คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 30 %
อนที่ 2
วาใสปรือาลืมึ้น้าๆ มอไปรอบๆัว้วยวามหวาลัว พราวฝันนอนอยู่บนเียเล็ๆ ผนัาบ้วยสีาว ใบหน้าเธอนั้นบวมแ รอยฝ่ามือให่ประทับบนแ้มนวล รู้สึเ็บปวทั่วทั้ใบหน้าและร่าาย มือบายึ้นแะมุมปาเบาๆมีรอยเลือแห้รั พอยับปาเผยอึ้นเล็น้อยรู้สึเ็บี๊นน้ำาไหลร่ว ภาพวามั่วร้ายสารเลวอผู้ายโรินนั้นยัฝัลึในวามทรำอเธอ เพียหลับาลยัำเหุาร์เมื่อวานไ้ไม่ลืมเลือน ถึแม้อยาะลืม แ่ในใลับมีภาพหลอหลอนเธอทุนาทีที่หลับาล
เธอนิ่เียบถามใัวเอ ทำไมน้าสายใถึส่เธอไปให้นั่วทำร้าย มีสภาพน่าเวทนาเ่นนี้ หรือว่าน้าไม่ไ้รัเธอแล้ว ้อารเอาัวรอโยารส่เธอไปายัอให้เ้าหนี้ในบ่อน
ยิ่ิหาำอบมามายยิ่เ็บปว เธอ้มหน้ามอพื้นยมือปาน้ำาที่แ้มแผ่วเบา เธอำไ้ว่าเธอหนีรอออมาเื้อมือผู้ายสารเลว ิใั่ว้าาุมนรนั้นไ้ และวิ่บนถนนัหน้ารถันหนึ่ านั้นเธอำอะไรไม่ไ้แล้ว...เธอมาอยู่ที่นี่ไ้อย่าไร และที่นี่ือที่ไหนัน
ั่วพริบาประูเปิออพร้อมร่าอายหนุ่มใบหน้าหล่อนหนึ่ เพียเธอเยหน้าสบาเา รู้สึหวาลัวยับร่าหนีนสุมุมเียพร้อมับรีร้อเสียัลั่นห้อพร้อมับร้อไห้เนื้อัวสั่นเทา้วยวามหวาลัว ลัวว่าัวเธอะถูทำร้ายบีเหมือนเสี่ยโรินนั้นที่ทำร้ายเธอ
“อย่า อย่าร้อ ันไม่ไ้มาทำร้ายเธอ ันแ่มาูว่าเธอเป็นอย่าไรบ้า”
“ลัว ลัวแล้ว” พราวฝันยมือว้าหาสิ่อใล้มือว้าปาเอาัวรอาผู้ายรหน้าเธอ เาอาะทำร้ายเธอเหมือนไอ้เสี่ยสารเลวนั้น
เสียหวีร้ออพราวฝันทำให้ภวิราำลัเินผ่านหน้าห้อพอี วิ่ปรี่เ้ามาในห้อโผเ้าอร่าหิสาวให้ลายอาารื่นลัว มือบาลูบหลัไปมาปลอบประโลมให้หายหวาผวา ร้อไห้สะอื้นบลลาออภวิรา ภวิรารู้ว่าหิสาวโร้ายในอ้อมอ้อเอเรื่อเลวร้ายที่สุในีวิ ถึไ้มีสภาพเวทนาหวั่นลัวนแปลหน้าทุนแบบนี้ ยิ่เพาะถ้าเป็นผู้ายแล้วละ็ เพียเธอเห็นหน้าภาินึ่เป็นผู้ายเหมือนัน ถึับแสอาารลนลาน หวีร้ออย่าน่าสสาร เธอลัวว่าัวเอะถูทำร้ายเ่นนั้นอี
“ไม่้อลัว พวเราไม่ไ้ิะทำร้ายเธอ พวเราเห็นเธอเป็นลมล้มหน้ารถ ็เลยพาเธอหนีมาที่นี่ เธอโนใรทำร้ายมาใ่ไหม”
พราวฝันสะอึสะอื้นพร้อมับพยัหน้าอบ และถอนสะอื้นเบาๆพร้อมับั้สิมอใบหน้าสวยอหิสาวึ่ปลอบโยนเธอ พราวฝันรู้สึปลอภัย เธอรอพ้นเื้อมืออสูรายร้ายในร่ามนุษย์แล้ว เหมือนไ้เิใหม่ และที่ยิ่ว่านั้นเธอไ้ออามาีวิน้าสายในใร้ายไ้เสียที ายไ้แม้ระทั่เธอที่เป็นหลานสาวที่เลี้ยูมาั้แ่เ็ๆ
“น้า...น้า...ายันัอให้เ้าหนี้...ันหนีรอมาไ้...เือบถู...เ้าหนี้ออา่มืน”
“โธ่...น่าสสารเธอเหลือเิน...ไม่้อลัว พวเราพาเธอหนีมาไลาที่นั้นแล้ว...เธอะไม่ถูนเลวทรามทำร้ายอีแล้ว”
“อบุ่ะ” พราวฝันยมือไหว้อบุหิสาวหน้าาสวยิใี แ่พอเหลือบเห็นายหนุ่มึ่ยืนใล้ัน เธอสะุ้แสอาารหวาผวาื่นใลัวอีรั้ แล้วอแนหิสาวใีแน่น
“ไม่้อลัว เาเป็นน้อายอพี่ื่อ ิน...ส่วนพี่ื่อเ้ แล้วเธอล่ะื่ออะไร”
“พราวฝัน เรียสั้นๆว่าพราว็ไ้่ะ”
“๊ะ...พราว” มือบาสัมผัสที่แ้มอพราวฝันแผ่วเบา ใบหน้าแเป็นรอยฝ่ามือ มีรอยเลือแห้รัที่มุมปา เส้นผมยุ่ฟูปรใบหน้าและวาอหิสาว ผิวพรรอพราวฝันูาวนวลน่าะเป็นนทีู่แลัวเอีพอสมวร
...ทำไมถึ้อทำร้ายผู้หิบอบบา น่าสสารแบบนี้ เธอไปทำอะไรให้พวเาหนัหนาถึไ้ลมือับเธอไ้ั่ว้าเินมนุษย์เ่นนี้ ภวิราิในใ
“เ็บมาไหม”
พราวฝันพยัหน้าอบ้มหน้ามอพื้นที่นอนนุ่มสีมพู่อ่อน
“ินไปื้อยาให้พราวฝันหน่อยสิ อย่าลืมื้อ้าว้มมา้วยละ”
“รับ พี่เ้ ใ้ผมบ่อยๆ ถ้าผมหนีหน้าหายไป...พี่ะทำอย่าไ”
“ลอหนีไปสิ ันะพัเรื่อา ับาแฟอนาย ไม่ไู้่เล่นๆ แ่ันะทำริๆ”
“นามารร้ายในราบนาฟ้า” ภาินพูหยอล้อพี่สาวและรีบระโหลบหมอนที่พี่สาวปาใส่เา้วยวามหมั่นไส้
“พี่เ้...พูแ่นี้ ไม่เห็น้อทำร้ายันเลย”
“นายว่าพี่่อน...รีบไปื้อยาไ้แล้ว เออ..ื้อเสื้อผ้ามาให้พราว้วย”
“รับุผู้หิ” ว่าแล้วภาิน็เินออาห้อ และันประูปิลอย่าเบามือ ภวิราหันหน้ามายิ้มหวานับพราวฝันยิ้มันเบาๆับารหยอล้ออสอพี่น้อทีู่น่ารัและสนิทสนมันี
ภวิรารู้สึว่าพราวฝันเริ่มลายอาารลัวลบ้าแล้ว แ่ถึอย่าไเหุาร์ในวันนี้ฝัใเธอไปอีนาน ถึแม้ะหนีรอมาไ้ แ่รอยแผลเป็นในวันนี้ะอยู่ในใอเธอไปอีนาน และลืมเลือนไ้ยา เพราะถ้าใรเอเหุาร์แบบเธอมีสภาพไม่่าาันนั หรืออาะโร้ายมีสภาพที่น่าสสารว่าเธอ็เป็นไ้ แ่สำหรับพราวฝันแล้ว นับว่าโีที่หนีรอมาไ้และเป็นลมหมสิล้มหน้ารถอภวิราและภาิน นาฟ้าแสนีและเทพบุรใี
“พี่ว่าพราวไปอาบน้ำ่อนีว่า เี๋ยวพี่ะเอาเสื้อผ้าอพี่ให้พราวใส่ไป่อน ถ้ารอินมาอีนาน ไม่รู้ะแอบไปอู้ที่ไหนรึเปล่า ลับมาน่าู”
“อบุพี่เ้มาเลย่ะที่่วยพราวไว้ แล้วยัเมาให้พราวยืมุใส่อี ไม่รู้ว่าพราวะอบแทนพี่อย่าไร พี่มีพระุับพราวมาเหลือเิน าินี้พราวใ้ไ้ไม่หม”
“อย่าพูแบบนี้สิ พี่เห็นนลำบาแล้วไม่่วยพี่ใำเินไป อีอย่าพราวับพี่็เป็นผู้หิเหมือนัน เอผู้หิ้วยันลำบา้อ่วยเหลือันสิถึะถู...แล้วะเอาอย่าไ่อ ถ้าไม่มีที่ไปอยู่ที่นี่ไป่อน็ไ้ ร้านาแฟอนายินับพี่ำลัานพอี ถ้ามีพราวมา่วยอีน็ี”
“พราวอบุในวามเมา่ะ อบุ่ะพี่เ้ พี่ีับพราวมาเหลือเิน” พราวฝันยมือไหว้ภวิราทั้น้ำา มือบาอหิสาวปาน้ำาึ่ไหลลาหาาพราวฝันแผ่วเบา
“อย่าร้อสิ...ไปอาบน้ำ่อน แล้วพี่ะไปเรียมุมาให้”
“่ะ”
พราวฝันมอัวเอในระห้อน้ำเห็นใบหน้าบวมแอและรอยเี้ยวฟันอผู้ายสารเลวนั้นแล้ว เธอรู้สึลัวและยะแย รีบเปิน้ำาสายบัวรัวำระร่าายที่ถูมือแสนสปรและริมฝีปาน่ายะแยออและออแรถูแรๆ เอาวามน่ารัเียออ ่อให้เ็บแ่ไหนเธอ็ทนไ้อเพียล้ารอยมลทินออให้หม
หิสาวน่าสสารออาห้อน้ำพร้อมใสุ่อภวิราไ้พอี หิสาวใียิ้มบา้วยวามพอใ เธอเอื้อมมือับแนพราวฝันพาไปนั่้านหน้าอระ่วยเ็ผมให้แห้และหวีผมึ่ยุ่และฟูให้เรียบร้อย แ่ผม้านหน้าอเธอนั้นปิบัวาสวยไปหม เธอึมอไม่เห็นวาึ่สวยสุใสวนให้น่าหลใหลู่นี้
ว่าภาินะลับมาเวลาล่วเลยไป 3 ั่วโม ภวิราบ่นน้อายเสียยให่ หลัานั้นเธอยาม้าว้มมาให้พราวินรอท้อไป่อน แล้วให้ินยาามและทายาบนใบหน้าให้หายบวม
ความคิดเห็น