คำแก้ตัว

ลำดับตอนที่ #1 : หายไปนาน

   “หวาดดีแพรว เปงงายบ้าง บายดีปร่ะ วันเสานี้ไปดูหนังที่....กานน่ะ งั้นตกลงเอาตามนี้ บายบ่าย เจอกัน”  ‘รายฟร่ะ ตาคิมบ้านี่ถ้าไม่ใช่แฟนชั้นคงคิดว่านายตายไปแล้วแน่เลย คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป ไอ้บ้าเอ้ย’ หลังจากที่แพรวบ่นพึมพำอยู่หน้าคอมคนเดียวเธอก็ปิดคอมเตรียมตัวจะอาบน้ำ    ....รักมันแผ่วปลายเธอมาทิ้งฉันไป  เธอไม่เคยมีใจให้ฉันสักนิดเลย....   ใครมันโทมาตอนนี้ฟร่ะ ไม่รู้จักเวล่ำเวลาเลย “ฮัลโหล....”   “เฮ้ย นี่แกทำไรอยู่ฟร่ะ นี่มันจาเที่ยงแล้วน่ะเดี๋ยวก็ไม่ทันเข้าคลาสหรอก”  “เออรู้แล้วน่าโม นี่ก็รีบอยู่ แล้วโบว์ล่ะ ไปยัง”   “เค้ามากันหมดแล้วรอแกอยู่คนเดียวเนี๊ยะ เร็วๆให้ไวเลยน่ะแกถ้าชั้นสองคนไม่ทันคลาสนี่น่ะแกตายแน่”  “เออๆรู้แล้วน่าบ่นเป็นคนแกเลย แค่นี้น่ะ จะไปแล้ว หวาดดี”  วันนี้แพรว โม และโบว์มีเรียนพิเศษ ที่ใจกลางเมืองแห่งหนึ่งในช่วงปิดภาคเรียน  ตลอดเวลาที่มีเรียนในคลาส แพรวซึ่งไม่ได้รู้เรื่องที่อาจารย์สอนเท่าไร เพราะมัวแต่สนใจเรื่อง คิม แฟนเธอที่ออนมาหาเธอเมื่อเช้านี้ “ไอ้แพรวเป็นไรฟร่ะ เรียกตั้งนาน ไป ไปกินเอ็มเคกันดีกว่า ไปเหอะ”   “น้อยๆหน่อยเหอะโม แหมเรื่องกินแกนิไม่พลาดเลยน่ะ”   และทั้งสามก็มานั่งอยู่ที่เอ็มเค โบว์ก็สังเกตุเห็นว่าเพื่อนของเธอคนนึงเหมือนกำลังถูกสะกดวิญญาณ   “เป็นไรฟร่ะแพรว ชั้นเห็นแกเหม่อตั้งแต่ในคลาสแล้วน่ะ”   “นั่นอร่ะดิชั้นเห็นด้วยกับโมน่ะแกเป็นไรของแกฟร่ะ”  “ไม่มีไรหรอกก็แค่ คิม ออนมาชวนชั้นไปดูหนัง หลังจากคิมที่หายไปเกือบเดือน จนชั้นลืมไปว่าชั้นมีแฟนแล้ว”  “แล้วไงฟร่ะแกก็เลยเอามาคิดจนไม่เป็นอันเรียน ไม่เป็นอันกินเลยรึไงฟร่ะ” โมพูดพลางตักหมูชิ้นใหญ่ที่โบว์จ้องไว้นานเข้าปากตัวเอง  “เฮ้ย นั้นมันของชั้นน่ะไอ้โม ทุเรศวร่ะ”  “ตอนแรกชั้นก็คิดย่างนั้นแต่ตอนนี้ไม่ฟร่ะ พวกแกดูนั้นดิ”     “เฮ้ยนั้นมัน......”  เสียงของโมอุทานด้วยความตกใจ