คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
" เหม่ออะไรตั้งแต่เช้าฮะ " เดซี่ ที่เดินเข้ามาในครัวพูดขึ้น พลางยื่นกระดาษมาให้คุณ " อ่ะนี่ .. มีคนเขาฝากมาให้แก " เดซี่วางกระดาษโน๊ตไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินออกไป คุณคลี่กระดาษออกอย่างช้าๆ
' คืนนี้พบกันที่ร้านอาหาร xxx นะครับ มาให้ได้นะผมจะรอ' เซน มาลิค
คุณยิ้มบางๆก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋า วันนี้ที่ร้านคนเยอะมากมันทำให้คุณดูยุ่งๆทั้งวัน ไหนจะทำอาหาร เก็บโต๊ะ ร้านปิดก็ต้องล้างจานแถมยังต้องมานั่งเคลียบิลอีก
" แกมีนัดไม่ใช่เหรอ...ไปเถอะที่เหลือฉันจัดการเอง " คุณมองเดซี่ เพื่อนรักที่คบกันมา 2 ปีอย่างขอบคุณ
" ขอบใจแกมากนะ ... เดี๋ยวพรุ่งนี้เวรแกฉันจะอยู่ช่วยนะ "
" แกก็อยู่ช่วยฉันทุกที แค่นี้ทำไมฉันจะช่วยแกไม่ได้ " เดซี่พูดพลางตบไหล่คุณเบาๆ
" งั้นฉันรีบไปก่อนนะ "
" เดี๋ยว !! " คุณหันกลับมาตามคำห้ามของเดซี่ " แกจะไปชุดนี้หน่ะเหรอ "
" ก็ฉันไม่มีชุดนี่นา กลับไปเปลี่ยนก็คงไม่ทันแล้ว "
" อ่ะนี่..!! " เดซี่ยื่นถุงใบหนึ่งมาให้คุณ คุณเปิดดูข้างในก่อนจะทำหน้าตกใจและหันมาทางเดซี่
" เฮ้ย ~ แกไปขโมยชุดสวยๆแบบนี้ของใครมา มีรสนิยมเหมือนกันนะแกเนี๊ย ใช้ได้ๆ "
" ของขวัญวันเกิดอ่ะ ฉันเก็บเงินซื้อมา แกชอบเหรอ ?? "
" ป่าวก็สวยดี!! เฮ้ย.. วันนี้วันเกิดแกเหรอ ขอโทษทีนะเพื่อน ฉันลืมสนิทไปเลยจริงๆ "
" ฉันรู้ว่าแกลืม และที่พลาดไปกว่านั้นคือวันนี้ไม่ใช่วันเกิดฉัน แต่เป็นวันเกิดแกต่างหาก ยัยงั่งเอ้ย ! "
" จริงสิ !! ทำไมฉันถึงลืมได้เนี๊ย "
" ชุดนี้ฉันซื้อมาให้แกเป็นของขวัญวันเกิด รีบไปแต่งตัวแล้วก็ไปตามนัดได้แล้ว ป่านนี้ผู้ชายที่ตาบอดคนนั้นคงรอแกอยู่หล่ะ " คุณค้อนเพื่อนรักก่อน
จะกอดเพื่อขอบคุณสำหรับของขวัญ คุณรีบแต่งตัวแล้วเดินมาที่ร้านอาหารที่เซนนัดไว้ทันที เมื่อคุณมาถึงก็มีพนักงานคนหนึ่งออกมาต้อนรับคุณอย่างสุภาพ
" แขกของคุณเซนใช่ไหมครับ " คุณพยักหน้าก่อนที่บริกรจะพาคุณเดินไปที่โต๊ะ โซนวีไอพีของร้าน คุณเห็นเซนนั่งรออย่างสุขุม
" มาแล้วเหรอ ... ว๊าววันนี้คุณสวยมาก (ซื่อคุณ)" เซนเดินไปลากเก้าอี้ออกเพื่อให้คุณนั่งก่อนที่เข้าจะกลับไปนั่งที่
" คุณมีอะไรรึเปล่าค่ะ ถึงได้ชวนฉันออกมาวันนี้ " คุณถามอย่างสงสัย
" ผมแค่อยากทานข้าวกับเพื่อนไม่ได้รึไง " เขายิ้มก่อนจะก้มหน้าเลือกรายการอาหาร
" เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานแค่ครั้งเดียวเองนะค่ะ คุณเป็นเพื่อนกันใครง่ายๆอย่างนี้เสมอเลยเหรอ "
" ไม่รู้ .. กับคุณมันไม่เหมือนคนอื่นๆ เอาเป็นว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว อีกอย่างผมยังไม่ตอบแทนคุณเลยเรื่องที่คนช่วยให้ผมกับเพอร์รี่เข้าใจกัน "
" แล้วพวกคุณสองคน...... "
" เหมือนอย่างที่คุณบอกจริงๆ ความสัมพันธ์ของผมกับเธอดีขึ้นมาก "
" ดีแล้วหล่ะค่ะ ....ว่าแต่คุณพาฉันมากินข้าวแบบนี้ไม่กลัวเป็นข่าวเหรอค่ะ "
" ไม่กลัว " เขาเงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนจะกลับไปสนใจเมนูอาหารตามเดิม
" ทำไม.."
" เดี๋ยวคุณก็รู้ว่าทำไมผมถึงไม่กลัว " เซนพูดก่อนจะเรียกบริกรเพื่อที่จะสั่งอาหาร
" ผมเอา ..... " เซนสังอาหารราวกับว่าจะมีคนมากินเป็นสิบ คุณได้แต่นั่งมองเซน "......อืม ที่ร้านนี้มีเค้กสำหรับวันเกิดไหมครับ"
" มีครับ คุณจะรับเป็นเค้กอะไรดี "
" นั่นสิ ... ( ชื่อคุณ ) ว่าแต่คุณชอบทานเค้กแบบไหน " เซนหันมาถามคุณ
" เอ่อ .. ฉันชอบ.. ชอบเค้กวานิลาค่ะ " คำถามของเซนทำให้คุณเผยรอยยิ้มออกมาอย่างช้าๆ
" งั้นผมเอาเค้กวานิลาครับ "
" เซนค่ะ... คุณ " คุณมองไปยังแววตาของเซนและ เขาก็มองกลับอย่างอ่อนโยน
" เรื่องเค้กวันเกิดใช่ไหม ก็วันนี้มันเป็นวันเกิด ... อ่ะนั่นไง เจ้าของวันเกิดเดินมาพอดี" เซนมองผ่านคุณไปยังประตู คุณหันกลับไปดูพบเพอร์รี่กำลัง
เดินมาที่โต๊ะของพวกคุณ เธอยิ้มให้คุณอย่างเป็นมิตร เซนเดินไปรับเธอ เค้าจูบที่หน้าผากเธออย่างแผ่วเบาก่อนจะพามานั่งที่เก้าอี้ข้างๆเขา
" นี่ไงเจ้าของวันเกิด เรากำลังพูดถึงคุณอยู่พอดีเลยที่รัก"เซนพูดพลางโอบไหล่เพอร์รี่
" สวัสดีค่ะ ,, คุณชื่อ (ชื่อคุณ) ใช่ไหม เซนเล่าเรื่องคุณให้ฉันฟัง ขอบคุณจริงๆ ถ้าไม่ได้คุณช่วยเตือนสติเขาว่าควรทำยังไงเวลาผู้หญิงอย่างเราๆ
งอนหล่ะก็ วันนี้คงเป็นวันเกิดที่แย่ที่สุดของฉันแน่ๆเลย ใช่ไหมพ่อตัวดี " เพอร์รี่หันไปหยิกแก้มเซนอย่างหมั่นไส้
' คุณมีความสุขอยู่ใช่ไหมเซน แต่ตอนนี้ฉันกำลังจะตาย ' คุณนึกในใจพลางกลั้นน้ำตาเอาไว้ เมื่อเห็นคนทั้งคู่
" ( ชื่อคุณ ) เป็นอะไรไปรึป่าว ทำไมหน้าคุณดีไม่ดีเลย คุณโอเคนะ " เซนถาม
" ป่าวค่ะ ฉันแค่...ฉันหิวแล้ว " คุณพูดพลางตักสปาเก็ตตี้ที่บริกรเพิ่งนำมาเสริฟเข้าปาก
" คุณนี่น่ารักจังเลย ฮ่า ๆ " เพอร์รี่พูดพลางมองมาที่คุณ
" มัวแต่ชมคนอื่นอยู่นั่นแหละ ที่รักคุณก็กินเข้าไปด้วยสิหรือต้องให้ผมป้อน " เซนพูดพลางยืนช้อนให้เพอร์รี่ เธอเบนหน้าหนีก่อนจะยิ้มอย่างเขินๆ
" เซน !! วันนี้เรามีแขกนะ ไม่ได้มากันสองคนสักหน่อย "
" ( ชื่อคุณ ) เขายังไม่ทันพูดอะไรเลย เขาไม่สนใจเราด้วยซ้ำดูสิ เล่นกินอย่างเดียวไม่พูดกับใครแบบนี้ ม่ะๆ ผมป้อนคุณดีกว่า " เซนยังดึงดันที่จะ
ป้อนอาหารเพอร์รี่ให้ได้
" เซน ไหนคุณว่าเธอเป็นแฟนคลับพวกคุณไง เกรงใจเธอหน่อยสิ !!! " เพอร์รี่ปราม
" ถ้าเป็นแฮร์รี่ก็ว่าไปอย่าง ... " เซนพูด
" แคร๊ก ๆ ๆ " คุณสำลักสปาเก็ตตี้ที่เพิ่งเอาเข้าปากเพราะคำพูดของเซน
" เห็นไหมเธอสำลักเลยคุณ " เพอร์รี่ตีที่ไหล่เซนเบาๆ พลางยื่นแก้วน้ำมาให้คุณ
" เอ่อ... ฉันว่าฉันขอตัวเข้าห้องน้ำหน่อยดีกว่า เดี๋ยวมานะค่ะ " คุณเลื่อนเก้าอี้ออก และรีบหันหลังเดินออกจากร้านทันที คุณเดินมาหยุดที่สวน
สาธารณะข้างๆร้านอาหารก่อนจะทิ้งตัวลงบนชิ่งช้าเด็กเล่น
" นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี๊ย " คุณพูดกับตัวเองเบาๆพลางนึกย้อนไปถึงเรื่องในอดีต
ทามกลางความวุ่นวายหลังคอนเสริตเสร็จสิ้นลง คุณทิ้งตัวลงบนโซฟาพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
" เสร็จไปอีกหนึ่งวัน ปวดหัวชะมัดเลย " คุณพูดพลางกุมขมับตัวเอง
พรึ๊บ ( มืด )
" ใครดับไฟกันนะ น้ายามแน่ๆเลย อุ๊บ " มีมือใหญ่ๆของใครมาปิดปากคุณไว้จากทางหลัง
" ผมเองที่รัก .." เขากระซิบเบาๆที่ข้างหูของคุณ ก่อนจะปล่อยมือที่ปิดปากคุณออกอย่างช้าๆ คุณหันหลังกลับไปหาเขา แสงของเทียนนับสิบ
เล่มเผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่ม คุณยิ้มก่อนจะก้มมองไปที่เค้ก
" คุณไม่ได้ไปกินเลี้ยงกับพวกทีมงานหรอกเหรอค่ะ "
" จะให้ผมทิ้งแฟนของผมให้ฉลองวันเกิดคนเดียวได้ยังไง นี่เค้กของคุณเป่าซะสิ !! " เซนยื้นเค้ก
มาให้ คุณอธิฐานก่อนจะเป่าเทียนทั้งหมดจนดับ
" อื้ม 0x0 ...... เซน ทำอะไรของคุณหน่ะ !! "
" ก็จูบคุณไงที่รัก "
" แล้วทำไมไม่ไปเปิดไฟก่อนหล่ะ คุณนี่จริงๆเลย ให้ตายสิ !! " เซนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินไปเปิดไฟแต่โดยดี
" ว่าแต่เมื่อกี้คุณอธิฐานว่าอะไรไหนบอกผมมาสิที่รัก " เขาเดินมาโอบข้างหลังคุณ
" อืม.. ฉันอธิฐานว่า ...... อุ๊บ บอกไม่ได้ "
" ทำไมหล่ะก็ผมอยากรู้นี่นา "
" ก็เพราะว่าถ้าบอกไป คำอธิฐานฉันก็ไม่เป็นผลหน่ะสิ "
" นี่คุณเชื่ออะไรพวกนี้ด้วยเหรอ ไม่เอาหน่า บอกผมหน่อยนะๆๆ ผมอยากรู้จริงๆ นะๆๆ " เซนซุกหน้าไปที่ซอกคอขอคุณ
" พอแล้วเซนฉันบ้าจี้นะ อ่ะๆ บอกแล้วๆ " เซนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคุณ " ฉันขอให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันตลอดไป " เซนดึงตัวคุณหันกลับไป
หาเขา
" (ชื่อคุณ) ผมไม่รู้ว่าอนาคตของเราสองคนจะเป็นยังไง แต่ผมขอให้คุณเชื่อใจผมนะ เชื่อมั่นในตัวผมก็พอ " เซนพูดก่อนจะก้มลงมาจูบที่ปากของ
คุณช้าๆอย่างอ่อนโยน
ตื๊ด .. ตี๊ด
'คุณเป็นอะไรรึป่าว ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจังเลย ' เซน มาลิค
เสียงข้อความเข้าของเซนทำให้คุณหลุดออกจากห้วงความคิดจากในอดีต คุณก้มลงอ่านข้อความ ก่อนจะตัดสินใจส่งข้อความกลับไป
' ฉันโอเค แต่ว่าตอนนี้ฉันมีธุระ ฉันขอตัวกับบ้านก่อนนะค่ะ ' ( ชื่อคุณ )
" ขืนเข้าไปตอนนี้ฉันได้อกแตกตายแน่ๆ เฮ้ออออออ ~ หรือฉันยังหนีคุณมาไม่ไกลพอ" คุณพูดพลางมองไปยังโทรศัพท์ " ฉันมาทำอะไรที่นี่วันนี้
เนี๊ย .. ฮู้ววว ~ " คุณพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่ความอัดอั้นที่อยู่ข้างในมันมีมากมายเกินที่จะเก็บเอาไว้ได้ คุณปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาและพยายามควบคุมมันไว้อีกครั้ง " ขอให้คุณมีความ
สุขนะมาลิค "
ความคิดเห็น