนตรีที่รุ่นพี่อากิระคุงมาซ้อมไง.....อิอิ” ยูริไม่พูดป่าวเปิดประตูเข้าไปข้างในห้องซ้อมดนตรีทันที....แถมยังลากฉันเข้าไปด้วยหน่ะสิ

“เข้าไปได้เหรอ ยูริ เขาห้ามคนนอกเข้าน่ะ..ไม่เห็นป้ายบบอกหรือไงกัน...” ฉันพยายามดึงแขนยูริให้ออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุดเท่านี่จะทำได้......

“นี่..พวกเธอมาทำอะไรกันที่นี่ ..รู้ไหมเข้าไม่ให้เข้ามาน่ะ........นี่มันห้องซ้อมดนตรีของพวกพี่ ปี 2 ไม่ใช่เหรอ”

.ยังไม่ทันที่ฉันจะก้าวออก..ก็โดนจับได้เข้าให้ซะแล้ว.....

“เอ๊ะ รุ่นพี่อากิระคุง...............” ยูริตะโกนออกมาก่อนที่จะสะกิดฉันให้หันไปมอง