ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5
บทที่ 5
เวลาผ่านไปสัพั พายัารล้าถ้วยามอยู่ในรัว เพรแอบย่อมาหาพาย ใ้มือหนาอเอวร่าเล็าทา้านหลั
ร่าเล็สะุ้นิๆ เหลียวหน้าไปมอเพร
“พายล้าานไม่ถนันะรับ” พายว่าออมาเสียอ่อยๆ
“พี่ไม่ไ้ับมือเอาไว้สัหน่อย พี่แ่อเอวเอ” ว่าแล้วเพรระับมือให้แน่นึ้น
“พี่เพร พายหายใไม่ออ”
เพรพ่นลมหายใเ็ๆ ออมา ึมือลับ แล้วยืน้าๆ ับพาย
“พายัระเป๋ายัรับ”
“ัระเป๋าไปเ้า่ายเหรอรับ”
“อืม นั้นแหละัยั”
“ัแล้วรับ” พายล้าานเสร็พอี ึหันไปมอหน้าเพร ร่าสูยิ้มเย็นๆ ออมา
“ืนนี้นอน้าับพี่นะ”
ร่าบาไ้ยินถึับเบิาว้า้วยวามื่นใ ใบหน้าอนถูวนึ้นสีแัเพราะัเิน ระมิระเมี้ยนยืบิไปมาอย่าน่ารั
“นะ พาย” เพรเร่เร้า
“มันะีเหรอรับ เราเพิ่รู้ัันเอ แล้ว็” พายบิมือไปมา “เพิ่ลบันเอ”
“ีิ เราผู้ายทัู้่ ไม่มีอะไรเสียหายสัหน่อย”
“มัน็ริ แ่”
“ไม่มีแ่รับ ืนนี้นอนับพี่ โอเนะรับ” พายสั่เสียเ้มุ
“อบสั่ แล้ว็มัมือพายทุที” เสียหวานบ่นหมุบหมิบนเียว
“ไปอาบน้ำไ้แล้วรับ” เพรยี้หัวพายเล่น
“พายไม่มีุเปลี่ยน พายอลไปเอาุไ้ไหมรับ”
“ไ้รับ เี๋ยวพี่ลไป้วยรับ”
พายัปานิๆ อย่าุ่นเือ “ไม่้อามลไป็ไ้ ห้อพายอยู่แ่นี้เอ พายไม่หนีไปไหนหรอ”
“พี่ไม่ลัวพายหนีหรอรับ แ่” เพร้มไปูบหน้าผาเนียนเบาๆ “ลัวพายไม่ึ้นมานอนับพี่่าหาละรับ”
พายมอ้อนาุ่นาเียว “พายไม่รับผิอบำพูอัวเอนานั้นเลยหรือรับ”
“พี่ไม่ไ้พูแบบนั้นสัหน่อย อย่าิมาิรับ” เพร้มหอมหน้าผาเนียนอีรั้ ่อนะพาพายไปเอาเสื้อผ้าึ้นมานอนที่ห้อ้วยัน
“”
ทัู้่ำลัะเ้านอน เพรูปิไฟ และวามเรียบร้อยอห้อ เมื่อลับมาที่ห้อนอน เห็นพายนอนอยู่้าเีย ร่าสูยยิ้มนิๆ ล้มัวนอนบนเีย ึร่าเล็ให้มานอนใล้ๆ เา
“พี่เพร” พายร้อเสียั
“อนอนอหน่อยไม่ไ้เหรอ”
พายพยัหน้าอบ ร้อนหน้าวูบวาบ ึ้นสีแ่ำ
พายนอนหันหลัให้เพร มือหนาโอบอเอวบาให้เ้ามาใล้นอีนิ ่อนะรปลายมูหอมแ้มนุ่มไปหนึ่ฟอ
“ฝันีนะรับ”
“รับ” พายบอ ร้อนหน้าผ่าวๆ หัวใเ้นรัวเร็ว้วยวามัเิน ไม่นานทัู้่็หลับันไปในที่สุ
“”
“”
มหาลัย
เพรและเพื่อนในมรมำลัวุ่นับารันัศึษาึ้นรถ พายับปอนับอที่นั่้วยัน พายส่้าวเหนียวหมูให้ปอน ปอนรับไว้มาินเี้ยวุ้ยๆ
“ปอนเอาแนวิไหม พายทำเอ รับรออร่อย”
ปอนไม่ปิเสธรับมายัใส่ปาินอย่าเียว
“อร่อย พายสอนเราทำบ้าิ”
พายลี่ยิ้มนิๆ “สูรพี่ายเรา”
“สอนเราบ้านะ” ปอนส่สายาเว้าวอน อยเปลือาถี่ยิบ อแนพายใ้แมถูๆ ไถๆ ไปมา
พายหัวเราะิๆ ลูบหัวเพื่อนไปมาเบาๆ “สอน็ไ้”
ปอนียิ้มว้า “รัพายที่สุเลย”
“ปอน”
เสียเ้มุันอแนัึ้น
ทัู้่ะัึหันไปมอเ้าอเสีย
“พี่แน”
“มานี่เลย หยอล้อันมาใ่ไหม แยมานั่ับพี่เลย” แนลาแนอปอนให้เินามเาไป ปอนยื้อัวไว้ร้อให้พาย่วย
“ไม่ไป พาย่วย้วย”
พายยิ้มเื่อนๆ ถ้า่วยปอนละ็ แนัเามเี้ยวแน่
“ไม่้อไปร้อให้เพื่อน่วยเลยมานี่”
สุท้ายปอนถูลาไปนั่ับแนนสำเร็ พายหันไปมอปอนทำหน้าระเ้าระอใส่แน ฟ้อนเล็บใส่้วยวามโรธเือ
พายยิ้มำออมาับอาารอเพื่อนรั
ู่ๆ มือหนาอเพรบีบมูพายให้หันมามอเา
เมื่อพายเห็นไปเห็นเ้าอมือประทุษร้ายมูเาแล้ว รีบียิ้มหวานให้เพรทันที
“พายเ็บนะรับ” ร่าเล็บ่นอู้อี้เบาๆ
“็เราไปพลอรัับปอนทำไมล่ะ”
“พายับปอนเป็นเพื่อนัน แล้วเรา็ไม่ไ้พลอรัอย่าที่พี่เพรพูสัหน่อย อย่ามาใส่ร้ายันิรับ” พายเถีย สะบัหน้าหนีหันไปูวิว้าทาแทน ร่าบารู้สึเ็บี๊ที่หัวใับำพูอเพรึ่่อว่าเาโยที่เาไม่ผิ
“พาย หันมาุยให้รู้เรื่อ่อน”
ร่าเล็หันหน้ามามอ้วยหาา พร้อมับน้ำาลอเบ้า
เพรเห็นใบหน้าอพาย เอื้อมมือะไปลูบแ้มนุ่มเบาๆ มือเล็ปัออไม่ยอมให้ับ
“พาย”
“ะว่าอะไรพายอีรับ พี่เพร็ว่าพายมาเลย” พายพ่นลมหายใออมา “พายะไ้ไปนั่ับไอ้เอ”
“นั่ับพี่มันลำบาใมาใ่ไหม” เพระอถาม
“ใ่รับลำบาใมารับ พายถึไปนั่ที่อื่น”
พายทำท่าะลุึ้น มือหนาึแนเล็ให้นั่ล
“ไม่้อไป ถ้าพูันไม่รู้เรื่อ”
“แ่พายไม่มีอะไระพูับพี่เพร ปล่อยรับ”
พายพยายามสะบัมือให้หลุามือแร่อเพร ไม่ว่าสะบัแรมาเท่าไหร่ ็ไม่หลุเสียที
“ถ้าพูันไม่รู้เรื่อ ห้ามไปไหนทั้นั้น”
พายนิ่เียบไปเล็น้อย มอ้อนวับ้วยวามโรธ ่อนะเบือนหน้าไปมอวิว้าทาแทน
รถอ่ายอาสาอให้นเ้าห้อน้ำในปั๊มแห่หนึ่ บานลไปื้ออึ้นมาินบนรถ
พายยับัวะลุึ้นเพื่อลไปเ้าห้อน้ำ เพรยับให้พายเินออ แล้วว้าแนพายไว้ ร่าบาหันไปมอที่แนนเอ
“ะล็ลไปิ”
พายพ่นหายใอย่าเหนื่อยใ ่อนะ้าวเินลบันไโยมีมืออเพรับอยู่ลอเวลา
พอถึเวลาที่พายะเ้าห้อน้ำเพื่อทำธุระส่วนัว ร่าบาหันไปมอที่แนัวเอ เพรยอมปล่อยมือ พายเินเ้าห้อน้ำ
เมื่อพายเินออาห้อน้ำ มือหนาว้าที่แนอพายามเิม พายไม่ไ้หันไปมอ เพราะรู้ว่าเป็นใร ทำไ้แ่ถอนหายใอย่าอ่อนใ
ร่าเล็เินไปเ้าในร้านเเว่น เพื่อื้อน้ำ เพร็แย่มาใส่ะร้าัวเอ พายหันไปมอ แ่ไม่ไ้พูอะไร หยิบนมเปรี้ยวับน้ำผลไม้ออมาาู้มือหนาแย่ไปใส่ะร้าเหมือนเิม พอพายเินไปหยิบนมปัไส้รีมับถั่วำ เพรแย่ออามืออีรั้
พายหันไปมอเพร “อพาย พาย่ายเอ พี่็่ายส่วนอพี่ไป”
“ยอมุยับพี่แล้วเหรอ”
พายิาใส่ ่อนะเินไปที่เาน์เอร์เพื่อ่ายเิน มือเล็หยิบอนเอแยอไว้ แล้วหันไปมอพนัานเ็บเิน
“อนี้อผม อนี้อเา แยัน่ายรับ”
“่ายรวมรับ”
“พี่เพร” พายหันไปแหวใส่
“่ายรวมรับ”
“แยัน่ายรับ”
ทัู้่เถียันไปมา นพนัานมอทัู้่สลับไปมา ห้ามทัพทันที
“ุลู้ารับ ลันเรียบร้อยแล้ว ่อย่าย็ไ้รับ ให้โอาสลู้าท่านอื่น่าย่อนไ้ไหมรับ”
“่ายรวมรับ” เพรพู หันไปึามอพาย้วยวามเหี้ยมโห นพายัปาแน่น นิ่เียบไปพัหนึ่
เมื่อพนัานเ็บเินเรียบร้อยแล้ว ู่ๆ มือถืออพายัึ้น มือเล็ล้วออาระเป๋าาเเหลือบมอหน้าอว่าใรโทรมา แล้วึรับสาย โยเพรมอหน้าพาย้วยวามไม่พอใ
“ว่าไิน”
(“พายอยู่ไหนอ่ะ”)
“อยู่่าัหวันะ”
(“โห ินะวนไปินเอ็มเสัหน่อย ไม่มีใรไปเป็นเพื่อนเลย”)
“็ล ับเพลิไ วนสอนนั้นหรือยั”
(“ิ่อยามา พอรับแ่ละที บอว่าไม่ว่าบ้าล่ะ ิเรียนบ้าล่ะ ส่วนลอบไม่่าันเลย ็เหลือพายนเียวนี่แหละ”)
“พายมา่าัหวัไปับินไม่ไ้หรอ”
(“เห้อ เ้ ไปินนเียว็ไ้ อน”) สิ้นเสียิน ปลายสาย็วาทันที
“ใร โทรมา”
พายหันไปมอหน้าเพร “พี่ายโทรมา”
“พี่น้อเยอะันะ” น้ำเสียเพรแสออถึวามุ่นเือ
“รับ พี่น้อเยอะ ถ้าพี่เพรรำาพี่น้อพายะเลิบับพาย็ไ้นะรับ พายะไ้เป็นไม่เป็นัวรำาให้พี่้วย”
“พาย” ร่าสูัฟันพู มือหนาบีบแนเล็แน่น นพายทำหน้าเหยเออมา้วยวามเ็บ ร้อบอเสียสั่นๆ ึ้นมา
“พี่เพร ปล่อย พายเ็บ ปล่อย” มือเล็อี้าระมทุบแผอแร่อพายไปมา เพื่อให้เพรยอมปล่อยมือออาแนอเา
“พาย พี่เ็บนะ”
“พี่เพร พายเ็บ ปล่อยแนพายสัทีิรับ”
เพรลายแรบีบออ แนเล็โนบีบเป็นรอยนิ้วมือ
ร่าสูหันไปมอพาย ใบหน้าอพายเปื้อนหยน้ำา
“พาย” เพรเรียเสียอ่อนๆ
ใบหน้าหวานพยายามลั้นเสียสะอึสะอื้นเอาไว้ สุท้ายทนทานวามเ็บปวในหัวใไม่ไหว สุท้ายร้อออมาให้เพรไ้ยิน
มือหนาึร่ามาโอบอเพื่อปลอบโยน มือแร่ลูบหลัเนียนเบาๆ
นัวเล็ยัมีเสียสะอื้นออมาเป็นระยะ เพรอยปลอบโยนอยู่ลอ้วยวามห่วใย นเสียสะอื้นเียบล
มือหนาลายอ้อมอออ ันร่าบาออ้าๆ ่อนะเอื้อมมือเ็น้ำาที่หาาเบาๆ
“พาย พี่อโทษนะรับ”
พายสั่นหัวเบาๆ “พายเอ็อโทษพี่เพรเหมือนัน พายเอาแ่ใัวเอมาไป”
“่าเถอะรับ” เพรยิ้มๆ ุมมือพายหลวมๆ พาร่าเล็เินึ้นรถ
“พาย แนวิสหมยั เราหิวอะ” ปอนเอ่ยถามึ้น
“ยัเหลืออยู่อีเยอะ ปอนเินมาเอาไปิน็ไ้”
“ริ่ะ ีเราะไ้เอาไปอุปานแถวนี้้วย” ปอนพูหันไปถลึาใส่แน
พายเยื้อนยิ้มน้อยๆ เพรึมือให้พายไปนั่
เมื่อพายนั่แล้ว ปอนเินมาอแนวิสไปสามิ้น เหลือไว้สอิ้น
“พี่เพรลอิมแนวิสไหม อร่อยนะรับ”
เพรพยัหน้ารับ “ป้อนพี่นะ พี่ถึะิน”
พายเม้มปาแน่น่าใว่าะป้อนีหรือเปล่า เพราะรู้สึอายสายานอื่นๆ ที่มอเห็น
“ป้อนพี่หน่อยนะ”
เพรพูอออ้อนเสียอ่อน ร่าเล็พ่นลหายใอย่าอ่อนใ
“ป้อน็ป้อนรับ” ว่าแล้วพายยอมป้อนแนวิสให้เพริน ท่ามลาเสียโห่แวอเพื่อนๆ อเพร
ส่วนเปาแสยะยิ้มเยาะออมา เพราะรู้ว่าเพรเ้าหาพายเพราะอะไร
/ลูแะหน้าโ่ไม่พ้นเื้อมมือหมาป่าเ้าเล่ห์เป็นแน่/
น้ำสลัเลอะที่มุมปาอเพร พายหยิบผ้าเ็เบาๆ มือหนาว้ามือเล็เอาไว้ “พายน่ารัมาเลยรับ พี่ิไม่ผิเลยที่ีบพายเป็นแฟน”
ใบหน้าอพายึ้นสีแเรื่อ ร้อนหน้าผะผ่าว
เพรึมือพายมาใ้ริมฝีปาร้อนูบลบนหลัมือเบาๆ านั้นเยหน้าึ้นเหลือบมอหน้าพายึ่แปลั่อออาารเอียอาย ้มหน้าน้อยๆ ้วยวามวยเิน เพรแอบแสยะยิ้มร้าย
/หลอ่ายเสียริๆ เ็โ่เอ๊ย/
“”
“”
ระหว่าที่รถวิ่รไปสูุ่หมายอยู่นั้น บรรานัศึษา่าหลับันทั้ันรถ เพื่อเอาแรไปลับิรรม่ายอาสา
พายนอนบแผออเพร มือโอบอเอวเอาไว้หลวมๆ ทำราวับเป็นู่รัที่รัันมา
เวลาผ่านไปพัให่ รถ็วิ่มาถึุหมาย โรเรียนแห่หนึ่ในอำเภอ่านมะามเี้ย
เพรลืมาึ้นเมื่อถึุหมายพอี สะิเรียพายให้ลืมาื่น านั้นเรียเพื่อนๆ ให้ื่นึ้นไปทำหน้าที่อนเอ
พายยระเป๋านเอลารถ พร้อมับลาปอนึ่ยัสะลืมสะลือลมา
ทุนานื่อรับเมื่อรุ่นพี่นหนึ่เรียื่อ ไม่เว้นแม้แ่พายึ่านรับ พอถึื่ออนเอ
านั้นรุ่นพี่อีน้อนพายและปอนไปที่อาารเรียนเ่าหลัหนึ่ ึ่ทุน่วยันทำวามสะอา และับอพื้นที่เอาไว้นอน
ส่วนเพรและอาารย์ในมรมไปประสานานับรูและาวบ้าน และูหน้าานว่า้อสานาน่ออย่าไร
สภาพหน้าานนั้นพวาวบ้านึ้นเสาเอาไว้แล้ว เหลือเพียาว่ายอาสา่วยันมุมหลัาและ่ออิ้าน้า พร้อมับ่อโ๊ะและเ้าอี้ให้เ็นั่
พอพายไ้ที่นอนแล้ว ึวนปอนไป่วยในโรรัว ปอนเห็นี้วยึรไปที่โรรัว
รุ่นพี่ในมรมเห็นพายอาสาอยา่วยานในรัว ึใ้ให้หั่นผัที่เรียมเอาไว้ทำเมนูแส้มผัรวม
พายไม่รอ้า ลอลีบระหลำปีเสียๆ ออ และลมือหั่นอย่าำนา เพราะพายอบทำอาหาร เวลาอยู่นเียวึ้อทำอาหารินเอเสียส่วนให่
เมื่อหั่นระหลำปีเสร็แล้ว ึหยิบมะละอเือบๆ ะสุ มาปอและหั่นเป็นพอำ
ร่าเล็หั่นมอเพื่อนทำท่าเ้ัหั่นผับุ้ ยยิ้มนิๆ ่อนะสอนให้ปอนหั่นิ้นพอำ พอปอนเ้าใึหั่น่อไ้
พายเสร็าารหั่นมะละอแล้ว หยิบหลบัวมาหั่นๆ เป็นิ้นๆ
“น้อๆ หั่นระหลำอให้อีอย่า แล้วไปหั่นมะเือเปราะให้พี่หน่อย พี่ะทำผัเผ็ไ่่อน” รุ่นพี่ผู้ายหน้าหวานหันไปุยับพายพร้อมยยิ้มนิๆ
“ไ้รับ”
“เราสอนื่ออะไรน่ะ”
“พายรับ ส่วนนี้” พายี้ไปที่ปอน “ปอนรับ”
รุ่นพี่พยัหน้ารับ “พี่ื่อาวรับ”
“มาวหรือเปล่า” ปอนเอ่ยถามึ้น
าวหัวเราะัๆ
พายยิ้มแยเี้ยวใส่ปอน พร้อมับฟาฝ่ามือลบนไหล่เพื่อนเบาๆ
“บ้า ไปถามอะไรพี่าวเาอย่านั้นล่ะ เสียมารยาท” พายแหวใส่ปอนเสียุ่น
“เ็บ ปอนแ่แหย่พี่เานิเียวเอ พาย็ีปอนะเ็บเลย อยูเถอะ ะฟ้อพี่เพร ให้พี่เพรหัอพาย”
พายหันหน้าไปมอเพื่อน ทำหน้าเ้า ปาหลบัวใส่ไหล่ปอน
“ปาี ปอนฟ้อพี่เพร พายะฟ้อพี่แน ให้ที่รัอปอนหัอปอนเหมือนันแหละ”
ทั้ปอนและพาย้อาันเม็ ่อนะหันไปทำานอน่อ
“พี่าว ทำไมในรัวถึมีพี่นเียวละรับ รุ่นพี่นอื่นไปไหนหม” พายถาม เพราะแปลใไม่มีใร่วยานในโรรัวเลย
“ทุนไปทำหน้าที่อัวเอนะรับ ส่วนพี่มีหน้าที่ทำอาหาร”
“พี่าวเ่เหมือนพี่สาม พี่ายอพายนะรับ รายนั้นแ่ระิมือนิเียว ับ้าวอร่อยทุอย่า”
“ั้นพาพี่ไปิมสัรั้นะรับ”
“ไ้รับ” พายยิ้มแ้มปริ ่อนะ้มานอนเอ่อ
หลัาหั่นเมื่อเือเสร็ พายหั่นไปมอไ่เป็นัวๆ ึหันไปถามาวึ่ล้าปลาอยู่
“พี่าว ไ่้อหั่นไหมรับ”
“หั่นิ” าวมอหน้าพาย “พายหั่นไหวเหรอั้หลายัว”
“ไหวรับ”
บำอพาย ร่าเล็ับไ่มาสับโป๊ๆ เป็นิ้นพอำ พายสับไปเรื่อยๆ นเสร็
าวมอพายอย่าอึ้ๆ ไม่น่าเื่อว่านัวเล็แบบพายะสับไ่ไ้อย่าำนา
“พายทำอาหารินเอบ่อยเหรอ” าวถามึ้น
พายพยัหน้าอบ “รับ ทำเป็นั้แ่เ็ๆ แล้ว ือพาย้อทำอาหารให้พี่ๆ ินนะรับ สามนนั้นทำินไม่่อยเ่ ยหน้าที่ให้พายทำให้ินเป็นประำ”
าวยยิ้มหวาน “ลอแส้มสัหม้อไหม”
“ให้พายทำริเหรอ” พาย้อหน้าาวนิ่ๆ
“ริรับ”
“ถ้าไม่อร่อย อย่าว่าพายนะรับ” พายว่าอ้อมแอ้ม
“ไม่ว่าหรอรับ ใระล้าว่า แฟนประธานุายเพรไ้รับ” าวยิ้มล้อ พายบิมือไปมาอย่าัเิน
เมื่อไ้รับหน้าที่ให้ทำแส้มผัรวมหนึ่หม้อ พายึเริ่มลมือทำทันที
เวลาผ่านไปสัพั พายัน้ำแให้าวิม ว่ารสาิถูปาหรือเปล่า
าวรับมาิม เบิาโเมื่อิมเสร็ “อร่อยว่าพี่ทำอี”
พายยิ้มเินๆ “พี่าว็พูเินไป”
“อร่อยริๆ ั้นเี๋ยวพี่เรียมเรื่อผัพริแไ่ให้อีอย่า ทำให้พี่อีอย่านะ”
“็ไ้รับ ถ้าไม่อร่อย ห้ามว่าันนะ”
“ไม่ว่ารับ” าวยิ้มๆ ยหน้าที่ให้พายเป็นนทำเมนูไ่ผัเผ็
หลัาที่ใ้เวลาอยู่นานในารทำับ้าว ไม่ว่าะเป็น แส้มผัรวม ผัเผ็ไ่บ้าน ้มฟัมะนาว ผัระเพราหมู
พายและปอน่วยันัโ๊ะ ไม่นานทุน็ทยอยมาิน้าว
พายและปอนนั่ิน้าวับาวันสามน เพรเินมาถึล้มัวนั่้าพาย หันหน้าไปยิ้มน้อยๆ ส่ให้ร่าเล็
“หิวหรือยัรับ”
“หิวแล้วรับ” เพรบอ
พายัแั้าวใส่านให้เพร ร่าสูยิ้มรับ
เพียั่วรู่เปาและแนเินมานั่ที่โ๊ะเียวับพายและปอน
พอเพรัผัเผ็ไ่ใส่ปาเท่านั้น เบิาโ เพราะรสาิถูปามา
“ไอ้าว ฝีมือมึีึ้นนี่หวา รสาิถูปา”
“ูไม่ไ้ทำ” าวพูบอ หันหน้าไปมอพาย
ร่าเล็ยิ้มแหยๆ ่อนั้าวใส่ปา ไม่พูไม่า
“ูให้แฟนมึแสฝีมือ รสาิถูปาไหมล่ะ”
เพรหันหน้าไปมอพายึ่ทำเป็นไม่รู้เรื่อ “พาย อาหารฝีมือพายอร่อยมารับ”
พายทำท่าเอียอาย ้มหน้าน้อยๆ ไม่ล้าสบาเพรแม้แ่น้อย
“พายแ่ทำพอินไ้นะรับ ไม่ไ้อร่อยเลิศเล่ออะไรหรอรับ” พายพูอ้อมแอ้มออไป
“ไม่ริรับ พายเปิร้านไ้สบายเลย ลับไปรุเทพฯ เมื่อไหร่ พายมาทำอาหารให้พี่ินที่ห้อบ่อยๆ นะรับ” เพรส่ยิ้มหวาน เว้าวอนให้พายทำามำออเา
พายยิ้มอายๆ “็ไ้รับ พายะไปทำอาหารให้พี่ินทุวัน”
“น่ารัมาเลยรับ” เพรยี้หัวพายไปมาอย่าเอ็นู ่อนะัับ้าวใส่านพายเป็นระยะ นร่าเล็อิ่ม ส่วนเาิน่ออีสอาน
“”
“”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น